Skíthæl

Nasistavertíðinni er enn ekki lokið á Fornleifi. Finna má heilmikinn fróðleik um ást Íslendinga á nasismanum á dálkinum til vinstri.

Nýlega skaut nasistaskríbent Moggans á mig úr baunabyssu sinni (sjá hér). Hann hitti auðvitað ekki, en lofaði mér að skrifa alveg helling um aðaláhugamál sitt á blaðsíðum Moggans - eingöngu til að angra mig. Maðurinn gerir sjálfan sig að fífli, ef hann er það ekki fyrir.

Heyrt hef, og sel það ekki dýrara en ég keypti það, að þetta hernaðarblæti sonar fyrrv. Reichpolezeiforingjans á Íslandi - í vinnunni - hafi orðið til þess að nokkur þúsund Friðsemdaríslendinga hafi sagt upp áskrift sinni að Mogganum. Er ekki of dýrt að hafa slíkan mann í vinnu á virtu og gömlu dagblaði? Davíð veit líklegast einn hvar hann keypti erfðaölið.

Nasistatískan í Reykjavík 1944

Mig langar hér að sýna nashestaexpert Moggans og öðrum áhugamönnum um Íslandssöguna, hvernig Kanar "spottuðu" nasista á færi á Íslandi í gamla daga.

Fyrir nokkrum árum komst ég yfir blaðamynd af þýskum fanga á Íslandi (sjá hér, sem og myndina efst, sem er hluti af blaðaljósmyndinni sem ég keypti fyrir nokkrum árum). Fanginn var var kynntur til sögunnar sem Manfrak liðþjálfi, sem Kanar Bandaríkjamenn kölluður svo, en sem reyndar hét Anton Mynarek, og var í áhöfn flugvélar sem skotin hafði verið niður nærri Vatsleysuströnd snemma vorið 1943.

Fyrir skömmu síðan fann ég svo á netinu skyldar myndir, sem sýna okkur hvernig hermönnum á Íslandi var kennt að þekkja mismunandi herbúningum Þjóðvera. Myndirnar voru teknar snemma árs 1944, nánar tiltekið í mars, af ljósmyndaranum Ralph Morse, sem var gyðingur að trú og uppruna. Hann dvaldist á Íslandi í nokkra mánuði í kulda og sagga í bragga Vestur í bæ og skaut alla, kerlingar sem kalla - með myndavélinni sinni. Myndirnar sem Morse tók meðan á dvöl hans stóð eru sumar frábærar þjóðlífslýsingar á Íslendingum, því glöggt var hans gests auga.

Þessi nasistatískusýning og kennsla í búningum í mars 1944 var líklega einhvers konar tiltak, ef vera kynni að Þjóðverjar gerðu strandhögg á Íslandi.

OK guys, this is the Luftwaffe. Reykjavík 1944. Ralph Morse.

Miklu síðar var til einhver nasistaklúbbur á Stórreykjavíkursvæðinu, fullur af hálfbrengluðum drengjum, sumum með Suðurdönsk, norsk og þýsk ættarnöfn, sem höfðu einkar góð sambönd vestur um haf. Einhverjir þessara kúkalabba náðu sér í búninga erlendis, til að mynda á SM-klúbbum eða leðurhommabörum sem sumir þeirra munu hafa sótt. Þegar þeir voru komnir í átfittið voru þeir ekkert minna en Obersturmbannführer að ofan, líkt og sonur forsetans, en í netsokkum með blóðrauðar rasskinnar að neðan, eins og .. .. . Zóz were ze Days les Boys, ef manni leyfist að vitna í texta Mark Knopflers. 

Og ekki má gleyma ribbaldanum George Lincon Rockwell, eftirstríðsnasistaforingja BNA, sem kvæntist inn í Thorsættina um tíma. Það var eitt af mörgu sem var ritskoðað í burtu í bók um Thorsarana. Sannleikurinn er nefnilega vandamál fyrir Íslendinga.

Enn síðar fóru nokkrir punkarar í einhvers konar nasistadrag. Það voru félagar í hljómsveitinni Þeyr, sem má upplifa í frábærri kvikmynd Friðriks J. Friðrikssonar Rokk í Reykjavík, sem ég sá fyrst í fullri lengd í fyrradag (10.3.2023) og meistari Friðrik var mættur í Kóngsins Kaupmannahöfn og varð að svara einhverjum Dana sem lék forvitni á að vita um þessa "nasista" í myndinni. Líklega var það einhvers konar glímuskjálfti ungra manna í andspyrnu við sumt í íslensku þjóðfélagi eða fjölskyldum þeirra. Margfrægt er einnig er Jón Gnarr brá sér í gervi Hitlers sjá hér. Yfir því var reyndar einstakur stíll. Gnarr er alveg fæddur í hlutverk Hitlers.

