"Upplifunin var hræðileg"

Það er ekki að hverjum degi að fjölmiðlarnir færa manni brandarana á silfurfæribandi. Annan hvern dag, er víst nærri lagi.

Við frétt á visir.is er mynd þar sem má lesa að:

"farþegi í vélinni sem nauðlenti á Keflavíkurflugvelli hafi sagt upplifunina hræðilega"

og þetta stendur vel að merkja undir mynd af vígalegum manni sem heldur því fram að landnámið hafi hafist fyrr en fréttir herma. Ég klikkaði á vígalega manninn, því ég var eitt augnablik farinn að halda að dr. Bjarni F. Einarsson væri flugdólgur sem hefði valdið nauðlendingu á heilli vél af Landnámsheittrúarfólki á heimleið úr Víking í Glasgow.

Fyrir einhverja getur það vitaskuld verið hræðilegt upplifelsi að landnámið sé flutt til í tíma og ótíma, en ég tek það nú rólegar en nauðlendingu, þó dr. Bjarni segist búinn að finna rústir frá því fyrir "hefðbundið" landnám. Ég hjó eftir því að hann nefndi ekki rústir í Vestmanneyjum, landnám sem kollega okkar dr. Margrét Hermanns Auðardóttir hélt til streitu að væru frá því fyrir landnám. Ættu þær rústir ekki að flokkast undir þær "stöðvar" sem Bjarni finnur svo margar af? Fyrir 25 árum síðan var Bjarni nú ekki alveg á því. Landnámið í Vestmannaeyjum er einnig byggt á vafasamri túlkun á kolefnisaldursgreiningum.

Hræðileg upplifun er það samt, að sjá merkan fornleifafræðing tína til aðeins eina (1) kolefnisaldursgreiningu máli sínu til stuðnings. Það er einfaldlega ekki nóg, þegar menn eru að granda heilagri kú eins og Landnámskvígunni frá 872 . frá því um vorið -/+ 2 ár.

Gripir þeir sem Bjarni hefur fundið á Stöðvarfirði sýna heldur ekkert ákveðið um aldur skálans "hánorræna" sem hann nefnir Sama í tengslum við. Ekki vill ég þó útiloka að fólk úr Norður-Noregi hafi sest að snemma á Íslandi og hef álíka lengi og jafnvel fyrr en Bjarni staðið fast á því (sjá hér, hér, hér og hér, hér). Það staðfestist m.a. rannsóknum á mannabeinum frá Landnámsöld. Líklegt tel ég einnig vegna stjórnmálaástands í Noregi, að fólk úr norðurhéröðum landsins hafi frekar leitað á ný mið en þeir sem sunnar bjuggu. Þar var mikill fólksfjöldi og lítið landnæði.

En til að þetta sé heilsteypt, og ekki hriplekt hjá Bjarna, væri óskandi að hann fengi gerðar fleiri kolefnisaldursgreiningar og fyndi gripi sem óefað eru frá síðari hluta 8. aldar eða byrjun þeirrar 9. Mér er þó sama þótt hann finni ekki Sama.

Við (dr. Vilhjálmur) leyfum við okkur að vona, en þangað til eru alhæfingar um landnám á fyrri hluta 9. aldar hræðileg upplifun og hálfgerð nauðlending í versta Erich von Däniken stíl.

Minningar úr felti

Eigi biðst ég afsökunar á þessari mynd, þó hún sé í lélegum gæðum. Ég setti hana til hliðar fyrir mörgum árum. Ég fékk mig á þeim árum aldrei til að henda misheppnuðum myndum. Skyggnan var ekki sett í ramma, sem skýrir rykið. Mig minnir að myndina hafi ég sett til hliðar því mér þótti hún hjákátleg. Nú sýni ég hana í fúlustu alvöru. Hún er ágætis heimild.

Myndin sýnir vinnu við eina erfiðustu fornleifarannsókn á Íslandi: Rannsóknina á Stóru-Borg undir Eyjafjöllum. Ég hef ekki lengur ártalið þegar ég var þarna í heimsókn, því ég gaf rannsókninni flestar aðrar ljósmyndirnar sem ég tók á Stóru Borg, þegar ég vann þar sumrin 1981 og 1982, Það var m.a. nokkuð safn 6x6 sm. litaskskyggna. Líklegast var ég þarna í heimsókn sumarið 1984.

Lítið hefur því miður komið út um rannsóknirnar á Stóru-Borg. Þjóðminjasafnið lét mikið af því gífurlega mikilvæga efni sem þar fannst eyðileggjast. Það er alfarið sök Þórs Magnússonar og þeirrar óstjórnar sem fylgdi honum á Þjóðminjasafni Íslands til fjölda ára.

