Fyrstu fréttir úr felti reynast rangar

 

Nú er uppgraftarvertíðin að hefjast á Íslandi, og gamlan, atvinnulausan fornleifafræðing langt frá Fróni klæjar í lófana eftir því að fá að grafa,  jafnvel þótt hann fái fréttir yfir hafið af einhverri „sensasjón" sem ekki er það.

Rannsóknir á Alþingisreitnum svo kallaða eru hafnar á ný eftir að kreppan stöðvaði þær um tíma árið 2009. Þær komu vel „undan vetri" eins og Vala Garðarsdóttir fornleifafræðingur orðaði það. Nú ríkir nefnileg fimbulvetur fyrir fornleifafræði, sem og önnur menningarmál. Þá er um að gera að hafa góða sögu, þótt hún sé bölvuð lygi. Íslendingar elska að láta að ljúga að sér, og borga jafnvel fyrir.

Í útvarpsviðtali (hér) við Völu Garðarsdóttur, sem eitt sinn var kölluð „heitasti fornleifafræðingurinn" í DV um árið, (og ég sem hélt að það væri ég, eða minnst kosti Adolf Friðriksson), kemur í ljós að geirfuglabein hafi fundist við rannsóknirnar á Alþingisreitnum.

Ekki veit ég hvort að Vala hefur fengið lélegan fréttamann í gröftinn til sín, eða hvort hún ber sjálf ábyrgð á því sem fram kemur hjá RÚV, en þar stendur:

„Börn eru alla jafna áhugasöm um fornleifauppgröft og í miðju spjalli Berglindar og Völu gekk einmitt krakkaskari framhjá og nokkrir spurðu hvort búið væri að finna beinagrindur. Ekki mannabein, sagði Vala en bein af geirfuglinum. Slík bein hafa aldrei fundist við fornleifauppgröft áður."

Geirfuglabein hafa reyndar fundist áður í mannvistarlögum í Reykjavík, t.d. í grunni Tjarnargötu 4, og eru þau víst enn geymd í Zoologisk Museum í Kaupmannahöfn, þangað sem þau voru send til greiningar á sínum tíma. Morten Meldgaard núverandi forstöðumaður Zoologisk Museum í Kaupmannahöfn skrifaði árið 1988 grein um bein geirfugla, þar sem hann nefnir beinin frá Reykjavík. (Sjá grein hans hér, bls. 164 )

Geirfuglabein hafa einnig fundist víða í mannvistarleifum á Grænlandi, sem inúítar, norrænir menn og t.d. Hollendingar hafa skilið eftir sig. Í byggðum norrænna manna á Skotlandi var heldur ekki fúlsað við Geirfuglabringu og Neanderthalsmenn átu fuglinn fyrir 100.000 árum síðan. Bein af geirfugli hafa fundist allt suður á Flórídaskaga. Dauður geirfugl er langt frá því að vera óalgengur. Svo var það ekki í Eldey árið 1844 að honum var útrýmt, því síðast sást til hans á lífi árið 1852 á Nýfundnalandi.

Frekari upplýsingar 1.6.2012: 

Kristian Gregersen hjá Zoologisk Museum í Kaupmannahhöfn hefur upplýst að hann hafi fundið geirfuglabeinin frá Tjarnargötu 4 í geymslum safnsins. Beinin voru send af F. Guðmundssyni (sem getur ekki verið neinn annar en Finnur fuglafræðingur Guðmundsson) til safnsins ásamt öðrum beinum, sem var skilað til Finns Guðmundssonar í maí árið 1954. Einnig eru í Kaupmannahöfn bein úr geirfugli frá Kollafjarðarnesi sem komu til safnsins árið 1909. Ég þakka Kristian Gregersen fyrir upplýsingarnar og hjálpina.

Silfurberg í Kaupmannahöfn

 

Í Rósenborgarhöll í Kaupmannhöfn er geymt safn glæsigripa danskra konunga, svo og krónur, ríkisepli og annað sem konungum þótti gaman af áður en hraðskreiðir bílar og lífræn ræktun urðu vinsælli. Á meðal lítilfjörlegri dýrgripa konungasafnsins eru tveir teningslaga kristallaðir kalksteinar, nánar tiltekið kristallar úr silfurbergi, sem á fræðimálinu er kallað Iceland Spar, einnig kallað kalkspat, Ca[CO3].

