Was it really for the Walrus? A necessary comment on modern day walrus research.

Recently, I came across an article in World Archaeology, Volume 47, Issue 3, 2015 (see here or here). The article bears the title ´Was it for walrus? Viking Age settlement and medieval walrus ivory trade in Iceland and Greenland´, and is for most parts quite interesting. However, some of the contents regarding Iceland seemed to me to indicate that the Icelandic authors were totally unaware that similar research was being undertaken in Iceland.

However, after a quick browse through the article presenting an interesting study on how to work out the provenance of walrus tusks from the the Viking age and Medieval period, I found it quite worrying that the reader is not receiving a correct image of the status on walrus-research in Iceland.

To begin with the miniscule, I found it quite amusing to read that Novgorod has been moved up to the arctic near the White Sea. On page 454, where results presented in Table one are plotted into two diagrams (Fig. 2), the legend for figure 2 informs about the origin of the samples (with a closer definition in parentheses). We read that one of the samples originates from the excavations at Novgorod, and is provided by professor emerita Else Roesdahl of Aarhus University. In parentheses it also claimed that Novgorod is: "(Novgorod, White Sea, Russia)". Novgorod, which is 180 km south-east of present day St. Petersburg has of course never been anywhere near the White Sea. However, much later in the article things finally get clarified, also in a parenthesis. This explanation is given: "a medieval fragment from Novgorod (possibly representing an animal from the White Sea)". Actually there is therefore no certainty for the origin of the walrus tusk in Novgorod. There is only a tusk, lent by a Danish professor, and an assumption made by 13 authors of an article.

The claim that the walrus tusk sample from Novgorod, in the private collection of a Danish academic, is from the White Sea is but a minor detail compared to another critical item in an otherwise interesting study presented in the article.

The introduction on research in Iceland claims that an archaeologist colleague of mine, Bjarni F. Einarsson, has published results which support the following claim by the authors of the World Archaeology article: "Several authors (Vésteinsson et al. 2006; Keller 2010; Einarsson Bjarni 2011) have suggested that the first exploration and settlement of both Iceland (c. 850–75 ce) and Greenland (c. 980–90 ce) had an initial stimulus from exploiting the walrus, then native to both islands".

In fact Einarsson does not write that at all in his article of 2011 (see here). On the contrary, he wrote that the walrus stocks in Iceland in had declined and moved from Iceland long before the settlement in the 9th century, and not that it had been native to Iceland in the Settlement-period as argued in the 2015 study in World Archaeology here under scrutiny.

There is after all not much fact to support the claim that the first settlement of Iceland and Greenland was stimulated by demand for walrus-tusk. Einarsson also points out that there are only four radiocarbon dating results from Iceland of walrus tusks, and all of them show results which indicate that the animals in question lived 100-200 years BC, or even earlier. The tusks dated in Iceland were not from archaeological contexts. However, Einarsson is awaiting the results of AMS-radiocarbon analyses of a tusk found during an archaeological excavation of Viking-age farmhouses in the city-centre of Reykjavík (Aðalstræti 2001). They might show a date corresponding with the date of the archaeological remains, or they could give dates indicating that the tusk was from walrus skeletons, which the first settlers in Iceland picked up on the shores.

Another aspect, which might indicate that the first Icelanders where not hunting walrus for the tusks, is the finding of a rib of a very young individual reported by Thomas Amorosi (1996) in his PhD thesis, which is mentioned in the World Archaeology article. The alleged walrus bones, collected in 1944, were not excavated archaeologically and if the bones are indeed walrus remains from a Viking-age strata, its presence does not indicate hunting for the tusk since the animal, if male, would not have had any because it was very young. The Reykjavik "Vikings" were most likely munching on walrus meat, making ropes out of the hides or using the fat as fuel for their lamps, or all of these things, but not specifically hunting for the tusk.

