Fornleifur óskar Gleðilegrar Hátíðar - 2018

Nú þegar þið eruð að hugsa um hátíðarhumar, hamborgarahrygg og annan helberan hégóma sem blessað Jesúsbarnið mátti ekki einu sinni borða, er mér hugsað til blessaðrar þjóðarinnar minnar, þar sem hún í sýndarveruleika norpar yfirgefin í fáránleikanum og fönninni við heimskautsbaug.

Þið eruð öll sleginn af svínslegu orðbragði dæludóna og furðulegu háttalagi þeirra sem sitja á hinu háa Alþingi og á börum vinnustaðar síns. Mér er síst af öllu öfund í huga. Þið hafið náttúrulega ekki kosið ÞETTA greðjugræðgispakk yfir ykkur. Réttast væri að þið fengjuð öll sanngirnisbætur fyrir að lifa undir öllum hörmungum sem á ykkur ríða. En þið megið ekki fara í jólaköttinn út af vitleysunni.

Fornleifur gaukar hér að ykkur uppbyggjandi jólaefni eins og honum er einum lagið. Það er ljósmynd frá jólunum 1943 sem nýlega áskotnaðist Herminjasafni Fornleifs.

Myndin var tekin á Bessastöðum er Sveinn Björnsson var þar ríkisstjóri. Einn daginn bönkuðu upp á hjá honum bandarískir hermenn sem vildu syngja fyrir fyrir hann jólasálma:

"Dear Mr. President, we want to present you with some Christmas carols." 

"Yes, yes", ríkisstjórinn leyfði það umsvifalaust og hann og frú Georgína hlustaði greinilega hugfangin á hermennina syngja um blessuð jólin á ameríkönsku. Hann Bjössi, sonur þeirra, var nú einu sinni líka hermaður. En reyndar var hann í röngum búningi - Bjössi bolla var óvinurinn sem barðist gegn alheimsgyðingnum, kommúnismanum og innflytjendum, líkt og svo margir sem haldnir eru Soros-óþoli (les gyðingahatri) gera þann dag í dag á Íslandi. Segið svo að þetta jólakort eigi ekki erindi til einhvers.

Starfsmenn Fornleifs óskar ykkur öllum gleðilegrar hátíðar og farsældar við að koma dónum og drullusokkum frá völdum, svo ný kynslóð geti tekið völdin frá ykkur aftur og kafsiglt ykkur á annan hátt. T.d. með skrifborðsfargi frá 10. hæð í ljótu húsi í Brussell. Starf BjöSSa ríkisstjórasonar er sko ekki unnið fyrir gýg. Herrafólkið hefur tekið völdin, bæði í Brussell og Washington og syngur sem hæst gamla slagarann Hver sá mömmu myrða Jólasvein, með sveðju sinni í eldhúsinu í gær.

Dátar á Íslandi voru andstætt Íslendingum mjög gefni fyrir að syngja jólasálma úti í hríðarveðri. Þeim var nefnilega sjaldan boðið inn, nema að þeir hétu Rockwell. Ef einhver á vinstri vængnum hefur velt fyrir sér, hvar Heklu-úlpan er upprunnin, skoðið þá vel þessa mynd.

Myndin efst er fréttamynd sem send var út til dagblaða og tímarita í Bandaríkjunum í janúar 1944 og telex-textinn sem fylgdi myndinni hljóðaði svo:

MERRY CHRISTMAS FROM US TO ICELAND

ICELAND -- AS ICELAND TURNS ALL OUT TO WISH

AMERICAN FORCES STATIONED THERE A MERRY XMAS,

THE YANKS DO THE SAME FOR THE FAR-NORTHERNERS.

HERE, AMERICAN SOLDIER-CAROLERS TREAT THE

REGENT OF ICELEND, SVEINN BJORNSSON AND HIS WIFE

GEORGIA TO A HOLIDAY SERENADE OUTSIDE OF THEIR HOME.

Mansal

Íslenskar konur hafa heldur mikið farið kaupum og sölum á hinum síðustu og verstu tímum. Sér í lagi undirgefnar konur í þjóðbúningum í upphlut með silkisvuntu og skúfhúfu. Þannig var þeim pakkað inn áður en kvenréttindi voru viðurkennd að nafninu til. Erlendis lýsa menn ólmir eftir íslenskum konum af þessari klassísku gerð og sækjast eftir postulínshúð þeirra og brothættri sál og greiða mætavel fyrir.

Nýverið voru tvær slíkar boðnar upp í Danmörku og vildu augsýnilega margir eignast þær. Ég hefði hugsanlega keypt eina þeirra, sem meira var í varið, hefði ég heyrt tímanlega af uppboðinu. En hún hlaut hæsta boð einhvers dansks dóna, sem mun þukla hana og stöðum sem engan getur dreymt um nema einhverri forsetaefnisómynd í Bandaríkjunum.