Efst með köntunum á teningum þessum hefur verið greyptur á kristallana rammi úr gylltu silfri, en neðst standa þeir á fæti úr sama efni. Umbúnaður steinanna er þó ekki alveg eins, og steinarnir eru heldur ekki jafnstórir. Einn er 10 sm að hæð hinn nokkuð minni eða 8,9 sm. Sá stærri er, sem reyndar er ekki sá hæsti, er 689 rúmsentímetrar og hinn minni 672.

Ekki er með vissu vitað, hvenær þessi gripir komu í safn konunganna, Kunstkammeret, en líklega hefur það verið á 17. öld. Kristallarnir eru nú í því safni sem kallað er Græna Herbergið (Det Grønne Kabinet) í kjallaranum undir Rosenborg.

Lengi voru þessir kristallar skráðir sem norskir, en það eru þeir ekki, því silfurberg finnst ekki í Noregi. Þeir voru á þeim tíma ekki þekktir utan Íslands, en síðar hefur silfurberg einnig fundist og verið unnið á Spáni, í Síberíu, Japan og Suður-Afríku, og síðar í Bandaríkjunum.

Silfurbergsteningarnir í Rósenborgarhöll er taldir ættaðir úr Helgustaðanámu við Reyðarfjörð, þar sem fyrst var farið að sækja silfurberg á 17. öld, en námuvinnsla sem að lokum eyðilagði hreinleika silfurbergsins hófst þó ekki fyrr en eftir 1850. Silfurberg finnst á tveimur öðrum stöðum á Austurlandi.

Í ferðalýsingu Ferdínands Albrechts hertoga af Braunschweig-Lüneburg-Bevern frá 1670 lýsir Ferdínand því sem hann sá í safni Danakonungs:

Ein grosser hohler Stein gantz voll Amathistern, so auch in Norwegen gefunden werden. Chrystall aus Issland, welchen, wie auch den Norwegischen Edelgesteinen, es nur daran fehlet, dass sie nich zur rchten MATURITÄT kommen können.

Friðrik 3. Danakonungur og Íslands

Tveimur árum áður en Ferdínand Albrecht hertogi heillaðist af óþroskuðum steinum (kristöllum) Friðriks 3, skipaði Friðrik konungur steinskurðarmeistara og aðstoðarmanni hans að sigla til Íslands og dvelja þar í sex mánuði til að vinna þar íslenskan kristal.  Mun Erasmus (Rasmus) Bartholin prófessor í stærðfræði og síðar læknisfræði við Hafnarháskóla líklegast hafa staðið á bak við þann leiðangur, þar sem hann ráðlagði flotanum danska sem átti að koma námumanninum til Íslands.

Menn hafa svo gefið sér að Bartholin hafi þakkað konungi aðstoðina við að ná í kristalla til Íslands með því að færa konungi að gjöf hina tvo silfurbergskristalla frá Helgustaðanámu. Hafa kristallarnir þá hugsanlega verið settir í umbúnað sinn árin 1668-69.

Telja fróðir menn að Bartholín hafi haft áhuga á silfurberginu frá Íslandi fyrir rannsóknir sínar eða áhuga, en síðar notuðu þekktir vísindamenn í Evrópu silfurberg til rannsókna. Má þar nefna danska stjarnfræðinginn Ole Rømer, tengdason Bartholins, hollendinginn  Christian Huygens (1629-95) og Isaac Newton (1642-1727).

Strýturnar úr ametysti, eru 3,1 og 3,0 sm að lengd.

Talið er, að upphaflega hafi tvær strýtur úr ógegnsæjum vínrauðum ametyst verið límdar ofan á teningana. Þannig er einn kristallana nú hafður til sýnis í Kaupmannahöfn Þessar strýtur eru líka enn til í safni Danakonunga, í Det Grønne Kabinet, og bera númerin  320 og 321.  Geta strýturnar, ein áttstrend en önnur með ferningslaga þversnið, vel verið komnar frá Íslandi, þar sem ametyst er einnig að finna.

