Var Mökkurkálfi Snorra Sturlusonar skyldur gólem gyðinga?

Fornleifur er hálfgjört nátttröll, og einn af þessum körlum sem er kominn á þann aldur er þeir telja sig nær alvitra og þurfi því ekki að hlusta á sér yngra fólk, og þaðan að síður að hafa áhuga á því sem það er að gera í fræðunum.

Þótt Leifur sé oft afar þurr á manninn og algjör sleggja þegar kemur að gangrýni á augljósa vit og rökleysu, þá hefur hann gaman að því að kynna sér hvað ungviðið skrifar og hugsar, þó það sé sjaldnast af nokkru viti. Ungviðinu hefur auðvitað alls ekki farið aftur. Það hefur miklu meiri möguleika en við sem erum handan við 50 ára múrinn höfðum á þeirra aldri. En ævintýramennska í fræðunum er greinilega aftur komin í tísku.

Einn af þeim ungu fræðimönnum sem vinna með fornan íslenskan menningararf er Richard Cole. Ritverk hans hef ég skrifað um áður (sjá hér). Þetta er greinilega upprennandi fræðimaður. Mér þykir mjög gaman að lesa það sem Richard Cole skrifar. Hann skrifar vel og á fallegri ensku, og er jafnframt stútfullur af nýjum hugmyndum sem engum, eða fáum, hefur dottið í hug að tengja saman vegna íhaldssemi í fræðunum. Á ég þar fyrst og fremst við íslenska sérfræðinga í rituðum arfi þjóðarinnar, sem alltaf virðast vera að skrifa um það sama. Er hugsandi að ekki sé hægt að mjólka meira úr júgrum hins ritaða þjóðararfs?

Um daginn fékk ég pata af þremur nýjum fræðigreinum eftir Cole, þar sem ég fylgist með fræðimennsku hans á Academia.edu

Ég hef nærlesið eina af hinum nýju greinum Coles sem hann kallar The French Connection, or Þórr versus the Golem og hana má lesa hér. Fjallar greinin um hugsanleg tengsl frásagna af Mökkurkálfa í Snorra Eddu við fyrirbærið golem (hér kallaður gólem) í Gyðingdómi:

Þannig er Mökkurkálfa lýst í Eddu:

"Þá gerðu jötnar mann á Grjóttúnagörðum af leiri, ok var hann níu rasta hár, en þriggja breiðr undir hönd, en ekki fengu þeir hjarta svá mikit, at honum sómði, fyrr en þeir tóku úr meri nökkurri, ok varð honum þar eigi stöðugt, þá er Þórr kom... Á aðra hlið [jötunsins Hrungnis] stóð leirjötunninn, er nefndr er Mökkurkálfi, ok var hann allhræddr. Svá er sagt, at hann meig, er hann sá Þór."

Richard Cole gerir því einnig skóna, að trémaður sá sem er lífgaður með mannshjarta og sendur til að drepa vandræðaskáld í Þorleifs þætti Jarlsskálds, sé einnig undir einhvers konar áhrifum frá gólemasögu gyðinga, eða réttara sagt úr sagnaheimi gyðinga.

"En nú er þar til að taka er Hákon jarl er, að honum batnaði hins mesta meinlætis en það segja sumir menn að hann yrði aldrei samur maður og áður og vildi jarl nú gjarna hefna Þorleifi þessar smánar ef hann gæti, heitir nú á fulltrúa sína, Þorgerði Hörgabrúði og Irpu systur hennar, að reka þann galdur út til Íslands að Þorleifi ynni að fullu og færir þeim miklar fórnir og gekk til fréttar. En er hann fékk þá frétt er honum líkaði lét hann taka einn rekabút og gera úr trémann og með fjölkynngi og atkvæðum jarls en tröllskap og fítonsanda þeirra systra lét hann drepa einn mann og taka úr hjartað og láta í þennan trémann og færðu síðan í föt og gáfu nafn og kölluðu Þorgarð og mögnuðu hann með svo miklum fjandans krafti að hann gekk og mælti við menn, komu honum síðan í skip og sendu hann út til Íslands þess erindis að drepa Þorleif jarlaskáld. Gyrti Hákon hann atgeir þeim er hann hafði tekið úr hofi þeirra systra og Hörgi hafði átt."

