Fjallkonunni sem var fargað

   

Sendisveinn Fornleifs hefur dvalið á Íslandi í nokkra daga. Eins og gengur, þarf maðurinn að bregða sér í sund. 

Í afgreiðslu Laugardagslaugarinnar var boðin billeg Fjallkona eins og pylsa með öllu, en hún var heldur nakin og rýr, enda graðís.

Ég er hér að ræða um bókina sem var brennd vegna þess Katrín Jakobsdóttir vildi á Bessastaði og Bjarni Ben hélt upp á það með bálför á fyrstu útgáfu. Bókin er ekkert betri þó Bjarni Ben hafi skrifað innganginn, eftir að fyrsta upplaginu hafði verið fargað á báli hégómans.

Það var fyrst og fremst illa skrifuð grein Godds (Guðmundar Odds Magnússonar) sem fer fyrir brjóstin á mér.

Goddur, sem er heimsfrægur á Íslandi fyrir gáfur, fer rangt með, er hann segir sögu Fjallkonunnar. Líklegast veit hann bara ekki nóg um það sem hann er að skrifa um. Á blaðsíðu 33 birtir hann mynd af fjallkonu Sigurðar Málara (sem sumir kölluðu Sigga sjení). Myndin var af teikningu í  skissubók Sigurðar.         

Nú er bara sá galli á gjöf Njarðar, að Sigurður leitaði í hús til annarra. Fjallkonan hans er nefnilega frönsk. Sigurður varð fyrir áhrifum frá ballettsýningu í París, sem sagt var frá í myndablöðum víða í Evrópu. Fornleifur hefur einnig greint frá því hér efir að allir voru búnir að gleyma. Lítill krókfaldur Fjallkonu Sigurðar sver sig í ætt við "skautbúninga" kvennanna í ballettsyningunni í París. Greinilegt er, að Goddur les ekki Fornleif. Hann Goddur veit allt betur en aðrir. 

Fjallkonan er ekki aðeins útlend og allrahanda á okkar tímum. Vonandi verður annarri útgáfu Fjallkonunnar ekki fargað, þótt grein Godds sé verri en bæði formáli Katrínar Jak. ellegar gormæli Bjarna bakara, sem olli dýrri bókabrennu. 

Líklega verður maður einnig að spyrja sig, hvort Fjallkona eigi yfirleitt erindi til nútímafólks árið 2024? Fjallkonan er líkast til ekki nógu mikil öfgakona. Alþjóð má ekki einu sinni nálgast leikarafjallkonuna á Austurvelli, þar sem hún treður jafnan upp með leikurum og trúbadorum úr Alþingishúsinu. Nú er það orðin eins konar einkasýning og er það vegna öfga í þessu annars svo friðsama landi. 

Copenhagen Jewish Cultural Festival 2024 : 3

Copenhagen Jewish Cultural Festival 2024:3

Meet the Ostrynskis

One of the afternoons (4 June 2024) during the Jewish Cultural Week in Copenhagen, I listened to a very good interview Michael Rachlin had with Nathalie Ostrynski, the author of a new book entitle De Mørke Bånd (The Dark Ties,) published in 2024 by small publishing house Grønningen 1. I finally bought her book, which I have started to read. I like it very much. It is a very special book, which I want to recommend for all those who work with refugees.

1980

I moved from Iceland in 1980 to Denmark to study archaeology. 1980 was also the year Nathalie Ostrynksi was born. In the Århus suburb of Brabrand, were I ended up living in some great students´accommodations, after some problems finding a permanent place to live (see here in Danish), I ran into many elderly Jewish refugees in and around the City West shopping precinct in Brabrand. I became good friends with a few of them, who could speak English or German and some even a little Danish. I drank coffee with them in the "mall" and was invited to their cultural afternoons in the Brabrand local library, more often than I could attend.

One thing I remember clearly, was some of the elderly men´s bitterness. Not only that towards Poland they had to leave due to antisemitism. More stressing to some of the elderly in the group, seemed to be the attitude of some Danish Jews they encountered after they had arrived in Denmark in the late 1960s. I never got the full explanation of what that attitude really was all about. But it definitely resulted in some of the Jews moving to Århus  away from Jewish life in Copenhagen.