Sumir fræðimenn hafa leikið sér af þeirri hugmynd að silfurberg hafi verið notað sem svokallaðir sólarsteinar á miðöldum. En þegar nefndir eru sólarsteinar (solarium) í miðaldaannálum kirkna var þó örugglega ekki alltaf átt við kristalla, heldur sólúr úr steini. Bergkristall gæti einnig hafa verið notaður. Peter heitinn Foote gaf árið 1956 út grein um sólarsteina og gerði danskur fornleifafræðingur skýringar hans að sýnum og hefur sá, Thorkild Ramskou, kallaður Ramses, síðan verið þökkuð skýring á sólarsteinum, sem ég held að sé röng. Meira um það síðar.

Ítarefni

Garboe, Aksel 1959. Geologiens historie i Danmark: Fra myte til videnskab. C.A. Reitzel, Kbh.

Hein, Jørgen 2009. The tresure Collection at Rosenborg Castle II; The inventories of 1696 and 1718; Royal Heritage and Collectin in Denmark-Norway 1500-1900. [Udg. Af Selskabet til Udgivelse af danske Mindesmærker]. Museum Tusculanum Press. [Gripunum er lýst á blaðsíðum 139 og 140. og bera silfurkristallarnir númerin 268 og 269. Jørgen Hein naut aðstoðar Dr. Sveins Jakobssonar við kafla sinn um kristallana frá Íslandi]. Myndirnar hér að ofan eru úr bók Jørgen Heins.

Leó Kristjánsson 2007. Silfurberg og þágttur þess í þróun raunvísinda og ýmissar tækni, einum á 19. öld: Minniblöð og heimildaskrá. Jarðvísindastofnum Háskólands, Raunvísindastofnun Háskólans, Önnur útgáfa, nóv. 2007.

Leó Kristjánsson 2001. Silfurberg: einstæð saga kristallanna frá Helgustöðum. Jökull 50, Reykjavík 2001, bls. 95-108.

Grein um Silfurberg á Wikipedia.

Þakka ég einnig Peter Kristiansen safnverði á Rosenborgarsafni fyrir upplýsingar.

Viðbót 1.6. 2012 

Ég fékk um daginn neðanstætt bréf frá Leó Kristjánssyni jarðeðlisfræðingi við HÍ, sem ég þakka innilega fyrir, en Leó hefur manna mest rannsakað silfurbergið og skrifað um það:

Sæll Vilhjálmur,

ég var að lesa fróðleg skrif þín um silfurbergs-skrautmuni í Rósenborgarhöll. Ég er mjög áhugasamur um íslenska silfurbergið og hef síðan 1995 tínt saman ýmis gögn um það, að mestu í tómstundum. Áhersla mín hefur þó einkum verið á notkun þessa efnis í raunvísindarannsóknum, frekar en t.d. á verslun með það, eða á sýnum af því á söfnum. Ég hafði ekki heyrt af mununum sem þú lýsir eða af frásögn Ferdinands hertoga, en er svona "paa staaende fod" sammála um að kristallarnir sem þeir eru úr gætu hafa komið til Danmerkur 17. öld. Mér hefur fundist líklegt að Ole Worm hefði eignast sýni af silfurbergi, en ekkert óyggjandi hef ég þó séð um slíkt í bók H.D. Schepelerns 1971 um Museum Wormianum sem ég á, né í bókum hans og Jakobs Benediktssonar um bréfaskipti Worms. Það er hinsvegar spurning hvenær tækni við að saga og/eða slípa svona efnivið hafi komist á nógu hátt stig til að smíða hallar-kubbana úr kristöllum sem í upphafi voru örugglega frábrugðnir teningslögun. Silfurberg klofnar eða springur mjög gjarna eftir sínum náttúrulegu þrem skakkstæðu stefnum; stórir saltkristallar úr þýskum námum hefðu líklega verið bæði auðfengnari og auðveldari að sníða til í teninga en silfurbergið. Þú nefnir að silfurberg tengist einhverjum rannsóknum Ole Rømers, ég hef ekki haft fregnir af því fyrr og væri þakklátur fyrir frekari upplýsingar þar að lútandi. Frásagnir hef ég séð um að Danir hafi stillt út stórum silfurbergskristöllum á einhverjum heimssýningum o.þ.h. á 19. öld. Ég hef ekki haldið öllum slíkum frásögnum til haga, en til dæmis segir G. vom Rath í Annalen der Physik 132, bls. 530, 1867 að á því ári hafi í der dänischen Abtheilung der Pariser Ausstellung verið (ótilsniðinn) kristall að stærð 2 1/2 fet og breidd 1 fet.