Ég er sér í lagi að tala um konuna sem ber nafnnúmerið 12164 undir iljum sér, en við gætum bara kallað hana Guðríði. Hún var upphaflega framleidd í Konunglegu Postulínsverksmiðjunni í Kaupmannahöfn á fyrsta fjórðungi 20. aldar.

Hún var hluti af röð þjóðbúningastytta sem danski listamaðurinn Carl Martin-Hansen (1877-1941) hannaði fyrir Kgl. Porcelæn á árunum 1906-1925 og sem báru heitið Danske Nationaldagter. Þetta voru styttur af fólki í þjóðbúningum dansks Konungsríkisins, dönskum, færeyskum, íslenskum og grænlenskum. Bjó Carl Martin-Hansen til myndir af fullorðnu fólki jafnt sem börnum, en ekki er þó vitað til þess að íslensk börn eða karlar hafi farið kaupum og sölum.  Stytturnar af fullorðna fólkinu voru jafnan 30-34 sm háar og vel gerðar. Einn hængur var þó á listaverkum þessum, sem fólki gafst færi á að prýða stássstofu(r) sína með. Andlitin voru svo að segja öll eins. Stytta af konu frá Amákri (Amager) var með sama andlitið og konan frá Íslandi og börnin voru öll með það sem Danir kalla ostefjæs, nema grænlensku börnin sem eru iðuleg hringlaga í fasi án þess að hægt sé að tengja það sérstaklega osti.

Fölsk kerling sem seld var á 10.700 krónur árið 2014.

Ef einhver á svona styttu á Íslandi,sem er ósvikin og ekta (því heyrt hef ég að þjóðbúningastyttur Martin-Hansens sé farið að falsa í Kína), þá hafa þær farið á allt að 10.700 krónur danskar. Það gerðist árið 2015 á Lauritz.com netuppboðsfyrirtækinu danska (sjá hér), þar sem oft hefur reynst mikill misbrestur á heiðarleika í sölumennskunni og kunnáttu starfsmanna á því sem þeir reyna að selja. Styttan sem seld var af þessu undarlega fyrirtæki á þessu uppsprengda verði hafði ekki einu sinni nauðsynlega stimpla og málaramerki konunglegu Postulínsverksmiðjunnar, máluninni á styttunni var sömuleiðis ábótavant miðað við styttu sem seld var fyrr á uppboði Bruun Rasmussen fyrir miklu lægra verð en sú var með alla nauðsynlega stimpla og merkingar.

Bið ég lesendur mína að taka eftir tímasetningunum á boðunum og hvenær menn bjóða á nákvæmlega sama tíma sólahrings, og hvernig mótframboð stangast á í tíma (sjá hér).

Spurningin sem gæti vaknað í hugum gagnrýninna manna er, hvort menn sem láta framleiða eftirlíkingar í Kína afhendi styttur til sölu hjá uppboðshúsum og láti mismunandi aðila, þ.e.a.s. vitorðsmenn sína, bjóða í hana til að hækka verðið og lokki þannig ginkeypta Íslendinga sem vilja hafa styttu af ömmu æsku sinnar uppi í hillu til að kaupa hana á hlægilega uppsprengdu verði. Í Danmörku er nefnilega mikið til af fólki sem gjarna selur ömmu sína. Á Íslandi eru aftur á móti til margir sem eiga skítnóg af peningum og vita jafnvel ekki aura sinna ráð.

Lauritz.com stundar þá iðju að halda uppboð á netinu og er fyrirtækið misfrægt fyrir. Vefssíðan Kunstnyt.dk hefur vígt starfsemi sína því að koma upp um vanþekkingu og hugsanlega sviksemi uppboðsfyrirtækisins lauritz.com. Af nógu er greinilega að taka. Hér er t.d. dæmi starfsemi þeirra og aðstoðarmenn vefsíðunnar hafa t.d. fundið málara í París sem framleitt hefur fölsuð málverk fyrir uppboðsfyrirtækið. Lögreglan í Danmörku gerir svo að segja ekkert í svikamálum fyrirtækisins, enda vinna þar fábjánar fyrir það mesta. Danska Dagblaðið Berlingske Tidende skrifar gagnrýnar greinar um Lauritz en fólk heldur áfram að láta snuða sig og aðaleigandi fyrirtækisins keypti sér nýlega stóra vínhöll í Frakklandi áður en fyrirtækið sem einnig starfar á hinum Norðurlöndunum og á Spáni var skráð á verðbréfamarkaðnum í Kaupmannahöfn.

Varið ykkur landar sem kaupið sögu ykkar í postulíni. Konan í upphlutnum eftir Carl Martin-Hansen, er ekki öll þar sem hún er séð. Kaupið þið hana á 10.700 DKK, gætuð þið alveg eins verið að kaupa kerlingu sem er gul á húð undir farðanum og postulínsbrosinu og sem eldar chop suey í stað saltkjöts og bauna. Það þarf meðal annars að líta aðeins upp undir pilsfaldinn á henni til að sjá hvers kyns hún er. Skúfurinn kemur einnig upp um þá kínversku og balderingarnar á vestinu. Eðlilegt verð fyrir ekta styttu er 2-2500 DKK. og ekki krónu meir.