I tried to find out by asking Nathalie Ostrinsky a very frank question, where I described what my impression of the Polish Jews was in the 1980s suburb of Århus. My question has since resulted in five non-Polish Jewish members of the Jewish community in Copenhagen approaching me, to tell me with a stiff pointy finger, "That it was not like I think it was.". They all told me that they have visited the refugee ship St. Lawrence in the Copenhagen, to help the newcomers from Poland - and some assured me that everyone aboard that ship had been happy - and that those who were not content were probably just some sour and miserable Communists, "who didn´t want anything to do with Jewish life anyway".

Well, imagine some of the Jews who headed for Århus reading professor Isi Foighel´s very negative assessments of them in a report he wrote for a Danish Refugee agency in Danmark. Why was a professor of Economics, a conservative politician and himself a child-refugee from Nazi Germany so negative towards newcomers in need. Prof. Foighel phoned me. when my book Medaljens Bagside (The other Side of the Coin) was about to be published, flushing out gallons of sour wine from his grapes of wrath, telling me that he would do everything in his power to stop my book, because "some things were better forgotten than mentioned" like he put it. His brave opponent in the once upon a time Copenhagen Kehilla-Conflict (best forgotten), Rabbi Bent Melchior,  had also learned about a detail in my book. He was much more civilized about me digging into the past than professor Foighel was, when he commented on an application he had made for an Aliyah to Israel, which I had discovered in an Israeli archive. Young Melchior wanted to move to Israel because of Anti-Semitism in post-WWII Denmark.

Bent Melchior´s appplication for an aliyah due to Antisemitism in Danmark. Fig. 134, page 334 in my book Medaljens Bagside (Forlaget Vandkunsten 2004).

Possibly some of the Jewish gentlemen in Brabrand, a few of them possibly disillusioned Communists, might also have heard how their "ideological brother" in Denmark, editor Carl Madsen, described the Jewish refugees from Poland in his book Flygtning 33 (Refugee 33, published in 1972) about the political Refugees of the 30s. Madsen wrote: In 1969 the stream of so-called "refugees", ca. 1900 of them, came to Denmark. Jews from Poland dominated. Nowadays, no one speaks about them any more. They have been utilized. Now forgotten. Back than they could be used, and allowed themselves to be used in an excessive campaign of defamation against Socialist Poland."  

Welcome to Denmark, Rødgrød med fløde og én over nakken. ... ... ... Denmark is what Denmark is, what Denmark is, what Denmark has always been: A very flat Country.

Copenhagen Jewish Cultural Festival 2024:2

Copenhagen Jewish Cultural Festival 2024:2

Mr. Potato-Man was Jewish. The Inventor of a Most Famous Potato-Dish and his Danish Descendants

More Jewish Culture - straight from Copenhagen. Friday (noon), when I had been cleared at the security gate of the Copenhagen synagogue, which is unfortunately totally necessary in our time and age), I met some of my elderly lady friends (who are little bit older than I am - which nobody would ever guess).

They had just listened to editor of Danish daily Politiken´s talk - and were still in distress. Anders Jerichow had chocked some of the nice ladies with his comments. For many years Jerihow has been pacifying the readers of Politiken, telling them what most of them want to hear.

Jerichow, who is a descendant of German clergy and psalm-poet (which explain the non Jewish Jericho sounding name), also has Jewish roots. Jerichow has once written that his Jewish background gives him more legitimacy to judge Israel than other Danes.

I have once taken the liberty to ask him about his Jewish background, but he didn´t want to tell me his family story, which gives him the power to satisfy the many readers of Politiken.

Some while ago, the secret was finally revealed by A. Jerichow´s son, who yesterday was accompanying his dad at shul. Jerichow jr. was dressed in a striped white & green mistral jacket, which in my opinion was the bravest fashion statement at this year´s Copenhagen Jewish Culture Festival.

The Jewish ancestor, who gives editor Jerichow of daily Politiken his permit, to occasionally take somewhat incomprehensible stands towards Israel, was Swedish restaurateur Jacob Wilhelm Davidsson, who converted to Christianity in the 19th Century. Davidsson is supposed to have "invented" the the world famous Hasselback-potato (see above photo) at the Pavilion Restaurant Hasselbacken in merry Stockholm´s Djurgården-park (For more information on this "Jewish" invention here).

The alleged creator of this world famous potato-dish, has possibly given his 21st Century-Editor-Descendant a card blanch potato dish to criticise Israel extraordinarily to the satisfaction of all of his his Hasselback-Potato-Loving-Readers.

