Pabbi og hundurinn hans, sem ég man ekki hvað hét

Eftir að afi minn og amma í Hollandi fluttu frá íbúð við Waterlooplein í Amsterdam, þar sem nú stendur borgaróperan í Amsterdam, og löngu fyrr hafði verið síki sem hét Leprosengracht (Holdsveikrasíki), héldu þau með einkasoninn rauðhærða út í sveitasælu í Noord-Amsterdam, þangað sem maður tók ferju í þá daga.

Úti í hættulegri "hálfnáttúrunni" þótti ömmu minni nauðsynlegt að fá sér hund. Afi minn henti gaman að ósk hennar og vali á hundi. Fenginn var blakkur hundur af kyni belgískra lögregluhunda (Malinois). Þetta var afgamalt og góðlátleg grey og engir lögreglustælar eftir í honum, og eins víst að honum hafi aldrei verið sigað á nokkurn mann. Amma mín vildi fá hundinn, þar sem sígaunar (Sinti frekar en Roma) voru með búðir úti á velli þar skammt hjá, þar sem áður höfðu verið æfingabúðir knattspyrnuliðsins AJAX, sem upphaflega var að mestu knattspyrnulið gyðinga.

Föður mínum, sem nýlega varð 99 ára á himninum, þótti afar vænt um hvutta, og var aldrei banginn við sígauna og lék sér með börnum þeirra og borðaði hjá þeim broddgelti sem steiktir höfðu verið í leirhjúpi. Þá uppskrift hafði ég heyrt um löngu áður en ég las um hana í smásögu eftir Thomas eða Heinrich Mann í Menntaskólanum við Hamrahlíð.

Ég man ekki lengur hvað hvutti þessi hét - en einhvern tímann sagði faðir minn mér það. Líklegt þykir mér að Hvutti hafi ekki verið hreinræktaður Rassenhund og þessi góðlátlega skepna gerði víst aldrei sígaunum mein og hefur líklegast hvorki verið sígaunahundur né snati löggunnar í Hollandi.