Uppruni dótsins

Fyrir um það bil mánuði síðan kom sonur minn á 19. ári til mín með lítinn koparpening sem hann hafði fundið á gólfinu á herberginu sínu við tiltektir. Peningurinn er frá 1790.

Ekki má skilja þennan fund þannig að sonur minn stundi fornleifauppgröft á herberginu sínu, enda er það ekkert sóðalegra en gengur og gerist hjá ungmennum á hans aldri, nema að síður sé. Húsið er frá 1990, svo ekki er peningurinn frá byggingu þess. Sonur minn ályktaði réttilega að myntin hefði komið úr samskeytum í skúffum í skúffumublu sem hann er með tvær af á herberginu sem bera uppi borðplötuna hans. Þetta heimatilbúna og hentuga "skrifborð" samansetti ég ásamt konu minni á stúdentagarðsárum okkar saman 1984-1993, þegar við bjuggum saman í "hjóna" íbúð á tímabilinu 1987-1993. Skúffedaríi þessum hafa svo fylgt okkur til Íslands á Nesahagann, þaðan aftur til Vandkunsten í miðborg Kaupmannahafnar og síðan út í úthverfið þar sem við búum nú. Lengi var ég með þetta aukaskrifborð og þessar tvær skúffu mublur í "helli" mínu undir loftinu þar var ég með skúffu neðst með alls kyns dóti, m.a. voru þar gamlar myntir í litlum kassa og þ.á.m. þennan hollenska pening sem faðir minn hafði eitt sinn gaukað að mér í barnæsku. Nú á sonur minn peninginn, því sá á fund sem finnur. Aur þessi er víst orðinn aðeins meira virði í dag heldur en hann var í á 18. öld.

Peningurinn sjá efst) er svokallaður Duit, sem sleginn var af  af VOC (Sameinaða Austurindíafélaginu, borið fram FOK) árið 1790 í borginni Utrecht. Duit var mynteining í Hollandi sem var notuð fram til 1815 þegar myntbreytingin átti sér stað og Hollendingar tóku upp gyllini (Holl: Gulder / Enska: Guilder) og cent.

Fyrst var farið að nota duit í Hollandi árið 1573. Hann svaraði í verði til koparpeninga í Frakklandi sem kallaðir voru gigot. Áður en tugakerfið var innleitt í Hollandi árið 1816 var 1 duit lægsta mynteiningin. Upphaflega voru 8 Duit það sama og einn Stuiver, og 20 Stuivers, eða 160 duit, fékk maður fyrir 1 gyllini. Duit-myntin sem slegin var fyrir og í nýlendum Hollendinga var hins vegar lengst af meira virði. Á því græddu Hollendingar, en almúginn í löndunum var hlunnfarinn á tæknilegan hátt. 

Hollendingar notuðu duit í ýmsum orðatiltækjum sem gáfu til kynna að eitthvað var lítils virði eða lítilsiglt:

•  Een duit in het zakje doen; bókstaflega: Að setja eina duit í pokann – að láta smáræði af hendi rakna.
•  Hij is een duitendief  ; bókstaflega: Hann er duitþjófur – Hann er mjög gráðugur
•  Hij heeft veel kak, maar weinig duiten / hann hefur mikið af skít en minna af duit, sem merkir  – hann er grobbari / oflátungur.
• Moed hebben als een schelvis van drie duiten; bókstaflega: Að vera  eins og ýsa sem kostar 3 duit  – að vera raggeit

Nú skal haldið til upp til Íslands, landsins með álkrónuna sem kom með myntbreytinguna árið 1981. Hún var svo lítils virði að hún flaut á vatni og fauk þegar unglingar reyndu að nota hana í hark við skólavegginn. Hún var notuðu í landinu þar sem loddarar og töframenn stjórnuðu bönkum í áraraðir og töldu þjóðum sem talið höfðu einskis verð duit sín afar innilega gegnum aldirnar, trú um að íslenskir bankar ávöxtuðu fé manna betur en nokkrir aðrir.

En fyrst skal komið við á Þjóðminjasafninu.

Þar sem álkrónan flaut á vatni

Eitt sinn, 5-6 árum fyrir síðustu aldamót, hélt starfsmaður Þjóðminjasafns Íslands fyrirlestur á ársfundi Hins íslenska Fornleifafélags. Fornleifafræðingurinn sá,  sem aldrei hafði lokið námi á eðlilegan hátt þó hann á góðum degi þýddi starfsheiti sitt við safnið á þýsku sem Reichsarchäologe, hélt tölu um fornleifarannsóknir sem honum hafði verið boðið að taka þátt í á Grænlandi.

Fyrirlesturinn var haldinn á vegum Hins íslenska fornleifafélags. Meðal áheyrenda var t.d. heimsþekktur nasisti (nema á Íslandi, þar sem hann var aðeins þekktur sem garðyrkjumaður í kirkjugörðum Reykjavíkur) og fornleifaþjófur á vegum SS, Úlfur Friðriksson, sem ég ritaði um nýlega (sjá hér). 

Uppgröfturinn var hinn merkilegasti og undir stjórn Dana. Rannsóknin fór fram á bæjarrústum sem hafði farið undir sand í flóðum á miðöldum. Þá bráðnuðu oft jöklar, ekkert síður en nú.