Margt er mjög áhugavert í grein Coles, en Cole segir hins vegar ekki nægilega vel þróunarsögu gólemsins i sagnaheimi gyðinga. Ýmsu er þar ábótavant. Tilgátan stendur á leirfótum.

Orðið golem (ft. golomim) kemur afar sjaldan fyrir í helgum ritum gyðinga. Í Sálmunum (139:16), kemur orðið galmi, (þ.e. góleminn minn) fyrir og er þýtt sem ómyndað efni;

Augu þín sáu mig,er ég enn var ómyndað efni,
ævidagar voru ákveðnir
og allir skráðir í bók þína,
áður en nokkur þeirra var til orðinn

Í Sálmunum er vitaskuld ekki verið að skrifa um leirrisa miðalda. Í Mishnah, munnlegum arfi Gyðingdóms kemur orðið fyrir sem skilgreining á ósiðmenntaðri persónu. Í nútíma hebresku (Ivrit) er orðið einnig notað um fólk sem er illa gefið eða hjálpalaust og í jiddísku er orðið goylem notað um fólk sem er klunnalegt, illa gefið og seint til skilning, sbr. orðið "vanskapaður" sem lengi var notað í Íslensku. Orðið kemur fyrir í Talmud, (Talmud eru skýringar og frásagnir byggðar á Torah, lögunum (Mósebókunum), nánar tiltekið í  hinum babýlonska Talmud (Bavli). Í Talmud er orðið notað til að lýsa því að Adam hennar Evu var upphaflega verið skapaður af guði sem gólem (sjá Sanhedrin (þingi) 38b í Talmud Bavli (hér á ensku): Adam var hnoðaður saman í formlaust hýði og var hann myndaður úr leir eða mold.

Samkunduhúsið í Worms áður en nasistar eyðilögðu byggingarnar. Elsti hluti þeirra var frá 11. öld. Þarna veltu menn fyrir sér gólemum, en ekki til þess að búa þá til, heldur til að sýna fram á tilgangsleysi þess, þar sem slík sköpunarverk voru vanskapnaður og ekki Guðið þóknanlegur.

900 ára Guðshús rústir einar eftir eyðileggingu nasista. Trúleysið er systir eyðileggingarinnar.

Sumir fræðimenn telja að á miðöldum Evrópu hafi brot úr sköpunarsögunni Sefer Yetzirah í hinum babýlónska Talmud verið þaullesin af gyðingum til að reyna að skapa sér gólem. En það er þó algjörlega ósönnuð tilgáta, sem byggir á frásögum sem eru skráðar löngu eftir miðaldir!  Það er ekki fyrr en á 12. öld e. Kr. að fróðir menn telja, að eiginleg lýsing á því hvernig hægt er að búa  sér til eða vekja upp gólem hafi verið sett á bókfell.  En galli er á gjöf Njarðar, ef svo má að orði komast. Þá lýsingu er að finna í fyrsta hluta Sodei Rezyya (einnig kallað Sode Raza, Sefer Sode raze semukhim eða Sefer Sode razaya), sem kallaður var Sod Ma'aseh Bereshit (þ.e. leyndardómar sköpunarinnar). Það rit var sagt vera eftir rabbí Eleazar ben Judah ben Kalonymus (1165–1230) í Worms í Þýskalandi. En vandamálið er aftur á móti, að fráögn hans og ritið Sode Raza þekkist aðeins úr bókinni Sefer Razi'el ha-Gadol (Bók hins stóra [erkiengils] Raziels [Raziel þýðir leyndardómar Guðs]) sem fyrst kom út í Amsterdam árið 1701 (sjá hér). Segir útgefandi þess rits, að hann hafi lesið rit rabbí Eleazars frá Worms í frönsku riti sem hann kallar Images des Lettres de l'Alphabet, sem er hins vegar ekki til á okkar tímum - og hefur ugglaust aldrei verið til.

Í Þýskalandi og Mið-Evrópu á 17. öld fer að bera mjög á lýsingum á rabbínum sem skópu gólem, en elsta lýsingin sem til er af manni sem á að hafa framið slíkan verknað er þó ekki til frá því fyrr en um miðja 16. öld, er rabbíni og mikill kabbalisti og dulspekimeistari, Eliyahu Ba'al Shem (1550-1583) í Chelm (bæ suðaustur af Lublin í Póllandi nútímans) mun hafa reynt fyrir sér í þeim efnum.