When participating in international teamwork, where the methodology of analysing the chemical composition of walrus tusk to decide on the origins of the walrus tusks seems very promising indeed, it is rather sloppy and inadequate to describe former research on Walrus in the North-Atlantic the way Vésteinsson, McGovern and Guðmundsson do, especially in a well esteemed journal like World Archaeology. Probably urged by the drive to be the first persons ever to have proposed an explanation for the importance of walrus hunting for the discovery of Greenland, it is rather sad, when such self-promotion bases upon misquotation, misinformation and at most wishful thinking.

Probably a non-Landnam situation

In future examinations on walrus hunting and trade in the North Atlantic, it has to be taken into account that some of the walruses, whose tusks are the focus of attention,  can be ascribed to animals who lived and had breeding grounds in Iceland long before humans settled in Iceland. Thus dating of the material analysed is essential, if not more crucial than establishing whether the animal lived in Iceland or not. Dr. Bjarni F. Einarsson has very correctly pointed this out, while his colleagues in Iceland and their American associates omitted that important detail and instead referred to his work writing that it was in line with their own.

The Icelandic authors of the article in World Archaeology also left out information about an ongoing project in Iceland, which aims at dating archaeological as well as stray remains and finds of Walrus found in Iceland. That project has archaeologist Bjarni F. Einarsson as a partner (see here, here and here). The Icelandic project is doing what the study presented in World Archaeology should have done before the quest for a method to pinpoint the origin of the walrus was established. There is no sense in finding the origin of walrus tusks of the Viking era, if the tusks are more than 1000 years older. Why the the Icelandic authors of the study in World Archaeology didn´t try to establish contacts with the ongoing project in Iceland to achieve the best methodological results, is very difficult to understand.

An English translation and publication of Bjarni F. Einarsson´s article from 2011 would be important. Possibly his Icelandic colleagues would then understand it better, as they have obviously become so alienated from Icelandic that they cannot quote from it correctly. Collaboration is always important, but parts of the walrus-study presented in World Archaeology was not about collaboration at all.

Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, 6 February - 2016

He´s obviously celebrating being the reason for the Landnam, but possibly a bit too early.

Finnar á Íslandi

Finnar á Íslandi  kallar norski fornleifafræðingurinn Dennis Moos mastersritgerð sína við háskólann í Tromsø. Undirtitillinn er hins vegar á norsku "Samiske spor i det islandske arkeologiske materiale fra landnåmstid".

Það er mikill fengur af þessari ritgerð sem er góð viðbót við fyrri skrif þeirra fáu fornleifafræðinga sem velt hafa fyrir sér hlut Sama í landnámi Íslands. Ég er einn þeirra sem það hafa gert, og hefur Dennis Moos verið svo vænn að koma inn á þátt minn í ritgerð sinni, sem og niðurstöður annarra fornleifafræðinga sem hafa haft rænu á að hugsa til Sama í öllu því hjákátlega Keltafári og tækjatrú sem tröllriðið hefur umræðu um landnám Íslands, m.a. nú á síðustu árum vegna ofurtrúar á DNA-rannsóknir á Íslendingum nútímans.

Ég er persónulega á þeirri skoðun að flestir landnámsmanna á Íslandi hafi komið úr nyrðri hluta Noregs og að sumir þeirra hafi verið blandaðir frumbyggjum Skandinavíu, sem í dag kalla sig Sama.

Dennis Moos vitnar einnig í skýrslu eftir Hans Christian Petersen, sem í samvinnu við mig rannsakaði elstu mannabein á Íslandi. Petersen sýndi fram á að meðal fyrstu Íslendinganna hafi veið samískir einstaklingar eða öllu heldur afkomendur Sama. Nýlegar DNA-rannsóknir á uppruna Íslendinga, sem gerðar eru á nútímaíslendingum, hafa hins vegar ekki sýnt sterk samísk tengsl, en það var heldur ekki leitað að honum og samískur uppruni, skilgreindur með DNA, er reyndar afar flókinn. M.a. hefur því verið haldið fram að mítókondríal gen í Berbum (í Norður Afríku) og Sömum, sýni að þessar tvær þjóðir eigi sameiginlega formóður fyrir ca. 9000 árum. Erfðafræðingar eru þar að auki smám saman að sjá/uppgötva hve varasamar og vafasamar DNA rannsóknir á þjóðum á nútíma eru til að rannsaka uppruna þjóða eða þjóðarbrota.