Sitthvað í umfjöllun um silfurberg í seinni tíma ritum m.a. hinni íslensku Wikipediu er ónákvæmt, raunar einnig í því sem ég hef skrifað sjálfur vegna þess að nýjar upplýsingar er ég að finna smátt og smátt. Skrá um ýmis rit mín og erindi varðandi silfurbergið er á heimasíðunni www.raunvis.hi.is/~leo undir "Web-publications". Ég bendi sérstaklega á 400 bls. skýrslu frá 2010 sem hægt er að lesa og prenta út. Ég mun vonandi bæta við hana mörgum heimildum o.fl. síðar á árinu. Nýjasta grein mín sem aðgengileg er þar kom út fyrir nokkrum dögum í tímaritinu History of Geo- and Space Sciences. Af þessum ritum má vel draga þá ályktun, að Helgustaðanáman sé merkasti staður á Íslandi í heimssögulegu tilliti. Hinar ýmsu stofnanir (landshlutans og landsins) sem sjá um byggðaþróunar-, umhverfis-, ferða- og safna-mál, ættu að geta nýtt sér þá staðreynd á ýmsan hátt.

Sumir fjölmiðlar einkum útlendir hafa löngum haft furðu mikinn áhuga á sólarsteinum og þessháttar "fornmanna-vísindum". Jókst hann enn eftir birtingar greina í ritum Konunglega Vísindafélagsins í London á nokkrum síðustu árum (Hegedüs o.fl. 2007, Ropars o.fl. 2012) sem fjalla m.a. um fund kalkspat-mola í gömlu skipsflaki í Ermarsundi. Ég er sammála þér, Þorsteini Vilhjálmssyni (sjá kafla hans í ritinu  Íslensk Þjóðmenning 7, 1990) o.fl.skynsömum mönnum sem ég hef rætt við, um að hæpið sé að tengja sólarsteina úr fornritum við hvort heldur er silfurberg eða landafunda-sjóferðir, af ýmsum ástæðum. Ég hef því látið öðrum eftir að ræða um þau mál á prenti. Ritgerð Peters Foote 1956 hefur farið fram hjá mér en ég er að verða mér úti um afrit. Árni Einarsson líffræðingur sagði mér fyrir nokkrum árum frá sólarsteinum í máldögum kirkna og hefur birt grein í Griplu XXI 2010 þar sem þeir koma við sögu. Ég vissi ekki að þar gæti verið um sólúr úr steini að ræða eins og þú nefnir, hélt frekar að það hefðu kannski verið steinar með hringlaga formum í, eða steindir sem sýndu einhver sérstök litbrigði (enda mun Sonnenstein á þýsku allavega nútildags geta átt við tiltekið feldspat með þesskonar eiginleika).

Kveðja,

Leó Kristjánsson

Íslenskar súpermýs

 

Nýlega minntist ég á Åge Meyer Benedictsen. Langamma hans á Íslandi hét Jarþrúður Jónsdóttir og trúði því að íslenskar mýs gætu róið á kúadellum. Íslendingar trúa oft hvaða dellu sem er. Má til að mynda nefna Kínverja nokkurn sem vill verða keisari uppi á öræfum og dellunni í íslenskum fjármálafurstum áður en allt hrundi á Fróni. Ég reyndist sannspár í færslu minni um þá í frásögninni um súpermýsnar íslensku, sem fyrst birtist 6.11.2007.

---

Dr. Ebenezer Henderson, Skotinn sem gerðist prestur í Danmörku og dreifði biblíum út um allt, velti líka fyrir sér veraldlegum fyrirbærum. Hann velti fyrir sér íslenskum músum í ferðabók sinni frá Íslandi árið (1818). Þar skrifar hann á blaðsíðum 417-19 um athuganir Eggerts Ólafssonar og Bjarna Pálssonar, sem fyrst komu út í Íslandslýsingu þeirra árið 1772. Rannsóknir þeirra bentu til þess að hagamýs söfnuðu berjum og öðru ætilegu á þurrar kúadellur, sem þær svo roguðust með niður að næsta læk, hoppuðu um borð og stýrðu dellunni með halanum, þangað til þær voru komnar heilu og höldnu á áfangastað.