Tvær efstu myndirnar eru af ófalsaðri framsóknarmadömmu Konungslegu Postulínsverksmiðjunnar í Kaupmannahöfn, en hinar eru myndir af svikinni vöru.

Kínverjar þekkja ekki balderingarnar á upphlut þegar þeir falsa íslenskar hefðarkonur og fá þeir greinilega lélegar ljósmyndir frá þeim sem panta verkið og sjá því ekki smáatriðin.

Hér má lesa færslu Fornleifs um aðra ömmu æskunnar sem óprúttið fólk lét búa til úr stolinni "hugmynd" og var það meira að segja verðlaunað fyrir. Þá kom makalaus athugasemd frá Gústafi Níelssyni fv. súludansstaðareiganda og Gretti íslenskra stjórnmála.

Vangaveltur um Þjóðmenninguna og ESB

Sést hefur hjá þeim aðilum, sem ekki una forseta Íslands hugástum, dálítið langsótt samsæriskenning um að ÓRG sé heilinn á bak við ESB uppsögnina og jafnvel á bak við Pútín. Guðmundur Magnússon sagnfræðingur, blaðamaður og fyrrverandi þjóðminjavörður skrifar á fasbók sinni:

Ekki finnst mér þetta neitt ósennilegt. Forsetinn er guðfaðir ríkisstjórnarinnar og hefur nú fengið (langþráð?) tækifæri til að endurnýja hin gömlu kynni við Framsóknarflokkinn. Áreiðanlega ekki í fyrsta sinn sem hann kemur beint að málum. Traustur 'aðili' sagði mér á sínum tíma að þegar þjóðmenningin var flutt úr menntamálaráðuneytinu í forsætisráðuneytið kortér fyrir fyrsta ríkisráðsfund nýju stjórnarinnar hafi það átt upptök sín á Bessastöðum. Öll skjöl málsins hefðu verið útbúin þar en ekki í stjórnarráðinu.

Guðmundur er þarna að vitna í Orðið á Götunni á Samfylkingareyjunni. Ég tek það fram, að ég tel Guðmund ekki hlutlausan í neinni umfjöllun um Ólaf Ragnar Grímsson. Þar er eitthvað mjög gamalt hatur í gangi, sem ég get ekki skýrt sálfræðilega eða pólitískt nema að taka mjög há tímalaun. En þarna er einnig upplýsing frá traustum "aðila", sem segir okkur sem gröfum dýpra en aðrir, að Guðmundur hefur fengið betri upplýsingar en aðrir um þetta vægast sagt furðulega þjóðmenningarráðuneyti núverandi ríkisstjórnar.

Ég hef ítrekað beðið um að fá að vita, hvað "þjóðmenningardeildin" gerði fyrsta starfsárið, en mér hefur beinlínis verið sagt af einhverri skrifstofukerlingarblók, að ég verði að bíða þangað til skjölin koma á Þjóðskjalasafnið til að fá að vita hvað deildin var að gera allt árið 2014, fyrir utan að naga blýanta. Svo er Magga Hallgríms yfirmaður deildarinnar og annar tveggja starfsmanna hennar í Forsætisráðuneytinu víst komin heim á Þjóðminjasafn aftur, þó hún sé komin af eldheitu framsóknarfólki. Hún hefur kannski aldrei séð yfirmann sinn, sjálfan þjóðmenningarráðherrann. Svo birtist um daginn ein lítil frétt af viðgerð á húsi í kjördæmi þjóðmenningarráðherrans. Það er það eina sem maður fær að vita um "þjóðmenninguna" árið 2014, sem var flutt úr Menntamálaráðuneytinu, eftir að svo margir höfðu rausað yfir þjóðmenningu í því ráðuneyti.

Er það virkilega líklegt að Ólafur Ragnar hafi stjórnað flutningi hins vandræðalega þjóðmenningargeira korter fyrir ríkisráðsfund? Og hver stjórnar honum, nú þegar peysufatakerlingin Margrét vermir þjóðminjavarðarstólinn aftur, þar sem hún hefur að mínu mati setið allt, allt, allt of lengi miðað við það sem lög segja til um. Verst er, að ég hef ekki náin tengsl við eins trausta "aðila" og Guðmundur Magnússon á Morgunblaðinu, þó svo að sokkarnir mínir séu jafngötóttir og sokkarnir hans.

Myndina af gati Guðmundar fékk ég lánaða á FB hans og er sokkurinn aðeins brot af stærri ljósmynd frá Berlín, þar sem Guðmundur er staddur til að ræða við Angelu M.