Draumur fornleifafræðingsins

er að finna kúk. Einn slíkur, sem enn var mjúkur en frekar rýr, fannst um daginn í Óðinsvéum. Hann mun vera um 8-900 ára gamall og því jafnvel varðveittur og Landnámabók. Saur þessi er mikil og góð heimild um danska sögu ef marka má áhuga fjölmiðla.

Excrementum Othenarum

Blaðamenn eru seigir að þefa og grafa upp skít, og einn fremsti rannsóknarblaðamaður Politiken labbaði einmitt framhjá holunni í hægðum sínum um leið og kúkurinn fannst in situ. Kúkurinn lyktaði enn. Blaðamaðurinn, sem ekki kallar allt ömmu sína þegar að kúkum kemur, spurði strax fornleifafræðingana, hvernig þeir vissu að þetta væri ekki manni. Vildu fornleifafræðingarnir ekki útiloka það, en töldu að hann væri of breiður til að hafa komið úr mennskum rassi. Þeir vita greinilega ekki hve stór sum rassgötin geta verið í blaðamannastétt. Sjá hér

Fullvissuðu fornleifafræðingarnir í Óðinsvéum blaðamanninn um að kúkurinn yrði rannsakaður betur en með lyktarskyninu einu, til að ganga úr skugga um hvað hundurinn hefði étið. Mann grunar að heilmargar aðrar upplýsingar gætu komið úr þessu stykki. Hvar hundurinn liggur grafinn fylgir ekki sögunni.

H. C. Andersen félagið í Óðinsvéum telur öruggt að hér sé fundið nýtt ævintýri meistarans. Leikmannafélag kaþólskra í Danmörku telur að þarna séu komin jarðteikn, helgir dómar heilags Knúts. Engar upplýsingar eru þó um slíkt í análum. Grænlenski róninn i Vestergade er hins vegar fullviss um að þetta sé tútílak tíkar hans sem fór á lóðarí um daginn. Hún er grafhundur, Canis archaeologorum.

Gott er að gamall saur leysist betur upp á Íslandi en í Danaveldi, því annars fylltust allar geymslur Þjóðminjasafnsins og varðveita þyrfti stykkin í gámum. Hugsið ykkur ástandið.

Faðirin at Trabant er deyður

Já, faðir Trabantsins er allur, ef trúa má færeyska netmiðlinum Portal. Werner Lang dó sl. mánudag á heimili sínu í Zwickau, 91 að aldri. Þessi tíðindi las ég þegar ég var að leita að fréttum um hvernig Krataprinsessan danska, Thorning Smith, ætlar að svíkja Færeyjar í makríldeilunni.

Þessi eðalalþýðuvagn var á tímabilinu 1957 til 1991 framleiddur í yfir 3 milljónum eintökum í Zwickau og slatti þeirra endaði ævi sína á Íslandi.

Ekki átti ég Trabant, en ók um tíma Wartburg skutbíl, kommísaraútgáfu með lituðum rúðum og sérlega góðu gerviefni í klæðningu og miklu af krómi. Móðir mér gaf mér loks þennan bíl sinn, vel notaðan. Hann þjónaði lengi vel sem bifreið fornleifarannsóknanna í Þjórsárdal og bar nafnið Brúnó, sem vísaði til litar bílsins, sem var karamellubrúnn.

Sonur minn var mjög veikur fyrir Trabant þegar við fórum nýverið á DDR-safnið í Berlín, en merkilegri þótti honum þó flokksgæðinga-Volvoinn sem þar var líka til sýnis. Nokkrum dögum síðar heyrði ég af umhverfisvænum ljósbláum Volvo Steingríms J. og sá þá að sænskt öryggi og velferð tryllir verkalýðsforingja og byltingarseggi meira en alþýðudrossíur.

Trabant er og verður hluti af sögu Íslands, þótt hér hafi Fornleifur farið hættulega nærri nútímanum.

