Í minningu Janusz Korczaks og í tilefni af heimsókn Önnu Zalewsku

Nú þegar Anna Zalewska (f. 1965) menntamálaráðherra Póllands hefur sótt Ísland heim, m.a. í tilefni af 10 ára afmæli Pólska skólans í Reykjavík, er kannski ekki alvitlaust að minnast þess að aðeins eru tvö ár liðin frá því að þessi kona neitaði því að Pólverjar hefðu átt nokkurn hlut að máli við fjöldamorð á gyðingum í þorpinu Jedwabne í Póllandi árið 1941. Hún hefur einnig neitað því að pólskir borgarar í bænum Kielce hafi eftir stríðið ráðist á gyðinga sem lifað höfðu af verstu hugsanlegu ofsóknir. Pólverjar myrt gyðinga á götum úti í Kielce. Maður getur lesið um málið hér á pólsku, en það er reyndar heimsþekkt.

Þessi afneitun er því miður hluti af nýrri sjálfsímynd og ofstækisfyllri þjóðerniskennd margra Pólverja og sér í lagi þeirra sem tilheyra ríkistjórnarflokknum PIS (Prawo i Sprawiedliwosc) líkt og Anna Zalewska gerir.

Vitaskuld geta Pólverjar á Íslandi ekki gert að því að mennta- og menningarmálaráðherra lands þeirra sé eins og hún er. Ég er ekki í vafa um að flestir Pólverjar á Íslandi séu fyrirmyndarfólk sem flúið hefur atvinnuleysi og efnahagslega eymd heimalands síns.Víða í Póllandi er ástandið ekki beint glæsilegt og ekkert í líkingu við þann furðuheim sem Anna Zaleweska sér fyrir sér í hyllingum. 

Svo má vitanlega nefna að pólski laugardagsskólinn í Reykjavík er rekinn í minningu Janusz Korczaks. Korczak sem var læknir, gyðingur, en reyndar trúleysingi á síðari hluta ævi sinnar. Rétt nafn hans var Henryk Goldzmit. Skóli, sem starfar í minningu þessa mikla barnavinar, á ekki að geta kennt uppbelgda þjóðernisrembingssögu eins og heimur Önnu Zalewsku krefst, því fyrsta fórnarlamb ömurlegra Pólverja í Kielce árið 1945 sem réðust gegn gyðingum sem heim voru komnir fangabúðum, var vitaskuld barn.

Mig langar að benda Pólska skólanum í Reykjavík á að myndin sem skólinn notar af Karczak á FB-síðu sinni er í raun ekki af honum. Þessi mynd hér fyrir ofan er ljósmynd og sögulega réttari en sú furðulega, teiknaða mynd sem mikið er notuð í Póllandi og sem skólinn hefur valið að nota.

Nú þegar Anna Zalewska hefur notið gestrisni Íslendinga og hitti tvo ráðherra úr ríkisstjórn Íslands, Katrínu Jakobsdóttur og Lilju Alfreðsdóttur, er ekki úr vegi að minnast þess að síðan að kona þessi afneitaði staðreyndum árið 2016, hefur pólska stjórnin breytt lögum hins nýja lýðveldisins Póllands þannig að hægt er að dæma menn í 10 ára fangelsi m.a. fyrir því að halda því fram að Pólverjar hafi myrt gyðinga í Jedwabne og Kielce, eða verða það á að tala um pólskar útrýmingarbúðir fyrir slysni eða vegna vanþekkingar.

Anna og Lilja ræða saman. Flokkur Lilju hefur á stundum minnt lítillega á PIS-flokkinn í Póllandi, t.d. í umræðu um flóttafólk og útlendinga. Árið 2018 leitaði ég til utanríkisráðuneytisins til að freista þess að það gæti borgað fyrir boð fyrsta gyðingsins sem fæddist á Íslandi í tilefni af áttræðisafmælis hans. Engir peningar voru víst til í slíkt að sögn Lilju sem þá var utanríkisráðherra. En greinilega eru til fjármunir til að bjóða ráðherra sem afneitar þáttum af helförinni sem koma við kaunin á Pólverjum.

