Hvalveiðimenn á Seyðisfirði

Myndin efst er brot úr frábærri ljósmynd Frederick W.W. Howells frá Seyðisfirði (sjá myndina í heild sinni neðst). Myndin er líklega tekin aldamótaárið 1900. Tveir strákar standa í fjörunni og saltfisksverkunarkonur sitja og hvílast í bakgrunninum. Allt umhverfis strákana liggja skjannahvítir hryggjaliðir úr stórhveli.

Spurningin til lesenda: Getur einhver fyrir austan sagt mér hvar myndin er tekin?

Eftir miðja 19. öld voru bandarískir hval- og selveiðimenn með stöð á Seyðisfirði. Um skeið ráku Bandaríkjamennirnir Thomas Welcome Roys (1816-1877) og Gustavus A. Lilliendahl stöð á Seyðisfirði. Þeir fóru illa út úr selveiðivertíð árið 1867 er skip þeirra brotnaði, en einnig kom hækkun olíuverðs og borgarastríðið í Bandaríkjunum í veg fyrir frekari ævintýr þeirra við Íslandsstrendur. Þá tók við stöð þeirra danskur maður O.C. Hammer að nafni, en hann stundaði víst aldrei neinar hvalveiðar að ráði.

Til Íslands kom einnig Hollendingurinn Caspar Josephus Bottemanne (1829-1872).

Hann landaði á Seyðisfirði og vann með Roys og Lilliendahl. Bottmanne er lítt nefndur í samtímaheimildum íslenskum, nema einu sinni í Þjóðólfi árið 1871, þegar greint er frá því að ekki hafi verið hægt að færa honum tvö bréf er hann sigldi á skipi sínu Noordkaper, sem landspósturinn les sem "Norðkoper".

Bottemanne þessi hafði afgerandi áhrif á hvalveiðisöguna með þróun ákveðinnar gerðar af skutli sem Welcome Roys og Lilliendahl fá þó oftast heiðurinn fyrir. Prófessor Joost Schokkenbroek við Vrije Universiteit í Amsterdam og rannsóknarstjóri Scheepvartmuseums (Siglingasögusafns Hollands) í Amsterdam hefur skrifað mjög merkilega doktorsritgerð um hvalveiðar Hollendinga á árunum 1815-1885. Þar kemur fram hin rétta saga flugeldaskutuls Bottemannes og athafna hans á Íslandi.     

Hvort beinin í fjörunni á mynd Howells eru leifar eftir athafnasemi Roys, Lilliendahls ellegar Bottemannes hins hollenska er erfitt að fullyrða, en það er vel hugsanlegt.

Samkvæmt sumum heimildum var hvalveiðistöð Roys og Lilliendahls á Vestdalseyri sem Howell ljósmyndaði einnig, en tengist staðurinn á efstu myndinni á einhvern hátt Vestdalseyri? Hvaða fjall sést í bakgrunninum?

Vestdalseyri

Ef þetta er tindurinn á myndinni (myndin er tekin um hádegi), þá eru drengirnir á syðri strönd fjarðarins víðs fjarri Vestdalseyri. Getur þetta verið Hákarlshaus eða Sandhólatindur?

Heimildir:

Schokkenbroek, Joost C.A. 2008. Trying-out: An Anatomy of Dutch Whaling and Sealing in the Nineteenth Century, 1815-1885. Aksant Academic Publishers, Amsterdam.

Minningar úr felti

Eigi biðst ég afsökunar á þessari mynd, þó hún sé í lélegum gæðum. Ég setti hana til hliðar fyrir mörgum árum. Ég fékk mig á þeim árum aldrei til að henda misheppnuðum myndum. Skyggnan var ekki sett í ramma, sem skýrir rykið. Mig minnir að myndina hafi ég sett til hliðar því mér þótti hún hjákátleg. Nú sýni ég hana í fúlustu alvöru. Hún er ágætis heimild.

Myndin sýnir vinnu við eina erfiðustu fornleifarannsókn á Íslandi: Rannsóknina á Stóru-Borg undir Eyjafjöllum. Ég hef ekki lengur ártalið þegar ég var þarna í heimsókn, því ég gaf rannsókninni flestar aðrar ljósmyndirnar sem ég tók á Stóru Borg, þegar ég vann þar sumrin 1981 og 1982, Það var m.a. nokkuð safn 6x6 sm. litaskskyggna. Líklegast var ég þarna í heimsókn sumarið 1984.

Lítið hefur því miður komið út um rannsóknirnar á Stóru-Borg. Þjóðminjasafnið lét mikið af því gífurlega mikilvæga efni sem þar fannst eyðileggjast. Það er alfarið sök Þórs Magnússonar og þeirrar óstjórnar sem fylgdi honum á Þjóðminjasafni Íslands til fjölda ára.

Á myndinni sést Mjöll Snæsdóttir fil. kand. (t.v.) sem í dag er einn af forstjórum Fornleifastofnunar Íslands, einkafyrirtækis sem býður í fornleifarannsóknir og skráningar og sækir í fé það sem yfirvöld veita til rannsókna. Með Mjöll mælir Dr. Orri Vésteinsson sagnfræðingur, sem löngu síðar var gerður að prófessor í fornleifafræði . Þegar myndin var tekin var hann víst í menntskóla. Orri fékk sína fyrstu þjálfun við hinar erfiðu aðstæður á Stóru-Borg. Það herti menn.

Vona ég að hæðamælingatækið sem notað var þetta sumar hafi verið í lagi, því árin sem ég vann á Stóru Borg var það ónýtt. Hæðarmælingar á rúst sem var yngri en undir-liggjandi rúst, gat hæglega fengið hæðarmælingar sem lágu undir rústinni sem var eldri. Þjóðminjasafnið sá ekki til þess að rannsóknin fengi boðleg rannsóknartæki. Ég öfundaði aldrei Mjöll Snæsdóttir af því hlutskipti að stýra þessari rannsókn.

Út úr öxl Orra og maga hans virðist vaxa föngulegur maður. Þetta er Einar vinur minn Jónsson frá Skógum, sagn- og lögfræðingur, sem oft vann með mér á Stöng í Þjórsárdal . Einar var, meðan hann gróf, meðal vandvirkustu grafara og teiknara sem ég hef haft í vinnu. Ef ég hefði tök á því að halda áfram að grafa á Íslandi, í því hafi af fornleifafræðingum sem Orri hefur menntað og mótað, myndi ég reyna að fá Einar í vinnu, gæðanna vegna - hann kann sitt fag. Ég tæki líka Orra í vinnu, því  hann sagði mér ungur er hann kom í heimsókn á Stöng í Þjórsárdal, að hann hefði vinnubrögðin mín að fyrirmynd og lofaði mig mjög á fyrirlestri í Árósum fyrir fáeinum árum, svo ég fór alveg hjá mér fyrir framan gamla samnemendur mína í Árósum. Það eru alltaf einhverjir sem kunna að meta mann.