Sonur minn setur sig í stellingar bílstjóra Honneckers

 

Steingrímur mætir hjá ÓRG á sænskum Palmeobile - Palmoline

Mikilvæg fyrirspurn um lýðveldið

Í byrjun árs 1944, nánar tiltekið 14. janúar, skrifaði ungur íslenskur námsmaður við Columbia háskólann í New York bréf með fyrirspurn til danska sendiráðsins í Washington, sem þá gegndi hlutverki ríkisstjórnar Dana þar vestra. Námsmaðurinn íslenski, sem var í framhaldsnámi í þjóðréttarfræði, bjó á besta stað á Manhattan, nánar tiltekið í Stuyvesandt Building, 258 Riverside Drive og notaði hann bréfsefni Columbia University þegar hann sendi danska sendiráðinu bréf sitt.

Námsmaðurinn var enginn annar en Hans Georg Andersen (1919-1994) og erindi hans var að leitast eftir upplýsingum um afstöðu Dana til Íslands og Sambandsslitanna. Hann skrifaði:

I would appreciate it very much if you could inform me as to whether the Danish Government has made any statement regarding the Icelandic plans for the termination of said treaty [samninginn frá 1918] as well as the plans for the establishment of a republic in Iceland.

Þessari fyrirspurn svaraði C.A.C. Brun, sem hafði verið sendiráðsritari í Reykjavík 1936 til 1941 , þegar hann ákvað að ganga til liðs við Henrik von Kauffmanns sendiherra í Washington. Brun var "ljósmóðir" eða öllu heldur fæðingalæknir íslenska lýðveldisins, og vita það ef til vill fæstir, því íslenskir sagnfræðingar sem hafa ritað um sambandsslitin hafa alls ekki verið í réttum skjalasöfnum.

Hans G. Andersen á miðjum aldri

C.A.C. Brun á heimili sínu í Tjarnargötu árið 1939

Allar þær skoðanir og fyrirgreiðsla Bandaríkjanna, sem þeim hefur verið þökkuð fyrir, voru að öllu leyti komnar frá C.A.C. Brun. State Department, utanríkismálaráðuneyti BNA, sótti ráðin varðandi Ísland til hans. Brun skrifaði öðrum sendiráðum í hinum frjálsa heimi og setti reglurnar varðandi Ísland. Hann skildi fyllilega óskir meirihluta Íslendinga og hafði góða þekkingu á Íslendingum. Jón Krabbe, sem í ævisögu sinn tók heiðurinn af því að afstaða Kristjáns tíunda varð ekki neikvæðari en hún hljómaði árið 1944, átti engan heiður skilinn. Hann gerði ekki neitt til að tala máli Íslands. C.A.C. Brun ætti allan heiðurinn af því að blíðka konung. Brun hafði skrifað ritgerð og tilmæli um sambandsslitin sem konungi hafði borist eftir krókaleiðum.

Ég er að hefja ritun bókar um C.A.C. Brun með Kristjáni Sveinssyni sagnfræðingi og ætla að leyfa mönnum í tilefni hátíðarinnar að lesa það sem Brun ritaði Hans G. Andersen, sem síðar varð sjálfur mikilvægur diplómat fyrir Ísland og okkar fremsti sérfræðingur í þjóðrétti og landhelgis- og fisveiðiréttarmálum.

Svarið, sem Hans fékk, var lekið beint til íslenska sendiherrans í Washington, Thors Thors, góðvinar Bruns, og hann sendi skilaboðin til bróður síns á Íslandi, Ólafs Thors. Þar með vissu frelsisþenkjandi Íslendingar "óformlega" um afstöðu dönsku stjórnarinnar undir stjórn Kauffmanns sendiherra í Washington, sem sá um löglega stjórn Danska konungsveldisins meðan landið var undir hæl nasista. Afstaða manna í sendiráðinu í Washington var alls ekki eins tvístígandi og tvöföld roðinu eins og í danska sendiráðinu í Lundúnum, þar sem stjórnendur voru andvígir öllu því sem C.A.C. Brun lagði til um Íslandsmál.