Hr. Hooker, sem einnig ferðaðist á Íslandi, henti gaman af þessari vitleysu hjá Eggerti og Bjarna og segir okkur að sérhver viti borinn Íslendingur hlægi af þessari upplýsingu Eggerts og Bjarna.

En Henderson var trúmaður og hann tilkynnti lesendum sínum með mikilli andargift í bók sinni Iceland: Or the  Journal of A Residence in the Island during the Years 1814 and 1815:

"Having been apprised of the doubts that were entertained on this subject, before setting out on my second excursion, I made a point of the account, and I am happy in being able to say, that it is now established as an important fact in natural history, by the testimony of two eye-witnesses of unquestionable veracity, the clergyman of Brjamslæk, and Madame Benedictson of Stickesholm, both of whom assured me that they had seen the expedition performed repeatedly".

 Ebenezer Henderson hafði mikil áhrif á skeggtísku Össurar Skarphéðinssonar

Madame Bendediktsson, sem hét Jarþrúður Jónsdóttir (og var kona Boga Benediktssonar faktors og fræðimanns) hafði á sínum yngri árum haft möguleikann á því eina kvöldstund, að virða fyrir sér mýs við strönd lítils stöðuvatns, og sjá hvernig litlu dýrin léku listir sínar sem ferjumenn. Maddaman greindi einnig frá því að mýsnar hefðu notað þurra sveppi sem töskur.

Annað hvort hefur frú Jarþrúður sjálf verið á sveppum þetta sumar, eða að hún hafi verið berdreymin í meira lagi og hefur máski séð fyrir sér Íslendinga árið 2007 fyrir utan Bónusverslun, en ekki getað sett þá sýn í samhengi - ekki trúað sínum eigin draumum.

Þetta athæfi íslenskra músa þótti enn svo merkilegt árið 1832, að alþýðufræðararnir hjá Penny Magazine sögðu frá þessu og bættu við myndinni af íslenskum músum á siglingu.

Nú er vandamálið bara, að ég veit ekki hvort þetta er rétt eða rangt. Ég hef aldrei fylgst með músum. Geta íslenskar mýs siglt á kúadellum og hafa þær yfirleitt leyfi til þess? Sumir íslenskir fjármálasnillingar geta greinilega siglt á hvaða dellu sem er og er þeim trúað fram í rauðan dauðann.

Tóm steypa

 

Í frétt Sjónvarpsins í fyrrakvöld var greint frá því að Húsafriðunarnefnd freistaðist þess nú friðalýsa hús og mannvirki í Skálholti undan viðundrinu sem menn byggðu á liðnum vetri við norðurhlið Skálholtskirkju. Ég vona að Húsafriðunarnefnd verði kápan úr því klæðinu.

Með núverandi menntamálaráðherra, sem neitað hefur að taka afstöðu til ólöglöglegar leyfisveitingar Fornleifaverndar Ríkisins, sem gaf út leyfið til að óskapnaðurinn í Skálholti yrði reistur, er það borin von að sú ósk Húsaafriðunarnefndar rætist. Fornleifavernd Ríkisins neitar einnig að tjá sig um málið, svo líklegast verður að fara með þá beiðni fyrir einhverja nefnd sem getur rakið garnirnar úr Fornleifavernd Ríkisins og kennt ráðherra stjórnsýslu.

Færi ég einnig fréttamanni sjónvarpsins bestu þakkir fyrir að sýna alþjóð aðeins betur hvers konar ævintýrakarlar og leiktjaldasmiðir hafa verið að verki í Skálholti. Tilgátuhús sem á að sýna byggingalist fyrri alda á einum helgasta stað landsins, inniheldur plast, tjörupappa og gerviefni og greinilega líka hraðsteypu eins og sýnt var í sjónvarpsfréttinni.