Lýk ég nú þessu skjalli með myndum frá annarri rannsókn sem ég kom hvergi nálægt. Hér hefur Kristján Eldjárn boðið fjölda manns með í rannsókn á kumli við Úlfljótsvatn sumarið 1948. Þessa tísku verður víst aldrei hægt að fá aftur í fornleifafræðina á Íslandi, þar sem meirihluti fornleifafræðinga eru víst konur á okkar tímum. Við ræðum ekki aðferðirnar.

Handbók fyrir Gamla Ford

Nýlega kom ég fyrir tilviljun í forgamla verslun á Friðriksbergi i Kaupmannahöfn. Ég sá í glugga að þeir voru með olíutrektar í öllum stærðum á 5 krónur stykkið. Mig hefur einmitt vantað slíkar trektar sem kosta auðveldlega 10 sinnum meira í öðrum verslunum. Á jarðhæð á Allégade í virðulegu hornhúsi var gamall maður að selja leifar lagersins í fyrirtæki sem fjölskylda hans hefur rekið í fjórar kynslóðir. Hann selur mest bílahluti, en hann er einnig með skransölu í einu herbergi. Þar fann ég sjaldgæfan lúterskan katekismus frá 1864 á aðeins 10 krónur danskar, sem ekki er til á Konunglega bókasafninu.

Gírshjólin í Ford T

Ég rakst á þessa merku handbók á dönsku fyrir Ford T frá ágúst 1922 á dönsku, sem sá gamli vildi selja fyrir mjög sanngjarnt verð og ég sló til. Ég er þegar búin að fá gylliboð í bæklinginn. Mikið er til af sams konar handbókum á ensku, en það er venjulega í endurprentuðum útgáfum.

Þessi handbók er upphaflega útgáfan frá 1922 á dönsku. Langafi seljandans mun hafa keypt Ford T í hárri elli og þetta er bæklingurinn sem fylgdi þeim bíl nýjum. Vel hefur verið passað upp á hann.

Ef einhver er með Ford T sem þeir eiga í vandræðum með, er þetta örugglegasti hinn besti pési, en hann kostar.

Menn voru greinilega mjög snemma farnir að hafa áhyggjur að eftirgerðum að varahlutum. Undir upphafsorðum bókarinnar er varað við eftirlíkingum.

Af ávöxtum þeirra skuluð þér þekkja þá

Á okkar tímum, þegar öllu er hent eftir nokkurra ára notkun er ærið áhugavert að líta aftur á aldir á nýtni Íslendinga. Ruslalýður sá sem nú ræður ríkjum, og sem æpir og vælir út af minnsta skorti og jafnvel mest þegar launin eru hæst og tekjurnar eru bestar, ættu ekki að lesa um gripinn hér fyrir ofan. Þeir fá fyrir hjartað og þykir þetta örugglega ómerkilegt pjátur sem beri að henda. Eins tel ég víst að Þjóðminjasafnið frábiðji sig þær upplýsingar sem hér birtast, því þeim nægir greinilega það sem ritað var um gripinn árið 1886 eins og fram kemur á Sarpi þar sem gripurinn er sagður vera "málmsteypa" sem á hugsanleg við um hringinn, sem virðist tiltölulega nýlegur, en á alls ekki við um skjöldinn.

Árið 1886 kom þessi dyrahringur með skildi á Fornminjasafnið í Reykjavík. Líklega er hann af kirkjuhurð að Hvammi í Dölum. En eins og Sigurður Vigfússon safnvörður gerði sér strax grein fyrir, þá var gripurinn samsettur úr tveimur hlutum frá mismunandi tímum. Hann taldi hringinn vart vera eldri en frá 18. öld en skjöldinn kominn úr skírnarfati frá 15. öld.

Í þjóðsögum Jóns Árnasyni er því hins vegar getið að hringur þessi hafi upphaflega verið á hofi einu á Akri ekki allfjarri Hvammi, en er þjóðsagan var skráð var hringurinn á hurðinni að Hvammskirkju. Þetta er vitaskuld hugarburður og bábilja eins og flestar þjóðsögur, en Sigurður forni Vigfússon gullsmiður hitti naglann á höfuðið, þó hann gæti ekki bent á samanburðarefni máli sínu til stuðnings.

Ekki get ég dæmt um aldur hringsins sjálfs, en skjöldurinn er líklegast þýskt verk og líklegast þykir að hann hafi verið drifinn og hamraður á koparverkstæði í Nürnberg eða í Belgíu.

Holland og Þýskaland

Árið 1941 keypti Rijksmuseum í Amsterdam fallegt fat úr messing (sem er gul málmblanda, blanda zinks og kopars). Seljandinn var forngripasali í Amsterdam, C.A.M. Drieman. Kannski hefur fatið verið skírnarfat, en ekki er hægt að útiloka að það hafi verið seder-fat, fat sem gyðingar röðuðu táknrænum réttum á til að minnast harðræðisins í Egyptaland og brottfararinnar þaðan. Það gera gyðingar á Pesach hátíð sinni (Páskum). Myndmálið á fatinu bendir til þess að þetta gæti hafa verið seder-fat.

Ef vel er að gáð, er augljóst að fatið og skjöldurinn frá Hvammi hafa verið hamraðir, og drifnir á sama móti, en fatið í Hollandi eru hamraðir borðar með skreyti.

Árið 1989 hélt ég svokallaðan Capita Selecta fyrirlestur við Háskólann í Amsterdam um landnámið á Íslandi. Þá eins og áður og oft síðan brá ég mér á Rijksmuseum og keypti áhugaverðan sýningarskrá frá 1986 upp á 381 blaðsíðu sem ber þann góða titil Koper & Brons. Þar á blaðsíðu 171 má lesa upplýsingar um fatið á Rijksmuseum. Þar upplýsist að að eins fat sé að finna í Germanisches Nationalmuseum í Nürnberg. Í þýskri bók frá 1927 er upplýst að fatið sé frá Nürnberg og sé frá ca. 1500. Hollendingar fara varlegar í sakirnar þegar þeir telja fatið vera frá 16. öld. Ég myndi velja fyrri hluta þeirrar aldar.

