Síðbúnar árnaðaróskir til kollega míns

Nýverið gerðist Guðrún Sveinbjarnardóttir fornleifafræðingur gömul, ef kalla má 70 ára fólk gamlingja. Sjötugir eru að minnsta kosti lögleg gamalmenni. Biðst ég afsökunar á dómhörku minni og orðavalinu ef það fer fyrir brjóstin á einhverjum. Ég er t.d. aðeins 57 ára að aldri, en fyrir skemmstu var ég kallaður "gamli". Þótti mér það eins og klipið væri í rassinn á mér og var það fjári sárt. Því undir ellimerkjum mínum, einstaka krabbameinsæxli og stirðum liðum er ég vitaskuld rokkandi únglíngur.

Óska ég Guðrúnu, sem ég vann einu sinni með í nokkra daga í Reykholti, til hamingju með að geta nú sinnt öðrum málum en fornleifum í ellinni og gefið sig þannig að fullu að baráttumálum sínum og hobbýum í London, þar sem hún hefur búið mjög lengi.

Ekki vissi ég fyrr en nýlega að Guðrún hefði önnur áhugamál en fornleifar og aftur fornleifar.

Hún, og sér í lagi eiginmaður hennar prófessor Robert Boyce (hjá London School of Economics), hafa lengi verið stuðningsfólk BDS-samtakanna. Það eru samtök sem vilja kippa fótunum undan Ísraelsríki með því að kaupa ekki þaðan vörur. Oft má þekkja þetta fólk í verslunum, þar sem það stendur með stækkunargler yfir annarri hverri vöru til að sjá hvort þau finni nafn Ísraels á vörunni. Ef það finnst setur það upp vandlætingarsvip og hendir vörunni frá sér sem væri hún eitur.

Þessi samtök og önnur svipuð hafa með árunum orðið svo hatrömm á meðal ákveðins hóps háskólafólks á Bretlandseyjum, að áróður þess og athafnir hafa verið flokkaðar sem hreint gyðingahatur af yfirvöldum.

Svo svæsið getur þetta stuðningsfólk Palestínuaraba verið í málstað sínum, að núverandi ríkisstjórn Englands bað háskóla í landinu um að kynna lagalega skilgreiningu breskra yfirvalda á gyðingahatri, hatri sem varðar við lög. Jo Johnson háskólaráðherra bað háskólana um að fara að lögum og sjá til þess að samtök innan háskólanna sem hefðu horn í síðu Ísraelsríkis færu ekki yfir strikið og sýndu varkárni í orðavali sínu svo það endaði ekki í eintómri hatursorðræðu/gyðingahatri. Þetta fór fyrir brjóstið á mörgum hatursmönnum Ísraelsríkis, meðal annar tengdasyni Íslands Robert Boyce prófessor emeritus, sem löngum hefur verið einn svæsnasti stuðningsmaður við að útiloka háskólasamvinnu við Ísrael. Boyce hefur í greinum sem lesa má á netinu notað mjög óakademískar röksemdir til að koma skoðunum sínum á framfæri. Boyce var einn þeirra sem ærðist við ákvörðun Jo Johnsons og undirritaði yfirlýsingu sem má lesa hér í The Guardian

Guðrún fær gyðinglega súkkulaðimús

Í byrjun september í ár var haldin fjögurra daga Ísraelskynning í Roundhouse leikhúsinu í Camden í Lundúnum. Þessi kynning fékk hið næstum hrædda nafn TLV in LND sem er stytting á Tel Aviv in London. Fyrir utan fólk sem sótti þessa kynningu af opnum hug, eða vegna þess að það er einfaldlega gyðingar, kom einnig annað fólk með aðra dagsskrá á svæðið. BDS-samtökin sem vilja veita Ísraelsríki skráveifu með því að stöðva allan innflutning frá Ísrael mætti með mótmælaskilti sín og borða og létu sumir nokkuð illa.

Þekktur meistarakokkur frá Tel Aviv, Shaul ben Aderet, sem var kominn til heimsborgarinnar til að kynna ísraelska matargerðalist, brá á það gamla ráð að bjóða "óvinum" sínum mat. Hann gekk út á meðal hatursmanna Ísraelsríkis og bauð þeim súkkulaðimús úr ísraelsku súkkulaði, kosher og frá landinu helga. 

Svo við víkjum aftur að afmælisbarninu Guðrúnu. Hún er greinileg búin að finna sér áhugamál í ellinni. Hún borðar öllum stundum ísraelska súkkulaðimús.

Er hún frétti af því að slík mús myndi vera á boðstólum við Roundhouse-leikhúsið í Camden, fór hún strax á staðinn. Í leiðinni ætlaði hún að mótmæla tilvist Ísraelsríkis. Heimsfrægur ljósmyndari var einnig staddur fyrir framan Roundhouse og eilífaði þá stund er Shaul ben Aderet bauð Guðrúnu súkkulaðimús (sjá hér). Guðrún heldur svo sannarlega á glasi með girnilegum ísraelskum eftirrétt og hún brosir sínu breiðasta eins og köttur sem veitt hefur mús. En ekki fylgdi sögunni eða myndinni sem birtist á forsíðu Jerusalem Post, hvort hún hafi innbirt þennan rammísraelska eftirrétt.

Á annari mynd sem var tekin nokkrum dögum síðar í september, virðist Guðrún enn halda á glasi. Hvort það er glasið með súkkulaðimúsinni gyðinglegu eður ei, er ég þó ekki viss um. En hver veit? Ég spyr Mossad hvað var í glasinu, við tækifæri.

Menn hafa misjafnar skoðanir. Það ber að virða. Ég borða t.d. matvörur frá Kína og Indónesíu þó mannréttindi séu þar fótum troðin, og hef líklega án þess að vita það étið döðlur frá Íran þó fólk sé hengt í döðlupálmunum. Ég hef meira að segja átt breskan bíl skömmu eftir síðasta þorskastríð og komið til Þýskalands, þrátt fyrir allt. Ég geri mér grein fyrir því, að án hugvits frá Ísrael myndi ég ekki eiga almennilega tölvu. Ég sé ekki heiminn í svart-hvítri útsendingu og það er miklu betra fyrir sálartetrið. Hatur er svo hippalegt og lummó.

Fyrir utan að óska Guðrúnu Sveinbjarnardóttur með 70 árin, langar mig að óska henni til hamingju með að hafa sporðrennt ísraelska eftirréttinum í London. Batnandi fólki er best að lifa.

Stórt SHALOM!