Þessi pólski ráðherra segir sagnfræðingum að þegja og hótar þeim fangelsisvist ef þeir leyfa sér að skrifa annan sannleika en þann sem ríkisstjórnin og PIS-flokkurinn vill heyra.

Æri finnst manni oft lýðræðið nútímans í Póllandi bera keim af alræði Sovéttímans. Margt af því fólki sem nú er við völd ólst reyndar upp á þeim tíma, sem skýrir kannski aðstæður og hugarfarið hjá sumum Pólverjum. En ekki er nú lýðræðið í hávegum haft hjá PIS-flokknum.

Óska ég pólska skólanum í Reykjavík til hamingju með að hafa verið til í 10 ár og að hann sé rekinn í minningu Janusz Korczaks! Haldið merki Janusz Korczaks á lofti í skólanum, en ekki því sem Anna Zalewska stendur fyrir.

Gullfoss

Út er komin í Danmörku bókin Gullfoss. Þótt titillinn gæti bent til þess, er þetta hvorki bók um sögu okkar stærstu náttúruperlu né ádeilurit á innheimtu gjalds fyrir aðgengi að sameign þjóðarinnar eða aðra ónáttúrulega náttúrusölumennsku.

Gullfoss er eitt af merkari sagnfræðiritum síðari ára um 20. öldina á Íslandi. Bókin er greinasafn um tengsl danskrar og íslenskrar menningar. Í henni má finna gott yfirlit yfir sögu Dana á Íslandi á 20. öld. Birtar eru rannsóknir á baráttu Dana með íslenskuna og íslenska menningu, sem og frásagnir af Dönum sem settust að á Íslandi, sér í lagi dönskum konum sem minnihlutahópi á Íslandi á síðari hluta 20. aldar. Afstöðu Íslendinga, jákvæðri sem neikvæðri, er einnig lýst og sömuleiðis mikilvægum áhrifum danskrar menningar á íslenskan "kúltúr"; sömuleiðið þeirri menningarblöndun sem átti sér stað og hvernig hún smitaðist út í ranghala þjóðfélagsins.

Bókinni er ritstýrt af Auði Hauksdóttur hjá stofnun Vigdísar Finnboga, Guðmundi Jónssyni sagnfræðiprófessor og stórvini Íslands, Erik Skyum-Nielsen, og eru þau jafnframt höfundar að efni ásamt yngra fólki eins og Íris Ellenberger, Christinu Folke Ax og Þóru Björk Hjartardóttur. Nestor höfundanna er hins vegar Sigurður Pétursson fyrrverandi lektor í latínu og grísku við HÍ. Grein hans ber af. Vigdís Finnbogadóttir ritaði formála að bókinni.

Í gær var mér og konu minni, sem er ein af þessum fallegu dönsku konum sem íslenskir menn reyndu að draga með sér til Íslands á 20. öld, boðið í hóf í sendiráði Íslands í Kaupmannahöfn. Ástæðan fyrir því að eins ómenningarlegum manni og mér var boðið var sú, að ég kom í mýflugumynd að útgáfu bókarinnar. Ég útbjó og skrifaði svokallað peer-review, leitaði uppi leiðar villur og misskilning sem ég stakk í. Ekki þó svo að skilja að mikið hafi verið að slíku í verkinu.

 

T.v.Sendiherra Íslands í Danmörku, Benedikt Jónsson, býður gesti velkomna. T.h. Auður Hauksdóttir og Erik Skyum-Nielsen við kynningu bókarinnar í íslenska sendiráðinu í gær.