With the Danish Lurpak-butter melted on top of these potatoes, this dish is probably not kosher for others than some hard-core Politiken readers, when they serve it with pork dishes and Scandinavian-style Antisemetic Pickles on the side. B´te´avon!!

Copenhagen Jewish Cultural Festival 2024:1

Copenhagen Jewish Cultural Festival 2024:1

Ladino Music in Klezmer Mode

Monday last (3 June), I went to sjoel to listen to Ladino-music pereformed at the Jewish Cultural Festival 2024.

Unfortunately, the musicians, who were really 1t class - and even from W-Jutland -, were far too infiltrated in their Klezmer-"oumpaoumpa"-background to click into the "real" Ladino gear of amor y corazones. 

That specific Monday nightm I might actually have attended a Klezmer concert with some Arabic-music undertones, which might be of Jewish origin.

However, singer Ayala Zimbler Hertz (of the Danish Royal Opera) was the highlighting Star - but the music was too fusioned to give me the genuine Andaluz feeling - whatever that is?. ... Who knows? I don´t, but it was probably never as Klezhmatic as it was last Monday.

Hallað á Katrínu

Ég óska nýjum forseta til hamingju með sigurinn í forsetakjörinu. Hana kaus ég þó ekki, og hefði aldrei kosið.

Mér fannst hallað óeðlilega á minn mann, hana Katrínu, í þessum kosningum. Orðræðan gegn henni var á stundum yfirgengileg. Forsetakjör á Íslandi hefur nú orðið fengið á sig hálfamerískan brag.

Kjafturinn og áróðurssnakkið gegn Katrínu meðal sumra aðdáenda Höllu Tómasar, en helst þó í liði Höllu Hrundar, var yfirgengilegt. Helst mátti halda að einhver óeðlis-Trumpur væri í innsta kjarna íslensku þjóðarinnar. Maður hefur svo sem séð hann.

Almennt þykir mér ljóst, að flestir þeirra sem fóru fram í þetta framboð, hafa aldrei tekið sér tíma til að lesa starfslýsingu embættisins. Mig grunar einnig, að nýkosinn forseti muni reyna að snúa embættinu upp í eitthvað Kana-fyrirbæri. En það verður örugglega ekki þolað af meirihluta þjóðarinnar. Forseti Íslands er EKKI embætti sem hægt er að nota að vild og plotta með.

Nú verður gaman að sjá, hvort ógeðstvískinnungurinn í samtökum þeim (The B Team) sem Halla T. hefur unnið fyrir, verði boðaður frá Bessastöðum. Mun Halla T. krefjast stríðs við Rússa, svo nýríka og "betra" fólkið geti fengið glás af ódýru Litíum í rafbílana sína og þannig brunað inn í Skammtímaútópíu sína? Slík Kanaherferð mun að mínu mati skapa miklu stærri B, C, D, E, og F Teams en nokkru sinni áður. 

Mikið vill Meira, mun væntanlega standa yfir dyrum á Bessastöðum næstu fjögur árin og helst sem neonskilti. En þið kusuð það yfir ykkur, kjánaprikin ykkar. Myndin efst er þegar Halla forseti varð bakkalárus í MONTGOMERY Alabam forðum, þegar hún var ekki framkvæmdastjóri knattspyrnuliðs (Soccer-mom), en þau afköst virðast vera afar illa undirbyggð, enda skipta þau ekki rassgats máli fyrir forseta íslenska lýðveldisins, þó þeirri stöðu hafi verið skellt á afrekaskrána. 

Vreeswijk og augun hans

Ég sá í gær seinni hluta tvíþáttungs í sjónvarpinu hér í Danmörku, sem fjallaði um líf og sorgir sænsk-hollenska trúbadorsins Cornelis Vreeswijks. Þetta voru frábærir þættir um stórskáld sem þjáðist á ýmsan hátt, en gaf heiminum samt svo mikið, og meira en flestir. En eins og allir var hann langt frá því að vera fullkominn, og sá því ekki að aðrir liðu mjög vegna óútreiknanlegrar hegðunar hans. 

Hann kippti sér greinilega ekki upp við að Svíar báru aldrei nafn hans rétt fram. En í seinni þættinum gerði einn maður það rétt, og fát kom greinilega á Vreeswijk (Freysvík) í beinni útsendingu.