Á myndinni sést Mjöll Snæsdóttir fil. kand. (t.v.) sem í dag er einn af forstjórum Fornleifastofnunar Íslands, einkafyrirtækis sem býður í fornleifarannsóknir og skráningar og sækir í fé það sem yfirvöld veita til rannsókna. Með Mjöll mælir Dr. Orri Vésteinsson sagnfræðingur, sem löngu síðar var gerður að prófessor í fornleifafræði . Þegar myndin var tekin var hann víst í menntskóla. Orri fékk sína fyrstu þjálfun við hinar erfiðu aðstæður á Stóru-Borg. Það herti menn.

Vona ég að hæðamælingatækið sem notað var þetta sumar hafi verið í lagi, því árin sem ég vann á Stóru Borg var það ónýtt. Hæðarmælingar á rúst sem var yngri en undir-liggjandi rúst, gat hæglega fengið hæðarmælingar sem lágu undir rústinni sem var eldri. Þjóðminjasafnið sá ekki til þess að rannsóknin fengi boðleg rannsóknartæki. Ég öfundaði aldrei Mjöll Snæsdóttir af því hlutskipti að stýra þessari rannsókn.

Út úr öxl Orra og maga hans virðist vaxa föngulegur maður. Þetta er Einar vinur minn Jónsson frá Skógum, sagn- og lögfræðingur, sem oft vann með mér á Stöng í Þjórsárdal . Einar var, meðan hann gróf, meðal vandvirkustu grafara og teiknara sem ég hef haft í vinnu. Ef ég hefði tök á því að halda áfram að grafa á Íslandi, í því hafi af fornleifafræðingum sem Orri hefur menntað og mótað, myndi ég reyna að fá Einar í vinnu, gæðanna vegna - hann kann sitt fag. Ég tæki líka Orra í vinnu, því  hann sagði mér ungur er hann kom í heimsókn á Stöng í Þjórsárdal, að hann hefði vinnubrögðin mín að fyrirmynd og lofaði mig mjög á fyrirlestri í Árósum fyrir fáeinum árum, svo ég fór alveg hjá mér fyrir framan gamla samnemendur mína í Árósum. Það eru alltaf einhverjir sem kunna að meta mann.

Lýk ég nú þessu skjalli með myndum frá annarri rannsókn sem ég kom hvergi nálægt. Hér hefur Kristján Eldjárn boðið fjölda manns með í rannsókn á kumli við Úlfljótsvatn sumarið 1948. Þessa tísku verður víst aldrei hægt að fá aftur í fornleifafræðina á Íslandi, þar sem meirihluti fornleifafræðinga eru víst konur á okkar tímum. Við ræðum ekki aðferðirnar.

Hver var fyrsti íslenski fornleifafræðingurinn ?

Margir telja að dr. Kristján Eldjárn hafi verið fyrsti gjaldgengi fornleifafræðingurinn á Íslandi. Því fer fjarri. Eldjárn var ekki fyrstur til að stunda fræðin og hafði aðeins lágmarksmenntum í fornleifafræði frá Hafnarháskóla. Ekki þekki ég vel námsárangur Kristjáns, en hann fór á kostum sem fyrirsæta á Hafnarárunum. Kristján var ekki eins limalangur og þungbyggður eins og margir danskir samstúdentar hans. Fornaldabúningar sátu því afar vel á Kristjáni. Eldjárn telst óefað til okkar fremstu fornleifafræðinga fyrir sitt ævistarf og þekkingu, m.a. doktorsrit sitt Kuml og Haugfé í heiðnum sið á Íslandi. Síðari tíma fornleifafræðingum tókst svo til ekkert að betrumbæta í endurútgáfu á því verki fyrir nokkrum árum (sjá hér). Nei, aðrir fornleifafræðingar en Kristján verða víst ekki forsetar úr þessu.

Smá snobbgrobb. Kristján Eldjárn gaf mér mörg sérrit er hann bauð mér í heimsókn til sín í byrjun 9. áratugar 20. aldar. Hann var afar ritfær fornleifafræðingur. Þessa tileinkun ritaði hann á sérrit sem hann gaf mér. Þap bar heitup "Skriftlige og arkæologiske vidnesbyrd om Islands ældste bebyggelse", sem var heiti heiðursfyrirlesturs sem hann flutti við Háskólann í Óðinsvéum í maímánuði árið 1974.

