Það hefur vakið athygli atferlisfræðinga, að Þorgerður Katrín formaður Viðreisnar hélt eins konar tískusýningu hér um daginn. Eftir kosningar hefur hún margsinnis farið í föt af foreldrum sínum og grimmt stundað partí eftir að í ljós kom að þjóðin var búinn að gleyma kúlulánunum sem nánasta fjölskylda hennar hagnaðist mjög af. Og það meðan að aðrir kúlugráðugir Mörlandar fóru hundruðum saman á hausinn og urðu að flytja alla leið til Noregs til að hefja eðlilegt líf að nýju. 

Sumir hafa velt fyrir sér, að formaðurinn sé með þessum skærutískusýningum á endurnota fatnaði, sísona að gefa sig á vit góðra minninga, en aðrir benda á að hún sé "að reyna að sýnast alþýðlegri en hún er, jafnvel til að höfða til tveggja forkvenna flokka sem Viðreisn stígur nú í vænginn við".

Hvað varðar klæðaskipti Þ. Katrínar Miklu von Kúlu má nefna sem dæmi, að einn daginn var hún í máðu svínaleðurspilsi af móður sinni og annan dag var hún í gallabuxum af föður sínum - að sögn ritstjóra sérblaðs Morgunblaðsins Með nefið í hvers manns koppi. 

Glöggur líkamsmannfræðingur, sem sérhæfir sig í pólitískum látalátum, sá þó fljótlega, að formaður Viðreisnar sagði ósatt um buxurnar. Þorgerður er höfðinu hærri en meintir foreldrar hennar. Sést það vel á myndinni hér fyrir ofan. Annaðhvort hafa buxurnar af föður hennar verið lengdar af góðum pólitískum skraddara, ellegar hrjáir einhver erfðabreyting, jafnvel stökkbreyting, formann Viðreisnar, því hún er verulega hærri en báðir foreldrar hennar og systur. Slíkur risvöxtur sést sjaldan. Svínapilsið var þar af leiðandi mun lengra á móður hennar, þegar hún skartaði því forðum sem ritari flugmála í Flugturninum á flugvellinum sem formaðurinn vill fyrir alla muni flytja niður í brunahraun á Reykjanesi, jafnvel áður en hún smalar Íslendingum inn í ESB. 

Menn spyrja sig eðlilega: Hvaða hundsvit hefur Fornleifur nú á kventísku, nema kannski þjóðbúningum? Hann hefur aldrei brugðið sér í pils móður sinnar, þó hann viðurkenni að hafa gengið í Aquascutum-frakka af föður sínum hér um árið - og ljósblárri ísraelskri herskyrtu sem karl faðir hans flutti inn snemma á 7. áratugnum ásamt hvítum netnærfötum, sem heitfengir Íslendingar voru ólmir í.

Þessi einkennilega forntískusýning formanns Viðreisnar veldur mér þó minnstum áhyggjum. Svæsnar yfirlýsingar um að gyðingar í Ísrael hafi framið þjóðarmorð, líkt og þær sem formaður Viðrisnar setti fram í kosningabaráttunni eru lygilega stórar og geta valdið Íslandi miklum vanda. 

Ef Þorgerður Katrín myndar stjórn og þykist hafa innistæðu fyrir skoðun sinni, fer það vonandi með henni ... og þeim lítt þenkjandi kjósendum sem kusu hana yfir sig.  

Sjálfstæðisflokkurinn gerði sjálfum sér örugglega greiða að losa við Þórdísi Kolbrúnu Reykfjörð Gylfadóttur úr röðum sínum, sem margsinnis hefur mært Hamas með því að lýsa því yfir að það hafi verið framið þjóðarmorð á Gaza.

Mig grunar að Kolbrún Reykfjörð sé á leiðinni í Viðreisn. Mossad segir það að minnsta kosti í óspurðum fréttum.

Mad-dömur íslenskra nútímastjórnmála vita greinilega ekki, hver alþjóðleg skilgreining er á þjóðarmorði. Kannski ekki nema von, þegar félagsskapur eins og Amnesty International virðist ekki vita það heldur og styður morðsveitir Hamas dyggilega að vanda. 

Gaman verður að sjá þessa myndabók og skoða, og jafnvel lesa. Þessi maður, Ólafur K. Magnússon, var á staðnum og tók fyrir löngu mynd af mér - þar sem ég "safnaði grjóti" með latínustílana mína í plastpoka í vinstri hendi, nýmættur í Sundahöfn ásamt nokkrum skólafélögum úr MH, til að rannsaka jarðfræðina. Löngu síðar ritaði ég um þessa myndatöku sem ég lenti í hjá Ól. K. Magg. Les hér.

Já, það er ykkar einlægur, sem þarna er með trefil um andlitið til að bólgrafin vit mín ofkældust ekki, í þýskum íþróttaskóm og anorak úr Vinnufatabúðinni. Það var vinstri síll á manni.

Þegar Ólafur var búinn að skjóta mig með myndavél sinni sagði hann glaðhlakkalega við mig, eins og hann héldi að hann þekkti mig: "Hvað ætli hann afi þinn segi þegar hann sér myndina af þér". Mig minnir, þó það sé kannski ekki alveg rétt eftir haft, að ég hafi svarað hinum hávaxna ljósmyndara einhvern vegin í þessum dúr: "Hann verður stoltur af mér kallinn".

Vegna þessarar listagóðu myndar Óla K. af mér í rannsóknarferð í Sundahöfn, fékk ég um tíma viðurnefnið borgarskæruliðinn.

Löngu síðar frétti ég að Óli K. Magg. hafi haldið að ég væri einhver úldinn ættarlaukur af húsi eiðsvarinna íhaldsmanna - eins af innstu koppum í búri Valhallar. En blessaður kallinn fór mannavillt.

Menn eiga það reyndar til að rangfeðra mig. Einhvern tíman mjög snemma á þessari öld kom sendiherrafrú með ættarnafnið Rafnar í skranverslun, sem selur bling og bijouteri í Kaupmannahöfn. Þar ræður ríkjum lítil og fínlega kona sem gengur undir ættarnafninu Hartogsohn. Frú Hartogsohn er gift dönskum sagnfræðingi, Bent Bludnikow, sem síðar gerðist lélegur blaðamaður. Ég álpaðist til að vinna með honum áður en hann gerðist ötulasti talsmaður Trumps í Danmörku.

Hann segir mér einhverju sinni frá því að kona hans hafi talað við sendiherrafrúna frá Íslandi. Frú Hartogsohn sagði sendiherrafrúnni, að hún þekkti mann frá Íslandi. Frú Rafnar sagðist þá þekkja mig vel, sór fyrir það og sárt við lagði, að hún þekkti íslenskan föður Vilhjálms Arnar Vilhjálmssonar; hann átti að vera heildsali. Ég hváði, en sá þá að þessi samstarfsmaður minn um skeið, Trumpistinn, steig ekki í vitið - og gerir það reyndar ekki enn.

Þessa arfvitlausu raðgreiningu sendiherrafrúarinnar heitinnar, í skranversluninni Palægade í kóngsins Kaupmannahöfn forðum, hefur verið mjög erfitt að má af sér. Taldi hún mig vera tengdan hraðskreiðum lögmanni einum á Íslandi, sem ekur um á skrítnum mótorhjólum, sem oft dvelur á Ítalíu og er sonur Vilhjálms Hans Vilhjálmssonar heildsala (d. 1999). Kannski er ekki að furða, að frú Rafnar ruglaðist í ríminu, enda var faðir minn, sem tók sér nafnið Vilhjálmur Vilhjálmsson, líka heildsali en ekki í heildversluninni "Hólmi", heldur í "Amsterdam".

Sínu verra var er útúrdrukknar konur hringdu með jöfnu millibili heim um miðjar nætur og vildu ná tali af Vilhjálmi Vilhjálmssyni söngvara, sem þær vildu tjá ást sína eða eitthvað annað safaríkara. Stundum brá ég mér í gervi söngvarans og söng fyrir þær einn af slögurum þessa ástsæla söngvara og nafna föður mín, áður en ég tók símann úr sambandi. Brjálaðar konur eru leiðinlegar.

Til gamans er hér mynd af föður mínum sumarið 1946, þegar hann var snúinn aftur frá feluför sinni til Fríslands, þangað sem hann var sendur 1942. Á Fríslandi bjó hann hjá fjórum mismunandi fjölskyldum - vegna uppruna síns, sem ekki var nógur Rassenrein fyrir Hollendinga þess tíma. Myndin er tekin við Friðarhöllina í den Haag, en faðir minn bjó enn í foreldrahúsum skammt þar frá.

	Þessi maður var á staðnum
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Gamall skólafélagi úr MH, sem ég ferðaðist með til Orkneyja fyrr í ár, ásamt öðru góðu fólki á sama reki og við, færði mér merkileg bók að gjöf í ársbyrjun. Hann hafði fundið bókina á fornbókasölu í Reykjavík. Hann taldi bókina vera gersemi fyrir mig, og það er hún svo sannarlega, enda er þetta fágæt og frekar verðmæt bók.

Bókin er eins konar katalóg yfir prentmót og stafi, upphafsstafi og alls kona bókarskreyti sem fyrirtæki Hermanns Bertholds í Berlín og víðar gáfu út. Stofnandi fyrirtækisins Berthold, var ekki gyðingur. Hann bjó til stafagerðir fyrir ýmis tungumál, sem fræðimenn þurftu öðru hvoru að nota. Árið 1924 gaf fyrirtæki Bertholds út stafabók fyrir hebreskar, arameískar og jiddískar bækur. Útgáfan var gerð með aðstoð Josephs Tscherkassky frá Kiev, sem hafði lengið rekið prentsmiðju fyrir hebreska prentun, Tanach-útgáfur (Gamla Testamentið), bænabækur alls kyns, sem og allra handa prentun á jiddísku, og allt niður í boðskort og jafnvel bíómiða. Bókin var endurprentuð árið 1940, en bróðurpartur þess upplags lenti á bókabrennum nasista og er sú útgáfa enn sjaldgæfari en katalógurinn frá 1924.

Bókina sem MH-ingurinn gamli fann, bar stimpil frá stofnun í Kaupmannahöfn, sem ekki er lengur til. Það var Den Grafiske Højskole. Ekki var bókin úr bókasafni skólans, heldur hefur hún öllu heldur verið seld þar áhugasömum prenturum framtíðarinnar, sem hugsanlega höfðu áhuga á að prenta á hebresku eða jiddísku. Lítið hefur þó verið um slíkt í Danmörku.  Hugsanlegt er þó einnig, að bókin góða hafi verið í einhverju handbókasafni skólans.

En það er þó staðreynd, að í Danmörku elska menn ekki bækur eins mikið og sumir Íslendingar gjöra.

Bókasafni Den Grafiske Højskole var að sögn komið fyrir á Konunglega Bókasafninu (KB), en það hefur ekki fengið eintak af téðri bók. Hið Konunglega Bókasafn Dana á aðeins eitt eintak, sem komið er úr einkabókasafni David Simonsens yfirrabbína (1853-1932).

Simonsen var svo mikill bókafíkill, að annað eins hefur vart þekkst - hvorki fyrr né síðar. Konan hans, Cora, var lítil mjóna, annars hefði hún ekki komist um íbúð þeirra hjóna fyrir skruddum. Bækur söfnuðust upp á gólfinu, og "allt í einu var komið bókaborð - og bókastóll". Þetta var fyrir þann tíma að menn fengu rykofnæmi. Sem betur fór komst Konunglega Bókasafnið í safn Simonsens að honum látnum. Það er einstakt, en nú hefur því verið hraukað inn í eitthvað pakkhús í iðnaðarhverfi utan Kaupmannahafnar.

Þeir sem hafa áhuga á meiri fróðleik um prentmótaframleiðsluna hjá Hermann Berthold, geta lesið sér til óbóta um prentmótabækur forlags Hermanns Bertholds hér.

Hér má finna afar lúið eintak af bókinni fyrir 400 "bucks"" bandarísk - ef einhver hefur áhuga.

Dr. Bjarni F. Einarsson er búinn á vertíð sinni á Stöð í Stöðvarfirði í sumar. Ekki vantaði heldur stuðfréttir þetta árið (2024). Fyrr á árum hafa margar fréttir komist í annála og verið teknar fyrir í harðri gagnrýni Fornleifs, sem hefur reynt að sjá það skemmtilega í allri vitleysunni sem stundum vellur þarna upp úr moldinni fyrir austan.

Bjarni F. Einarsson greindi í ár sérstaklega frá skoðunum sínum á hringlaga steinflögum sem þar finnast í tugatali. Þær eru flestar manngerðar og úr steini sem er að finna í Stöðvarfirði og á Austfjörðum - en ekki frá framandi löndum eins og perlan fræga, sem Bjarni langsótti þaðan fyrir nokkrum árum. Bjarni greindi frá því í sumar, að einhver gárungur hefði stungið upp á því að þetta væru spilapeningar (enska: jettons) og að Stöð væri fundið elsta, íslenska spilavítið. Enn taka menn íslenska fornleifafræði greinilega ekki mjög alvarlega. Af hverju skyldi svo vera? 

Nú síðast greindi Bjarni sjálfur frá því að hann hallaðist að því að skífurnar hringlaga sem þar finnast í miklum mæli, hafi verið einhvers konar tappar á dýrabelgi, sem menn fluttu fulla af lýsi til Noregs, vel að merkja lýsi sem unnið var spölkorn frá sjávarsíðunni. Þarna áður fyrr gerðu menn allt til að tefja fyrir sjalfum sér,

Fyrir utan að ég trúi því hvorki, að lýsi hafi verið flutt til Noregs alla leið frá Íslandi, né að búaseta í Stöðvarfirði hafi hafist miklu fyrr en það hefðbundna landnám sem við getum staðfest með mismunandi aðferðum og heimildum til síðari hluta 9. aldar, þá tel ég tappakenningu Bjarna fámóta fjárstæðukennda. 

Lesa fornleifafræðingar sér ekki til í bókum um fornleifafræði Vestnorrænna landa? Lengi hafa fundist flatar steinskífur við fornleifarannsóknir á Skotlandi, í Orkneyjum, og á Hjaltlandi. Flestar þeirra eru tengdar Péttum, en sumar hafa þó fyrir vissu fundist í mannvistarlögum norrænna manna sem settust þar að, og það mestmegnis friðsamlega. Margar þeirra eru með skreyti en aðrar ekki. Þar, líkt og í Stöðvarfirði, er ósköp lítið vitað hvað menn gerðu með þessa steina, annað en að merkja sér eitthvað - hugsanlega til að merkja vöru líkt og þeir notuðu svokallaða pulsupinna og vörupinna á miðöldum.

Kannski hafa komið Péttar  (Enska: Picts) til Íslands með landnámsmönnum og verið að búa til svona skífur í frístundum sínum, sem þeir hafa svo fullklárað kaldar vetrarnætur í búum norskra höfðingja og sjóræningja í Orkneyjum sem sóttu eitthvað gott, annað en lýsi, til stórrar eyju í norðri. Norðmenn settust að á Orkneyjum í lok 8. aldar. 