Svo er því borið við, að Þorláksbúð með plastdúk og steypu sé byggt með húsagerð á Stöng í Þjórsárdal sem fyrirmynd. Svo er ekki, og get ég sagt það með ró í huga, þar sem ég hef manna mest rannsakað minjar að Stöng í Þjórsárdal. Skúrinn í Skálholti, og Þjóðveldisbærinn við Búrfell í Þjórsárdal kemur byggingum á Stöng í Þjórsárdal ekkert við. Þó að yfirsmiðurinn að Þorláksbúð með steypuslettunum, hafi smíðað innviði fyrir hugmyndakirkju arkitekts sem teiknaði „eftirmynd kirkjunnar á Stöng", þá er ekki þar með sagt að sú kirkja eigi nokkuð sameiginlegt með þeim byggingum sem á miðöldum stóðu á Stöng í Þjórsárdal.  Ég stjórnaði rannsóknum á kirkjurústinni á Stöng í Þjórsárdal, og ég vil meina að kirkjulíkanið sem var reist við Þjóðveldisbæinn eigi ekkert skylt vil kirkju þá sem stóð á Stöng í Þjórsárdal. Sjá hér. Hér má hins vegar lesa grein um rannsóknirnar á kirkjunni Þjórsárdal og einnig hér og hér.

Bið ég aðstandendur byggingarinnar sem klambrað hefur verið saman norðaustan við dómkirkjuna í Skálholti vinsamlegast um að hætta að ljúga opinberlega til um hvar þeir hafa sótt sér hugmyndir að byggingu sinni. Hugmynd þeirra er kannski sótt í teikningar arkitektsins Hjörleifs Stefánssonar, en Hjörleifur hefur hins vegar hina mestu ímugust á því fyrirbæri sem reist hefur verið í Skálholti á síðastliðnum vetri. Hann sagði sig úr stöðu formanns í Húsafriðunarnefnd vegna þess að þessu furðubygging varð að veruleika í trássi við ráðleggingar Húsafriðunarnefndar.

Menn, eins og Gunnar Bjarnason smiður, ættu að sjá sóma sinn í því að taka þessa hræðilegu byggingu sína niður og reisa hana annars staðar, þar sem hún veldur ekki spjöllum. Ég legg til að hann biðji Fornleifavernd og Menntamálaráðyneytið um fjárhagslega hjálp til þeirrar framkvæmdar. 

Fréttir úr framboði

Nýlega, er Ari Trausti Guðmundsson, hinn landsþekkti jarðfræðingur og fjölmiðlamaður boðaði forsetaframboð sitt, greindi ég svolítið frá ættum Ara í Þýskalandi. Þótt oft hafi loðað einhver nasistaára yfir Guðmundi frá Miðdal, föður Ara, vita kannski fæstir að lítið fer fyrir þýskum uppruna Ara. Forfeður hans í Þýskalandi voru að helmingi, ef ekki að meirihluta til, af gyðinglegum uppruna og höfðu síðustu kynslóðirnar verið kaupmenn í bænum Pasewalk í Pommern (Mecklenburg-Vorpommern).

Ég sá, að Egon nokkur Krüger, efnafræðingur og menntaskólakennari í DDR, og síðar áhugasagnfræðingur í sameinuðu Þýskalandi, hafði skrifað bók um gyðingana í Pasewalk. Ég tók mig til og keypti bókina sem kostaði aðeins 15 evrur. Hún er vel skrifuð og með virðingu fyrir efninu.

Í bókinni má lesa um kaupmennina í Sternberg-fjölskyldunni, pólsk-þýska forfeður Ara Trausta, m.a. Meyer Sternberg, sem fæddist í Obersitzko í Posen (nú Obrzycko) árið 1815, og telst mér það til að hann sé langalangafi Ara Trausta. Í Obersitzko voru fangabúðir á síðari heimsstyrjöld, sem heyrðu undir hinar illræmdu fangabúðir í Stutthof sem margir fangar frá Norðurlöndum lentu í.

Meyer þessi átti klæðaverslun við Am Marktplatz 28 í Pasewalk. Síðar fór Meyer einnig að versla með matvörur. Í auglýsingu árið 1868 bíður hann t.d. léttsaltaða síld af hollenskum sið Matjes-Hering empfing und empfhielt M. Sternberg. Salt auglýsti hann einnig eftir að einokun á salti var aflétt: Salz - Bei Aufhebung des Salzmonopols empfehle ich meinen geehrten Kunden von heute ab stets feinstes trockenes Crystall-Speise-Salz in Säcken von Netto 126  8/30 Pfd. Inhalt, sowie ausgewogen in jeder beliebigen Quantität, M. Sternberg. Allt var hægt að selja, t.d. svínafitu: Frisches ausgebratenes Schweinschmalz offerirt billigst M. Sternberg.