Ég hef ávallt haft miklar mætur á rödd og textum Vreeswijks. Í hinni miklu súpu þjóðarbrota sem sest hefur að í Niðurlöndum síðan á 16. öld, hefur mér líka þótt gaman að líta inn í stór vot möndluaugu meistarans, þar sem ég hef séð fólk sem kom með fyrstu gyðingunum sem flýðu frá Portúgal til Hollands og sumir með "millilendingu" í Bayonne eða með smástoppi í Antwerpen.

Nú getur Vreeswijk einnig hæglega hafa fengið möndluaugun sín frá forfeðrum sem voru Baskar, Armenar eða ítalskir gyðingar, og kannski er til erfðaefni sem hægt væri að rannsaka. Gæti hugsast að einhver forfeðra hans hafi verið frá Freysvík í V-Húnaþingi. En sjaldan hef ég séð karla eins og hann af þeim slóðum og til er þorp sem kallast Vreeswijk ekki langt frá Utrecht. En eftirnafnið var nú einnig þekkt á meðal gyðinga, m.a. í den Haag. Hér fyrir neðan er brot úr málverki Rembrandts af lækninum Ephraim Bueno (sem m.a. sat á skólabekk i Leyden nokkru á undan Íslendingum, sem þar voru í námi sjá hér). Hann kom frá Portúgal. Undanfarið birtast æ fleiri rannóknir, þar sem genatýpan (genamengið) er sögð meira samhliða phenótýpunni (útlitinu). Slíkar yfirlýsingar voru vitaskuld hættulegar, þegar nasistar náriðluðust á líkamsmannfræðinni, enda hlustuðu þeir ekki á rök - og DNA-ið var sem betur fór ekki komið inn í umræðuna.

Fornleifur kaupir kirkju

Kirkjur fara orðið fyrir harla lítið í dag og barðir biskupar enn minna.

Ég keypti þessa kirkju, helgaða einhverjum Magnúsi, á Egilsey í Orkneyjum. Mun ek brátt sjá hana með eigin augum og velta fyrir mér hvernig ég get innréttað hana. Hvernig væri að hafa þarna súrheysturn og trans-disco? Aðeins 15 sterlingspund fyrir 120 ára gamla, handlitaða kirkju (skyggnumynd).

Sumir segja að ég sé með skrýtið og jafnvel brenglað "gildismat". Það er rétt.

At give den som jøde til fordel for Hamas - hvor sygt kan det blive?

Efter det morderiske angreb på unge jøder til en musikfestival i Israel d. 7. oktober 2023, samt slagtning af sagesløse mennesker i nærliggende landsbyer, har nogle få jøder i Danmark følt trang til at fortsætte Hamas´angreb og trampe på deres trosfællers grave. Nu senest ved Eurovision i Malmö - men heldigvis i en light-version.

Ikke overraskende finder vi i den lille fold af jøder, som støtter en stat og et styre, som har udslettelsen af jøder på sin dagsorden, et par gennemsyrede gamle VS-ere (Enhedslistefolk). De bruger deres mere eller mindre valide jødiske tilhørsforhold, for at deltage i angrebene på en ung israelsk sanger, som repræsenterer sit land. Tidligere har Robert Refby ført an blandt de et par behagesyge jøder på den ydre venstrekant. Men nu er det Klaus Goldschmidt Henriksen som er lancier ved hadefesten. 

En ny "jødisk" skikkelse er imidlertid dukket op blandt disse "gode jøder" som fører en uforståelig kamp mod deres trosfæller og en udryddelsestruet jødisk stat. Dette nyeste vildskud er transpersonen Hlökk Unnardóttir (se billede øverst), som har to pæreislandske forældre og ingen jødiske aner.

I danske medier fører Hlökk sig frem som en jøde, og hun har skam i nogen tid haft ståsted i en den lille jødiske menighed Shir Hatzafon. Hlökk har et lille problem. Hun har ingen jødisk baggrund, men derimod en delvis tysk baggrund og forfædre som kæmpede for Hitler. Her er lidt data om denne unge person, som visse danske medier elsker for hendes holdninger om jøder og Israel:

Hekla Björk Unnardóttir har absolut ingen jødiske aner jfr. oplysninger i Island og Yad Vashem. Der boede jødiske familier (måske kun en) med dette navn i Leipzig før 2. verdenskrig, men de var nytilflyttede fra Polen.

(1) Hekla Björk Unnardóttir Kummer / aka Hlökk Unnardóttir (f. som dreng i 1996).

(2)  Heklas forældre: Hlökk Hekla Björk er søn/datter af Unnur Baldursdóttir (f. 1958)  og Þór Kristmundsson (f. 1957, d. 2017) . De boede bl.a. i Hvidovre, og derfor er det sandsynligt at (1) er vokset op i Danmark og måske født her.

(3) Bedsteforældre) Þór Kristmundsson var søn af Kristmundur Herbert Herbertsson (f.1933 i Reykjavík, d. 2012 Reykjavík ) og Ólavía Steinunn Sveinsdóttir  (død 1997).

(4) Oldeforældre: Kristmundur (3) var søn af  Ernst Herbert Kummer (f. 1910 Leipzig, d. 1944 i militærtjeneste i den tyske flåde) og islandske Kristín Þóra  Kristmundsdóttir Kummer. (f. 1912, d. 1940 i Tyskland). De var flyttet til Tyskland før krigen brød ud med deres to sønner Erlingur (f. 1937, d. 2011) som oprindeligt blev døbt Reinhold Kummer;  og Kristmundur (f. 1933 d. 2012). De kom tilbage til Island i 1946 fra Danmark, hvor de havde været anbragt i en tyskerlejr.

Kristmundur Herbert Herbertsson (3), farfar til (1) Hekla Björk Unnardóttir (Þórsdóttir) (1) kom tilbage fra Tyskland i 1946 med sin bror Erlingur/Reinhold og blev adopteret af Ernst Herbert Kummers (4) søster, Helene Kummer (f. 1901, d. 1987) som var gift med med islændingen Oddgeir Hjartarson. Helene Kummer kom allerede til Island i 1923.

Hlökk (Hekla Björk) Unnardóttirs tyske familie har tilbage til før 1900 ikke været jøder; Også før 1850. Kummer var et almindeligt navn i Østtyskland.

Normalt støtter jeg alle personers hellige ret til at stå frem og leve som minoriteter, men i de senere år er det nærmest blevet til en slags sport at samle på minoritetstilhørsforhold. Fred være da også med dem der dyrker den sport.

Men når man lyver og bedrager sig til et medlemsskab i en velmenende jødisk menighed, for så at gå ud på gaden for at svine andre jøder til, og ligefremt erklære støtte til en organisation som har udslettelsen af jøder på sin agenda, må grænsen for den festlige alfabetiske identitetsleg have nået sit absolutte lavmål. Den slags mennesker er en fornærmelse mod 695 israelske borgere, 71 udlændinge bosat i Israel samt 373 medlemmer af sikkerhedsstyrker, jøder, muslimer og andre grupper.

Nogle af den lille håndfuld danske jøder, som støtter Hamas, må tage mere troværdige personer end Hlökk Unnardóttir i brug i deres kamp for ødelæggelsen af Israel.

På billedet herunder giver Hlökk Unnardóttir den som jøde på Go´aften Danmark på TV2 for mindre end en måned siden.

Paris in the Covid, 2020

At the beginning of Covid 2020 (February 2020), I went to Paris to participate in a seminar at the Mamorial de la Shoah in Paris. It was an extremely important seminar and all the presentations were important. 

I gave a talk-and-a-picture-show about my long-coming book on Stefan Glücksman, a young Ph.D. of History from the University of Krakow, who in 1930 came to Copenhagen to study Danish. While he was in Denmark his closest of kins were locked up in the ghettoes of Warsaw, Kielce and other cities. He, however, was expelled by the Danish authorities and killed, before his closest relatives in Warsaw, his beloved mother and sister, were deported to Treblinka.

Stefan and his family and friends wrote, and I am in the situation, where I have (been chosen - I think) to present their story to a increasingly antisemitic world of today - and a young generation of people, who is so super-egotistical that they cannot understand what the Holocaust was, while they are engaging in the support for terrorism.