Mér er nokk sama hvort hún Björk sé skyld Sömum eða Berbum? En getur einhver yfirleitt mælt hana án þess að vera barinn? Ætli Kári Klónari sé búinn að fá úr henni DNA til að sýna fram á að hún sé "borderline" eins og allir listamennirnir í ætt hans? =(:)>

 

Hvað varðar rannsóknir á uppruna landnámsmanna á Íslandi, ef maður trúir ekki í blindni á Íslendingabók og Landnámu, tel ég vænlegra að líta til fornleifa og mælinga (antropometrískra mælinga) á beinum landnámsmanna í stað þess að gera allt of mikið úr einni vessa- og hrákarannsókninni eftir annarri. Fyrst voru það blóðflokkarannsóknir og síðar DNA. Mikið tilgangslaust blóð hefur runnið í  íslenskum landnámsvísindum. Lítið af þeim rannsóknum hefur staðist, og er ég viss um að rannsóknin á mítrókondríal DNA, sem leiddi í ljós að fyrstu konurnar á Íslandi hafi flestar verið frá Bretlandseyjum, byggi á röngum forsendum.

Það er ekki alveg sama hvernig mælt er.

 

Ég tek eftir því að nálhúsið sem ég fann á Stöng í Þjórsárdal, telur Dennis Moos einnig til austrænna gripa, sem finnast einnig í  nyrstu héruðum Skandinavíu. Það er þó aldrei hægt að útiloka aðra þætti en uppruna eigenda til að útskýra uppruna forngripa. Sérstaklega þegar um er að ræða gripi sem ekki eru frá landnámsöld, eins og nálhúsið.  En meðal Þjórsdælinga eru samkvæmt fyrrgreindum rannsóknum Hans Christian Petersen margir einstaklingar sem bera mælanleg samísk einkenni sem og torus mandibularis og palatinus sem er algeng einkenni meðal Sama og Íslendinga (sjá hér).

Heimildir:

Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, "Archaeological Retrospect on Physical Anthropology in Iceland". Populations of the Nordic countries Human population biology from the present to the Mesolithic." [Proceedings of the Second Seminar of Nordic Physical Anthropology, Lund 1990. Editors Elisabeth Iregren and Rune Liljekvist ]. Report Series from the Archaeological Institute, University of Lund No. 46 (1990), 198-214. Sjá hér

Hér, hér , hér og hér má lesa aðrar greinar mínar um Sama á Íslandi, þar sem hægt er að finna enn aðrar greinar.

Ég hvet menn til að lesa hina áhugaverðu ritgerð eftir Dennis Moos.

Fær Páll engin svör?

Útvarpsþátturinn Spegilinn hefur fengið til sín í heimsókn Pál Theódórsson eðlisfræðing og Orra Vésteinsson prófessor til að ræða hið endalausa umræðuefni landnámið. 

Enn og aftur heldur Páll því fram, að tilgátum sínum um landnám löngu fyrir ca. 870 sé ekki svarað. Þessu er til dæmis haldið fram í kynningu á viðtölunum í Speglinum við Pál og Orra:

"En Páll fær ekki svar. Að minnsta kosti fær hann ekki skrifleg, rökstudd svör."

" Fornleifafræðingar hafa fáu svarað Páli þegar hann hefur bent á viðarkolamælingar sínar..."

