Ruslakarlar framtíðarinnar

Myndin hér fyrir ofan sýnir tvo unga menn sem gerðu sér alls kyns leifar og rusl að gagni og gamni, og síðar að mismunandi lífsstarfi um tíma - hver á sinn hátt.

Ykkar einlægur er til vinstri á 6. ári og hlustar af miklum áhuga á áform Sveins Ásgeirssonar um að búa til kassabíl úr endurunnum kassa undan spænskum appelsínum. Ekki man ég þó eftir kassabílnum, þó að Svenni hafi búið til nokkra, en eitthvað negldum við þó saman. Á þessum árum var hægt og bítandi verið að byggja húsin í götunni okkar.

Sveinn fæddist inn í fyrirtæki líkt og ég. Ég fæddist inn í Amsterdam og Svenni var fæddur inn í Sindra-stál, sonur öðlingsins Ásgeirs Einarssonar og Maríu Gísladóttur konu hans. Þau bjuggu á eystri enda raðhúsalengjunnar okkar í Hvassaleiti. Ásgeir og María voru vinafólk foreldra minna. Við bjuggum í hinu endahúsinu, vestast. Ásgeir faðir Svenna gerðist m.a. frægur fyrir að hafa hannað stóla með gæruskinni, sem ég sá að aftur er farið að selja, um 20 árum eftir andlát hans. Stólar þessir voru prýðileg hönnun.

Einhvern tímann heyrði ég, að Sveinn væri búsettur fyrir norðan og starfaði fyrir Hringrás, sem fæddist út úr Sindra. En nú virðist mér við einfalda leit, að hann sé kominn úr rusla og endurnýtingarbransanum. Kannski byggir hann bara góða kassabíla fyrir barnabörnin norður í Eyjafirði.

L´Affiche Française 2005

Franskt Plakat

Ykkar ástkær hefur eitt sinn verið settur á franskt plakat, og geri aðrir betur.

Forlaget Vandkunsten, sem er vonandi aðeins í tímabundnu dái (sjá hér), þó svo að fréttir hafi borist af endalokum þess í dönsku vikublaði, ákvað árið 2005 að útbúa tvær gerðið af löngum plakötum til að kynna bók mína Medaljens Bagside. Bókaútgáfan hafði lag mikla vinnu og fjármuni í útgáfu bókarinnar.

Plakötin voru með upplýsingar á fram- og bakhlið og hentuðu þannig vel til að hengja á gleri. Bókin fékk góða kynningu en seldist nú ekki í neinum metupplögum. Vinsældir bókarinnar, sem þrátt fyrir allt voru einhverjar, því hún fékk góða dóma, var hins vegar minnst vegna plakatanna, sem bókabúðaeigendur tóku illa í. Sá ég aðeins plakatið í tveimur verslunum á Kaupmannahafnarsvæðinu.

Persónulega fannst mér þetta eins og hálfgert WANTED - Dead or Alive bófaplakat, en mér er tjáð að ýmsar smekkkonur hafi spurst fyrir um um hinn fjallmyndalega mann á plakatinu hjá forlaginu, frekar en eftir bókinni. Það sem þrjár plakathliðarnar sem ég sýni, (upphengin tvö höfðu sömu bakhliðina) eru svo langar, segi ég ekkert meira að sinni.

Njótið ásjónu minnar. Munið að ég fylgist með ykkur.

Friedrichstraße 2

Mikið er nú gott að Guðmundi Magnússyni hafi ekki verið falið að endurrita Nýja Testamentið. Maður veit sannast sagna ekki hvernig hann hefði skilað þessari málsgrein frá sér.

„Leyfið börnunum að koma til mín, varnið þeim eigi því að slíkra er Guðs ríki. Sannlega segi ég ykkur: Hver sem tekur ekki við Guðs ríki eins og barn mun aldrei inn í það koma.“ Og Jesús tók þau sér í faðm, lagði hendur yfir þau og blessaði þau.

En í viðsjárverðum heimi, þar sem fólk styður barnamorðingja sem frelsishetjur, er ekki nema von að menn skilji ekki þetta hlutverk hins kristna Messíass sem Markúsarguðspjall greinir frá. Í dag sendir maður peninga til barna, en þeir enda í vopnabúri morðingja sem sérhæfa sig í barnamorðum, t.d. með stuðningi þúsunda Íslendinga, sem eru haldnir erfðahatri miðalda.

Myndin efst sýnir hvernig einfaldir Þjóðverjar, fyrir tíð barnamorðingjanna í landi þeirra, hugsuðu sér frásögnina í Markúsarguðspjalli 10:14: Veiklulegur, germanskur Jesús faðmaði börnin eins og hann væri með berkla. Kannski áttu Þjóðverjar erfitt með að mála kjassandi Krist, en þannig var það nú ekki alltaf.

Málverk eftir Lukas Cranach eldri.

Íslendingar kjössuðu fyrrum meira en þeir þora í dag. Á 18. og 19. öld flögruðu Íslendingar í fasið á ókunnugum og ráku þeim rembingskossa, svo sómakærum ferðalöngum úr framandi löndum varð um og ó og höfðu þetta flaður og kossaflens Íslendinga að orði í bókum sínum um merkilegt land og örlítið undarlega þjóð.

Þeir létu börn sín afklæða ferðalanga (í kirkjum) og strjúka hita í þá, eftir langa og kalda reiðtúra um túndruna.

Kannski var sr. Friðrik Friðriksson af þessari kossakynslóð, sem enginn virðist skilja í dag, þegar Snerting er næsti bær við Nauðgun.

Einnig verða Íslendingar að skilja, að þegar Nýja Testamentið var ritað á grísku, höfðu Grikkir fjölda orða fyrir ást af als kyns toga, án þess að annarlegar hugsanir tengdust orðum þeim.

Kannski eru Íslendingar ekki eins frjálslyndir og þeir gjarna sjá sjálfa sig? Mig grunar það.

Tvískinnungur er líka orðið þjóðarsport. Íslenska þjóðin á góða möguleika á heimsmeistaratitlum í því sporti, sem er álíka leiðinlegt og knattspyrna.

Fær þessi mynd virkilega einhverja Íslendinga til að ímynda sér, að hendur sr. Friðriks séu einhvers staðar sem þær ættu ekki að vera? Leitið ykkur þá aðstoðar. Þið eruð kannski með sjúklegan hugsunarhátt og það sem áður fyrr var kallað ímyndunarveiki.

Friedrichstraße 1

Þó ég sé ekki kristinn, finnst mér umræðan um sr. Friðrik Friðriksson í kjölfar bókar Guðmundar Magnússonar stórfurðuleg og einkennandi fyrir neðanmittisgirnd Íslendinga á síðri tímum óheilögum.

Árið 2018 var reynt að yngja Friðrik upp og láta hann líkjast colonel Sanders kjúklingaslátrara í Kentucky. Þá gaggaði enginn...