England

Viti menn á V&A (Victoria & Albert safninu í Lundúnum) er annað messingfat af sömu gerð, sem gefið var safninu árið 1937 af Dr. Walter Leo Hildburgh (1876-1955) bandarískum listsafnara og listskautadansara sem uppnefndur var "Eggið" . Hann gaf V&A um ævina 5000 gripi (sjá hér og mynd fyrir neðan). Eins og sjá má, er mynstrið á börmum fatsins í London öðruvísi en það sem er á fatinu í Amsterdam.

Greinilegt er að skjöldurinn frá Hvammi hefur verið hamraður út á sama móti og fötin í Hollandi, Þýskalandi og London. En hann er hins vegar úr bronsi (blöndu kopars og tins) en þau úr messing. Ef til vill hefur hann verið klipptur úr aflóga skírnarfati Hvammskirkju og á hann settur hringurinn, sem mér sýnist vera rör en ekki heilsteyptur hringur.

Myndmálið á þessum þremur gripum sem gerðir voru á sama stað, eða á sama móti, má svo finna í 4. Mósebók, 13. kafla sem og Jósúabók 2. kafla vers 1-22 . Í Mósebók segir:

²¹Síðan fóru þeir upp eftir og könnuðu landið frá Síneyðimörk til Rehób við Lebó Hamat. ²²Þeir fóru um Suðurlandið til Hebron. Þar bjuggu Ahíman, Sesaí og Talmaí, niðjar Anaks. Hebron hafði verið reist sjö árum áður en Sóan í Egyptalandi. ²³Þeir komu inn í Eskóldal og skáru þar af vínviðargrein með einum vínberjaklasa og þurfti tvo menn til að bera hana á burðarstöng. Einnig tóku þeir með sér nokkuð af granateplum og fíkjum. ²⁴Þessi staður var nefndur Eskóldalur eftir vínberjaklasanum sem Ísraelsmenn skáru þar af.

V.Ö.V. 2015

Ítarefni

ter Kuile, Onno 1986. Koper & Brons. (Catalogi van de versameling kunstnijverheid van het Rijksmuseum te Amsterdam, Deel 1, red. A.L. den Blauuwen). Staatsuitgeverij,´S-Gravenhage.

Tiedemann, Klaus 2015: Nürnberger Beckenschlägerschüsseln: Nuremberg Alms Dishes. J. H. Röll Verlag.

Walcher-Molthein, Alfred. 1927. Geschlagene Messingbecken. Altes Kunsthandwerk. Hefte über Kunst und Kultur der Vergangenheit. 1 Band 1927 / 1.Heft (mynd 13).

http://collections.vam.ac.uk/item/O88064/dish-unknown/

The Queen of Iceland

In the summer of 1941 a young Bronxonian Jew by the name of Milton Beck was sent all the way up to Iceland to serve his country with the US Air Corps. Such a stay, so close to the North Pole, was difficult for any young man and especially those who were as intensely in love as Milton Beck.

Nope, don´t get me wrong. Milton didn´t give the renowned Icelandic "stúlka" (the Icelandic girl) the interested eye like some of his comrades did while stationed in Iceland. During his long Icelandic summer days and cold and dark polar nights Milton was thinking only about his honey back home in the Bronx. Her name was Ida, Ida Horowitz that is.

Ida Horowitz was a young and a very beautiful girl who Milton had dated in New York before Uncle Sam mercilessly separated them and sent him to stormy and isolated Iceland. In New York he had worked as a truck driver and in Iceland he has probably continued in the same line of work, building military barracks, hangers and machine gun posts. While he was far away from home, she packed ties in a New York tie factory.

As befits a good soldier and an honest young man, Milton had a picture of Ida on his little shelf besides his bed. However, most of his buddies had taped posters of Lana Turner or some inconsequentially clad blondes on the wall besides their bunks in the barracks.

Late in 1942 some smart asses working as editors of The White Falcon, the news-weekly of the US forces in Iceland, came up with the idea to hold a beauty contest. American soldiers stationed in Iceland could send in a picture of their wives or girlfriends to compete for the title The Command Sweat Heart 1941. Milton´s buddies in the barracks sneaked into his holiest of holiest and borrowed a photograph of Ida Horowitz which they submitted to the contest. Sure enough, Ida won the contest. No wonder, she was an extraordinary sexy girl.

The White Falcon spread their story to a wider public and several dailies in the US brought reports from the beauty contest in Iceland. The White Falcon had also published Miss Horowitz address. However, as the story was published in dailies all over the US, so was her address. Ida Horowitz´s fame went around and so did her address, to all corners of the United states. The dailies gave her the extra honorary title "the Queen of Iceland".

Ida suffered great inconvenience for this sudden glory. The main problem was endless letters, postcards and even parcels. The mailman schlepped the post by the sacks up to her small apartment, where she lived with her mother Gussie, who was a poor seamstress. Ida received mail from men from all corners of the United States. Strangers wrote to her asking for an autograph or a photo, and even asked if she fancied marrying them. Ida´s beauty was beginning to drain energy from the US forces in Iceland and elsewhere.

Of course, Milton was practically in a state of shock because of this "situation" on the home front and spent the majority of his last year in Iceland thinking that Ida had possibly received an offer from some irresistible Clarke Gable in a shining Cadillac.

Milton married Ida in 1943

But no, Ida was true to Milton and he returned home in April 1943. They instantly got married in his parent´s apartment. Some dailies brought special reports about the wedding with a large photograph of Ida and Milt. "Maybe after I´m married they´ll stop", she said with a spark of hope in her sexy eyes to the New York Evening Post in 1943 (the photo over the caption is from that interview).

Gradually the letters to Ida stopped coming. Milton and Ida began their life together, and no tales from it have been published in the press since than... except that I suspect that they moved to Florida in the early 1980s and that Milton´s jealous heart suffered a stroke around 1985, when Ida danced twice with Chuck Leibowitz. Chuck never served in the army but became famous as a gigolo and a tango-instructor on Manhattan before he left for Florida due to his asthmatic condition. I feel quite certain that Ida pursued her seasons of bingo and tai chi lesson before she joined Milton in the seventh heaven. But of course, I know nothing about that. Everything after 1943 and even Chuck is a figment of my imagination.

Theoretically they could both still be alive. If they google their names and end up on this remote Icelandic archaeological and historical blog called Fornleifur, they are kindly asked to notify about their whereabouts, so their promotion to historical figures and protected Jewish monuments in Iceland can be slightly corrected.