Cole gleymir því miður að nefna Elías í Chelm, og sömuleiðis að aðeins eru sárafáar upplýsingar til um gólema og sköpun manna á gólemum frá því að orðið gólem er ritað í elstu ritum gyðingdóms fram á miðaldir í Þýskalandi.

Cole gleymir einnig að draga inn ákvæði Avodah Zarah samningsins í Talmud. Samningurinn fjallar um skurðgoðadýrkun (Avodah Zarah þýðir bókstaflega útlensk eða framandi dýrkun, þ.e. dýrkun hjáguða eða og skurðgoðadýrkun). Sköpun/gerð gólema er skýlaust brot á Avodah Zarah.

Læknirinn, heimspekingurinn, skáldið og rabbíinn Rambam (sem er skammstöfun á Rabbeinu Moshe Ben Maimon, þ.e. rabbí Móses Maimonsson; Hann er einnig kallaður ), sem upp var á 12. og 13. öld (1137-1204), skrifaði í einu rita sinna Moreh Nevukhim (sem þýðist best sem Leiðbeiningar fyrir ráðalausa; Hér er hægt er að skoða handrit frá 14. öld af þessu riti sem skrifað var í Barcelona og sem er varðveitt í Kaupmannahöfn) um Avodah Zarah. Rambam er mjög gagnrýninn á alls kyns skurðgoðadýrkun, helgimyndir og notkun þeirra í gyðingdómi.

Maimonides er að minna lesendur sína og samtímamenn á ákvæði Aodah Zarah og virðist jafnvel undir áhrifum frá Íslam í algjörri andúð sinni á skurðgoðadýrkun (sem við sjáum enn á okkar dögum í úrkynjuðu formi þegar ISIS brýtur og sprengir goð annarra trúarbragða), eða þegar Þorgeir Ljósvetningagoði kastaði  í fossinn. Þess vegna kemur spánskt fyrir sjónir, þegar Rambam kemur fyrir í rituðum heimildum í miðöldum í Mið-Evrópu, þar sem því er haldið fram að hann hafi búið til svo kallaða humunculi (smákarla) úr leir. Þarna er örugglega um misskilning 17. aldar manna, því ekkert slíkt hefur  Rambam skrifað um eða látið eftir sig. En við vitum hins vegar, að múslímskir heimspekingar og læknar og alkemistar veltu fyrir sér möguleikanum á því að skapa líf á ónáttúrulegan hátt, t.d. í glerflösku.  Hindurvitni 17. aldar spurðu ekki af heimildarýni. Sögur hjátrúarfullra gyðinga í Póllandi og Þýskalandi á 17. öld um kukl Rambams eru líklega ekkert annað en svar þeirra við mjög strangri afstöðu hins stóra rabbína til skurðgoðadýrkunar, sem "helgir" menn meðal gyðinga í Miðevrópu voru greinilega farnir að stunda á miðöldum.

Hér skal einnig nefndur til sögunnar sefardíski rabbíninn, heimsspekingurinn, stjarnfræðingurinn, stærðfræðingurinn og tónlistafræðingurinn Jósef Solomo Qandia Delmedigo, einnig kallaður Joseph Salomo Del Medigo (1591-1655). Hann fæddist a eyjunni fögru Krít (ég hef eitt sinn skrifað litla grein þar sem honum bregður fyrir). Hann var m.a. læknir í Vilnu (Vilnius), rabbíni í Prag, Amsterdam, Hamborg og Glückstadt, þar sem Hallgrímur Pétursson dvaldist nokkrum árum síðar (sjá hér), Frankfurt am Main og í Prag, þar sem Del Medigo lést. Hann lærði stjarnfræði hjá Galileo di Galilei í Padua og lærði einnig við háskóla í Kaíró og Istambul. Í ritum sínum greini Jósef Del Medigo aldrei frá neinni gólem-hefð í sefardískum gyðingdómi, en nefnir í ritgerð sem varðveist hefur, hvernig sögur af gólemum séu algengar í Þýskalandi á hans dögum.