In photo at the top, you can see this slow writer wearing one of his fashionable six-piece caps, with Dr. Silvia Goldbaum Tarabini on his right hand side. Silvia´s fantastic Ph.D.-work on the Danish Jews in Theresienstadt, published in English and Danish, has presented a more critical view of the Danish WWII efforts than her predecessors´ in that field. Judging from the very positive citations to my book Medaljens Bagside (2005) (translates: The other side of the Coin) in her magnificent books, which corrects so much earlier (unforgivably sloppy) work on the Danish Jews deported to Theresienstadt, I know Silvia belongs to the school of critical (i.e. outstanding) minds.

Thanks to Noam Rachmilevitch for his evocative photo in the shadow of the Magen David. 

Orkneyjar 2024

Brátt halda þrír íslenskir vitringar, gamlir skólafélagar úr MH, til Orkneyja til að fylla fróðleiksbrunna sína og lithíumbatterí. Eiginkonur þeirra tveggja, sem auðvitað eru miklu fróðari en karlarnir, og einn Skoti frá engri meðalborg (No mean city, eins og þeir kalla það í Biblíunni og í Glasgow) slást með í för.

Farið verður til að skoða fornmenjar, fræðast um sögu eyjanna, færast í sannleikann um örnefni með meiru. Fyrir hópnum fer doktorsnemi á sjötugsaldri sem rannsakar nú örnefni í Orkneyjum. Þær rannsóknir stundar hann við háskólann í Glasgow í hjáverkum. Hér er þó ekki um að ræða hóp gamalmenna sem hafa lesið Orkneyinga sögu og þátt, Hákonar sögu og annað gott, og það sér til óbóta á rándýru námskeiði sl. vetur. Sá hópur Íslendinga verður einnig í eyjunum í maí, og munum við ungmennin væntanlega heyra og sjá gamlingjana skjögrast um síðustu dagana okkar í Orkneyjum, en þá byrjar víst fræðfylliríð hjá gamla fólkinu.

Merkar fornleifarannsóknir hafa farið fram á Orkneyjum á síðustu 30 árum. Þar bera hæst, að mínu mati, rannsóknir Chris. D. Morris prófessors míns í Durham og samnemanda míns, David Griffiths.

 

Skotamynstrið (tartanið) tilheyra ekki klaninu McWilliam, heldur sýna brot af óbreyttum fatnaði tískuflónsins Fornleifs.

Á síðasta ári keypti ég og las að mestu doðrant (676 bls.) Morris um rannsóknir hans og annarra á yngstu leifunum i Birsay (Birgisey). Það er vafalaust merkasta bók sem komið hefur út með fornleifafræði Skosku eyjanna.

Um daginn bætti ég síðan við annarri frábærri bók David Griffiths og annarra um rannsóknirnar á Skaill (Skála) (sjá mynd efst). Ég hef sett inn myndir af þessum meginverkum, sem íslenskir fornleifafræðingar og íslensk bókasöfn með virðingu fyrir bókum, fróðleik og sjálfum sér verða að eiga.

Að Skála rannsakaði Dave Griffiths og hans teymi fornan skála, sem að grunnplani svipar mjög til sumra fornra rústa á Íslandi. Það er svo sem ekkert furðulegt, þegar þess skal gætt að einhverjir norrænna manna sem settust að í í Orkneyjum (og Hjaltlandeyjum) komu frá Norður-Noregi og margir þeirra héldu síðan áleiðis til Íslands eftir dvöl á Bretlandseyjum.

Það er því engin furða að mannabeinarannsóknir Hans Christian Petersens, sem ég var með í án þess að vera mældur, hafi sýnt að meðal landnámsmanna hafi verið um ca 15 % Samar og ca.15% ("Keltar", Péttar og írar) frá Skosku eyjunum og Írlandi. Skýrslu Petersens er m.a. hægt að nálgast hér. Rannsóknir Íslenskrar Erfðagreiningar á DNA í fornum mannabeinum sem fundist hafa á Íslandi gaf afar lélegar niðurstöður, enda erfðaefnið of illa varðveitt til að spá í allar eyður genamengisins eða veita vitsmunaleg svör við spurningum - ef þær voru yfirleitt einhverjar að viti hjá því fyrirtæki.

Margir Íslendingar, blanda af Sömum, Norðmönnum, "Keltum" og öðru flóttafólki, fara því til "gamla landsins" í sumar, og fæstir þeirra án þess að hafa fengið sér einhverja veskju í pela eða úr glasi. Bið ég því gamalmennin í rútunni, sem ferðast með úreldar leiðsögubækur frá 13. öld, að haga sér skikkanlega í eyjunum og krota ekkert dónalegt á veggi Orkahaugs. Ef einhver þeirra er með Gauks sögu Trandilssonar í bakpokanum, hefði ég áhuga á að fá afrit.

