10) Bútur fyrir Hannes alveg sér á báti - Gamli hundamaðurinn að Gljúfrasteini

Laxness

Árið 1972 vakti hundaást íslenska Nóbelsskáldsins mikla athygli á vesturströnd Bandaríkjanna og jafnvel víðar. Í Malibú var vart talað um nokkuð annað í marga daga.

Það lá við að hann yrði tekinn í sátt í landinu sem virtist hata hann svo mikið.

Þá skrifaði vel þekktur blaðamaður, Joe Alex Morris jr. að nafni, nokkra pistla frá Íslandi í Los Angeles Times, t.d. þann sem birtist hér í heild sinni en einnig í öðrum miðlum. Greinarkornið eftir Morris fjallar um baráttu hundaeigenda á Íslandi fyrir því að halda hunda í bæjum og borgum. Þarna stendur m.a.:

Halldor Laxness, Icelands´ Nobel Prize-winning poet, compared the campaign against dog owners with the Nazi persecution of the Jews. ...

Lansing_State_Journal_Sun__Jul_23__1972_ 2 

Tel ég víst að hundum í Bandaríkjunum hafa verið hundsama um að frétta að þessum mikla mann- og hundaréttindafrömuði Íslands, sem sumir telja að hafi verið rúinn miklum frama í Bandaríkjunum vegna lummuverka vondra manna.

Laxness skrifaði eftirfarandi klausu í grein sem hann kallaði Frá gömlum hundamanni. Hún birtist í einu helsta baráttublaði hundavina á Íslandi, Morgunblaðinu, 16. desember 1970 (sjá greinina í heild sinni hér).

Í Rússlandi og Þýskalandi er svokallaður antísemítismi eða gyðíngahatur landlægt og er gamall og nýr siður hjá þessum þjóðum að skipuleggja blóðbað á gyðingum ef eitthvað geingur úrskeiðis hjá þeim. Pogrom svokölluð (at í gyðíngum) voru meðöl þessara þjóða við geðbilun sem grasséraði i þeim sjálfum. Um gyðínga voru sagðar sögur líkar þeim sem sagðar eru á Íslandi nú á dögum um hunda. Það er til dæmis aldagömul viska í Rússlandi og Þýskalandi að gyðíngar hafi fyrir sið að éta börn á páskunum. í miðri heimsstyrjöldinni síðari höfðu rússar og þjóðverjar fróðlega samvinnu um að skjóta 32 þúsund varnarlausa gyðínga, mestan part konur, börn og gamalmenni, hjá Baby Jar, gilskorníngi fyrir utan Kíev 29.—30. september 1941. Þeir hjálpuðust síðan að því að fela líkin í gilinu. En líkin fundust og þessi „hundamorð" urðu sú hetjudáð rússneskra og þýskra herja sem lifir leingst úr styrjöldinni 1939—1945. En hvers vegna gamlar konur? Og hvers vegna gyðínga? — Jú það er einfaldlega vegna þess að hér er um að ræða minnihlutahópa sem menn vona að séu svo alls vesalir að það sé óhætt að ráðast á þá, þeir muni ekki geta borið hönd fyrir höfuð sér. Nú er heitið á lögreglustjórann okkar hérna í Reykjavík að vinna samskonar frægðarverk á okkar ferfættu vinum; og einsog fyrri daginn í þeirri von að þar sé vesall hópur fyrir, sem ekki muni bera hönd fyrir höfuð sér. Hvað sem lögreglustjórinn í Reykjavík kann að vilja í þessu máli, þá tel ég ekki líklegt að lögregluliðinu í Reykjavík, sem samanstendur af heilbrigðum alþýðumönnum, venjulegum íslendíngum, verði otað fram til að gánga í hús borgaranna og draga út þaðan besta vin fjölskyldunnar í blóðsúthellíngskyni. Þessi skoðun mín styðst við reynslu sem ég hef af mannúðlegum og skilníngsríkum hugsunarhætti þessara manna í samkiftum við mig vegna hunda minna gegnum ári

Það skilst, en venst ekki

Hundar í Bandaríkjunum skildu reyndar ekki bofs í þessu. En það gera gyðingar um allan heim hins vegar.