Richard Cole nefnir ekki Jósef Delmedigo í grein sinni, og þykir mér það furðu sæta. Delmedigo sýnir okkur nefnilega að gólemar, sem leirrisar, eru líklega sköpunarverk rabbína í Þýskalandi á miðöldum. Margt gæti frekar bent til þess að góleminn, leirrisi sá sem Cole er að hugsa um sem "ættingja" Mökkurkálfs, hafi í raun fyrst orðið til á miðöldum og eigi sér enga stoð eða uppruna í elstu ritum, bókum eða lögum gyðingdóms.  Við getum með góðri ástæðu leyft okkur að leika með þá hugmynd, að þegar gyðingar á miðöldum voru spurðir um hvað orðið gólem þýddi, þá hafi þeim verið svara vant, en svo leitað til germanskra og slavneskra ævintýra um leir- og drullukarla til að skýra betur hið dularfulla fyrirbæri gólem.

Ekki ætla ég þó alveg að útiloka að einhverjar sögur um miðaldagólem Evrópu hafi borist til Íslands frá Frakklandi eins og Cole vill halda, en þá hefði hann átt að segja lesendum sínum betur frá sögu gólema og t.d. að trékarlinn í Þorleifs þætti Jarlsskálds, (sem er varðveitt elst frá byrjun 14. aldar), sem einhver hefur gaukað að honum upplýsingum um. Trékarlinn var ekki kvenkyns vera eins og það fyrirbæri sem Cole segir skáldið Salomon Ibn Gabirol (réttu nafni Shelomo [Salomon] ben Yehuda ibn Gabirol) hafi skapað. Sagan af Ibn Gabirol sem skapaði kvenkyns veru er heldur ekki frá tímum Gabirols sjálfs, þ.e. fyrri hluta 11. aldar, heldur er það miklu seinni heimild sem orðið hafa til í Ashkenaz (Þýskalandi). Það er því afar ólíklegt að þeir Norðmenn sem voru við nám í St. Victor skólanum í París, og sem hugsanlega þekktu til verka og ljóða Ibn Gabirols á 13. öld hafi heyrt um gyðinglega sögur af manngerðum leirrisum, og hafi síðan sagt forvitnum forföður mínum, Snorra Sturlusyni, frá þeim, sem svo bjó til úr sögunni Mökkurkálfa. 

Mig grunar, að Cole verði að leggja aðeins betri rækt á tímasetningar og upprunaleika heimilda, sem og að reyna ekki að blanda saman sögulegum viðburðum og þjóðsögum frá mismunandi tímum án þess að hægt sé að sýna fram á bein tengsl þeirra.  Það er nær ómögulegt, að álykta að Snorri Sturluson hafi heyrt af gólem/mökkurrisum hjá mönnum í Noregi sem lærðu við St. Victorsskóla. Við vitum ekki hvort heimildir um gólem-gerð hafi verið til í St. Victor. Bók Eleazars ben Judah, sem nefnir einn slíkan, er aðeins til í handriti frá 1701. Og þó ibn Gabirol hafi verið þekktur meðal lærðra í París á 12. og 13. öld, er ekkert sem sýnir fram á franskir klerkar hafi verið að velta fyrir sér leirkarla eða drullukökugerð. Því miður, merde, eins og Frakkar segja!!

Ég held að við ættum ekki að leggja of mikið í þekkingu manna á Íslandi á Gyðingdómi á 12. og 13. öld. og allra síst að fara út í miklar vangaveltur a la Einar Pálsson eða í líkingu við Keltaþvaðrið sem tröllríður einnig fræðunum. Það er svo langsótt. Maðurinn fékk oft sömu hugmyndirnar á mismunandi stöðum á jörðinni, án þess að nokkur tengsl séu sjáanleg.  Það geta mannfræðingar og þjóðfræðingar frætt ykkur betur um en ég. Ég er bara fornleifatröll. Tröll voru t.d. víða til. Menn geta notað mikinn tíma til að finna einhver tengsl. En þegar Mökkurkálfi og spýtukarl eru heimfærðir á gólem verða menn að vera mjög vel að sér í gyðingdómi og sagnaheimi gyðinga, og finna sér mun fróðari rabbína sér til aðstoðar en Cole hefur fundið.

