Menningarferð til Lundar

Í dag fór ég einn í drossíuferð til Lundar í Svíþjóð á bláa Skódanum okkar. Ég skildi fjölskylduna hreinlega eftir heima. Tilgangurinn með ferðinni var menningarleg vorgleði. Ætlun mín var að kaupa nýja bók um sænska viðskiptajöfra í Póllandi í síðari heimsstyrjöld, sem ég fann svo ekki. Ég ætlaði líka að skoða safn, sem ég og gerði.

Ég fékk hins vega dálítið viðbótarupplevelsi fyrir utan kaffi og sushi. Á Tegnérstorgi var húllumhæ, og sá ég fljótt á fánunum að þarna var einhvers konar gay-pride hátíð. Þarna voru allskyns samtök með sölu, meira að segja hýrir sósíaldemókratar og Animal-rights hópar, sem kannski vill hleypa hýrum svínum út úr stíunum. Ekki þorði ég þó að vera svo írónískur við þetta unga fólk og spyrja hvort dýr gætu verið gay eða kratar svín?

Þarna í miðjum hópi litskrúðugra pilta og lesbía sem voru verr klæddar en ég, var ég örugglega svona svaka heteró eða bara púkó, eins og einn gamall nágranni minn á Íslandi, hann Andri, kallaði mig þegar á 8. aldursári, að einhverju var kastað í fótlegginn á mér. "Áái, helvítis". Þetta var sárt.

Bláa typpið og svarti rasstappinn

Ég leit niður og uppgötva mér til mikillar undrunar að bláu gervityppi hefur verið hent í löppina á mér. Mér steinbrá, en uppgötvaði að ungar og glaðlegar lesbíur voru að æfa typpaskotfimi.

Ég tók typpið upp. "Það var minna en mitt" upplýsti ég algjörlega húmorslausar lesbíurnar, en ein sem mig grunar að hafi bara verið bí, upplýsti mig þá á skánsku, eitthvað í þá veru að stærðin, storleken, skipti ekki máli. Ég jánkaði því föðurlega. Enda minn ekki mikið stærri en sá blái. Mér var þá boðið í typpakast, en var svo square að ég afþakkaði það vingjarnlega - Maður veit ekki hvar þessi limir hafa verið.

Ég spurðu einnig konurnar, hvað þetta svarta væri á miðjum vellinum (sjá efst). Þær litu á mig eins og ég væri frá annarri pláhnetu og sögðu "det heter arsplög"   - "Jåvist", sagði ég bara og fór.

Nú er það ekki að skilja, að ég sé eins og Gylfi Ægisson, þegar ég sé samkynhneigða. Gagnstætt Gylfa er ég svo heppinn að þeir eru fyrir löngu hættir að gefa mér undir fótinn, svo ég þarf ekki að binda hnút á þarminn eins og sumir karlar gera í nærveru homma.

Þó var þarna myndalegasti klæðaskiptingur í kúrekstígvélum með afar ljóta hárkollu. Ekki ósvipaður JR í Dallas, en rauðhærður. Ekki var laust við að hann sendi mér hýrt augnaráð, enda ég ekki ólíkur Roy Rogers, þegar hann var upp á sitt besta.

Vinir Palestínu

Jæja, ég yfirgaf þennan skemmtilega minnihluta, öll typpin og rasstappann, og hélt niður á Stortorget í leit minni að góðri bókabúð. Þar var nýlokið annarri uppákomu hinseginfólks.

En aðrir minnihlutar biðu eftir að komast að. Stór barnahljómsveit sagaði fiðlur, en þar nærri stóð brátt þessi föngulegi 5 manna hópur stuðningsmanna Palestínu. Dálítið steinrunnið lið að mínu mati. Þetta var eins og að vera á Sergelstorgi í Stokkhólmi. Minnihlutahópar í biðröðum. En allt samt mjög sænskt, sett og alvarlegt og tímasetningar pössuðu. Eins og biðröð við salerni.

Hélt ég síðan upp á Clemenstorget og keypti gamla prentmynd af Skagen á 15 krónur af skrankonu frá austur-Evrópu. Skömmu síðar sá ég bókaútgefandann (minn) Søren Møller Christensen á Vandkunsten ásamt konu sinni koma akandi fyrir horn í svarta Volvoinum sínum í leit að ódýru bílastæði. Hann hefur líklega leitað í allan dag og er enn að, því í Lundi kostar greinilega að leggja, nær hvar sem er í bænum. Hann sá mig ekki, en fær brátt skeyti og sms frá Säpo um að hann hafi sést við menningarnjósnir í Lundi í dag, samkvæmt áreiðanlegum upplýsingum frá Mossad.