Hverjum halda Íslendingar að líki að lesa greinar um Nóbelsskáld frá Íslandi, sem telur sig til neyddan að líkja baráttu kjölturakkafélagsskaps á Íslandi við mannréttindabaráttu, og sem líkir banni á hundaeign í borg við ofsóknir nasista gegn gyðingum? Gyðingum líkar það ekki, hvorki  þeim "útvöldu" sem sem brugðið hafa út af bókinni og halda hund(a), og jafnvel þeim sem frekar eru með kött eða tígrisdýr heima hjá sér.

Nú er það reyndar svo, að Laxness virðist hafa haft mikið lag á því að taka gyðinga í gíslingu í því sem hann var að rausa um. Fyrir nokkrum árum kom út ágæt bók eftir Snorra G. Bergsson sagnfræðin, mikinn vin Hannesar Hólmsteins Gissurarsonar. Ég skrifaði mjög lofsamlegan ritdóm um bók Snorra og hrósaði honum fyrir að nefna klausu sem Laxness ritaði í Parísarbréfi sínu í Þjóðviljanum, þ. 31. október 1948, og að segja að það jaðraði við gyðingahatur. Laxness skrifaði:

Evrópa dró þessa umkomulausu flóttamenn sína hér uppi vorið 1940 [við hernám Frakklands]. Ég atti nokkra kunningja í hópi þeirra. Þeir voru pólskir. Mér er sagt að þeir hafi verið drepnir. Þeir hafa sjálfsagt verið fluttir austur til fángabúðanna í Ásvits (Oswiekim, Auschwitz) þar sem Hitler lét myrða fimm milljónir kommúnista og grunaðra kommúnista á árunum 1940-1945, jú og auðvitað „gyðínga“.

Hannes Hólmsteinn Gissurarson, einn af þremur ævisöguhöfundum Laxness, rauk þá ýlfrandi í fljótfærni sinni í Moggann, Pressuna og á Moggablogg, lyfti upp hægri löppinni og pissaði stórar yfirlýsingar á hina og þessa veggi um að ég hefði ásakað Laxness um að hafa verið  gyðingahatari. Þetta lýsir eðli manna sem sitja í fínum öfgafélagsskap eins og Mont Pelerin Society, sem telur ýmsa gyðingahatara.

Ég svaraði Hannesi fullum hálsi á blogginu Fornleifi, og það var ekkert mjálm. Ég benti honum á að það væri náinn vinur hans, Snorri G. Bergsson, sem hefði gefið slíkt í skyn (sjá hér) en ekki ég.  Ég skrifaði síðan um þessi furðulegu viðbrögð Hannesar í grein um gyðingahatur á Íslandi sem birtist í greinasafninu Antisemtism in the North (sjá hér og grein mína hér).

Nú er enn dulítill hundur í mér hvað varðar þetta mál. Ég sætti mig náttúrulega alls ekki við að menn líki ofsóknum gegn gyðingum á 20. öld, sem halda áfram á 21 öld, við bann á hundahaldi á Íslandi; og enn síður við að Nóbelsskáld hafi líkt banni við hundahaldi á Íslandi við pogrom (gyðingaofsóknir í Austur-Evrópu).

Ég var ásakaður um að hafa vænt sjálft Nóbelskáldið um gyðingahatur, vegna þess að ég mælti með góðri bók eftir íslenskan sagnfræðing. Ásökunin kom frá manni manni sem rómað hefur stjórnarstefnu í Chile í tíð Augustos Pinochets, og sem tekið hefur þátt í samstarfi hægriflokka í Evrópu, sem lagt hafa blessun sína yfir þann hvítþvott á sögu nokkurra þjóða í Evrópu , sem nú eru farnar að mæra gyðingamorðingja, sér í lagi vegna þess að gyðingamorðingjarnir voru síðar í andspyrnu við Sovétríkin, þegar þessi lönd lentu austan járntjaldsins og óbótamennirnir komnir undir verndarvæng Bandaríkjanna og Kanada - þegar hann skrifa ekki þrjár bækur um Laxness í óþökk fjölskyldu hans. Minnið er ekki bara halastýfð á Íslandi.