Ég kaupi því alls ekki tilgátu Richards Coles í grein hans The French Connection, or Þórr versus the Golem, þó hún sé mjög áhugaverð og vissulega skemmtileg. En hún stendur á leirfótum.

Hér býður Fornleifur að lokum í bíó. Myndin sem sýnd verður er Der Golem, wie er in die Welt kam, sem var gerð árið 1920 af Paul Wegener og Carl Boese; Lék Wegener sjálfur góleminn. Wegener gerði einnig Gólemmynd árið 1914 sem frumflutt var árið 1915. Sú kvikmynd er að mestu týnd, en hér má finna brot úr henni.

 

Sumt er lengra úti en annað

Reynt hef ég að fylgjast með tilgátum Vesturíslendingsins Kristjáns Ahronsons varðandi krossinn í Kverkarhelli (Morgunblaðið kallar hellinn Kverkhelli, en ég er nokkuð viss um að það "heimilisfang" sé rangt). Ég hef heyrt af þessari furðusögu af og til og t.d. lesið þetta, þar sem ekkert kemur fram sem beinlínis staðfestir þessa tilgátu þessa unga fornleifafræðings. Ekkert kemur heldur bitastætt fram í greininni á bls. 39 Morgunblaðinu í dag.

Þetta eru sem sagt ekkert annað en vangaveltur. Það er ekkert sem aldursgreinir krossinn í Kverkarhelli með vissu. Vona ég svo sannarlega að Ahronson komi með eitthvað áþreifanlegt á fyrirlesturinn í dag, sem ég kemst því miður ekki á. Þeir sem komast mega gjarna senda mér upplýsingar eða setja þær í athugasemdir.

Ahronson er líka dálítið valtur í grundvallarþekkingu á fornleifafræði Norðurlanda og stílfræði sögualdar (víkingaaldar). Árið 2001 birtist eftir hann grein sem hann kallar: ‘Hamarinn’ frá Fossi: Kristinn norrænn kross með keltneskum svip. Árbók Hins Íslenzka Fornleifafélags 1999, 185–9 (sjá hér).

Já, hann er verulega langt úti í hinum dimma Keltaskógi, hann Kristján Ahronson, því ekkert við hamarinn frá Fossi er "keltneskt" frekar en þann kross sem einhver hefur krotað í vegg Kverkarhellis. Ég sýndi manna fyrstur fram á norska hliðstæðu við krossinn á Fossi. Sjá t.d. hér. Það hafði Ahronson ekki getu til að kynna sér og er það miður.

Hvað mönnun finnst er ekki áhugavert í fornleifafræði. Það sem menn geta sýnt fram á með vissu er það sem skiptir aðalmáli. Þannig er það nú með öll fræði. Tilgátur er vissulega ágætar, en það minnsta sem menn verða að láta þeim fylgja eru fræðileg rök. Annars eru menn að leika sér líkt og þeir væru í hlutverkaleik um helgi. Fornleifafræði er ekki ævintýri.

P.s. Maðurinn efst, á góðri mynd RAX, er ekki Kelti. Þetta er bara fornvinur minn góður, Þórður Tómasson í Skógum, einn fremsti fornleifafræðingur landsins (um þann heiðursmann skrifaði ég hér).

Segir Kverkhelli frá um 800

9 April: It´s Danish Butter Cookie Day

75 years ago, next week, fantastic Queen Margrethe II of Denmark was born. Happy Birthday to her and all best wishes to the granddaughter of King Christian X, who realized that his Jewish citizens were in peril. Unfortunately the old King couldn´t do so much about that during the Nazi occupation of Denmark 1940-1945, except writing about it once in one of his four diaries. Meanwhile Danish politicians were systematically trying to get rid of refugee Jews, and even Danish Jews, to Nazi Germany.

Today it is also exactly 75 years since Nazis forces attacked Denmark. Only due to a breach in communication some minor fighting took place at the Danish-German border. The Danish Government instantly, or even before 9 April, decided to become the well behaved lapdog of the Third Reich.

About 73 year ago another queen, the Queen of Nazi terror, walked the streets of Copenhagen (see the image at top). She was the local Nazi beauty queen, wearing the uniform of the female division of the Danish Nazi Party. This "Blonde Gespenst" was the cheerleader of the Nazi-occupation, legitimized by the warm welcome which the Danish authorities decided to give the German aggressors on 9 April 1940. She was probably the pin-up babe for some of the 10.000 Danish men who applied for entering the the Waffen-SS as well as the little darling of the collaboration politicians, who encouraged Danes to join the SS while introducing grave penalties to Danes who engaged in the brave resistance fight.

Nazi collaboration was great, says historian Lidegaard

The Danish collaboration during the Nazi occupation has in later years been in the process of a major historic whitewash undertaken by few Danish historians, who don't seem to be able to live with the dark fact-sheet of their countries WWII past.

The Danes are now being told that the collaboration was the best possible thing to happen to the Danes. One of the revisionist historians preoccupied in this historical cleansing is Bo Lidegaard. According to Lidegaard the Danish Nazi collaboration also rescued the Danish Jews to Sweden in 1943. Jewish historians in Denmark disagree.

With support from the Danish Foreign ministry, which incidentally is now lead by his brother, Martin Lidegaard a member of a politically party most involved with the Nazis 70-75 years ago, his book Landsmænd (Countrymen in the English version) on the rescue of the Danish Jews to Sweden in 1943 has been published in several foreign languages. The nicer version of the Danish occupation year is now being launched as an export article.

The latest version of Bo Lidegaard´s book on the 1943 rescue of the Danish Jew, is the Italian volume (view here in some layout variations), which received the fantastic title Il Popolo Che Disse No (The people who said no) In the Italian volume the publishers argue that Bo Lidegaard is the first historian ever to tell the story of the rescue of the Jews to Sweden in 1943.

Of course Bo Lidegaard´s book is by far the first book on the subject. However, it is probably the first book where the obfuscation and revision have been brought to extremes. The book has to the Danish public been launched with this message from one of the publishers, Carol Janeway, a renowned, or rather notorious promoter of the the memoirs of  Bruno Grosjean, a Swiss national who hoaxed his childhood memories and created an alter ego, Binjamin Wilkomirski, to fool the world into believing he was a child-survivor of the Vilne (Vilnius) Ghetto and Auschwitz. :

"She [Janeway] believes that if one in France and the Netherlands had manoeuvred oneself half as well through the war as did the Danes, WW II had not been quite so bleak" (see here for more details)

Quite deliberately Lidegaard in his book on the rescue of the Danish Jews forgets to mention the fact that the Danish authorities made systematic attempts to get rid of Jewish refugees from Denmark and made it a crime for Danes to hide Jews in their homes. (See here and here). Are those atrocities compatible with the deeds of those people who Lidegaard calls 'good countrymen'?

Instead of publishing ridiculous claims that the Danish authorities had something to do with the rescue of the Danish Jews to Sweden in 1943, historian Bo Lidegaard should rather dwell on the facts which he and many of his colleagues weren´t interested in or which they ignored. Why didn´t they, but a foreign historian, write about the worst war-criminal from Denmark, Alfred Jepsen? Why did the Danish Ministry of Justice,

Danish War Criminal Alfred Jepsen

60 years after Jepsen committed his crimes, conceal information about Jepsen, which had been available in the National Archive in the UK a decade earlier. Why did the Danish authorities in the late 1940s manage to conceal his crimes and execution in Germany?  Why has a journalist and not a historian been the best  mediator of information about the crimes of recently deceased SS-officer Søren Kam (Photo to the left)? Why has the Simon Wiesenthal Center in Jerusalem, and not the Danish government, demanded an investigation into the case of Søren Kam or demanded an expulsion of this war criminal from Germany, a country who gave him save haven from legal actions and prosecution? Will the present day terrorists of Europe receive the same "special treatment" in the future?

The explanation is simple. Many Danes like glossy pictures from their past and they have a severe problem with their country´s past. They don´t like to hear about the bad things or 'some Jews' that were expelled and killed. That is for instance the reason we did not until 2014 hear about Danish SS units acting in an infamous torture camp for Jews in Belorussia, near Bobruisk.