Saga Sternberg fjölskyldunnar í Pasewalk fyllir aðeins 3 blaðsíður af 203 blaðsíðum í bók Egon Krügers. Bókina Jüdisches Leben in Pasewalk; Familiengeschichten, Familienschicksale, Stolpersteine, er hægt að kaupa vefsíðu Schibri-Verlag (ISBN 978-3-86863-022-0). Þetta er hluti af sögu íslensks forsetaframbjóðanda og ekkert ómerkilegri en svo margt annað sem til boða stendur.

Hitler var líka í Pasewalk 

Að lokum er einnig vert að minnast þess að bærinn Pasewalk var einnig hluti af geðveikislegri sögu Hitlers. Þangað var hann færður á sjúkrahús í lok fyrri heimstyrjaldar og var því lengi haldið fram að hann hefði verið þar vegna blindu sem orsakaðist af gaseitrun. Dr. Karl Kroner, læknir og gyðingur sem allranáðugast komst til Íslands fyrir bláan augnlit arískrar konu sinnar og smekk íslensks sendiráðsritara fyrir bláeygum þýskum konum, og sem reyndar var líka bláeygur, upplýsti leyniþjónustu Bandaríkjahers um "veikindi" Hitlers í Pasewalk, er Kroner var enn á Íslandi árið 1943 (aska hans er reyndar grafin í Fossvogskirkjugarði).

 

Karl Kroner í fyrri heimsstyrjöld, þegar hann hitti Hitler í Pasewalk. Sonur hans Klaus Erlendur (th) lést í Bandaríkjunum árið 2010.

Karl Kroner greindi leyniþjónustu Bandaríkjanna frá því sanna um „sjúkdóm" og ímyndunarveiki Hitlers, eins og kemur fram í bók taugasérfræðingsins David Lewis-(Hodgson) um Hitler, sem ber heitið The man who invented Hitler (2004), sem og í bókinni Hitler in Pasewalk (2004) eftir Bernhard heitinn Horstmann. Sjá hér.

Hitler var einnig á spítala árið 1916. Hugsið ykkur, hvað hefði gerst ef hann hefði verið drepinn í stríðinu. Hjalti er annar frá hægri í efstu röð.

Líkneskjadýrkun

 

Þjóðminjaverði og Skáksambandi Íslands kemur akkúrat ekkert við hvað einhver maður úti í bæ selur á uppboði. Það sem hann selur eru ekki minjar eða fornleifar í skilningi þjóðminjalaga. Skáksambandið seldi manninum gripina, og þar með voru þeir og "verðmæti" þeirra úr sögunni fyrir Skáksambandið.

Ég á sjálfur skyrdollu sem Bobby Fischer skrifaði "Fucking Jews" á, tyggjóklessu sem Sæmi Rokk tuggði fyrir 1. skákina sem tefld var, fjórar flugur sem Boris Spassky fann á hótelherbergi sínu á Hótel Sögu, sem og kaffibrjóstsykur hollenskan, sem dr. Max Euwe gleymdi heima hjá föður mínum. Skáksambandið fær aldrei þessa gripi eða ágóðann af sölu þeirra - ALDREI!

Menn eru svo að hlæja af monstransi kaþólikka með blóði fv. páfa sem nýlega kom í karmelítaklaustrið í Hafnafirði. Það er hægt að kyssa og kjassa í þeim tilgangi að fá allra sinna meina bót. Mér sýnist þó, að líkneskjadýrkun á gripum sem notaðir voru af sjúkum gyðingahatara, sem tekinn hefur verið í heilagra manna tölu á Íslandi, vera álíka helga fyrir suma Íslendinga eins og blóðnasablettur úr páfa. Ekki er öll vitleysan eins. Fetíshismi er greinilega ríkur í sumum Íslendingum.

Maður getur furðað sig á yfirlýsingagleði þjóðminjavarðar, sem í afskiptum sínum af því hvað maður úti í bæ gerir við eignir sínar, fer langt út fyrir starfssvið sitt og -reglur.