VÖV

Snælduvitleysa í Lækjargötu

Um leið og ég óska fornleifafræðingum sem standa að uppgreftri undir bílastæði Íslandsbanka við Lækjargötu til hamingju með að finna rústir frá elstu byggð á Íslandi, verð ég að undrast kreddufestuna í þeirri kennslu sem þeir hafa greinilega hlotið í námi sínu í "fornleifafræði" við HÍ. Ég veit ekki hvaðan þeir hefðu annars átt að fá þá hugmynd að hægt sé að aldursgreina með klébergssnældusnúðum. En einhvers staðar hafa þeir lært það rugl.

Grafið fyrir Hótel Snældu undir bílastæði Íslandsbanka.

Snældusnúður úr klébergi

Í frétt RÚV var því haldið fram, að sögn fornleifarfræðinema sem rannsakar grunninn við Lækjargötu, að fundist hefði snældusnúður úr klébergi og að þá "hafi ekki verið að finna hér á landi eftir 1150."

En líklega hefði mátt skýra þetta aðeins betur. Enn fremur má vera ljóst að mikil færni starfsmanna fréttastofu RÚV er svo til engin, líkt og þekkt er orðið. Fornleifafræðingurinn sem ber ábyrgð á rannsókninni hefur væntanlega talið að snældusnúðar úr klébergi (tálgusteini, steatíti) hafi ekki verið notaðir á Íslandi eftir 1150. En það er líka dómadagsrugl og ekki hægt að kenna RÚV um þá skyssu.

Í rannsóknum á Viðeyjarklaustur sem ekki var stofnað fyrr en 1225 (eða 1226) hafa fundist snældusnúðar úr klébergi.

Menn endurnotuðu tálgusteinsker sem höfðu brotnað til að búa til gripi eins og snældusnúða. Á Stöng í Þjórsárdal hafa fundist að minnsta kosti 3 snældusnúðar úr klébergi í yngstu íveruhúsunum þar, sem voru í notkun fram undir 1230. Þó svo að því sé haldið fram í Sarpi að bærinn Stöng í Þjórsárdal hafi farið í eyði árið 1104 (sjá hér), verður að upplýsast ungum fornleifafræðingum til aðhalds, að Sarpur er stútfullur af vitleysum, rangfærslum og rugli, sem ekki er leiðrétt þó svo að sendar séu upplýsingar til aðstandenda þessa gagnabanka. Sarp er ekki hægt að nota til rannsókna eða rökstuðnings. Vinnsla hans er algjörlega metnaðarlaust framtak þar sem menn vinna ekki heimavinnuna sína.

Það er heldur ekki nóg að opna Kuml og Haugfé doktorsritgerð Kristjáns Eldjárns við Íslenskudeild HÍ. Margt hefur gerst síðan hann skrifaði sitt annars merka rit. En það er og verður aðeins barn síns tíma. Kafli hans um kléberg á Íslandi er úreldur.

Klébergsgrýtur frá Noregi, Grænlandi og Hjaltlandseyjum var að mestu hætt að flytja út þegar leirker til suðu og eldunar ruddu sér til rúms. Leirker voru ekki framleidd á Íslandi og komu ekki til landsins í miklum mæli. Er því líklegt að menn hafi notast lengur við norskan tálgustein á Íslandi. Það er því af og frá að hægt sé að slá því föstu að tálgusteinssnældusnúðar og aðrir endurunnir gripir úr tálgusteini hafi ekki verið notaðir á Íslandi eftir 1150.

Með þessu ætla ég ekki að útiloka að byggð við Lækjargötu séu frá allra elstu tíð. En landnámslag í torfi er engin sönnun annars en að hús hafi verið byggð þarna á X öldum eftir að lagið féll. En tálgusteinn var enn notaður í t.d. Viðeyjarklaustri eftir 1225. Það gæti hann einnig hafa verið í nágrenni klaustursins.

Viðbótarupplýsingar frá Bergen (komu eftir að greinin hafði verið birt):

Frá Gitte Hansen lektor í fornleifafræði við háskólann í Bergen fékk ég í dag, 12.6.2015 eftirfarandi skilaboð, sem ættu að taka af allan vafa um að aldursgreining íslenskra fornleifafræðinga á snældusnúðum úr klébergi er út í hött:

"Hej Vilhjalmur

Dine spinnehjul ligner spinnehjul som vi har mange af i vestnorske kontekster . I Bergen ligger de i kontekster datert til 11-1300-tallet. Det vedlagte foto er fra 1100-talskontekster (Hansen, G 2005: Bergen c 800-c 1170 The Emergence of a town. Oplysninger om sender dateringer, altså til 1300-tallet kan du ta som en pers com Gitte, eller med en referanse til Bergsvik, K. A. and Hansen, G. 2015. Medieval rockshelters in Western Norway - activities, function and social identities. I (eds) Baug, I. Larsen, J. and Mygland, S.S. Northern Europe in the Middle Ages; artefacts, landscapes and society. UBAS 8."

Norskir snældusnúðar frá Bergen. Í Noregi finnast snúðar eins og þessir í aldursgreindum samhengjum sem benda til þess að þeir séu notaðir fram til 1300.

Summa summarum: Betri kennsla óskast hið fyrsta í fornleifafræði í HÍ. Það boðaði aldrei gott þegar kreddufastur sagnfræðingur var gerður að prófessor í fornleifafræði og vel menntuðum fornleifafræðingum haldið utandyra vegna landlægrar klíku og skyldleikaræktar innan HÍ. HÍ virkar því miður meira og meira á mig sem einhvers konar menntaskóli.

 

Heimildir um tálgusteinsiðnað í Noregi, Hjaltlandseyjum og á Grænlandi:

Buttler, Simon 1989. Steatite in Medieval Shetland: An archaeological Perspective. Hikiuin 15 (redigeret af Karen Marie Bojsen Christensen og Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson), 183-92.

Storemyr, Per & Tom Heldal 2002. Soapstone production through Norwegian history: Geology, properties, quarrying, and use. Asmosia 5: Interdisciplinary Studies on Ancient Stone, In J. J. Herrmann, Jr. N. Herz & R. Newman (eds), Archaethype Publications Ltd. London, 359-69. 

