4) Bútar fyrir Halldór og Hannes I - síðari hluti - Bölvun Nóbelsins

Earl Parker Hanson, hélt áfram sjálfskipaðri baráttu sinni fyrir Nóbelsverðlaunum til handa Jorge Amado (1912-2001) em byrjað var að greina frá í greininni hér á undan. Hann ritaði Halldóri Laxness bréf dags. 18. febrúar 1974 (sjá hér).

Hanson komst sömuleiðis í samband við Amado, en Jorge sá ekki fram á að geta komist í bráð til Puerto Rico, þar sem hann var byrjaður á nýrri bók og hefði því nógu að sinna. Þeir skiptust á fleiri bréfum og Amado þakkaði Hanson innilega fyrir hugulsemina og meðmælin til Nóbelsverðlaunanna. 

Jorge Amado 1912-2001

John heitinn Steinbeck svaraði Hanson skiljanlega aldrei, en sem betur fór var Earl Hanson ekki alveg húmorlaus, því hann skýrði Amado frá því að hann hefði sent Steinbeck bréf en ekki vitað að hann væri látinn: Hanson batt því síðustu vonarstrengi sína við Halldór Laxness, Reykjavík, Iceland.

Hanson barst loks svar frá Laxness, sem var ódagssett. Hanson átti greinlega ljósritunarvél, eða hafði góðan aðgang að einni slíkri. Hann skellti bréfi Laxness beint í ljósritunarvélina og sendi áfram til Amados og annarra.

Hér má sjá það sem Laxness ritaði Hanson (sjá einnig hér)

Fyrir utan allt vol Laxness um hve mikla bölvan Nóbelinn hafði fært honum, með hrunda markaði í BNA í kjölfarið - sem auðvitað er einhvers konar hótfyndni og skáldskapur að hluta til, þó stundum meini menn það innst inni sem þeir væla um í bréfum til ókunnugra manna - þá er athyglisvert að Halldór Laxness taki upp á því hafa njósnir af möguleikum Amados fyrir Hanson:

I will be in Stockholm in a forthnight or so, and having some annuated acquaintances ("old chums") in this academy, I will go and find out if Amado has chances. I have your address and I will write you about it.

Laxness gerði sér vitaskuld ekki grein fyrir því að Hanson var óður notandi ljósritunarvélar og sendi bréf Laxness út og suður og áfram til Amados og Alfred Knopfs í New York. 

Laxness I think was always an odd kind of fellow

 Bölvuð verðlaunin sem "eyðilögðu" Laxness í Bandaríkjunum, fyrir utan lausasilfrið.

Hanson furðaði sig mjög á sorgarsögu Laxness um afleiðingar Nóbelverðlaunanna. Því svaraði Knopf, en á hann voru runnar tvær grímur, og sóttvarnargríma, því hann var hættur að láta Gretchen Bloch ritara sinn svara bréfum Hansons:

Dear Mr. Hanson:

Many thanks for you kind letter of March twenty-seventh. Laxness I think was always an odd kind of fellow, and his letter doesn´t really surprice me. The truth of course is -- and I am quite cetain this is so-- than the only book of his which had any sale to speak of in the English langueage was "Independent People", and this did credit to the taste of American readers at any rate, because Indeed my suspicion (and if I find this is a mistaken one I´ll say so in a postscript) is that only "Independent People" was published over here (Sjá hér).

Kannski fór Laxness bitrum orðum um söluhrun sitt og kennir Nóbelnum um. En metsölubókakjaftæðið um Sjálfstætt fólk  Laxness í BNA sem grasseraði á Íslandi vegna þess að bókin var útnefnd sem "Book of the Month" af eigin forlagi (sjá hér og í síðari grein hér á Fornleifi), var alíslensk ímyndun.