Þess má geta, að eftir að Halldór Laxness líkti "baráttu gegn hundaeigendum". Það fékk Árna Bergmann til að skrifa í síðasta Þjóðviljann fyrir jólin 1970 (19.12.1970), það er skrifa þurfti:

Pólitísk heimska eða blinda eða fölsun kemur einatt skýrast fram í ruglingi: að bera saman það sem er ósambærilegt. Eins og til dæmis Gyðingamorð og hundastríð hér í Reykjavík.

856550

Þá æsti sig til pennavíga eins fáséður gripur og borgaralega sinnaður bókmenntasérfræðingur. Það var Jóhann heitinn Hjálmarsson. Hann skrifaði afar háðunglega um Árna Bergmann og einnig Austra (Magnús Kjartansson), en Magnús hafði einnig sýnt þann siðferðilega styrk að gagnrýna Laxness fyrir kjánalegar yfirlýsingarnar um hunda og gyðinga í Morgunblaðinu (sjá grein Magnúsar Kjartanssonar/Austra í Frá Degi til Dags ). Jóhann Hjálmarsson afgreiddi það á þann hátt er sýnir að menn beittu pennum sínum sem sverðum og ritvélum sem hríðskotabyssum úr skotgröfum kaldastríðspólitíkurinnar í Reykjavík. Ég var því miður ekki farinn að kaupa Þjóðviljann þá. Jóhann Hjálmarsson skrifaði þetta í Moggann:

Deilurnar um hundahald kallar hann „einstakt góðgæti", og svipað orðalag viðhefur hann þegar hann minnist með eftirsjá þeirrar sælu, sem hann varð aðnjótandi í Víetnam, en þar kynntist hann hundum, sem voru „með svipað holdafar og aligrísir og kjötið af þeim ljúffengt með ívið sætum keim" . Afendurminningum Austra verður reyndar ljóst hvað þarf til að skrifa dálka eins og Frá degi til dags í Þjóðviljanum. Víetnam hefur sannarlega orðið honum namminamm í fleiri en einum skilningi.

Já ojbarasta, hærra kemst pólitíkin líklegast aldrei á Íslandi en í þvílíkum hundingjahætti.

Í Sjöstafakverinu ritaði Laxness:

... eingin jarðskepna hefur jafn augljósa meðvitund um syndina og hundur."

Ef Laxness hefði þekkt lítillega til gyðingdóms, þá hefði hann vitað að gyðingar voru eins vissir um syndina í hundunum og hann sjálfur. Að fornu voru hundar aldrei vinsæl dýr á meðal gyðinga. Þess má að lokum geta að hjónin Alfred og Blanche Knopf höfðu mikið dálæti á hundum.

Hvað varðar Joe Alex Morris, sem kom við á Íslandi til að skrifa um hitt og þetta, en varð frægastur fyrir klausu um hundaat á götum Reykjavíkur, þá fór hann sjálfur í hundana blessaður maðurinn.  Hann var við störf í Íran, þegar hann var drepinn eins og lausagöngurakki af byltingarverði Khomeinis árið 1979, þá er árþúsundagömul írönsk menning fór beina leið í hundana og jafnvel til helvítis. Annað kom í staðinn sem sumir Íslendingar keppast við að róma og mæra, enda er gyðingum gjarnan líkt við hunda í Íran - og er svo enn.
screenshot_2021-07-11_at_10-36-35_gljufrasteinn_laxness_museum_-_eingin_jar_nesk_skepna_hefur_jafn_augljosa_me_vitu

Bloggfærslur 14. júlí 2021

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband