Hinar blautu miðaldir

Mér hefur sýnst að marga fornleifafræðinga dreymi um að finna eitthvað dónalegt í jörðinni. Fáum verður þó af ósk sinni. Fornleifafræði virðist einnig höfða mjög til kynferðislegra vangavelta hjá sumu fólki. Einstaka sinnum heyrir maður af uppgröftrum sem voru hálfgerðar orgíur. Aldrei hef ég lent í slíkum háska.

Archaeology and Sex eru samt óumflýjanlega samtengd fyrirbæri. Þróuð hefur verið undirgrein fornleifafræðinnar, Gender Archaeology (kynjafornleifafræði), þar sem menn velta mikið fyrir sér, hvort Óðinn og Gunnar á Hlíðarenda hafi verið gay, eða Grettir hafi verið með lítinn lim. Kannski skýra tilurð þeirra fræða líka eskimóa og fílamennina sem  einstaka fornleifafræðingar hafa haldið sig finna, t.d. við bæ Gunnars Gunnarssonar nasista og skálds. Ef gumar hafa gaman af því, er það allt í lagi mín vegna, og örugglega þægilegasta aðferð til að komast hjá því að grafa og verða skítugir eins og aðrir fornleifafræðingar. Merkið hér að ofan, sem fannst í Bryggjuborg í Belgíu og er aldursgreint til tímabilsins 1375-1450, er einnig galopið fyrir túlkun. Hvað þarna á sér stað, geta kynjafræðingar líklega skýrt fyrir okkur. Kannski er þetta gleðiganga, en eins gæti allt hæglega bent til þess að ákveðin tegund af femínisma hafi verið iðkuð á miðöldum í Niðurlöndum?

Þegar ég hélt á sínum tíma til náms í fornleifafræði, lét ég löggilda túlka þýða stúdentsprófskírteini mitt yfir á dönsku, ensku og sænsku, enda sótti ég um að hefja nám í nokkrum löndum, til að hafa vaðið fyrir neðan mig. Sænski túlkurinn var sænsk kona í Reykjavík. Er ég sótti þýðingu hennar á prófskýrteini mínu heima hjá henni, vildi hún ræða fornleifafræði við mig, sér í lagi um frjósemisfallosa sem tíðkast höfðu í þeim hluta Svíþjóðar þar sem hún ólst upp. Ég var farinn að hugsa, að blessuð konan hefði ekki fengið alveg nægju sína af slíkum tólum, og var því feginn þegar karl hennar, lítill embættismaður með hatt, kom heim og öllu tali um typpi í sænsku Dölunum var snögglega hætt. Svíar hófu reyndar mjög snemma framleiðslu á limum. Litla myndin hér fyrir ofan er af lim úr hjartarhorni sem er frá steinöld. Limurinn er af veglegri stærð. Hún hefur greinilega líka skipt máli á Steinöld.

Böllurinn á Borg

Á Stóru-Borg undir Eyjafjöllum kom margt upp úr bæjarhólnum meðan að hann var rannsakaður af þjóðfræðingnum Mjöll Snæsdóttur og mörgum misjafnlega hörnuðum ungmennum sem nutu leiðsagnar hennar í votviðrasamri íslenskri fornleifafræði. Ég var einn þeirra. Stóra-Borg var eins og leikfangakista, svo mikið fannst þar af fornleifum, að við ungmennin sem unnu með Mjöll sátum fram á rauða nótt við að þvo og skrá forngripi, og það launalaust. Ég held að eini staðurinn, þar sem eitthvað dónalegt hafi komið úr jörðu á Íslandi, hafi verið á Stóru-Borg. Þar fannst eitt sinn spýta sem hafði verið tálguð svo lystarlega til að hún líktist því sem pent fólk kallar penis erectus eða reður með reisn. Tímasetningar fornminja á Stóru-Borg eru mjög á reiki, og gæti þetta typpi hafa verið yngra en frá miðöldum. Spýtan var mjög sívöl og "tidsløs" eins og Danir segja.

Því miður get ég ekki sýnt ykkur typpið og veit ekki hvort það er lengur til, nema á skráningarkorti Stóru-Borgar rannsóknarinnar. Mikið magn fornminja úr lífrænum efnum frá Stóru-Borg hefur eyðilagst eftir að það var komið á Þjóðminjasafnið. Forvörslu á gripunum var því miður ekki sinnt sem skyldi. Þjóðminjavörður hafði meiri áhuga á fornbílum.

Hvað þessi viðarphallos hefur verið notaður í, ætla ég ekki að velta frekar fyrir mér, en sumir starfsmenn rannsóknarinnar töldu öruggt að þetta væri svo kallaður dildó, eitt af hjálpartækjum ástarlífsins eins og það var síðar kallað í auglýsingum. Kannski var þetta dildó Önnu á Stóru-Borg? Kannski átti Hjálti við vandamál að stríða. Ef svo er, á aldursgreining til 16. aldar mjög vel við. Úr þessu verður það þó ekki sannreynt.

Óháð fundi priapos erecto á Stóru Borg, var oft mjög kátt í tjaldi grafara á hólnum norðan við bæjarhólinn sem rannsakaður var. Á hólnum var á hverju sumri reist gamalt vegavinnutjald. Inni í því flugu margar blautar sögur yfir samlokum, kaffi og kleinum, en aldrei þegar gestir komu í tjaldið. Þá kom yfir menn grafarþögn og frómur helgiblær. Bestar voru sögurnar í miklum rigningum, og af þeim var nóg undir Eyjafjöllum. Mjöll var meistari í slíkum sögum og var fyrir vikið á tímabili kölluð "gamla pervertan".

Fótafrár fallus, sem ber konukríli sem ýtir á undan sér litlum sætum fallusum (tittlingum) í hjólbörum. Merkið fannst í Vlaardingen í Hollandi. Aldursgreining 1375-1450. Hvað var fólk eiginlega að hugsa á þessum tíma? Líklegast um það sama og í dag. Svona minjagripi ætti nú Reðurstofan að hafa í verslun sinni.

Klámfengin merki og tákn

Fyrir þá fornleifafræðinga og aðra sem sakna dónalegra fornleifafunda, og til að bæta fyrir reðurmissinn á Stóru Borg birti ég hér lesendum mínum og öðrum klám og blautlegheit frá miðöldum. Mest af því er frá Hollandi, þar sem slíkt hefur ávallt þótt sjálfsagður hlutur. Hollendingar kalla ekki allt ömmu sína.

Mikið er hún vígreif þessi "pussy Royale". Sumir myndu álykta þetta helgan stað.

Meðan að menn steyptu lítil pílagrímsmerki úr blý og  tinblöndum, sem pílagrímar gátu keypt sér til jarteikna þess að þeir hefðu heimsótt helgan stað eða kirkju, var einnig á 14. og 15. öld frekar blómleg framleiðsla á alls kyns merkjum sem sýndu reður, punghausa, píkur og pílagrímapussur í alls kyns stellingum. Það merkilega við hin síðarnefndu merki er, að sumir telja jafnvel að þau hafi verið afhent fólki af kirkjunnar mönnum.

Mín kenning er sú, að meðan að "miðaldaklám" var allt "verklegt" og í höndunum á Hollendingum, þá var það allt í munninum á Íslendingum - eða þangað til að Íslendingar reistu voldugasta fallusinn í heiminum á Skólavörðuholtinu.

Þreyttur kóngur. Vængina skilur maður og krónuna, en bjallan er líklegast til að tilkynna að lókurinn sé orðinn linur, eða að hann sé að koma nærri Helgustöðum.

Er hér verið að gefa í skyn, hvað pílagrímar hugsa mest um og leita að á ferðum sínum?

Ítarefni um "dónaleg" teikn á miðöldum:

• Fyrst skal nefnd grein hollenska keramíksérfræðingsins Sebastiaans Ostkamps, sem ég þekki lítillega. Ekki þarf annað en að googla Ostkaamp og vulva eða Ostkamp og penis, þá finna menn þessa skemmtilegu grein: Ostkamp, S., 2009. The world upside down. Secular badges and the iconography of the Late Medieval Period: ordinary pins with multiple meanings, Journal of Archaeology in the Low Countries 1.2, 107-125.  Einnig má finna greinina hér og hér.

• Þessi grein sem einnig birtist árið 2009 og er eftir danska konu Ann Marie Rasmussen, sem er Lektor við Duke University í N-Karólínu, er mjög áhugaverð og lýsir mest miðaldabókmenntum þýskum með órum um reður og sköp. Áhugavert!

• Svo er til ágætis bók, eða réttara sagt greinasafn, um efnið: Nicola McDonald (Ed.) 2006 Medieval obscenities. Boydell & Brewer Ltd. Hér er hana að finna Google Books.

Mikið safn miðaldadónaskapar er til í Vatíkaninu í Róm, en það er ekki til sýnis nema fyrir útvalda.

Athugasemdir

[Sigurður Þór Guðjónsson, 3.3.2015 kl. 19:45]

 Það ætti nú bara að setja lögbann á þessa forneskjuklámssíðu! 

[Jón (IP-tala skráð) 3.3.2015 kl. 19:46]

Á pílagrímaleiðunum til Róms og Santiago voru á miðöldum að sjálfsögðu gleðihús fyrir göngumenn í öllum helstu bæjum á leiðinni. Einhvers staðar fyrir löngu las ég um rannsókn á þessum húsum og það eina sem ég man er að í ljós kom að allar gleðikonurnar í öllum húsunum hefðu verið enskar. Hefur þú kynnt þér málið?