Book of the Month var aldrei mælihvarði á hve vel bækur seldust í Bandaríkjunum. Nokkrir fagurkerar á bókmenntir völdu bækur sem þeim þótti varið í og útnefndu sem Book of the Month. Smekkur hins venjulega Kana var hins vegar oft langt frá skinbragði og gildismati nokkurra listavina, sem margir hverjir voru bornir og barnsfæddir í Evrópu en ekki í BNA.

Hansson rauk beint í ljósritunarvélina og sendi Dr. Austregésilo de Athayde, Presidente de Academia Brasileira de Letras línu og greindi þ. 18. apríl að Laxness hefði lofað að hafa njósnir af því hvaða möguleika Amado hefði í Nóbelinn. Og bölvun ljósritunarvélar Hansons var einnig dreift til Amado sjálfs, sem fékk ljósrit af bréfi Laxness með bréfi sem sömuleiðis var sent frá Puerto Rico þ. 18. apríl (Sjá bréfið hér).

Hinn mikla bréfaskriftaþörf Hansons þann 18. apríl 1974 ætlaði engan enda að taka. Nixon og Watergate-hneykslið var ofarlega í hugum manna og greinilega einnig í huga Hansons þegar hann skrifaði Knopf í næsta sinn. Í leiðinni leitaði einhvers umboðsaðila sem gæti farið í gegnum handrit að ævisögu sem hann var að skrifa, eða ætlaði sér að skrifa, sem hann var að þreifa fyrir sér um hjá Knopf. Hanson ritaðir:

I was happy to see your name among those who are actively pushing for Tricky Dickie´s impeachment. The younger of my two sons, David who is a professor of Political Science in Western Michigan University, is having a wonderful time, organizing anti-Nixon movements. As a proud Papa I take personal credit for the Republican defeats in that state, including the most recent one. I know that David was there pitching. Now that he has committed the worst possible of political sins -- that of castin a smirch on the GOP -- his impeachment seems nearer. Every Republican member of the Congress will have to vote for it except those who are sold out to the same people who bought Nixon and who, like the President, are no longer their own men, capable of acting according to their personal judgments. 

Here´s for the Swedish Academy showing good judgement in its next award for literature!

"Little men in black pyjama[s]" - hvaða fordómar voru þetta hjá HKL?

Laxness tók við þessu hressa og hápólitíska áliti Hansons og fór með bréfið með sér til útlanda. Fyrst var hann í Svíþjóð, en skrifar bréfið í Kaupmannahöfn (Sjá hér) þar sem hann var gestur á Hotel 3 Falke, (nú Scandic Falconer) í Falconer Centret á Friðriksbergi).

Dear Mr. Hanson:

    From "usually relibale sources" in Stock-

holm I gathered that Sara Lidman was almost unanimously

in favor as this year´s  Nobel Laureate, one more score

for North Vietnam, as this wonderful authoress practically

gave up writing for years because of her devotion to the

cause of "the little men in black pyjama". Some years,

especially if too much leaks out too early about the Aca-

demy´s choice, they would change their minds in middle

stream and pick another man, but I understand that Amado

is not in focus now.

 I am going to Germany now and hope to be in Iceland in the

middle of May. Let us see you both if you are around with

Mrs. Hanson, preferably after Midsummer.

                                    With kind regards,

                                    Halldór Laxness

Laxness hafði mörgum árum áður skrifað um Lidmann (1923-2004) til Auðar konu sinnar. Hver birti það bréf með leyfi, eins og konan í Vesturbænum spurði gjarnan í gamla daga?

Halldór Laxness var greinilega lítt hrifinn af drengjakollum á konum. Me too. Þær verða svo aulalegar eins og karlar með þá hártísku, nema að við séum að tala um hina sönnu, bónuðu skalla.

