Trimmkarlinn - in memoriam

Ritstjóri Fornleifs var óttalegur trimmkarl á yngri árum og synti eins og óður maður til að verða sér út um gullmerki og trimmkarla.

Áhuginn á Trimmkarlinum var mestur árið 1972, minnir mig. Ég æfði sund hjá KR og því var lítið mál að ná sér í Trimmkarl. Synda þurfti 100 sinnum 200 metra til að mega kaupa trimmkarlinn. Þar sem oft voru syntir 2 km eða meira á æfingu gekk hratt að hala sér inn trimmkarl. Ég átti þrjá, en finn nú aðeins tvo. Sár er sá missir.

Maður missti svo sem áhuga á trimmkarlinum og svo hvarf hann af sjónarsviðinu og dó þar með Drottni sínum eins og mörg önnur dellan í landinu.

Síðar hlupu allir á Íslandi í breiðu bókstafina, nema þeir sem hömuðust í heilsuræktum í iðnaðarhverfum. En þeir fengu enga trimmkarla. Veskið þeirra var hins vegar trimmað vel. Á slíkum ræktum hafði ég einnig viðkomu og hafði gott af, en sá aldrei einn einasta trimmkarl. Ég kemst ekki sem stendur þótt mig langi í ræktina, þar sem ég er að bíða eftir að kviðnum á mér verði sprett upp um nafla og þar stungið inn görn sem gægðist öðru hvoru út eftir lélegan lokafrágang skurðlækna sem fjarlægðu úr mér ónýtt nýra fyrir þremur árum síðan. Ég er því líka kominn í kviðslitsfélagið. 

Nú nálgast fimmtugsafmæli Trimmkarlsins á Íslandi. Trimmkarlinn á því tvö ár í að verða hálfgerður forngripur. Væri ekki tilvalið að senda alla þjóðina í smá lýsisbræðslu í laugunum, eða er gullforði landsins uppurinn?

Sumir, og þá sér í lagi snúðugir blaðamenn Þjóðviljans, voru í vafa um gæði Trimmkarlsins, og gaf Þjóðviljinn í skyn, að gullið í gullhúðuninni á honum væri afar lítið ef þá nokkuð. Ekki veit ég, hvort einhver rannsókn fór fram á því, en ekki hefur fallið á gullið í mínum trimmmerkjum og trimmkörlum síðan 1972, og medalíurnar mínar hafa alls ekki verið hreinsaðar með Miðhúsasilfurleginum góða sem komst á markaðinn árið 1980. 

Jú, Trimmkarlarnir lifðu Þjóðviljann með glæsibrag, enda voru það svo sem ekki allt gullmolar sem í honum var logið og verulega er fallið á sannleika þess fjölmiðils.

Smá viðbót á mánudegi:

Á FB ritstjórnarfulltrúa Fornleifs kom til tals ýmislegt um uppruna og fyrirmynd Trimmkarlsins. Menn voru farnir að hallast að áhrifum frá punki, (hver fjandinn er það), og viðlíka bábilju. Ég hafði í gamni á orði að við nánari rannsókn Þjóðminjasafns Dana á gullsamsetningu Trimmkarlsins hefði komið í ljós að í honum væri ónákvæm blanda af glópagulli og Rússagulli. Rauði kamburinn var áróðurstækni Kremls til að koma Íslendingum í betra form. Í öðru lagi slengdi ég því út að sumir teldu karlinn vera nákvæma fyrirskallamynd af Ómari Ragnarssyni ungum. En það er vitaskuld út í hött, Ómar var sköllóttur frá því fyrir fermingu. Þriðja kenningin sem ég reyndi að vera fyndinn með er sú, að höfuð karlsins sé stíliserað Íslandskort og að svarti strókurinn neðst sé gjóskan úr Helgafelli.

Örlítil uppfletting leiddi hins vegar í ljós að ég óð í villu. Það var Magnús E. Baldvinsson heitinn, úrsmiður sem var maðurinn á bak við Trimmkarlinn. Magnús stóð jafnhliða úrsmíðunum í merkjaframleiðslu ýmiskonar. Ekki verður lokum fyrir það skotið að Magnús úrsmiður hafi haft sjálfan sig í huga þegar hann teiknaði trimmkarlinn, því í minningargrein um hann í Morgunblaðinu má sjá að Magnús var glettinn karl með nef ekki ósvipað og á Trimmkarlinum.

Rassbolti

Af öllum boltaleikum veraldar valdi heimurinn örugglega leiðinlegustu gerðina, knattspyrnuna. Á Ítalíu var þekktur fjöldi knattleika á endurreisnartímabilinu, en Ítalir hafa tekið ástfóstri við fótboltann frá Bretlandseyjum, sem jafnvel hefur stolið nafni gamalla knattleikja Ítalíu, calcio.