A new Danish WWII history is now being sold like Danish butter Cookies. In a nice tin, with a idealized picture on the lid. Beware though, the glossy image is false and the contents listing is insufficient. Most Danes did nothing to help Danish Jews and the free WWII government of Denmark was engaged in getting rid of them until 1943.

No Danish politician, nor high official, was ever brought to justice for their participation in the killing of Jewish refugees, Danish resistance fighters, nor German communists, who were handed over to the Nazis by the Danish authorities - often without any demand from the Nazi occupants.

Who benefits?

Bo Lidegaard is writing history as some Danes like to see it. He is not writing the correct history of the Danish Jews. He is exploitin the rescue of the Jews in 1943. His case studies are quite atypical for most Danish Jewish experiences during the Nazi occupation of Denmark. Diaries he uses are written after the war.

Writing history doesn´t make historians wealthy. Well, there are exceptions. Historian Bo Lidegaard has become a wealthy man creating his Potemkin curtains for a generation or two of Danes with bad or even no conscience.

I think I know what kind of people like Lidegaard´s WWII revisionist books: They are politicians and diplomats still busy polishing the Danish image of WWII. The kids of the many Danish collaborators and all the Waffen-SS men, and the descendants of the high officials and politician who committed war-crimes also buy the books of Lidegaard. So, when Lidegaard heads off for vacation in his summer residence in Tuscany, he can tell his neighbours, who have bought Il popolo che disse no to learn something from Danish high moral instead of all of that "heil´a Mussolini" stuff their ancestor where into, that not all the folks in Denmark are buying what he writes, nor are saying " Si " to it.

In fact the moral and altruism of the Danish people was not greater than that of the Italians during WW II. In countries like The Netherlands one can see from the bad sales of the Dutch version of Lidegaard´s Danish Butter Cookie Adventure, that the Dutch are not buying some crap which is launched by telling them that they should have done the same as the Danes did, and that the Danish Nazi collaboration was the best solution of all. The situation of the Dutch and the Danes and the Jewish populations of the two countries cannot be compared.

Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson

Se also Danish Holocaust Distortion

Amen und Dresden

Páskaandagt forsætisráðherra hefur vakið mikla athygli. Í anda nýjasta nútímans birtist hún þó ekki í fjallræðu, heldur á fésbók ráðherrans.

Fílósófían í páskaandagt Sigmundar Davíðs er einfaldlega Upprisan. Endurreisnartímabilið hefur nú einnig náð að ströndum Íslands með sínum vindum þíðum. Og það er sko ekkert prump. Nú verður allt endurreist í háprússneskum DDR-blöðrubarokksstíl. Abstrakt og annað úrkynjað rusl mun fara rakleiðis á hauga sögunnar. Nú verða þjóðminjarnar nýjar, ferskar og þjóðlegar. Hallelúja:: hallelújaaaaa!

Sigmundur forsætisráðherra er greinileg mjög gervilegur maður. Hann virðist nú kominn í rjúkandi samkeppni við léttmaníska arkitekta sem stundað hafa fornaldarframleiðslu á Íslandi. Ég þekki Sigmund ekki neitt, en hefði helst haldið að hann hefði lagt stund á leiktjaldahönnun eða verið á sjónhverfingaháskóla, ef ég vissi ekki að hann hefði að minnsta kosti doktorsgráður tvær frá Oxfurðu.   

Vart hafði Sigmundur Davíð lokið kynningu á hugarfóstri sínu Blufftown bei Selfoss, að í ljós kemur að Þjóðmenningarráðuneyti hans hefur unnið gífurlega öflugt starf árið 2014-2015. Áður en yfirmaður hins íslenska Amt Ahnenerbe, Margrét Hallgrímsdóttir, sem er kona af logandi Framsóknarkyni, hafði hætt störfum sem yfirþjóðmenningarstjóri, fann hún og starfsmaðurinn hennar gamlar og gulnaðar teikningar á söfnum svo hægt væri að reisa Bluff Stadt beim Sundin Blau - í anda Dresden. Margrét, sem þó er annt um furðulegan frama sinn, sneri aftur til embættis síns á Þjóðminjasafninu, því hún gerir sér ugglaust grein fyrir því hvað er að gerast í "þjóðmenningu" endurreisnarráðherrans.