Væntanlegt er í byrjun næsta árs stórmerkilegt greinasafn um kléberg eftir 22 höfunda, sem góð vinkona mín Gitte Hansen og fyrrv. skólasystir ritstýrir ásamt Per Storemyr. Það er að mínu mati bók sem allir sem vinna við fornleifafræði á norðurslóðum verða að eiga:

In Prep: Hansen, Gitte. & P. Storemyr (eds): Soapstone in the North. University of Bergen’s Archaeologial Series UBAS vol 9. University of Bergen.

4000 ára gamall snældusnúður úr klébergi frá Krít. Góðar tálgusteinsnámur er að finna á Suður-Krít, í fjallabelti milli Myrtos og Arvi. Þær skoðaði ég árið 1986. Skreytið á snúðnum varð síðar vinsælasta skreytið á íslenskum gripum fyrr á öldum. Íslensk menning er greinilega ekkert síðri en sú mínóíska. The Metropolitan Museum of Art.

Til minningar um Lionel Cohen og Meyer Bubis

Síðari heimsstyrjöld er einnig hluti af Íslandssögunni, þótt sumum láti sér fátt um finnast. Þetta er brot af ljósmynd sem tekin var í Reykjavík 12. október 1940. Maðurinn á myndinni féll í Frakklandi sumarið 1942.

Árið 1994 birtist hópmyndin hér fyrir neðan í Jewish Chronicle á Englandi. Ég hafði beðið blaðið um að birta hana í von um að einhverjir þekktu þá sem sitja fyrir á hópmyndinni. Sigurður Guðmundsson ljósmyndari tók myndirnar og aðrar af gyðingunum í Gúttó á Friðþægingardeginum (Jom Kippur) í Reykjavík haustið 1940. Ég fékk bréf frá nokkrum þátttakendum og ættingjum þeirra hermanna sem lifðu síðar heimsstyrjöld af.

Einn þeirra sem ritaði mér var Maurice Kaye i Bournemouth á Englandi, sem sagðist vera maðurinn í miðröð lengst til vinstri með hönd mannsins fyrir ofan á öxl sér. Hann skrifaði að hanni hefði verið leikfimiskennari herdeildar sinnar í Reykjavík.

Ég stóð síðan í þeirri trú að þetta væri Maurice Kaye og sami maðurinn sem einnig sést á myndinni efst, og hef ég upplýst þetta í greinum sem ég hef skrifað um fyrstu samkomu gyðinga á Íslandi.

Í ágúst 2014 sá ég, að haldið var upp á 80 ára brúkaupsafmæli Maurice Kayes og konu hans Helen. Flest helstu blöð og fjölmiðlar Englands greindu frá þessum merka áfanga í lífi samlyndra hjón (sjá t.d. hér). Þar birtist brúðkaupsmynd af þeim hjónum frá 1934 og sannast sagna fannst mér hann ekkert líkur manninum á myndinni frá Reykjavík, sem hann sagðist vera. Maðurinn á myndunum í Gúttó er heldur ekki Maurice Kaye. Síðan kom ég fyrir stuttu síðan algjörlega fyrir tilviljun inn á bloggi Ellin Bessner, og sá þá hvers eðlis var.

Tvær efri myndirnar eru af Lionel Cohen, en neðsta myndin er af Maurice Kaye er hann kvæntist í Lundúnum árið 1934. Maurice var bláeygur er fjölmiðlar greindu frá 80 ára brúðkaupsafmæli hans árið 2014. Maðurinn sem hann telur sig vera á myndinni frá 1940 var svarteygur og í raun ekkert líkur Maurice Kaye.

Maðurinn á myndinni efst, sem tók þátt í Jom Kippur samkomunni í Reykjavík 1940, var Lionel Cohen, Kanadamaður frá Toronto, f. 12. apríl 1912. Hann kom til Íslands sem óbreyttur hermaður með The Royal Regiment of Canada. Árið 1942, þann 19. ágúst, féll hann aðeins 31 árs að aldri við Dieppe í Frakklandi og er greftraður í grafreit í Dieppe Canadian War Cemetery, Hautot-sur-Mer (sjá hér og hér). Hann var kvæntur Rose, síðar Richmond (1913-2005).

Hvar var þá Maurice Kaye?

Nú er ég viss um að myndin er alls ekki af Maurice Kaye sem enn býr í Bournemouth á Englandi 104 ára að aldri, heldur af Lionel Cohen. En við nánari athugun á þeim mönnum sem áður hafa ekki verið greindir af sjálfum sér eða ættingjum tel ég ljóst að leikfimisþjálfarinn Maurice Kaye standi hugsanlega efst í hægri röð við hliðina á Kurt Zeisel, sem á afkomendur á Íslandi. Maurice Kaye gæti þó hafa misminnt og hafa verið með við síðara tækifæri. Kaye sagði árið 2014 við fjölmiðla, að hann hafi verið tvö ára á Íslandi og hafi verið íþróttaþjálfari, og að hann hafi verið sendur til Íslands eftir að hafa slegið mann í andlitið vegna andgyðinglegra ummæla. Hann sagðist hafa verið var dæmdur af herrétti til að fara til Íslands.

Meyer Bubis

Annar Kanadamaður frá Toronto, sem reyndar var fæddur í Bandaríkjunum, var Meyer Bubis (f. 1914). Hann féll sömuleiðis í Frakklandi. Hans var saknað eftir átökin við Dieptte 19. águst 1942 var talinn af herstjórninni þann 1. nóvember árið 1942. Hann kom einnig til Íslands í júní 1940 og tók þátt í Jom Kippur-föstunni það ár. Hér ofar er mynd af honum á Íslandi og úr minningarbók um fallna kanadíska hermenn.

Meyer Bubis fékk hópmynd frá Jom Kippur samkomunni í Gúttó hjá Sigurði Guðmundssyni ljósmyndara og sendi myndina föður sínum Salómon í Toronto og skrifaði aftan á myndina:

"Pop, This is the first time in the history of Iceland that such a service has been held, Meyer. P.s. Take care of this for me, please. B66596 Pvt. M. Bubis, Royal Regiments Canada."

Ljósmynd Meyer Bubis sem hann sendi föður sínum í Toronto. Tæpum tveimur árum síðar féll Meyer Bubis í hinni misheppnuðu árás við Dieppe. Ontario Jewish Archives. Ljósm. Sigurður Guðmundsson. [Þetta er ekki sama "skotið"/ramminn og myndin ofar]

Lionel Cohen og Meyer Bubis

The Queen of Iceland

Ungur gyðingur frá Bronx, Milton Beck að nafni, var sumarið 1941 sendur til Íslands til að þjóna landi sínu með US Air Corps. Slík vist nærri norðurpólnum var erfið fyrir unga menn, og sér í lagi þá sem voru eins ákaflega ástfangnir og Milton. Nei, Milton leit ekkert á eftir "íslenska stúlka" eins og aðrir dátar. Á Íslandi hugsaði hann dagana langa um hana Idu sína Horowitz heima í Bronx.

Ida Horowitz var ung og efnileg stúlka sem Milton hafði deitað heima í New York, áður en Oncle Sam sendi hann norður í Ballarhaf. Í New York vann hann við að aka trukkum og á Íslandi hefur hann líkast til haldið því áfram. Meðan hann var fjarri góðu gamni pakkaði hún bindum í bindaverksmiðju.

Eins og góðum dáta sæmir, hafði hann mynd af henni uppi við á eins konar altari við rúmstæði sitt, meðan aðrir félagar hans voru með myndir af einhverjum ómerkilegum ljóskum og gjálífiskvendum á veggnum við kojuna sinn í bröggunum.

Síðla árs 1942 fengu einhverjir pörupiltanna á ritstjórn The White Falcon, blaðs Bandaríkjahers á Íslandi, þá hugmynd, að efna til keppni sem þeir kölluðu Command Sweatheart Hermenn Bandaríkjahers á Íslandi gátu sent inn ljós mynd af ástinni sinni, kærustu eða konu til að keppa um titilinn. Félagar Miltons læddust í helgustu vé hans og fengu lánaða mynd af Idu Horowitz og sendu hana í keppnina. Og viti menn, Ida vann titilinn enda íturfögur yngismey.

The White Falcon greindi frá þessum sigri í nokkrum klausum.

En böggull fylgir oft skammrifi. Frægðin fór víða og einnig heimilisfang Idu, sem var því miður birt í fjölda dagblaða í Bandaríkjunum.

Hlaut Ida mikið ónæði af þessari vegsemd og tign og eitt af vandræðum hennar voru þau ógrynni af bréfum, kortum og jafnvel pökkum sem bárust heim í litla íbúð hennar, þar sem hún bjó með móður sinni, hinni fátæku saumakonu Gussie. Bónorð og tilboð bárust stúlkunni frá nær gjörvöllum herafla Bandaríkjanna. Bréf voru borin í sekkjum heim til gyðjunnar og hún fékk einnig titilinn "the Queen of Iceland". Menn báðu hana um ljósmynd og eiginhandaráritun, ef hún vildi ekki giftast þeim.

Vitaskuld var Milton miður sín út af þessu og eyddi meirihluta þeirra tveggja ára sem hann dvaldi á Íslandi í að hugsa um að Ida hefði kannski tekið tilboði einhvers riddara á hvítum kadiljáki.

Milton kvæntist Idu árið 1943

Nei, Ida var Milt sínum trú og er Milton kom heim og 1943 í apríl létu þau rabbína pússa sig saman í íbúð foreldra hans. Var sagt frá því sérstaklega í blöðunum, svona aðallega til þess  að koma í veg fyrir meira bréfastand frá mönnum á biðilsbuxunum. Ida var farin að draga mátt úr herafla BNA á Íslandi og víðar með fegurð sinni. "Maybe after I´m married they´ll stop" sagði hún með vonarneistann í augunum við New York Evening Post árið 1943 (myndin af hjónakornunum efst birtist í New York Evening Post árið 1943).

Smátt og smátt hættu bréfin að berast Idu í Bronx. Milton og Ida héldu síðan út í lífið, og fer greinilega engum sögum af lífi þeirra eftir þetta ...nema að mig grunar að þau hafi flust til Florida í ellinni og að þar hafi Milton fengið slag fyrir sitt afbrýðissama hjarta um 1985 er Ida dansaði tvisvar sinnum við Chuck Leibowitz, en eins tel ég víst að Ida hafi stundað bingó og taí chi þangað til hún sameinaðist Milton sínum aftur í sjöunda himni. En ég veit auðvitað ekki neitt um það.

Þau gætu þess vegna verið enn á lífi. Þá gefa þau sig fram, ef þau googla sig og uppgötva að þau eru orðin að friðuðum fornleifum á Fornleifi.

Don´t Look for Fun in Iceland!

Getur verið að "ástandið" hafi að miklu leyti verið hugarástand eða órar í íslenskum karlpeningi, og að allar sögur af vinsældum íslenskra kvenna á meðal breskra dáta og Kana hafi verið orðum auknar?

Nei, ekki held ég að málið hafi verið svo einfalt, en lítum á málið í einni samtímaheimild: Í blaðagrein, sem birtist í blaði í Bandaríkjunum, sem kallað var Denton Record-Chronicle og kom út í Denton í Texas-ríki, er grein eftir útsendara Associate Press, Tom nokkur Horgan, sem sendur var til Íslands sumarið 1942. Hann greindi frá bæklingi sem erlendir hermenn gátu keypt sér í "Reckiavick". Ekki þekki ég þetta rit, en hef áður skrifað um aðvörunarrit sem einhver ræfill í Reykjavík gaf út (sjá hér). Kannski hefur höfundur Meira um Setuliðið og Kvenfólkið gefið út eitthvað á ensku.

Don´t Look for Fun in Iceland Book Advices

(Note: Tom Horgan, Associate Press staff writer, has been on a voyage with vessels of the United States neutrality patrol and has visited the new defence bases in Iceland. Here is a story of what he found there, certain details being omitted at the request of the U.S. Navy.)

By TOM HORGAN

REYKJAVIK, Island. Aug. 12- (AP) (delayed) -- American forces assigned to this amazing land of Ice and fire may purchase for $2.50 a paper-covered illustrated guide book which contains no truer or more significant advice than the following:

"It must be stated that those who seek a live of boisterous gaiety and attach importance to bodily comforts, have at present little reason to come to Iceland."

The cost of the book, which would bring about 50 cents in the United States should prepare the purchaser for almost any future transaction.

   Of boisterous gaiety, there is none. The capital´s leading hostelry, Hotel Borg, holds the only liquor license, and spirits are sold only to patrons who purchase a full meal, and then in strictly limited quantities between the hours of noon and 2:30 p.m. , and in the evening between 7 and 11 O´clock.

   Domestically brewed beer is sold freely, but even residents claim for it only one per cent alcoholic content, and it has much the same flavor, aroma and potency as the Icelandic fogs which come rolling in from the sea without notice.