Þessi bandaríski skíthæll, George Lincoln Rockwell, var um tíma tengdasonur Sjálfstæðisflokksins. Hann kvæntist inn í fjöldkyldu sem íslenskir nasistar töldu og trúðu lengi að væri gyðingar frá Danmörku. Það voru engir gyðingar í ættinni og bróðir Thors Jensen, stofnaði samtök/flokk sem velti sér upp úr hatri á gyðingum. Það eru ekki bara Bandaríkjamenn sem eiga erfitt með að fara yfir lágmarks IQ strikið í viðurkenndum greindarprófum. Ef menn vilja skilja bandarískt Þjóðfélag í dag mæli ég með þessari grein. Frú Rockwells, Þóra, flýði á tímabili heim til Íslands og Björgólfur gerðist uppeldisfaðir barnanna.

Áður en frú Margrét Þóra Hallgríms (Thors) yfirgaf manninn sinn. Lincoln Hallgrímur heitir sá sem er lengst til hægri og er friðsemdarmaður að því er best er vitað. Vandamál erfast sem betur fer aldrei.

Páll Heiðar Jónsson und das Mirinda auf Skúlagata 4

Svo kemur stóra spurningin: Í hvaða flokk flykktust íslenskir "synir" Hitlers eftir að ævintýrinu á grímuballinu lauk og tugmilljónir manna lágu í valnum? Ja, sumir fór bara í nýjan flokk til hægri (og einn eða tveir til vinstri) og einn fór huldu höfði í suður-Ameríku. Ný kynslóð fór fljótlega í nasistabúningaleik eftir stríð; t.d. Páll Heiðar Jónsson.

Páll Heiðar Jónsson, með sólgeraugu, að minnast fallinna þýskra hermanna sem liggja í Fossvogskirkjugarði á sumardaginn fyrsta 1961. Fáni þriðja ríkisins sýnir að þarna voru ekki skátar á ferð.

Ég lenti ískyggilega í honum, og var nærri sendur sem fangi vestur á Búðarsand.

Páll Heiðar bókstaflega ærðist, þegar ég vildi ekki sækja fyrir hann gosdrykki fyrir væntanlega gesti hans í útvarpssal. Hann gat ekki notað gosvél sem búið að setja upp á 4. hæð á Skúlagötu 4. Ég var  þá unglingur og sendill hjá RÚV á Skúlagötunni  á laugardagsvakt sem ég fékk margar, því hinir krakkarnir höfðu ekki tíma etc. Vinnutíma mínum var lokið þann daginn, og ég þurfti að fara heim til mín og sinna öðru, en nasistann vantaði Mirinda og aðra gosdrykki fyrir gesti sína í útvarpssal, hvorki meira né minna. Gvendarbrunnavatnið, kaffi og te dugði ekki. Ég neitaði mjög kurteislega beiðni Páls Heiðars. Ég upplifði þá sprellinasista fara hamförum, og það ókeypis - en var ekki skemmt.

Ekki vissi ég þá að útvarpsmaðurinn með flagararöddina, og öll börnin innan og utan hjónabands, hefði verið með Hitlersást á yngir árum. Þegar ég las um það í frábærri nasistabók Illuga og Hrafns heitins Jökulssona, skildi ég betur hegðunarvandamál Páls Heiðars.

Spyrja mætti, hvaða kikk fá menn út úr slíku bræðikasti gagnvart unglingi? Ég skildi Mirinda-fíknina betur en hefði ekki verið meira viðeigandi að biðja um Fanta? Gamli Nasistagosdrykkurinn Fanta var líklega ekki kominn á þessum tíma á Íslandi, þó ég hafi fengið drykkinn suður á Velli (Dr. Gunni (f.1965) veit það kannski ef hann er ekki á gosfylleríi). 

Það er svo margt sem er ofar mínum skilningi í fari sumra Íslendinga. En nasistar eru líka íslensk saga, þótt "kinky" sé og á köflum ógeðsleg, ef maður má segja sína meiningu. Hugsið ykkur, við höfum t.d. haft yfir okkur nær ómenntaðan nasista sem var gerður að Seðlabankastjóra. 

Eitt sinn skrifaði ég grein með dönskum sagnfræðingi, Bent Blüdnikow, sem birtist i dagblaðinu Politiken. Þó ég hefði í raun skrifað alla greinina, valdi ég að nafn mitt væri ekki með, því greinin fjallaði um aðgerðarleysi íslenskra stjórnvalda í máli fyrrverandi stríðsglæpamanns frá Eistlandi, sem var í miklum metum á Ísland - þangað sem hann hafði lent fyrir hálfgerða tilviljun. Eistinn hafði nuddað sig inn í feitan hrygg fremstu flokksbroddana á Íslandi. Mig langaði ekki að foreldrar mínir yrðu fyrir aðkasti, þannig að ég var skuggapenni í þetta skiptið.

Greinin vakti mikla athygli og vitanlega fyrst og fremst á Íslandi; Og viti menn, kemur ekki dóttir fyrrnefnds bankastjóra og fær viðtal við vin minn, sem er gyðingur. Honum varð það því miður á í messunni að segja henni, hver hefði skrifað greinina (með honum). Þá komst ég á Kaldastríðslista yfirvalda á Íslandi - og hef líklega aldrei verið tekinn af honum síðan.

En blaðakonan sagði auðvitað ekki gyðingnum, að faðir hennar hefði verið íslenskur erkinasisti. Íslendingar eru alltaf svo fjandi dannaðir inn við beinið.

Heil ykkur öllum. Fyrrgreindur Reichsbankastjóri