Eins og ég sagði, bar ein greinanna af. Það er ritgerð Sigurðar Péturssonar eins mesta latínumanns okkar Íslendinga, en Sigurður kenndi mér sögu Rómverska lýðveldisins fyrsta vetur minn í Háskóla. Sigurður fjallar um fjölskyldu sína. Greinin er skrifuð á eins konar gullaldardönsku og eins hefur maður á tilfinningunni að Sigurður hafi lengi hugsað alla þætti greinar sinnar í þaula. Þetta er greinilega saga, sem hann hefur lengi langað að segja og tími var til kominn. Hún er rosinen i pølseenden í annars góðri veislu.

Sigurður segir sögu íslensk-danskrar fjölskyldu sem tengdi það besta á Íslandi og í Danmörku. Afi höfundar og nafni var fyrsti skipstjóri á Gullfossi Eimskipafélagsins og þar tengist greinin beint í nafn bókarinnar - eða öfugt. Danskur afi hans Olaf Paludan-Müller var háttsettur í Det Østasiatiske Kompagni (ØK). Hann kvæntist heldri konu í Síam (eins og Tæland hét fyrrum) Nang Lek Lot Channung að nafni og giftist dóttir þeirra Ebba (1912-2004) Pétri Sigurðssyni forstjóra Landhelgisgæslunnar. Sigurður Pétursson gefur okkur innsýn í samspil þriggja menningarheima, sem voru ef til vill ólíkir flestum þeim fjölskylduböndum sem Íslendingar og Danir tengdust, en greinin hlýtur í framtíðinni að verða skyldulesning í kennslu á Íslandi í minnihlutum, nýbúum og minni háttar culture-clash kenningum, eða hvað sem það nú heitir.

Móðir Sigurðar Péturssonar í Síam (fyrir miðju með slaufu í hárinu) með systkinum sínum og þjónustufólkinu Leib og Töng. Árið er 1917.

Ásamt bók Guðmundar Magnússonar um Thorsarana er bókin Gullfoss stærsti fengurinn fyrir dansk-íslenskra menningasögu á síðari árum. Við sem ólumst upp með íslenska afa og ömmur sem keyptu "ný dönsk blöð" í stórum stíl og töluðu um stikkontantinn (stikkontakten), ergelsi og fornermelsi (ærgelse og fornærmelse), sópuðu fortóið (fortovet) og keyptu billettin (billetterne) þekkjum söguna að vissu marki. Greinasafnið Gullfoss sem hlýtur að verða gefin út á íslensku, veitir öðrum, sem ekki komu frá svo "menningarsnauðum" heimilum, nauðsynlega innsýn. En jafnvel var orðið of seint fyrir útgáfu Gullfoss, að veita góða heildarmynd, því margt af því góða fólki sem gæti hafa sagt bestu sögurnar var dáið.

Gullfoss: Mødet mellem dansk og islandsk kultur i 1900-tallet. Redigeret af Auður Hauksdóttir, Guðmundur Jónsson og Erik Skyum-Nielsen. Forlaget Vandkunsten 2015.

Fornleifur gefur bókinni sex grafskeiðar, danskar. Meira er ekki hægt að biðja um, og meira fá menn ekki hér.

Menntaskólaminningar

 

Árið 1979, á haustönninni sem ég lauk stúdentsprófi í MH, var ég svo heppinn að njóta leiðsagnar Sigurðar Hjartarsonar sagnfræðings og sérfræðings um sögu Rómönsku Ameríku, og reður. Í söguáfanga um reður (Reður 115), fyrirgefiðið, um sögu Suður Ameríku (Rómönsku Ameríku), bauðst nokkuð fjölbreyttum hópi 12 nema að útbúa lítið kver um Suður Ameríku. Kverið gáfum við út og seldum. Þetta var mjög skemmtilegt verkefni og Sigurðar minnist maður fyrir vikið sem eins af betri kennurum sínum á lífsleiðinni.