Jú, Halldór Guðmundsson segir einmitt frá fundi þeirra Lidmanns og Laxness í bók sinni um Laxness og vitnar í bréf skáldsins til Auðar. Lýsti Laxness Söru sem snoðklipptri bóndakonu upp í sveit, en lét síðan eitthvert djevítis karlrembuálit á Lidmann flakka í pistlinum til Auðar, sem ég er ekkert að hafa eftir, því ég er ekki með leyfi fyrir slíku. - En ég er viss um að í dag myndu einhverjir hrópa "Metoo" á torgum við karlpungaskrifum Nóbelsskáldsins íslenska um snoðklipptar konur.

Álit Laxness á Lidmann, sem hann var að nefna við Hanson á Puerto Rico, var ef til vill keimlíkt áliti Alfreds Knopfs á Laxness (ef "A odd kind of fellow" er haft í huga), eða álit Laxness á Þórbergi Þórðarsyni sem hann sletti sem hinstu kveðju í minningargrein um meistara Þórberg, en í góðu. Þá var hægt að hafa skoðanir án þess að fólk trylltist á "samfélagsmiðlum". Laxness ritaði:

... Við héldum áfram að vera vinir í fjarska eftir fall Unuhúss, og á þá vináttu brá ekki skugga þó hann væri sá maður sem mér hefur fundist einna óskiljanlegast saman settur allra sem ég hef kynst; og honum áreiðanlega sýnst hið sama um mig...

Þarna er kannski kominn innsti kjarninn í þessum fyrstu bútum mínum um Laxness handa Hannesi og Halldóri.

Who the hell´s Sara Lidman?

Hanson setti strax bréf Laxness og önnur bréf í ljósritunarvélina góðu á Puerto Rico og sendi þau síðan umsvifaflaust (9.5.1974) til Alfred Abraham Knopfs í New York. Hanson spurði m.a.:

Do you know Sara Lidman? Have you perhaps published her? I am ashamed that I know nothing about her but, offhand, she sounds to me like a good potential bet as a Knopf author. Just in case you are interested in going after her -- and in case she writes in Danish or Norwegian, I may even try for the job of translating her.

Alfred A. Knopf eldri: "Laxness I think was always an odd kind of fellow." Þar höfum við það. Í síðari greinum gröfum við aðeins í það álit. Var það FBI, Hoover og Bjarna Ben að kenna? Eða var það bara persónulegt og bókmenntalegt álit útgefanda?

Knopf svaraði um hæl í bréfi dags. 14. maí:

Dear Mr. Hanson:

    Many thanks for yours of May ninth. Laxness´ letter seems to border on the indiscreet. At any rate, I have never seen the Prize awarded to anyone who was rumored ´way in advance to be the most likely recipient.

I am sorry that I have never heard of Sara Lidman, much less published her.  We are setting about trying to find out what we can  [find] out about her.

Alfred A. Knopf bað þarnæst trúfastann ritara sinn, Gretchen Bloch, um að senda eftirfarandi upplýsingar þann 24. maí:

    "Mr. Knopf asked me to drop you a line to report that we still have not found anyone who knws anything about or has heard of Sara Lidman. And the current "Books in Print" does not list any titles of hers available in the English language.

Just for the Hell of it

Leið nú og beið. Íslendingar héldu upp á Landnámið árið 874, um sumarið, því þá var samsæriskenningin um landnám fyrir landnám og stórstöðvar útrásarvíkinga austur á landi og í Vestmannaeyjum ekki búin að ná hreðjataki á nokkrum fornleifafræðingum sem ekki hafa lært heimilda og lágmarks sjálfsgagnrýni.

Hinn ritóði Earl Parker Hanson, sem átti ljósritunarvél en sem greinilega bráðvantaði blogg eins og þau sem sumir óðir menn hafa í dag, skrifaði grein sem birtist í blaðinu San Juan Star (1. ágúst 1974) um plön sín um að um hefja Jorge Amado til skýjanna.

Hanson var líklegast farinn að lyppast allur í Nóbelshugleiðingum sínum en skrifaði Knopf samt línu þann 2. ágúst 1974 með hjálögðu ljósriti af grein sinni í því ágæta blaði San Juan Star. Bréfið birti ég hér í heild sinni (sjá einnig hér). 

