Hrókur alls fagnaðar eða skák og mát

Nú er ekkert annað fyrir sanna Íslendinga að gera en að heimta Ljóðhúsataflmennina aftur heim og kaupa hrókinn sauðalitaða sem nú stendur hæstbjóðanda til boða í Lundúnum. Hrókurinn flýr væntanlega land eins og allt frá Bretlandseyjum í Brexitinu.

Enginn vafi skal leika á því að taflmennirnir frá Lewis voru skornir út í tönn á Íslandi. Hvar annars staðar en í naflanum uppi við haus? Þar var að verki hagleikskonan Margrét Skögultönn sem fékk að sitja í Skálholti og skera og saga tennur fram í háa elli.   

Margrét var afar afkastamikil kona og miklir haugar af brotum úr rosmhvalstönn hafa ekki fundist ruslahaugum við fornleifarannsóknir í Skálholti - eins og kunnugt er. Svo þrifin hefur hún einnig verið, þó hún hafi fyrst og frems verið til í "tuskið".

Margrét var einnig með húðflúrsskemmu vestan við dómkirkjuna. Ekki þótti Margréti Skögultönn takast vel upp við að flúra eða skera út augu. Þau þóttu stara um of á þann sem á horfði. Íslenskur læknir, Þingeyingur, hefur sýnt fram á að ættgeng gerð af gláku hafið leikið Íslendinga grátt á miðöldum. Eða var það grá stara? Sama hvort er, sjúkdómurinn fannst aðeins á Íslandi og komst ekki á skip til Niðurlanda, sem var líklega fyrir bestu, þar sem glámskyggni var þar fyrir og er enn í ríkum mæli.

Þessi hræðilegi krankleiki olli því að Íslendingar gengu um með uppglennt augu, bæði bólgin og rauðsprengd, og tóku ekki eftir helmingnum að því sem gerðist í kringum þá. Bestu annálaskrifarar þjóðarinnar misstu af flestum eldgosum á Íslandi vegna glenniblindu, sem sjúkdómurinn var kallaður. Menn sáu smáatriði en ekki heildarmyndina. Enn eru íslendingar haldnir þessum sjúkdómi og halda að þeir búi á miðpunkti alheims, sem er vitaskuld alveg rétt eins og Guð almáttugur hefur stillt jörðinni upp út frá sínu sjónarhorni.

Gvöð minn góður! Glenniblindan var mikið vandamál á Íslandi á 12. öld. Sérstaklega fyrir listakonu sem aldrei hafði séð riddara spranga gráan fyrir járnum um túndrur Íslands. Fyrirsætur voru ekkert vandamál. Jón Kíghósti sat fyrir sem riddari og biskupar komu og fóru.

Eitt er það sem beinlínis sannar að taflmennirnir frá Ljóðhúsum og Íslandi hafi verið út skornir af Margréti. Búmark hennar og skjöldur sýnir eina merkustu uppfinningu Íslendinga fyrr og síðar fyrir utan skyrið.

Þegar ástin í hjónabandi þessarar merku hagleikskonu kulnaði og eiginmaður hennar Runólfur Tanni (ekki ættfærður í Íslendingabók inni nýju) hóf suðurgöngu til Rómar til að fá skilnað frá Margréti, fann hún upp Sofnísinn. Rúnki komst aftur á móti aldrei á leiðarenda og dó ofan á írskri portkonu í Andvörpum.

Köld eru kvenna ráð og neyðin kennir nakinni konu að búa til ís eins og sagt var. Margrét setti oft á tíðum mynd af sofnís á hagleiksverk sín. Líkt og skyrinu var stolið frá Íslendingum fyrir slikk á okkar tímum, fór sofnísinn sömu leið og er nú á dögum kallaður soft-ice. Í skemmu norðan kirkju var Margrét með ísbúð. Já, þið lesið rétt. Skemmur voru í lok 12. aldar út um allt.

Ein auglýsinganna fyrir handverk Margrétar sést til dæmis á baki hásætis eins af kóngum Margrétar sem rak í land í Ljóðhúsum er knörr Dehla hins þýska fórst á leiðinni til Dyflinnar. Ekki nóg með það. Á kónginum eru leifar af 1104 gjóskunni úr Heklu. Margrét notaði vafalaust H-1 vikur til að fínpússa verk sín, því á þessum tíma var hvorki til sandpappír né vatnspappír í Skálholti.

Það er ekki að spyrja að hugviti og listfengi Íslendinga fyrr á tíðum. Margrét keypti járn sín og sagir í Brynju. Lítið hefur breyst.

Ef vel er að gáð, lesendur góðir, þið þrjú sem enn lesið Moggabloggið, er þetta nú vitaskuld ekki ís með dýfu, né heldur hnetum, sem er miðreitis aftan á hásæti eins kónganna frá Lewis. Þarna er greinilega tilraun til að sýna köngul barrtrés. Nú vitum við ekki hvort Margrét Skögultönn gerðist nokkru sinni víðreist; hvort hún hafi tekið með sér köngla í minningunni frá heimsreisu, eða að hún hafi jafnvel smyglað honum til landsins (sjáið viðurlög við því í Grágás). En ef þessi ágæta eðalkona fór aldrei suður, líkt og margir, þá er ég næsta hræddur um að "ísinn" á hásæti konungs sé allgóð rök fyrir því að taflmennirnir frá Lewis hafi ekki verið skornir út á Íslandi.

Made in Norway. Íslendingar voru hins vegar miklu fyrr í abstraktlist en frændur þeirra - líkt og taflmaðurinn frá Baldursheimi í Skútustaðahreppi sýnir glöggt. Hann sýnir einnig geðstreitu þá sem lengi hefur einkennt Þingeyinga, og gott ef ekki er, þá er hann einnig með glenniblindu á lokastigi.

„Íslenskur“ hrókur metinn á milljón pund

Athugasemdir

[Þorvaldur Sigurdsson (IP-tala skráð) 6.6.2019 kl. 13:38]

Mér finnst skepnuskapur að vera ekki sammála hinum ágæta framsóknarmanni Guðmundi Þórarinssyni.

[FORNLEIFUR, 6.6.2019 kl. 20:42]

Ég er sammála þér, en stundum er sannleikurinn trunta.

[Sæmundur Bjarnason, 8.6.2019 kl. 11:55]

Þetta er misskilningur hjá þér, Villi minn. Það er nútíminn sem er trunta og ekki bara stundum heldur alltaf og ævinlega. Sannleikurinn er hinsvegar oft "fake news".

[FORNLEIFUR, 11.6.2019 kl. 15:10]

Nei Sæmi, sannleikurinn getur vel verið trunta líkt og nútíminn. Fyrir Íslendinga er sannleikur greinilega "leikur" einn. Er það ekki lygilegt? Hvað sem því líður, held ég þó að ofmetnaður í íslensku minnimáttarkenndinni hafi gert taflmenninga frá Ljóðhúsum að íslenskri framleiðslu. Það er ekkert sem sannað getur slíka hugaróra. Menn mega setja þá fram ef þeir vilja, en hugarórar geta aldrei orðið að tilgátu, og þaðan af síður að kenningu. Gömlu góðu sönnunarbyrðina vantar oft á Íslandi. T.d. sýkna menn dæmda morðingja og standa uppi með týnda menn sem áður voru taldir hafa verið myrtir og ef til vill milljarðagat á þjóðarreikningnum sem annars hefði verið hægt að koma í veg fyrir. Er nema von að Tyrkjanum þyki íslendingar hálfgerðir klósettburstar. Þeir hafa næstum því minni húmor en Tyrkinn.