Leiðinleg fyrirbæri eins og Rugby og bandaríski ruðningsboltinn hafa lifað af, og jafnvel er kominn ný gerð af því síðastnefnda, þar sem ungar konur leika, og þar sem rassskoran, rasskinnarnar og brjóst eru öllu sýnilegri en tuðran sem þær hlaupa með og sparka aðeins nokkrum sinnum í.

Með góðri markaðssetningu og auglýsingaherferð er Fornleifur viss um að "rassboltinn" frá Mið-Ameríku hefði líklega náð heimsvinsældum hefðu frumkvöðlar hans ekki dáið úr sjúkdómum sem hvíti maðurinn bar með sér til nýja heimsins. Reyndar hafa menn verið að bauka við að endurreisa þennan leik á mismunandi hátt í Mexíkó. Útkoman er upp og ofan enda mismikill þjóðernisrembingur í "endurlífgunartilraunum" á þessum knattleik.

Búningabók Christops Weiditz

Einn maður þýskur, Christop Weiditz að nafni, rómaði knattleik indíána mjög í Búningabók sinni (Trachtenbuch Christop Weiditz), handriti sem hann ritaði um og teiknaði búninga fólks sem hann komst í kynni við á Spáni og víðar. Handrit Weiditz er í dag varðveitt á Germanisches Nationalmuseum í Nürnberg og hefur handritanúmerið Hs. 22474. (Sjá nánar og meira hér, hér og hér.er hægt að sjá aðrar myndir Weiditz af indijánum og öðrum sem hann hitti á Spáni).

Talið er að Weiditz hafi teiknað "rassboltamenn" árið 1528-29, er hann var staddur á Spáni. Árið 1528 tók Hernando Cortés, níðingurinn sem sigraði Mexíkó með farsóttum, nokkra indíána með sér til Spánar. Þar voru þeir sýningargripir við hirð Carlosar V, já ekki ólíkt Sverri Agnarssyni í moskugerningnum í Feneyjum nú nýlega. Meðal þessa indíána voru boltamenn Azteka. Þeim lýsir vel Weidnitz í búningabók sinni.

Við myndirnar af indíánum í rassboltaleik (sem er nafn upp á mína ábyrgð) skrifar Weiditz:

Auf soliche manier spilen die Indianer mit ainem auf geblassen bal mit dem hindert On die hend an Zue Rieren auf der Erdt haben auch ain hardt leder for dem hindern dar mit er vom bal den widerstreich Entpfacht haben auch solich ledern hent schuech an.

Sem skilst kannski betur á nútímaþýsku:

Auf solche Manier spielen die Indianer mit einem aufgeblasenen Ball mit dem Hintern ohne die Hände anzurühren auf dem Boden. [Sie] haben auch ein hartes Leder vor dem Hintern, damit dieses vom Ball den "Widerstreich" empfängt. Sie haben auch solche lederne Handschuhe an.

En fyrir þá sem ekki hafa lært þýsku útleggst þetta á íslensku:

Á þennan máta leika Indíánarnir með uppblásinn bolta með bakhlutanum, án þess að snerta jörðina með höndunum. [Þeir] bera einnig hart leður á bakhlutanum, þannig að það [leðrið] gefi boltanum mótspyrnu. Þeir bera einnig sams konar leðurhanska.

Gúmmíbolti

Þó svo að Christoph Weidnitz lýsi uppblásnum bolta, sem menn þekktu á Spáni og á Ítalíu, þar sem slíkir boltar voru kallaðir pellone eða ballon, þá hefur í þessum leik Azteka örugglega verið notast við gúmmíbolta. Dómeníkusarmunkurinn Diego Duran lýsir þannig bolta árið 1585.

Hann var jafn stór og lítill keilubolti og var gerður úr efni sem kallast ollin sem er kvoða úr ákveðnu tré. Þegar kvoðan var soðið varð hún teygjanleg. Kvoðan er í miklum metum hjá þessu fólki, bæði sem lyf sem og til trúarlegra fórna.  [Gerð að bolta] eru hopp og skopp eiginleikar boltans, upp og niður, fram og til baka. Boltinn getur gert þann sem hleypur á eftir honum örmagna áður en hann nær honum.

Kólumbus mun hafa tekið slíkan gúmmíbolta með sér frá eyjunni Hispanjólu (þar sem á okkar tímum heitir Haíti og Dómeníkanska lýðveldið).

Næsta víst má telja að það hafi verið til nokkrar gerðir af boltaleikjum í Miðameríku þar sem notaðir voru gúmmíboltar. Í Mexíkó vor knattleikir með gúmmíboltum einnig hluti af trúarathöfnum. Í Mexíkó var leikið á stórum völlum eins og þessum, Á síðari árum hafa menn reynt að endurvekja þessa leiki á mjög mismunandi máta:

 

Brosleg sjálfsmynd Christoph Weiditz (1498-1559) eins og hann segist hafa litið út þegar hann var 25 vetra. Jú, hann var greinilega líklegur til að hafa áhuga á þjóleikum pilturinn sá.