Ekki líkaði öllum í Danmörku það sem fór fram, en þeir vissu lítið meira en íslenskir sagnfræðingar, hvað var að gerjast í Vesturheimi milli stjórnar BNA og C.A.C. Bruns hvað varðar sambandslitin.

Flokkurinn Venstre í Danmörku dreifði síðar (apríl 1944) í innbyrðis og leynilegri greinargerð eftir þingmanninn Vangsgaard til sinna flokksfélaga í Rigsdagen, þar sem þessa skoðun á blendingsfjölskyldunni Thors (Apríl 1944) er að finna: Naar Island har travlt nu, er det altsaa ikke Forbundsloven, der er i Vejen, men Ønsket om at indføre en Republik og afskedige Kongen, hvilket Islændinge selv erkender er en Revolution, og hvis Foregangsmand er den tidligere Udenrigsminister Olafur Thors, Søn af den brave Dansker Thor Jensen, der paa Island har gjort en eventyrlig økonomisk Karriere, og dennes islandsk fødte Hustru. Som den islandske Socialdemokrats Redaktør [ritstjóri Alþýðublaðsins] sagde til mig i 1930 ved Tusindaarsfesten, Børnene af dansk-islandske Ægteskaber er de mest danskfjendtlige. Det er ligesom vort paa disse Områder noget svage Blod ved denne Omplantning faar en ukendt Styrke, men en Styrke der desværre vender sig imod os. De islandske Socialdemokrater har forøvrigt som Landets mindst nationalistiske Parti staaet os Danske nærmest. 

Manni  finnst eins og sagan endurtaki sig stundum. Hverjir eru það sem einmitt nú vilja ólmir selja landið undir ESB og gefa upp sjálfstæði sitt?

January 19, 1944

Mr. H. G. Andersen

258 Riverside Drive

New York 25, New York                                                                                                  Confidential

 

Dear Sir:

                             In reply to your letter of January fourteenth concerning the attitude of Denmark towards the Icelandic plans for unilateral abrogation towards the treaty between Denmark and Iceland, I beg to inform you that the Danish Prime Minister on May 31, 1941, addressed a note to the Icelandic Charge d'Affaires in Copenhagen in regard to the resolutions of the Althing of May 17, 1941, in which he expressed his regret that Iceland had found it necessary at the present moment, (i.e. when Denmark was under German military occupation) to notify its views on this question of legal status involving both countries, but declared that Denmark would be prepared, as soon as conditions render it possible, to negotiate with Iceland on the basis of the provisions of the Union Act and with full consideration of the wishes of the Icelandic People.

                             When the Government of Iceland in September, 1942, notified the government in Copenhagen of a contemplated amendment to the constitution making it possible to establish a republic on short notice,  The Danish Prime Minister replied in a note of September 30, 1942, that when the agreement of 1918 was made it was anticipated that a desire for revision of the Union or even for its complete abrogation might arise in either of the two people. Provision for such a contingencies were made in the Union Act in full accord between Denmark and Iceland. The Danish Government was now as before of the opinion that it would be desireable and most dignified in every respect if the two brother nations in accordance with the good traditions of the Scandinavian countries, as in 1918 entered into negotiations in regard to the future arrangement in order to reach a result in complete mutual understanding. The Danish Government had taken it for granted after the exchange of views in 1941 that Iceland would refrain from taking any unilateral steps which would be prejudicial to the present basis for negotiations in respect to the future arrangement and considered the information now received regarding the proposed amendment to the constitution as a confirmation that it was not going to be disappointed in the its expectations of an understanding procedure on the part of Iceland.

                             Since August 29, 1943, there has been no Danish Government in existence. The Danish Legations are taking care of Danish interests abroad and on their own authority as the duly authorized representatives of Denmark, but it is not likely in case the contemplated unilateral abolition of the Union is actually carried out that they will take steps which would prejudice the position of the future Danish Government established after the liberation of Denmark.