Til að gera drauma Sigmundar að veruleika verður fyrst að fá almennilega loftárás á Reykjavík. Bandamenn munu hins vegar vart ráðast í teppasprengingar á Reykjavík. Það þarf meira en gyðingahatur og útrýmingar til þess að fá slíka himnasendingu.

Skemmtilegar og uppbyggilegar myndir segir landsfaðirinn í andagt sinni. Hmm? Neiii - varla... Ég mæli með því að Simmi litli fái sér páskaegg frá NS af stærstu gerð og gleymi þessum áformum, nema byggingu Þjóðmenningarhúss, því mér sýnist að álíka kreppufyrirbæri og Jón Gnarr var í ráðhúsinu í Reykjavík sitji nú á stóli forsætisráðuneytisins í gamla fangelsinu. Þetta er ekkert annað en andleg uppgjöf líkt og Píratar. Þjóðin er enn í sárum, og er því þægilegt að heyra um upprisur og endurkomur til fyrirheitna landsins á páskum.

Eftir nokkur ár munum við vonandi minnast þessarar andlegu kreppu þjóðarinnar í kjölfarið á 2008 með hryllingi. Það verður engin ástæða til að endurreisa Framsóknarflokkinn. Fráleitt væri einnig að setja hann í formalín og varðveita í glerskáp á landnámssýningunni. Hann er einn af þessum fornleifum sem enginn mun sakna enda ekki friðaður.

Sveltandi fornleifafræðingar munu þá ekki einu sinni vilja grafa Framsóknardrauginn upp. Heygjum hann sem fyrst. Jafnvel væri ekki fráleitt að teppabomba hann dálítið, áður en hann fer undir kalna torfu.

Húsið með stjörnuna

Stundum getur maður orðið langþreyttur á þrálátu rugli. Það á t.d. við ruglið í blaðakonu einni á Iceland Review og í mýtusmið sem hún hefur gert að sannleiksvitni um að húsið í Austurstræti 9 í Reykjavík hafi verið reist af "gyðingnum Agli Jacobsen". Sjá hér.

Margir ferðamenn sem til Reykjavíkur koma hrífast af Jacobsenshúsinu með stjörnuna og margir, og sér í lagi gyðingar, spyrja sig af hverju Davíðsstjarnan sé á húsinu og halda um stund að þarna gæti hafa verið samkunduhús gyðinga.

Árið 2008 hafði Oren nokkur frá Ísrael samband við Iceland Review til að fá skýringu á stjörnunni í Austurstræti. Oren er reyndar Oren Asaf (f. 1979), og er listamaður sem var á Íslandi um tíma við listsköpun.

Honum var svarað af blaðakonu á Iceland Review, að forstöðumaður Torfusamtakanna, Snorri Freyr Hilmarsson, hefði upplýst hana að húsið hefði verið byggt af Agli Jacobsen sem hafi verið danskur gyðingur. Egil Jacobsen var þó hvorki gyðingur né af gyðingaættum  eins og lesa má hér, hér og ekki síst hér.

Hafði ég því samband við blaðakonuna á sínum tíma, sem ekki vildi breyta upplýsingunum. Í janúar sl. leiðrétti ég misskilninginn í athugasemd á vefsíðu Icelandic Review. Það var fjarlægt eftir skamma stund. Ég setti inn athugasemd í dag og býst harðlega við að hún verði fjarlægð, því blessuð blaðakonan var af þeirri gerðinni sem ekki getur viðurkennt mistök sín fyrir nokkurn hlut.

Ég skýrði málið út fyrir Oren Asaf á sínum tíma. En enn stendur á vefsíðu Iceland Review, að Snorri Freyr Hilmarsson, sem er menntaður leikmyndahönnuður, segi húsið hafa verið reist af gyðingnum Agli Jacobsen. Sannleiksvitni Iceland Review um Austurstræti 9, Snorri Freyr Hilmarsson, er reyndar einn af hugmyndasmiðunum á bak við leikmyndabæinn Blufftown við Selfoss, sem ég afgreiddi hér í blogggrein um daginn. Bölvað rugl er því auðsjáanlega sérgrein hans.

Vonandi getur Icelandic Review látið af Gróusagnaframleiðslu og sögufölsun sinni í framtíðinni. En kannski er þetta vandamál á blaðinu (sjá hér).