Halið bókina niður (það tekur tíma)

 

Þar sem kverið er orðið mjög sjaldgæft, hef ég skannað það til að leyfa fólki að sjá hvað menntskælingar í MH voru að bauka með Sigurði Hjartarsyni árið 1979. Verkfærin voru ritvélar,  skæri, lím og letrasett. Þetta var nú ósköp litað af óhörnuðum skoðunum manns á þessum tíma. En ég stend við textann sem ég skrifaði og skoðanirnar, enda var Sigurður ekki með neina tilburði til hugmyndafræðilegs áróðurs. Ef eitthvað var, þá var ég, sjálfur borgarskæruliðinn, líklega róttækari en Siggi.

Saga Rómönsku Ameríku er blóði drifin og auðvelt er að verða byltingarsinni ef maður leggur þá sögu fyrir sig.

Fyrir utan textasmíð og heimildarannsóknir, teiknaði ég tvær pólitískar teikningar í bókina, sem ég leyfi ykkur að sjá. Ég fann nýlega frumteikninguna af þeirri sem er efst. Ég skammast mín heldur ekkert fyrir þær. Þær sýna einfaldlega staðreyndir.

 

Í dag hefði ég frekar kallað þennan dans Tango Dollar

 

Glataði sonurinn er fundinn

 

Leiklistarsaga og saga kvikmynda eiga náð fyrir ásjónu Fornleifs, enda hvortveggja búið að gerjast á meðal okkar í meira en 100 ár. 

Hér skal greint frá búningum sem teiknaðir voru fyrir leiksýningu í Drury Lane Royal Theatre í Lundúnum árið 1905, og sem verður að telja hluta af íslenskri leiklistarsögu, þótt Íslendingar hafi lítið komið þar nærri, en leikritið gerðist reyndar á Íslandi - eða einhvers konar Íslandi.

Hall Caine (1853-1931) þótti maður einkennilegur í útliti, og átti kynhylli jafnt kvenna sem karla að því er talið er. Fyrir utan að vera mikið Íslandsvinur, var hann vinur gyðinga og hafði mikla ímugust á gyðingafordómum samtímamanna sinni. Hann skrifað m.a. verkið Syndahafurinn (The Scapegoat) um gyðinga.

 

Um aldamótin 1900 heimsótti breski rithöfundurinn Hall Caine Ísland og heillaðist af þjóð og landi. Hann ferðaðist eitthvað um Ísland. Er heim var komið, hóf hann að rita sígilda sögu um glataða soninn, sem hann staðsetti á íslensku sviði og í þeirri náttúru sem heillaði hann. Verk hans The Prodigal Son kom út árið 1904 hjá Heinemann forlaginu og seldist vel í hinum enskumælandi heimi. Hall Caine, sem hafði alist upp á eyjunni Man, var einn af vinsælustu höfundum síns tíma, en í dag telst hann ekki lengur til sígildra höfunda, enda var hann uppi á tímaskeiði er leiklistarleg melódramatík og væmnisviðkvæmni voru í tísku.

Fljótlega var tekin ákvörðun um að setja verk Hall Caines á svið í Lundúnum. The Prodigal Son var sýnt við sæmilegar undirtektir, en ekki fyrir fullum húsum á fjölum Drury Lane Royal Theatre i Lundúnum. Handlitaða ljósmyndin hér fyrir neðan er einmitt tekin árið 1905 og sést skilti á leikhúsinu í Covent Garden sem auglýsir Glataða soninn.

Drury Lane Royal Theatre 1905

Hall Caine hafði þegar árið 1890 gefið út aðra sögu sem að hluta til gerðist á Íslandi og bar hún titilinn The Bondman: A new Saga (Leiguliðinn). Það leikrit var einnig sett á svið í Drury Lane Theatre árið 1906, en þá hafði atburðarásin, sem var sú sama og á Íslandi, verið flutt yfir á aðra eyju, allfjarri Ísalandi. Sikiley varð nú sögusviðið og í lok sýninganna, sem voru fáar, gaus Etna í stað Heklu. Sagan var kvikmynduð í Bandaríkjunum árið 1916.