Þannig leið þá þessi dagur. Bíð ég nú eftir því að háma í mig ljúffengan danskan og hýran hanakjúkling, sem aldrei var hleypt út, en var líklega glaður þangað til hann kom undir fallöxina og sagði gaggagaggagóóó... eftir að hafa heyrt bæn á arabísku. Það verður að taka tillit til allra minnihluta. Gleymum því ekki!

Á Kulturen sá ég kraftaverk. Ísraelski fáninn í Lundi.

Fornleifafræðingurinn í Eldhúsinu

Þið kannist líklega við Lækninn í Eldhúsinu. Þegar hann er ekki að lækna gigt í gamalmennum í Suðursvíþjóð, sýnir hann listir sínar og matarlyst. Sjaldan eldar hann lifur, nýru eða aðra kirtla, og þaðan af síður blóðpylsu. Maður tekur vitaskuld ekki vinnuna með heim.

En nú er komið að Fornleifafræðingnum í Eldhúsinu. Fornleifur er náttúrulega með gigt, en er aftur móti ekki með hendur í holdi og opum fólks áður en kokkað er.  Eini kokkurinn í eldhúsinu er Fornleifur - Hann þarf enga hjálparkokka. Í kvöld eldaði karlinn zucchiniblóm fyllt með kjúkling að hætti endurreisnarmanna í Lepinifjöllum undir áhrifum frá yfirkokki Borghesi-ættarinar. Zucchini kallast kúrbítur á mörlensku, en hann bítur viðkunnanlega frá sér. Margir muna kannski eftir kúrbítnum með humarfyllingunni á Carpe Diem í Reykjavík. Góðar minningar.

Leifur inn forni hakkaði kjúklingabringur af lífrænt ræktuðum, ítölskum kjúkling. Svo fersk var pútan að það lá við að hún gaggaði "Mama mia" er ég mundaði kutann. Ég blandaði í hakkaða kjötið örlitlu af brauðmylsnu (40 gr.), jómfrúarolíu og köldu soði af kjúklingabeinagrindinni (1-2 dl.), salti, pipar og múskati (hnífsodd). Hakkið fyllti ég í zucchiniblómin og raðaði þeim í blómamynstur í leirfat, hellti við soði og örlitlu hvítvínstári. Síðast setti síðasta farsið í miðjuna í litla bollu og litaði hana og kryddaði með saffran og chili. Skreytt var og bragðbætt með þunnum sneiðum af lauk (sjá mynd).

Fornleifur eldaði kúrbítsblómaskrúðið í SMEG-ofninum, sveimérþá (Það verður ekki gaman að koma aftur heim og nota Bosch-ruslið). Með þessu bar ég fram kjúklingalærin og vængina steikta í fati í ofni, pönnusteiktar kartöflur og salat.  Kverkarnar voru vættar með hvítvíni frá Latínu, Pellegrinogosi og vatni og þurrar, saltar ólífur voru vitaskuld bornar fram.

Næst þegar kúrbíturinn er í blóma á Íslandi er ekkert annað að gera en að muna þessa uppskrift og gera betur. 

Áður en eldað var, fórum við upp í Rocca Massima til að kæla okkur og til að njóta útsýnisins í 730 metra hæð.

Ice and fire

Fornleifafræðingar með söfnunaráráttu eru fáir til, og það er illa séð að fólk í þeirri stétt sé að koma sér upp einkasöfnum. Ef þeir nenna að safna fram yfir það sem þeir grafa upp, er það venjulega allt annars eðlis en jarðfundnir gripir.

Sjálfur er ég ekki haldinn söfnunaráráttu, en hef þó haft ákveðna gleði af að safna hlutum sem ég tel skemmtilega, einkennilega og sem t.d. tengjast Íslandi á einn eða annan hátt. 

Ég hef í nokkur ár safnað öllu sem ég finn um veitingastaðinn Iceland á Broadway í New York (sjá hér). Ég þekki það vel til þess staðar, þó ég hafi aldrei komið þar, að ég sé strax þegar vankunnugir viðvaningar telja auðtrúa fólki í trú um þeir viti allt um þennan sögufræga stað. 

Nýlega keypti ég á eBay eldspýtnabréf sem forðum varð deilt út á Iceland á Broadway, og er ég nokkuð stoltur af þeim kaupum og deili hér með ykkur myndum. Þessa eldspýtur eru frá því á fyrri hluta 5. áratugarins. Eins og þið sjáið var íslenska "smörgásborðið" mjög rómað. Barinn var líka vel þekktur. 

Gleðilega hátíð !

Fornleifur bætir hér við fánaskrúð þjóðhátíðardagsins með íslenskum fánum úr hollenskum og belgískum Turmac sígarettupökkum frá 4. áratug síðustu aldar. Sjá ítarlegar hér.