Vera má að sumum kollega minna þyki ástæða til að hundsa Páls. En Páll hefur ekki rétt fyrir sér, eða að rangt er eftir Páli haft, er því er haldið fram að Páll hafi engin svör fengið. Ég er fornleifafræðingur með doktorspróf í fornleifafræði en ekki í sagnfræði eins og Orri Vésteinsson, og hef hef svarað Páli opinberlega á þessu bloggi sem og í þessari greinargerð, t.d. um hvað mér finnst um að hann sé vinsa út úr útgáfum manna niðurstöður sem honum þykja henta við tilgátu sína um "landnám fyrir landnámið", en láta annarra niðurstaða úr sömu aldursgreiningaröðum ekki getið. Selektív vinnubrögð sem slík eru ávallt vítaverð og ég hélt satt að segja að slíkt væri ekki stundað í raungreinum.

 

Hér getur Páll og aðrir lesið innlegg mitt í umræðuna um landnámið fyrir landnám.

 

Páll hefur, svo dæmi séu tekin, notað óeðlilega háar niðurstöður sem komu úr geislakolsaldurgreiningum á beinum í Þjórsárdal til stuðnings tilgátu sinni um búsetu löngu fyrir landnámið sem flestir telja að hafi byrjað að mestu um eða eftir 870 e. Kr. Hinar háu niðurstöðurnar komu frá AMS-kolefnisrannsóknarrannsóknarstofu í Uppsölum. Sýni úr sömu dýra- og mannabeinunum, sem voru greind í Uppsölum, og gáfu aldursgreiningar löngu fyrir landnám á síðara hluta 9. aldar, voru einnig send til kolefnisaldursgreiningarstofunnar á Þjóðminjasafni Dana.

Ég sendi þannig tveimur aldursgreiningarstofum sýni úr sömu einstaklingunum án þess að ég léti stofurnar vita um þessa tvígreiningu. Greiningarnar á sýnunum í Kaupmannahöfn, sem ég hef fyrir löngu birt með greiningunum frá Uppsölum, sýndu á stundum allt annan aldur en sumar greiningar AMS-stofunnar í Uppsölum gerðu. Greiningarnar í Kaupmannahöfn voru í flestum tilvikum í samræmi og samhengi við afstöðu mannvistarlaga og aldur annarra leifa í Þjórsárdal, þar sem engar búsetuleifar hafa fundist undir Landnámslagi. Sumar AMS-greiningarnar í Uppsölum voru hins vegar gersamlega út í hött, en þær virðast henta tilgátum Páls. Aðrar greiningar frá Uppsölum voru í samræmi við greiningar sem gerðar voru í Kaupmannahöfn. Hins vegar voru bein, sem greind voru í Kaupmannahöfn til 11. aldar, greind til 7. aldar í Uppsölum.

Glaðleg kona leggst með beinum sem rannsökuð voru á Skeljastöðum í Þjórsárdal síðla sumars 1939. Beinin við hliðina á henni eru ekki frá því fyrir 870. Eins og grafið var á Skeljastöðum myndi ekki koma á óvart að beinum úr sumum grafanna hefði verið blandað saman. Meira um það síðar.

 

Aðrir fornleifafræðingar og sérfræðingar en ég (sjá bls. 7) hafa einnig fengið að senda sýni af mannabeinum úr Skeljastaðakirkjugarði til AMS-greininga og niðurstöður þeirra sýna án nokkurs vafa, að eitthvað gæti hugsanlega hafa verið að í greiningunum á AMS-stofunni í Uppsölum, þegar ég fékk gerðar aldursgreiningar þar sem sýndu niðurstöðu sem ekki stemmdu við niðurstöður greiningar á sömu einstaklingunum sem fóru fram í Kaupmannahöfn. Viti menn, þeir sem nýlega fengu greind mannabeinin úr Skeljastaðakirkjugarði máttu sannreyna það að ég hafði rétt fyrir mér um endalok búsetu í Þjórsárdal, og að Prófessor Sigurður Þórarinsson óð í villu er hann hélt því fram að henni hefði lokið árið 1104. Í fjölda ára lá ég undir svínslegum dylgjum sumra kollega minna og íslenskra jarðfræðinga fyrir að leyfa mér að halda öðru fram en jarðfræðiguðinn Sigurður Þórarinsson.