Starfsmaður safnsins, sýndi góðar ljósmyndir frá dvöl sinni á Grænlandi, þótt erindið sjálft væri nokkur stirt, stubbótt og hálfstamandi á köflum. Fyrirlesturinn er mér þó ferskur í minni, því starfsmaður safnsins talaði ávallt um "dót", þegar hann í sýndi myndir af forngripum og húsaviðum, sem fundust ótrúlega vel varðveittir undir sandinum. Ólíkt því sem gerðist við t.d. rannsóknir Stóru-Borgar undir Eyjafjöllum, eru gripir þessir enn vel varðveittir, forvarðir og til sýnis á Grænlandi og í Danmörku. En starfsmaður Þjóðminjasafnsins kallað slíka gripi dót, sem kannski sýnir álit hans á gildi forngripa eða vanþekkingu á orðinu dót. Það fer hins vegar óendanlega mikið í taugarnar á ekta fornleifafræðingi, þegar safnamaður notar orð eins og dót um forngripi.

Dót er skýrt á eftirfarandi hátt á Íslensku Orðaneti :

dót  hlutir, drasl

dót  leikföng

dót  farangur

Þessar skýringar eru einnig þær sem ég legg í orðið dót, en í Íslenskri orðsifjabók má einnig lesa eftirfarandi:

dót h. (19. öld) ‘munir, hlutir; leikföng, samtíningur; farangur; hyski; kynfæri (sbr. þing)’; dóta s. ‘dunda, dútla’, d. sig (sér) ‘laga sig til; rísla sér; eðla sig (um hænsni): haninn dótar hænuna’. Sbr. nno. dota ‘dútla, smáhagga við’, dot k. ‘dundari’; sbr. og fno. aukn. dótafinnr k. sem líkl. heyrir hér til; dót vísast to. og úr e-m mlþ. víxlmyndum við doond, sbr. dont, dund og dút (s.þ.). Samkv. F. Holthausen er dót to. úr mlþ. doten ‘þvaðra’. Ólíklegt.

Er dót komið af duit?

Hér skal sett fram önnur skýring á orðinu dót, sem sumar orðabækur segja að sé ekki mjög gamalt í íslensku máli.

Einn seðill er varðveittur fyrir orðið daut í íslensku orðsifjasafni. Á honum stendur þetta:

daut h. (18. öld) ‘ögn, vitund’: ekki d. ‘ekki minnstu ögn’. To., líkl. úr d. døjt < holl. duit ‘verðlítill, hollenskur koparpeningur’, svarar til fnorr. þveit ‘smámynt’, eiginl. ‘afhöggvinn bútur’; sbr. þveita (1 og 2), þveit(i), þveitur og þviti.

Ég tel næsta líklegt að dót sé íslensk afbökun á døjt í dönsku (døyt á norsku) og upphaflega duit á hollensku. Danskir kaupmenn voru margir á Íslandi á 18. og 19. öld og hafa líkast til sagt við Íslendinga að varningur þeir sem þeir vildu selja væri:

ikke en Døit værd, eða að þeir vildu ekki give en døjt fyrir eitthvað (sjá hér ; Ordbog over det danske sprog).

Þegar dót er skýrt sem "drasl" á íslensku, er ekki ólíklegt að við séum að nota orð sem komið er af døjt á dönsku og duit á hollensku. Íslendingar versluðu mikið við Hollendinga á 17. og 18. öld, löglega og ólöglega, og gætu Mörlandar jafnvel hafa heyrt Hollendinga nota orðið um eitthvað sem mjög lítils virði var, og jafnvel setið inni með slíkar hálfverðlausar myntir.

Dót í þýðingunni leikföng, er vitanlega orð sem notað er um eitthvað lítils virði fyrir börnin sem endar í dótakassa, meðan börnin og jafnvel mamma geymdi gullin þeirra eins og segir í kvæði Jóhanns Sigurjónssonar; Mamma geymir gullin þin, gamla leggi og völuskrín.

Duit / Døjt / Toy / Dót

Svo er ekki svo langt fra orðinu dót (duit) til toy á ensku, sem Wikipedia skýrir þannig: The origin of the word "toy" is unknown, but it is believed that it was first used in the 14th century. Allt er líka á huldu þar. En www.etymonline.com hjálpar kannski:

toy (n.)

c. 1300, "amorous playing, sport," later "piece of fun or entertainment" (c. 1500), "thing of little value, trifle" (1520s), and "thing for a child to play with" (1580s). Of uncertain origin, and there may be more than one word here. Compare Middle Dutch toy, Dutch tuig "tools, apparatus; stuff, trash," in speeltuig "play-toy, plaything;" German Zeug "stuff, matter, tools," Spielzeug "plaything, toy;" Danish tøj, Swedish tyg "stuff, gear." Applied as an adjective to things of diminutive size, especially dogs, from 1806. Toy-boy is from 1981.

Þetta leynda verðmat Evrópukapítalismans, sem lætt var að íslenskum börnum um að draslið væri dót (nær verðlaus koparpeningur) - meðan að góðu leikföngin voru gull (gyllini) er mín skýring á uppruna orðsins dót. En menn voru vitanlega misfátækir. Á sumum heimilum á fyrri öldum, gat ómerkilegt dót verið skíragull.

Ef einhver vill þvertaka fyrir þessa smáræðis tilgátu mína, sem líklega er ekki fimm aura virði, verða þeir að færa nokku góð rök og gullin fyrir máli sínu, því hingað til hefur ekki verið til vitræn skýring á uppruna orðsins dót. Og vart hefur dótið dottið af himnum ofan - eður hvað?