Dance Music

    The closest approach to merriment may be found at the Borg in the evening, when a three piece orchestra furnishes dance music, thus disclosing a distinctive Icelandic custom. Groups of unescorted young women arrive shortly after the dinner hour. The girls come to the hotel frankly eager to dance with the American and British officers, but they firmly decline to sit at the same table with their dancing partners or to accept refreshments.

     Conversation while dancing usually is confined, in excellent English, to :"I am very sorry, but I do not understand English."

     The Borg and one other hotel have been declared by military authorities out-of-bounds for enlisted men, but they probably would not be disposed to pay hotel prices anyhow - $1 for a double Scotch about the size of a single portion at home. The law limits each patron to three double Scotches.

     In more than a week the correspondent did not see a single man, American or British, with a girl companion. Common gossip has it that as punishment for associating with British soldiers, the flaxen tresses of several Icelandic maidens were shorn close by indignant countrymen.

     Residents of rural sections, according to Americans who have been stationed here some time, are much more cordial than city dwellers and soon there should be a new version of the marine and the farmer´s daughter - Hinkey, Dinkey, Parley Voo. (Sjá hér).

Mikil ósköp. Ætli sé til einhver sannleikur í þessu? Voru borgarpíurnar svona heiðvirðar og prúðar? Glöggt er vitaskuld ávallt gests augað. Kannski var "ástandið" bara hugarástand íslenskra karla? En kannast einhver við að konur hafi verið rúnar lokkum fyrir að hafa dansað inn í nóttina með dáta? Norðmenn gerðu það reyndar við norska konu sem hafði legið með þýskum hermanni árið 1941.

Nei, er ekki líklegast að þessi blaðamaður, eins og svo margir aðrir fyrr og síðar, hafi látið frjótt ímyndunaraflið hlaupa með sig í gönur. Blaðamenn eru alltaf í einhverju ástandi, misjafnlega annarlegu. Eða er verið að gera meira úr ástandinu en ástæða er til.

„Hermenn voru svo kurteisir og hjálpsamir. Íslenskir karlar gösluðust áfram og tóku ekkert tillit til kvenna, sýndu þeim bara ókurteisi.... “
           Herdís Helgadóttir, 2001. Úr fjötrum. Íslenskar konur og erlendur her, bls. 182.

Bróðir Thors

Thor Jensen, ættfaðir Thorsaranna, átti 11 systkini og þar af fjögur hálfsystur. Einn bróðir Thors var líka vel gefinn piltur eins og Thor og komst á spjöld sögunnar líkt og hinn framtakssami bróðir hans á Íslandi. Hann hét Alfred J. Raavad (síðar stafað Råvad; Sjá ljósmynd til vinstri). Alfred breytti eftirnafni sínu árið 1880, enda Jensen bara nafn fyrir venjulegt alþýðufólk. Alfred fæddist árið 1848 og var því töluvert eldri en Thor, sem fæddist árið 1863. Faðir þeirra var Jens Christian Jensen múrarameistari og móðir þeirra hét Andrea Louise Martens.

Alfred Jensen Raavad

Alfred starfaði í Danmörku og Bandaríkjunum (þar sem hann kallaði sig Roewade). Hann var sæmilega vel þekktur fyrir nokkrar byggingar beggja vegna Atlantsála, en sömuleiðis fyrir áhuga sinn og skrif um borgarskipulag, sem hann byrjaði að sýna áhuga í Bandaríkjunum. Hann varð t.d. fyrstur manna til að teikna skipulag Reykjavíkur, þar sem hann hugsaði sér einhvers konar Akropolis stjórnsýslunnar og "aðalsins" í Öskjuhlíðinni.

Íslenskur arkitekt, Hilmar Þór Björnsson, sem oft skrifar áhugaverðar greinar um byggingalist fyrir alþýðuna á bloggi sínu á Pressunni, hefur haldið því fram, að Alfred J. Raavad hafi aldrei notið sanngirni þegar seinni tíma menn útmældu heiður fyrir landvinninga í byggingarlist og bæjarskipulagi (sjá hér, hér og hér).

Hilmari Þór telst svo til, að Alfred J. Raavad hafi fyrstur stungið upp á fingraskipulagi stór-Kaupmannahafnar, sem löngum hefur verið kennt við Peter Bredsdorff og Steen Ejler Rasmussen og talið að þeir hafi átt heiður að því þegar þeir kynntu það árið 1947. Hilmar Þór álítur að Raavad hafi ekki notið heiðursins vegna þess að hann hafi verið gyðingahatari. Þarna held ég að Hilmari Þór förlist byggingalistin í sagnfræðiathugunum sínum, því þetta er einfaldlega ekki rétt og meinloka og óhugsuð samsæriskenning í besta lagi.

Þó svo að Alfred J. Raavad hafi verið svæsinn gyðingahatari, félagi í Foreningen til Fremmedelementers Begrænsning, sem síðar var gefið nýtt nafn (Dansker Ligaen), þá var gyðingahatur svo rótgróið í löndum Evrópu á fyrri hluta 20. aldar, þar með talið Danmörku, að lítið var eftir því tekið, nema hjá þeim sem fyrir því urðu. Íslendingar flestir geta ekki gert sér grein fyrir því hatri. Það var því ekki Raavad sem var fórnarlamb, heldur fólkið sem hann hataði.

En nú er það einu sinni svo, að gyðingar stjórna ekki ritun sögunnar í Danmörku eða almenningsáliti. Gyðingar höfðu ekki og hafa aldrei haft þau völd í Danmörku, að skipa mönnum sess í sögunni og gera minna úr verkum þeirra til að hefna haturs í garð gyðinga.

Hvaðan Hilmar Þór hefur þess þvælu, veit ég ekki. Hún sýnir frekar fordóma í garð gyðinga en vitsmunalega þanka. Vona ég svo að þessu upplýstu, að fólk sem hugsanlega enn telur Thorsaranna gyðingaættar, fari að taka sönsum, þegar þeir frétta af þessum skoðunum ættingjanna í Danmörku.

Tiltölulega nýlega birtist bók eftir Anne Sofie Bak um Gyðingahatur í Danmörku og þá fyrst var aftur farið að minnast á gyðingahatur Raavads og ýmissa annarra þekktra manna manna í Danmörku. Þess er greinilega getið í yfirlitsverkum og alfræðiritum í Danmörku að hann eigi heiðurinn eða réttara sagt hugmyndina að framtíðarskipulagi stór-Kaupmannahafnar áður en Ejler Rasmussen og Bredsdorff nýttu sér hugmyndir hans. Sá heiður hefur aldrei verið tekinn af Alfred Raavad, hvorki af gyðingum með "öll þeirra völd", né öðrum. 