Hvaða halda menn að sé að? Páll segir að ekkert sé að og tekur háar niðurstöður í Uppsölum fram yfir hefðbundnu geislakolsgreininguna frá Kaupmannahöfn, þó svo að Páll hafi manna mest sjálfur haldið því fram að hefðbundnar kolefnisaldursgreiningar með langan talningartíma séu miklu nákvæmari og áreiðanlegri lausn á aldursgreiningarvandmáli eins og tímasetning elstu búsetu á Íslandi en AMS-greiningar eru.

Hugvísindamenn þora varla að segja að aðferðafræði og tæki raunvísindamanna séu þess leg að bila, eða að það séu menn á bak við tækin og hreinsun sýna, sem geti feilað. Eins og kunnugt er er mannlegt að gera mistök. Það er góð regla fyrir fornleifafræðinga að gera sér grein fyrir því að mælitæki og menn sem vinna við þau séu ekki aðgangurinn að hinum heilaga sanneika. 

Jú, Páli hefur svo sem verið svarað. Hann er ekki einn í heiminum, og því ástæðulaust fyrir þáttagerðamenn Spegilsins að ljúga því er þeir segja fornleifafræðinga hafa ekki svarað Páli. Lygar og sannleikshliðranir teljast hins vegar til gamallar hefðar á RÚV og er bæði hægt að mæla það með einföldum tækjum með því að hlusta og horfa á viðtæki sín og um leið að vera nokkurn veginn gagnrýninn.

Sumar rannsóknarstofur, eins og BETA, sem íslenskir fornleifafræðingar hafa mikið notað, bjóða upp á þagnarskyldu og aðra einkennilega þjónustu. Þetta er auglýsing frá BETA. Ekki sérlega traustvekjandi. Það eru ekki ófáar niðurstöðurnar frá BETA sem hafa sýnt landnám fyrir landnámið. Kannski eru fleiri faldar. Kolefnisaldursgreiningarstofur hafa verið í samkeppni og það ríkir mikil tortryggni á milli þeirra og enn er ekki skipulögð útgáfa á öllum aldursgreiningum í heiminum. Menn geta ekki rætt þann möguleika að rannsóknarstofur og aldursgreiningaraðferðin séu hinir "ófullkomnu" þættir í því ferli sem kolefnisaldursgreining er.

 

Páll og gömul veggjarbrot

Páli er einnig tíðrætt um veggjabrot í Kvosinni í Reykjavík og í Húshólma í Krýsuvík, sem hann telur að sýni landnám fyrir landnám. Ég hef áður greint frá túlkunarörðugleikum við aldursgreiningu veggjarbrotsins í Kvosinni. Þar orkar margt tvímælis og engin sönnun liggur fyrir því að þar sé hús frá því fyrir landnám. Það eru heldur engin haldbær rök fyrir því að veggurinn eða garðlagið í Húshólma sé frá því fyrir landnám. Lítum á rökstuðninginn hjá Páli. 

Þetta segir Páll um veggjarbrotið í Húshólma:

Ég segi fyrst frá garði í Húshólmum við Krýsuvík til að sýna hversu litla athygli vísbendingar um eldra landnám hafa fengið. Hár aldur garðsins kom í ljós fyrir 23 árum í rannsókn sem sjaldan er rædd og ekki hefur verið fylgt eftir þótt staðurinn liggi nánast við túnfót höfuðstöðva íslenskra fornleifarannsókna. Jarðfræðingarnir Haukur Jóhannesson og Sigmundur Einarsson (1988) rannsökuðu Ögmundarhraun á Reykjanesi, skammt frá Krýsuvík, sem rann um AD 1170. Þeir grófu þversnið gegnum þennan vel varðveitta torfgarð í Húshólmum (Mynd 1). Landnámsaska var hvorki í né undir torfi garðsins. Neðst í pælunni, þar sem torf var tekið, var hinsvegar dreif af Landnámsösku. Þessi garður, að öllum líkindum túngarður, var augljóslega hlaðinn fyrir AD 870, líklega skömmu fyrr að áliti jarðfræðinganna. Hversu langur tími leið frá því landnámsmaðurinn settist að í Krýsuvík þar til bústofn hans var orðinn það stór að nauðsynlegt var að verja túnið með hlöðnum garði? 