Ólafía Einarsdóttir

Margir hafa einnig verið á þeirri skoðun, að dr. Ólafía Einarsdóttir hafi verið fyrsti íslenski fornleifafræðingurinn. Þess vegna er eitt af tímaritum fornleifafræðinga á Íslandi kallað Ólafía. Ólafía lauk gjaldgengu prófi í greininni. Hún stundaði nám í Lundúnum og í Lundi. Ekki gróf Ólafía þó mikið á Íslandi, og hvort það var karlremba í Kristjáni Eldjárn eða kvenremba í Ólafíu, þá var Ólafíu ekki stætt á Þjóðminjasafni Íslands, þar sem Kristján réði ríkjum. Ólafía meistraði í staðinn sagnfræðina og tímatal í fornbókmenntum og er ekki síðri fornleifafræðingur fyrir það. Fornleifafræðingar eru færir um margt. Ólafía er með vissu fyrsta íslenska konan sem varð fornleifafræðingur. Ólafía heillaðist af fornleifafræðinni þegar hún kom í heimsókn í Þjórsárdalinn með föður sínum árið 1939 og minntist Matthías Þórðarson þjóðminjavörður stúlku í stígvélum með regnhatt sem horfði á fornleifafræðingana grafa. Þetta sagði Ólafía mér og konu minni  fyrir langalöngu, þegar við heimsóttum hana í íbúð sem hún hafði á leigu á Stúdentagörðum í Reykjavík. Má einnig lesa um það hér í ritgerð í fornleifafræði við HÍ, þar sem því er m.a. haldið fram að konur séu minnihlutahópur. Segið mér eitthvað nýtt. Fyrir utan það er mikið af villum í ritgerðinni, en þær eru gjarnan álíka algengar, sama hvort það eru konur eða karlar sem skrifa - humanum errrare est.

Nei, við þurfum að fara öllu lengra aftur í tíman, en þó ekki alla leið aftur til þess tíma að menn grófu upp bein að Mosfelli og hjuggu í þau þar sem menn töldu víst að þau væru úr Agli Skallagrímssyni. Leit að beinum Egils Skallagrímssonar getur reyndar ekki talist fornleifafræði (eins og hér hefur verið lýst og hér) og þeir sem leita að slíku eru ekki fornleifafræðingar.

Sumir vilja veita Jónasi Hallgrímssyni heiðurinn, því hann gróf í rústir. En gröfturinn einn gerir menn ekki að fornleifafræðingum. Þá geta þeir alveg eins stundað kartöflurækt. Jónas var kannski fyrsti áhugamaðurinn um fornleifauppgröft á Íslandi. Hann fékk vafalaust þursabit er hann velti steinum í hringi á Þingnesi við Elliðavatn árið 1841 með fjórum verkamönnum. Hætti hann öllum greftri eftir það. Gylltir hnappar áttu það líka til að falla af jökkum í uppgreftri. Síðari tíma fornleifafræðingar hafa grafið þar sem Jónas var á ferðinni með vöskum sveinum. Þeir skildu ekki upp né niður í neinu og töldu hann afleitan fornleifafræðing. Kannski var Jón valdur að menningarslysi? Rannsóknum er enn ekki lokið á Þingnesi við Elliðavatn, þar sem hann gróf.

Í dag þurfa menn helst að vera með prófgráðu og tilheyrandi titlatog til að geta kallað sig fornleifafræðing, en ekki er það þó verra ef maður fæðist inn í ætt þar sem menn eiga vélgröfur og kunna almennilega uppmælingu. Sumir fornleifafræðingar á síðari tímum eru því miður ekkert annað en verktakar, grafarar, með mjög takmarkaða þekkingu á fortíðinni úr frekar takmörkuðu námi. Það sýnir sig því miður í allt mörgum glannalegum yfirlýsingum og á opinberun á vanþekkingu í sumarvertíðinni, þar sem menn blaðra alls kyns vitlausu í fjölmiðla. Sem dæmi má nefna Keltabyggð í Dölunum, „verstöð fyrir landnám"???, eskimóa í íslenskum klaustrum, fílamenn og aðrar sensasjónir. Fornleifafræðin er orðin aðalsirkus sumarsins. Ef menn  grafa meira en þeir skrifa, er glansinn fljótt farinn af fornleifafræðigráðunni.

Að mati Fornleifs geta menn verið fornleifafræðingar þó þeir grafi ekki. Það er vitaskuld gott að tengja þetta tvennt saman og í fágætum tilvikum þykir mér eðlilegt að kalla menn fornleifafræðinga þó þeir hafi ekki numið fræðin eða grafið upp rúst. Að mínu mati er einn fremsti núlifandi fornleifafræðinga landsins Þórður Tómasson í Skógum. Honum hefur tekist að gera fortíðina vinsælli en mörgum fornleifafræðingnum með meistarabréf upp á vasann.

Mynd af Þórði Tómassyni fornleifafræðingi við orgelið

Í færslu Fornleifs á morgun verður greint frá þeim manni sem að mati Fornleifs var fyrsti íslenski fornleifafræðingurinn, en ef einhverjir hafa hugmynd um hvaða mann ég tel réttast að kalla fyrsta íslenska fornleifafræðinginn, geta þeir komið með tilgátur í athugasemdunum.