Þessi bygging, sem Raavad teiknaði með öðrum í Chicago, líkist engum byggingum sem hann skildi eftir sig í Kaupmannahöfn. Hún hafði heldur engin áhrif á Guðjón Samúelsson.

Teiknaði hús fyrir Íslending af gyðingaættum

Máli mínu til stuðnings verð ég að nefna 20 blaðsíðna ritling þann er Alfred birt árið 1918 og sem út var gefinn hjá Høst og Søn í röðinni Dansk-Islandsk Samfunds Smaaskrifter / 1. Bæklingurinn var tvítyngdur og kallaðist á íslensku Íslensk Húsgerðarlist (Hilmar Þór fer rangt með nafnið og kallar bæklinginn "Íslensk Húsagerðarlist") og á dönsku Islandsk Architektur. Bæklingurinn var gefinn út fyrir tilstuðlan manns af íslenskum ættum og gyðinglegum. Það var enginn annar en Aage Meyer Benedictsen (1866-1927), sem ég hef greint frá hér, hér og hér.

Aage var í móðurlegg kominn af íslenskum og dönskum kaupmönnum, en faðir hans Philip Ferdinand Meyer (1828/9 -1887) var gyðingur sem snerist til kristni og kallaði sig síðan Johan Philip Ferdinand Meyer. Meyer, sem lifði framan af tiltölulega áhyggjulausu lífi þökk sé auðlegð föður hans, byggði sér sumarhús árið 1912, sem enn stendur. Hann kallaði húsið Videvang (Víðavang), og er húsið nærri bænum Videbæk á Jótlandi og í dag í eigu austuríska milljónamæringsins og Vínarbarnsins  Kurt Daell (f. 1940,hann hét upphaflega Kurt Hauptmann) síðasta eiganda Daells Varehus í Kaupmannahöfn. Uppeldisdóttir Aaage Meyer Benedictsens og konu hans Kari ól upp tvö börn frá Austurríki. Nokkrum árum eftir að húsið var byggt hafði Aaage áform um að byggja annað hús í íslenskum stíl. Hafði hann samband við Alfred J. Raavad, sem skömmu áður hafði verið á Íslandi og farið með bróður sínum til Bandaríkjanna (sjá um þá ferð hér í prýðis grein Péturs heitins Péturssonar) og voru þeir báðir Aage og Alfred félagar í Dansk Islandsk Samfund.

Meyer Benedictsen hafði í hyggju að byggja sér "Ráðmannsíbúð" með kirkju og "Klukkuhliði", sem Raavad birti teikningar af í ritlingi sínum. Meyer Benedictsen fékk einnig teikningar frá Raavad og eru þær í skjalasafni Meyer Benedictsens í Ríkisskjalasafninu í Kaupmannahöfn (sjá efst og hér fyrir neðan). Því miður varð ekkert úr þeirri byggingu, og ég veit ekki af hverju, en tel sennilegt að Aage hafi skort fjármagn til þeirra.

Þegar yfirlýstur gyðingahatari eins og Alfred J. Raavad, frændi Thorsaranna á Íslandi, gat unnið með Meyer Benedictsen og öfugt, er kannski of mikið gert úr gyðingahatrinu í karlskömminni honum Alfred.

Kirkja sem Meyer Benediktsen vildi reisa. Stal Guðjón þessu frá Alfred Raavad? Ekki man ég eftir því.

Var Guðjón Samúelsson hugmyndaþjófur?

Hilmar Þór Björnsson gerið því líka skóna, að Alfred J. Raavad hafi ekki hlotið þann heiður á Íslandi sem honum bar, og telur Guðjón Samúelsson hafa leitað of fjálglega smiðju Raavads án þess að Raavad fengi neinar þakkir fyrir. Þar á meðal telur Hilmar Björn að Guðjón hafi sótt um of í smiðju Raavads og megi það t.d. sjá á teikningum Raavads að Ráðsmannsíbúðinni.

Ekki var það þá vegna þess að Raavad var gyðingahatari. Ég get vissulega samþykkt að Guðjón hefur greinilega lesið ritling Raavads um íslenska húsgerðarlist, en hvort það var meira en það, stórefa ég. Raavad byggði engin hús í "islandica stíl" með burstum og slíku í Danmörku og það þarf að rökstyðja það vel, ef einhver sér svip með húsum Guðjóns á Íslandi og húsum Raavads í Danmörku eða Bandaríkjunum. Burstahús Guðjóns svipar ekkert til tillögu Raavads að Íslandshúsi gyðingaafkomandans Meyer Benedictsens frá 1917.

Arkitektar leita svo sem oft í smiðju starfsbræðra sinna án þess að geta þess og það er mönnum oft efni í margar, langar og leiðinlegar ritgerðir (sjá hér og myndirnar hér fyrir ofan). Maðurinn er í eðli sínu hópdýr og eftirherma (kópíisti) og langt er á milli þeirra sem fá nýju og stóru hugmyndirnar, og eru þeir sjaldan spámenn í sínu heimalandi. Hvað varðar bæjarskipulag Raavads fyrir Reykjavík, er hægt að sjá að ýmsar hugmyndir Guðjóns eru komnar frá Raavad. En Guðjón setti þó sinn Akropólis á Sólavörðuholtið en ekki í Öskjuhlíðina.

Alfred var vissulega merkilegur "Thorsari" og saga hans afar áhugaverð, nema hvað hann trylltist víst (stundum) þegar hann sá og heyrði gyðinga. En það gerðu menn og gera svo margir enn. Hatrið stendur oft lengur en rammgerðustu byggingar stórra arkitekta.

Ef til vill hefur hinn mjög svo rómaði Guðjón Samúelsson einnig leitað í smiðju Alfred Jensens Raavad. En við skulum þó aldrei útiloka að menn geti fengið sömu hugdettuna.

Grein þessi byggir eins og margar greinar höfundar á rannsóknum hans í Ríkisskjalasafninu í Kaupamannahöfn. Teikningarnar Raadvads af Ráðsmannsíbúð og kirkju er að finna í einkaskjölum Aage Meyer Benedictsens. Ljósmyndin af Aage Benedictsen Meyer er frá 1909 og er í eigu háskólans í Vilnius í Litháen.

Hér má lesa meira á Fornleifi um athafnasemi Alfreds Raavads í grein sem Fornleifur kallar Auðunnir 100 Dollarar.