Eins og Páll segir, fannst engin landnámsaska í veggjarbrotinu og eða við það. Því er ekki hægt að aldursgreina upphaf veggjarins með fornleifafræðilegum eða jarðfræðilegum aðferðum til tíma sem liggur fyrir aldur landnámsgjóskunnar (sem í dag er aldursgreind til 870). Ljósmynd af þessum mikla sönnunargagni Páls hefði verið lágmarksskilyrði til að sýna þetta betur, og sömuleiðis ljósmynd af einhverri pælu, þar sem torfið hefur verið "tekið" og þar sem sé dreif af landnámsösku. Engin ljósmynd, teikning eða sönnun er fyrir landnámslaginu "pælunni" er því til. Gaman hefði verið að vita úr hvaða efni (hvers konar torfi) þessi ágæti veggur var reistur, því mig grunar að skilningur Páls á byggingu torfveggja sé sá að menn hafi verið með eitthvað sem líktist rúllutorfi með grassvörð eins og þann sem menn setja á fótboltavelli og garða í dag í stað þess að sá grasfræjum. Heldur hann að slíkt torf hafi verið "pælt upp" þar sem hann talar um "pælu". Hefur Páll gert sér grein fyrir því að torfstrengur í veggi var skorinn og helst í mýri, en ekki "tekinn" eða pældur upp. 

Það er því engin sönnun fyrir landnámi fyrir "hefðbundið landnám" í þeirri sniðteikningu sem Páll sýnir okkur. Önnur rök hans eru ekki haldbær. Gott væri að fá aðeins betri skýringar á "pælu" Páls áður en athugun jarðfræðinga er notuð sem heimild um byggð á Íslandi fyrir þann tíma sem öðrum heimildum ber saman um. Svör óskast hér á blogginu í rituðu máli. Páll verður að kynna sér aðferðafræði fornleifafræðinga betur, áður en hann krefst þess að við föllum flöt fyrir tilgátum hans sem greinilega byggja nú orðið á óskhyggju og selektívum vinnubrögðum eins og t.d. vali á því sem þykir henta best úr Þjórsárdal. Notkun hans á sýnum sem ég hef fengið gerð á leifum úr Þjórsárdal eru því miður gagnrýnisverð.

Mér er næst að halda, að þetta veggjarbrot í Húshólma sé frá 11. öld miðað við gjóskulagið sem fallið hefur að því. Ef veggurinn hefur verið frá því fyrir 870 er furðulegt að hann hafi ekki verið meira fallinn um 1225.

Mér þykir virðingarvert að Páll sé aldraður að vinna að sínum áhugamálum. Páll er að mínu mati góður vísindamaður og hefur lengi sýnt vandvirkni og gagnrýni og spurningargleði sem margir mættu læra sitthvað af. Hann er virtur meðal kollega sinna erlendis. En í síðustu greinum sínum finnst mér Páll hafa slakað lítillega á og gerst "íslenskur" í vinnubrögðum. Hann er farinn að halda sumu fram sem heilögum sannleika. Satt er að á Íslandi er gamall siður á meðal "menntamanna" að láta rök annarra sem vind um eyru þjóta og jafnvel að þegja menn í hel, og eru sumir íslenskir fornleifafræðingar örugglega ekki betri en aðrir í þeim ljóta sið. Þeir mega taka til sín þá gagnrýni sem svíður undan henni, en ég er búinn að svara Páli.