Heyrt hef ég einnig, að hópur aldurslitinna lækna, sem alls staðar hafa verið í golfi eða á lystiskipum, "been there og done that" fyrir skítalaunin sín, verði í eyjunum í júlí. Ef Rússar hefðu farið þarna í svo miklum mæli sem Mörlandinn ætlar að gera í sumar, hefði Orkneyinga farið að gruna að yfirstandandi innrás Íslendinga stæði fyrir dyrum.

Sjálfur kemst ég nú loks til Orkneyja. Christopher D. Morris hvatti mig mjög til ferðast til skosku eyjanna, er ég dvaldi við rannsóknir á fornleifafræðideild háskólans í Durham á Norðimbralandi (rétt sunnan við Newcastle). Það var á síðustu öld, nánar tiltekið 1988-89. Sú dvöl var hluti af doktorsnámi mínu í Árósum. En ekkert varð úr eyjahoppi mínu þá, því ég smitaðist illa af hermannaveiki í Noregi (á þingi í Haugasundi) og kom með tvíhliða lungnabólgu til Durham og fór beint á sjúkrahús í 10 daga. Nú verður bætt úr litlu víðförli á 20. öld. Allar pestir eru um garð gengnar, nema ef vera skyldi stríðæsingurinn sem nú veikir menn mest.

Síðar fara sérfræðingarnir í fyrsta holli Íslendinga í Orkneyjum vonandi saman til Hjaltlandseyja. Þá verð ég sjálfur, að minnsta kosti, búinn að fá mér kjöltu, reðurpyngju af sútuðum fressketti fyrir pundin smá og sekkjapípu. Vonast ég til þess að Eggert Pálsson frá Trymbilsstöðum í SHÍ, sem er Hobbískoti, vilji slást með í þá för og leika fyrir okkur á pípu sína og pákur, þegar við nemum þar á ný gamalt land okkar, rænum klaustur og nauð... Nei, nú stoppar þú Fornleifur. Við munum bara skoða smáhesta og sauðfé fornt og glæpina sem lögreglufulltrúinn Jemmy Perez reynir stundum að leysa í þáttaröð sem ber nafn eyjanna.

Svo, þegar ég er snúinn aftur heim frá Orkneyjum í lok maí, eftir tveggja daga endurnæringardvöl í Auðunarborg (Edinburgh), fer ég í sendiráð lýðsins á Íslandi til hans Sanktipétursborgar-Árna og kýs réttan forseta til að vakta yfir veldi lýðsins á Íslandi og smæla fram í stríðsmenn heimsins sem bráðum munu umturna öllu vegna græðgi í lithíum fyrir nýju leiktæki kapítalistanna (rafbílinn). Rússar búa svo vel að eiga stærstu námur af lithiummi sem þekktar eru, nú er námur í S-Ameríku eru að tæmast.

Fyrir utan landnámsmenn og örnefni þeirra mun fyrsti ísl. hópurinn á ferðamennavertíðinni í Orkneyjum vitaskuld líka skoða miðaldaminjar. Þar ber hæst Magnúsarkirkja í Kirkwall, sem einmitt er talin haf verið byggð undir áhrifum frá dómkirkjunni í Durham. Dómkirkjuna í Durham þekki ég vel og hef mikið skoðað þegar ég dvaldi i Duram fyrir löngu og það í gömlu kvennafangelsi sem hafði verið umbreytt í stúdentagarð. Durham heimsótti ég svo aftur fyrir tveimur árum síðan og var allur orðinn betur stæður en þegar ég var þar í tæpt ár. Allur almúginn og fátækir afkomendur námumanna sem vinkona Hannesar Hólmsteins banaði, hafa neyðst til að flytja frá bæ hinna nýríku. Krataháskólinn í Durham hefur orðið skóli fyrir ríkra manna börn meðan ESB-ævintýri Breta var upp á sitt besta.

Skip Sankti Magnúsar kirkju í Kirkwall. Ljósmyndin er Laterna Magica skyggnumynd frá 1905 sem Fornleifur keypti sér nýlega á Kornvöllum.