Leikbúningahönnuðurinn Comelli

 

Lítið er varðveitt frá sýningunni á Glataða syninum í Lundúnum nema frábærar vatnslitateikningar Attilio Comelli sem var einn fremsti leikbúningahönnuður í Lundúnum á þessum tíma. Fyrir fáeinum árum voru teikningar hans fyrir búninga sýningarinnar gefnar á V&A Museum (Victoria & Albert safnið), sem um sinn þjónar hlutverki leiklistasafns Breta, sem mun opna síðar í Covent Garden.

Skoðið svo teikningar Comellis hér (kvenbúningar) og hér (karlabúningar).

Ekki er gott að segja til um, hvort leikhúsið hafi fylgt öllum stúdíum Comellis, sem greinilega hefur leitað grasa í ýmsum verkum um Ísland. Ein mynd, sem Fornleifur hefur keypt vestur í Bandaríkjunum, af leikaranum Frank Cooper í hlutverki Magnús Stephensson á Drury Lane ári 1905, sýnir hann í búningi, kápu, sem svipar mjög til þess búnings sem Attilio Comelli teiknaði fyrir hlutverkið.

 Frank Cooper i The Prodigal Son og teikning Comellis af frakkanum

 

Sumarið 1922 hélt 14 manna hópur frá Lundúnum til Íslands til að taka upp hluta af kvikmyndinni The Prodigal Son sem byggði á bók Hall Caines. Kvikmyndaleikstjórinn hét A.E. Coleby og var nokkuð vel þekktur á sínum tíma. Meðal leikaranna var ef til vill einn leikari sem var þekktur og lék í yfir 150 breskum kvikmyndum, en það var Stewart Rome (Wernham Ryott Gifford), sem lék eitt aðalhlutverkið, Magnús Stephensson. Kvikmyndin var m.a. tekin upp í húsi Ólafs Davíðssonar í Hafnafirði, sem varð að húsi Oscars Nielsens faktors í sögunni/myndinni, sem og á Þingvöllum. Filmur voru flestar framkallaðar á Íslandi. Heimsókn breska kvikmyndahópsins vakti töluverða athygli og var skrifað um hann í dagblöðum. The Prodigal Son var önnur leikna erlenda kvikmyndin sem tekin var á Íslandi.

Morgunbaðið birti mynd af hluta breska hópsins þann 16. ágúst 1922 (sjá ofar). og 30. júlí 1922 greindi blaði frá því að breskur læknir hafi slegist í för með hópnum sér til upplyftingar og hvíldar, eftir að hafa verið á vígstöðvunum í stríðinu. Læknirin hét dr. Moriarty  ???. Hópurinn lenti m.a. í aftakaveðri. Skoðið það á timarit.is

Stewart Rome var mikill sjarmör

Stoll Picture Theatre, sem var fullbyggt árið 1911 og var tónleikahöllin m.a. framkvæmd Rogers Hammerstein hins bandaríska sjóvmanns, sem langaði að leggja Lundúnir undir fót. Það tókst ekki betur en svo, að hann tapaði 1/4 hluta þess fjár sem hann setti í verkefnið og tók þá Oswald Stoll (f. Grey) við taumunum. Þessi glæsilega höll var því miður rifin árið 1958. Mikil bíósaga fór þar forgörðum.

Kvikmyndin The Prodigal Son, sem frumsýnd var 1923, var löng og var sýnd í tveimur hlutum, og urðu sýningargestir því að fara tvisvar í bíó til að sjá hana til enda. Hún var frumsýnd í hinu risastóra Stoll Picture Theatre i Lundúnum. Gekk myndin fyrir fullu húsi í 6 vikur og einnig í öðrum kvikmyndahúsum í London. 