Ef Norðmenn hafa vitað um Ísland, fyrr en almennt er álitið, þá er hugsanlegt að þeir sem tóku Hjaltland og Orkneyjar hafi hugsanlega farið með vinnuafl til Íslands á 9. öld, ef til vill mörgum áratugum fyrir hið háheilaga 874 árstal 12. aldar manna sem reyndar vissu sínu viti. 

Ætli kona þessi sem nýlega var að grafa upp Péttaminjar í East Lamont, Perthshire á Skotlandi hafi hugmynd um að steinninn sem hún heldur á hafi ef til vill verið notaður til að flóa mjólk. Steinarnir hér fyrir neðan fundust í Jarlshof á Hjaltlandseyjum , ásamt mörgum fleirum, og teljast steinarnir tilheyra menningu Pétta. það er ég nú ekki viss um. Myndin efst er frá sama stað. 

Fornleif langar hins vegar að sjá eitthvað meira bitastætt frá Bjarna í Stöð en steinskífur til að geta ályktað eitthvað grjóthart um slíkt. Kannski eins og eina röð af 30 kolefnisgreiningum sem ekki eru mótsagnakenndar, líkt og sendisveinn Fornleifs lét sjálfur gera á fornleifum frá Stöng í Þjórsárdal. Þær lokuðu á ruglurök íslenskra jarðfræðinga um að búsetu hefði lokið að fullu á Stöng og í Þjórsárdal eftir gosið í Heklu árið 1104.

Nauðsynlegt væri einnig fyrir Bjarna Einarsson og starfsmenn hans að finna gripi sem með vissu eru aldursgreindir fyrr en 874. Slíkt hefur hann ekki í höndunum enn sem komið er.

Bjarni er vissulega duglegur fornleifafræðingur og líklega skilar margra ára erfiði hans einhvern tíman árangri. Við gefum ekki upp vonina, og látum ekki ruglaðar indverskar perlur, sem Bjarni taldi sig hafa fundi, eða aðra arfavitlausa auglýsingamennsku standa í vegi fyrir því. 

En fáum nú þessar 30 kolefnisaldursgreiningar sem upp á vantar fyrir trúverðugar yfirlýsingar um landnám fyrir landnámið.

Jólasveinninn kom einnig fyrstur allra til Austfjarða, fyrir Landnámið á Stöðinni. Fyrstu áramótin voru hugsanlega haldin fyrir austan enda kemur tíminn fyrst austur eins og kunnugt er...

Mjólkursteinar 

Annars heldur sendisveinn Fornleifs sig vita, hvernig hringlulaga steinar sem þessir voru notaðir. Sendisveinninn telur þetta vera mjólkursteina. Setti maður þá vel heita af eldi, einn eða fleiri, í botninn á grýtum, þá sauð mjólkin ekki upp úr eða brann við. Segir frá þessu í  Ljósvetninga Sögu:

Þá kom Guðmundur (Eyjólfsson á Möðruvöllum) heim og var það siður hans að koma til hvers húss er var á bænum og er hann gekk til öndvegis þá lagðist hann upp og talaði við Þórhall. Sagði hann Guðmundi draum sinn og eftir það réttist Guðmundur upp og var þá fram kominn matur. Mjólk var heit og voru í steinar.

Þá mælti Guðmundur: "Eigi er heitt."

Þórlaug mælti: "Kynlega er þá" og heitti steinana aftur.

Síðan drakk Guðmundur og mælti: "Eigi er heitt."

Þórlaug mælti: "Eigi veit eg nú Guðmundur hvar til kemur heitfengi þitt."

Og enn drakk hann og mælti: "Ekki er heitt."

Þá hneig hann á bak aftur og var þegar andaður. 

Lesið enn fremur í bók meistara Þórðar Tómassonar Mjólk í mat (2016), bls. 87. 

Skotavinafélagið á Íslandi biður Bjarna Einarsson vænstan um að fá sér smá veskjutár (Wiskey) með flóamjólk og hunangi og íhuga málin betur.