Eins og helmingur allra Bandaríkjamanna - eða 48% þeirra - var Hanson hallur undir samsæriskenningar. Hann var farinn að hallast að því að Halldór væri að skemmta sjálfum sér á kostnað þeirra Knopfs - JUST FOR THE HELL OF IT.

Útgefandinn Alfred A. Knopf, sem sumir Íslendingar telja að hafi ekki þorað að gefa út Atómstöðina í Bandaríkjunum vegna þess að FBI, J. Edgar Hoover, Bjarni Ben og aðrir álíka skuggalegir karkterar beittu sér gegn Laxness og sjálfskipaðri hirð hans á Íslandi - og það þrátt fyrir meinta, gífurlega velgengni Sjálfstæðs Fólks í Bandaríkjunum - svaraði 6. ágúst 1974.

Knopf var enn að hugsa um Söru Lidman. Hann var líklega að hugsa um mögulega metsölubók, sem hann gæti loks grætt eitthvað á, ef vera kynni að vísbending Laxness væri sönn. Halldór Laxness var hinsvegar afgreiddur sem æringi uppi á Íslandi, sem skemmti sér með því að senda mönnum "hagnýtan brandara":

Dear Mr. Hanson

We have been able to learn nothing about Sara Lidman. However, I would´t put inventing her beyond Laxness

Þar með lýkur þessum allra fyrsta búti í tveimur bitum handa Halldóri Guðmundssyni og Hannesi Hólmsteini. Aðrir bútar og bitlingar koma brátt. Ég vona að æviriturum Laxness, með og án leyfa, hafi þótt þetta nokkuð fræðandi.

Prívat og persónulega finnst mér uppátæki Laxness gagnvart Íslandsvininum Earl drepfyndið. Laxness hefur hækkað töluvert í verði í einkaverðhöll minni.

Nóbelskálið hafði kannski flóknari húmor en margir gera sér grein fyrir. Honum þótti gaman að segja sögur, annars staðar en á bók, og greinilega líka að ýta orðrómi um sjálfan sig og aðra úr vör. Við vitum, að þegar Laxness skrifaði ýmis ævisögubrot sín, var sannleikurinn ekki endilega leiðarljósið. Ég held ekki að nokkuð skáld geti greint á milli fakta og fíktjónar, og allra síst í sjálfsævisögum. Þess vegna eru ævisögur um skáld ósköp ónákvæmar bókmenntir, sama hvort þær eru ritaðar af þeim sjálfum, eða af öðrum - með leyfi eða án þess.

Einnig tel ég mig sjá, að Halldór Laxness hafi verið þreyttur af fólki sem spígsporaði og bukkaði í kringum hann eins og gaggandi hænur. Líklega var hann að niðurlotum kominn vegna snobbliðs, sem fannst það eiga hann, og sem gerði sér ekki grein fyrir því að rithöfundar hafa lítinn tíma ... þeir eru að skrifa til að lifa á því. Fólk sem bað um meðmælabréf til Nóbelsverðlauna-nefndarinnar í Stokkhólmi átti skilið sérmeðferð hjá spaugfyglinu Kiljan. En kannski skjátlast mér.

Lok

Ef einhver hefur verið að velta því fyrir sér, hver fékk Nóbelsverðlaunin fyrir bókmenntir árið 1974, og eyðilagði þar með alla sölu á bókum sínum í BNA til frambúðar, þá var það hvorki Amado né Lidmann. Verðlaununum var deilt á milli tveggja vænna heimalninga, Eyvind Johnson og Harry Martinson. Var nokkurn tíma gefið eitthvað út eftir þá ágætu menn hjá íslensku bókmenntaþjóðinni? Sænska mafían hlýtur að vita allt um það. Líkast til veit enginn enn hverjir þeir Johnson og Martinson eru. En þeir hljóma óneitanlega eins og lélegt sænskt bóluefni.