Því miður gaf Christoph ekki betri skýringar eða leikreglur fyrir rassboltann sem hann varð vitni að á Spáni, en ætli sé ekki hægt að skálda í eyðurnar. Ég sé þetta fyrri mér: Áður en leðurskjöldurinn kom til hefur það líklega hent að menn hafi gripið boltann með rasskinnunum, en það var algjörlega bannað. Ég sé fyrir mér miklar vinsældir rassboltans. Innan nokkurra ára verður þessi fagri leikur ugglaust keppnisíþrótt á Ólympíuleikunum.

Skóverksmiðjur sem láta lítil börn líma sóla eru þegar farnar að hanna "handskó" fyrir þessa íþrótt, sem er miklu eldri og göfugri en knattspyrnan. Mannafórnum eftir leiki verður stillt í hóf.

Ítarefni af netinu:

Hasso von Vinning: Paraphernalia for the Ceremonial Ball Game in Ancient Mexico

Felipe Solís: The Sacred Aztec Ball Game

Endurskapaður boltaleikur Azteka. Menn eru ekki allir á sömu skoðun um hvernig reglurnar hafa verið. Mjög greinilegt er, að rassleður það sem Weidnitz teiknar á indíánum Cortez er ekki til staðar á leikmönnum í dag. Men taka boltann á lendina og með mjaðmahnykk eða handleggshöggum. Allt frekar slappt að sjá. Fornleif grunar að blöndun við hvíta manninn, sem ávallt hefur verið mjög stífur og óliðugur, hafi mögulega gert það að verkum að "nútíma-Aztekar" eru síður liðugri en sumir forfeður þeirra voru á 16. öld.

 

Gamlar Ljósmyndir: Konungssýningin 1921

Því miður var maðurinn sem hefur höndina inni í fingrabrúðunni Fornleifi, settur út af sakramentinu á smettiskruddubók "Gamalla Ljósmynda", því hann birti "ljótar" myndir af Gunnari Gunnarssyni í nasistastellingum. Gunnar er sumum Íslendingum eins og Múhameð spámaður er flestum múslímum. Höfuð fljúga ef maður leyfir sér að birta myndir af Gunnari eins og hann var. Gömlum ljósmyndum er sýnilega stjórnað af einhverjum gömlum DDR-kommum eða framsóknardraugum sem þykjast vera kratar.

Frá Konungskomunni 1926

Áður en mér var mjög ódrenglega varpað út af glansmyndafeisbókinni Gamlar Ljósmyndir, sem er undir stjórn Guðjóns Friðrikssonar sagnfræðings og kynlegra kvista Þormars ættarinnar, sem seldi Gunnari Gunnarssyni Skriðuklaustur, leitaði ég þar upplýsinga um kvikmynd Bíó-Petersens og Magnúsar Ólafssonar, sem þeir tóku við konungskomuna árið 1921.

Mig langar mjög að sjá kvikmyndina, til að athuga hvort ég gæti séð afa minn sýna fimi sína fyrir konung og frítt föruneyti hans. Afi minn var í fimleikaflokki ÍR sem gerði æfingar við Konungssýninguna árið 1921.

Afi stökk yfir hest og sýndi listilegar sveiflur á tvíslá. Fyrir það fékk hann medalíu sem afi gaf mér þegar ég var um það bil 12 ára gamall. Medalían hafði verið útbúin úr dönskum silfurpening frá 1916. Á myndinni efst er fimleikahópur ÍR og afi, Vilhelm Kristinsson er sá lágvaxni og sæti, 4. frá vinstri í efri röðinni.

Afi varð síðar einn elsti kratinn á Íslandi og keypti manna lengst bleðil þann sem bar nafnið Alþýðublaðið. Honum leist ekkert á þá krata sem komu fram á sjónarsviðið eftir Eið Guðnason. Hálfsystur hans, Sigríði Jensen í Kaupmannhöfn, tókst einnig það afrek að verða krati lengst allra í Danmörku. Kratar í Danmörku urðu ekki gamlir, því þeir reyktu allir. Tante Sigga, eins og Sigríður frænka var kölluð í fjölskyldunni á Íslandi, varð hins vegar 102 ára, ef ég man rétt. Ég og kona mín heimsóttum hana stuttu eftir 100 ára afmælið. Kratar í Danmörku böðuðu hana blómum, svo hún gat vart verið í litlu íbúðinni sinni í Gladsaxe. Mektarmenn á við Anker Jørgensen heimsóttu hana á afmælisdaginn, sem tók tvo daga.

Ef einhver getur útvegað mér kvikmynd Bíó-Petersens og Magnúsar Ólafssonar, eða hefur vitneskju um ljósmyndir frá Konungssýningunni árið 1921, þá þætti mér vænt um að heyra frá ykkur.

Morgunblaðið fjallaði um komuna og upplýsir að fimleikasýningin hafi farið fram á íþróttavellinum (Melavellinum).