Til Íslands kom kvikmyndin ekki fyrr en árið 1929, og var sýnd undir heitinu "Glataði sonurinn" og var svo að segja engin aðsókn að henni í Nýja Bíói, þar sem hún var aðeins auglýst í viku. Löngu áður en myndin kom til Íslands, var hún sýnd í Vesturheimi:

Þótt nokkuð hafi verið skrifað um sögur Hall Caines sem gerast á Íslandi í íslenskum dagblöðum, kom bókin ekki út á Íslandi fyrr en 1927 í þýðingu Guðna Jónssonar. 1971-72 var hún framhaldssaga í Tímanum. Það eru því ekki nema von að Framsóknarmenn komnir yfir fimmtug séu jarmandi væmnir og sentímental. Lesið bók Hall Caines á frummálinu hér.

Grísland hið góða

Ísland er dauður grís með garnirnar úti, að minnsta kosti samkvæmt frönskum teiknara, sem teiknaði ástand Evrópu á "leiðrétt Evrópukort" árið 1876: L´EUROPE EN  1876, A LA PORTÉE DES GRANS ESPRITS, sem var gefið út hjá forlagi S. HEYMANN, á Rue du Croissant 15 í París. Teiknararnir voru Yves & Barret Sc. S. Heymann gaf út fjölda ádeilu og spaugblaða, þar á meðal La Nouvelle Lune.

Ísland varð, sem sagt, að dauðu svíni í augum franska listamannsins, og er lýst á þennan hátt: ISLANDE: Ni situation, ni habitants, sem útleggst getur: Ísland: Hvorki ástand, né íbúar.

Danmörk er teiknað eins og froskur á hausnum og skrifað stendur: Það er mjög slæmt ástand í Danmörku. Íbúarnir hafa þó ekki lélega siði. Um Grikkland skrifar gárunginn franski: Grikkland er án ástands. Íbúarnir eru fátækir, en grískir. Ekki eru Ítalir heldur hátt skrifaðir: Ástand Ítalíu er eins og stígvéls, sem bíður eftir því fyrir utan hótelherbergi að þjónn pússi það. Íbúarnir eru annaðhvort lassarónar eða ábótar. ... Mannasiðir og venjur:. Eftir að hafa étið fylli sína af makkaróní, hafa Ítalir fyrir sið á fara í gervi stígamanna til að eiga erindi við ferðamenn.

Frakkar eru, og hafa alltaf verið bestir, og ekki þorði gárungurinn annað en að lýsa þjóð sinni öðruvísi en svona: Það sem einkennir Frakkland er,  Regla - Vinnusemi - Frelsi.   Oui-oui!

Kort þetta, einblöðungur, sem er prentað á þunnan dagblaðapappír, átti Matthías Þórðarson þjóðminjavörður einu sinni. En þegar skjalasafn hans var skráð á Þjóðminjasafninu fyrir um það bil 15 árum var ákveðið að farga ýmsu úr því, sem ekki þótti ástæða til að geyma á Þjóðminjasafninu. Matthías safnaði öllu, t.d. öllum aðgöngumiðunum sínum í Tívolí til fjölda ára. Þeir var einnig meðal þess sem þjóðminjavörður ákvað að farga í byrjun 10. áratugar síðustu aldar. Matthías fékk líka mikið af rituðu máli frá háttsettum nasistum í Þýskalandi. Svo mikið var af þannig bleðlum í því sem Þjóðminjasafnið henti út á tveimur pöllum, að vart verður í framtíðinni hægt að sjá að Matthías hafi verið hallur undir hakakrossinn.

Þegar söfnunargleði Matthíasar var kastað á haugana var ég kominn með annan fótinn inn á Þjóðminjasafnið, og fékk leyfi þjóðminjavarðar í snarheitum að tína smáræði úr því "rusli", sem hent var úr geymslum Matthíasar Þórðarsonar, áður en því var hent inn í sendibíl. Meðal þess sem ég tók var dýrakortið (samanbrotið) á milli auglýsingaplakata úr Tívolí frá aldamótunum 1900. Kannski ætti ég að segja "dýra kortið".

Ef til vill hefði verið réttara, hefði textinn á kortinu við Ísland verið: Hvorki ástand, íbúar, né menning.

Vive l´Islande

Færsla þessi birtist áður hér