[Jón Steinar Ragnarsson, 3.3.2015 kl. 19:58]

Já Íslendingar eru kynkaldir eftir sögum að dæma. Tippið á stóruborg hefði getað afsannað það, en eins og þú segir, þá er það líklega tynt.

það hefur allavega verið merkari fundur en meint gríma og fabúlur um ritúöl og grímudansleiki útfrá hlut sem augljóslega er hluti úr einhverskonar blökk.

í Íslendingasögum er meira gefið í skyn en sagt berum orðum og fátt blautlegt nema í Bosasögu Herrauðs.

Ég held að það sé vegna þess að íslendingasögurnar eru skáldskapur kirkjunnar manna til að sverta heiðingja og gefa í skyn að hér hafi ríkt skálmöld og barbarismi áður en þeir komu með blessunina alla. Allt ber merki þess enda kristin táknfræði grasserandi þar.

[Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, 3.3.2015 kl. 23:22]

Sigurður Þór, mikið er ég sammála þér. Hér er Fornleifur frændi kominn út á hálan ís.

[FORNLEIFUR, 3.3.2015 kl. 23:28]

Jón staki, mikið þætti mér vænt um ef þú græfir upp heimildir fyrir þessum hóruhúsum fyrir pílagríma. Ég hélt að þeir hefðu gist í klaustrum og beðið bænir fyrir svefninn.

Ekki fæ ég skilið að enskar portkonur hafi verið til að trekkja kúnna á syndaholur á Spáni og Ítalíu. Ljótt hefur það verið. En ranghalar mannkynssögunnar eru margir og flóknir.

[FORNLEIFUR, 3.3.2015 kl. 23:32]

Jón Steinar, rétt hjá þér. Klaustur og biskupssetur voru ekkert annað en áróðurstofnanir. En endrum og eins voru víst haldnar góðar veislur, jafnvel svallveislur. Þess vegna erum við báðir komnir af munkum. Kynkuldi Íslendinga held ég að sé misskilningur. Því kaldara sem veðrið er, því meiri hiti er í leiknum.

[Jón (IP-tala skráð) 4.3.2015 kl. 23:09]

This to-ing and fro-ing of the faithful helped establish well-trodden, long-distance trans-European routes, along which passed art and artifacts (promoting the internationalization of styles), along with a host of other merchandise -- some of which was evidently human. As the English missionary St. Boniface, who went to Rome three times, recorded, there were English prostitutes in every town from the Channel ports to Rome.

Það er hægt að gúggla út frá þessu!

[Jón Steinar Ragnarsson, 4.3.2015 kl. 23:48]

Það hefur líklega verið eini sjensinn fyrir enskar herfur að gera út á frygðina að lokka til sín aðframkomna einlífismenn. :D

[FORNLEIFUR, 5.3.2015 kl. 10:19]

Jón, þetta er ættað úr New York Times, sem er ærin ástæða til að reka í það nokkra varnagla. Hins vegar er, ef þetta er rétt, áhugavert að sjá að Englendingar sem unnu fyrir utan landssteinana á 7. og 8. öld e. Kr. voru annað hvort trúboðar eða hórur. Ég efa ekki að Bonifacius hafi þekkt enskar konur á tungumálinu, en nú kunna portkonur oft ýmis tungumál, eins og kunnugt er, jafnvel rúmmensku.

Jón Steinar,kannski hefur Bonifacius verið kvenhatari og talið að hættulegar konur á meginlandinu væru alveg eins og konurnar heima.

[FORNLEIFUR, 5.3.2015 kl. 10:22]

Datt mér ekki í hug:

Í gamalli bók á Google er hægt að lesa þetta:

A. 742. Bonifacius, whom we mentioned before, and who was an Englishman, says in a letter to Cutbert archbishop of Canterbury; I cannot pass over one thing in silcence, which scandalizes here all good persons. It is, that your church hath lost her reputation, and that you might put a stop to those evils, if you would forbid the pilgrimages of nuns and other females to Rome. Many of them lose their chastity; and there is hardly a town in Lombardy, France, and other countries, in which some English whore is not to be found. 

Þetta sýnir mér, að Bonifacius var kvenhatari, hann vildi ekki að konur færu í suðurgöngur. Hann taldi þær djöfullegar og  lauslátar. Kannski var Bonifacius bara hommi?

Mikið er vont að Jón Valur sé ekki bloggvinur minn lengur. Hann er nefnilega fróður um kaþólskar kenjar og veit manna best, að eigin sögn, hvað konum er fyrir bestu.