                             It will be up to the future Danish Government to decide the attitude of Denmark. Personally I feel convinced that the government, although people in Denmark might have preferred that the liquidation of the  Union had taken place through negotiation, will not be inclined to enter into a discussion of the legal aspects of the matter but that it will take a benevolent and understanding attitude in accordance with Denmark's traditional policy: the questions of this kind should be in accordance with the wish of the majority of the population. Especially in regard to Iceland no Danish Government notwithstanding the provisions of Art. 18 of the Union Act would be interested in a continuation of the Dano-Icelandic Union after 1943 unless this wish is shared by the majority of the people of Iceland.

                             What the Danish people will consider important, as far as I can judge, is that the separation between Denmark and Iceland take place without ill feeling and that old ties of friendship and culture which exist in spite of all mutual misunderstandings in the past are not broken

Yours very truly,  

C.A.C. Brun 

Counselor [sic] of Legation

Forseti íslenska Lýðveldisins hylltur 18. júní 1944

To-Ya and his Ice Family

In the fall of 1936 a young Icelandic physician, Eyþór Gunnarsson, was studying and working at the ear-clinic of the University Hospital in Munich, Germany. One afternoon, when he was enjoying himself with friends at the Oktoberfest, he came across an interesting show in a small circus tent. The act was called Eismenschen, or Ice People, and the artists claimed they originated from Iceland in the far north. They were albinos and their show was called Sun-Play (Sonnenspiele; "original isländische Volksspiele").  

Doctor Gunnarsson bought a ticket to watch the show and he was not amused to say the least. The actors, some of which were not albinos, pretending to be Icelanders, presented an sketch which was supposed to be a depiction of a Reykjavík garden in bloom. Flowers and trees of paper sprung out while the fake "Icelanders" entertained with singing and tricks from the far north. Possibly, some fish-beating was going on too.

The patriotism of doctor Gunnarsson took some severe blows at the Oktoberfest in Munich, when he witnessed albinos with bushy hair, reddish eyes and pretending to be Icelanders in a rather primitive manner. He immediately contacted the Danish consulate in Munich to file a complaint against these imposters, which he mistakenly called Eismänschen or ice midgets. He attached his complaint with the above picture of the troupe of albinos. 

The Danish Consulate immediately contacted to the German police, who investigated the act, but found no reason to intervene. The leader of the troupe argued that his parents were Icelandic. But under the notorious interrogating methods of the German Police he eventually admitted that this was not an ethnological act, that it had very little to do with Iceland and was first and foremost an artistic presentation and expression.  

The leader of the circus-troupe Eismenschen finally admitted he was Austrian by birth and had no ties to Iceland whatsoever. The complaint of the Icelandic doctor was then forwarded with a short report to the Foreign Ministry in Copenhagen, where the officiasl found the whole matter rather amusing. The ministry notified the Chargé d´Affaires in Munich that no further actions would be taken against the Ice People.

To-Ya and his Ice family and Tom Jack (Karl Breu)

The Eismenschen troupe, which was not to the liking of doctor Gunnarsson in 1936, was the remnants of a quite famous circus troupe called To-Ya und die Eismenschen, which travelled widely around Europe in the 1920 and 30ies. In Great Britain the troupe was called To-Ya and his Ice Family. The troupe was founded by an albino artist by the name of Karl Breu. Breu was born in the Moravian town of Dubnany (now the Czech Republic) in 1884 (or 1876 according to other sources). Dubnany was then a part of the Austro-Hungarian Empire. Karl Breu´s parents, who worked in the glass and crystal industry, died when Karl was young and he was brought up by his mother´s family in the town of Lenora (Germ. Eleonorenhain).

At a very early age Karl Breu was fascinated by the circus and got a job in one as a clown. But very quickly he turned to magic acts, influenced and fascinated by Harry Houdini. Houdini was Jewish (originally Erik Weisz) and Breu an albino, so there was not so much difference. Breu very quickly adapted the stage name The Ice King (Eiskönig), with reference to his looks. However, when he engaged in escape acts, untying knots and getting out of chains and straitjackets, he became known as Tom Jack.  As Tom Jack he travelled all over Europe and in London he became famous for being thrown from the Tower Bridge all chained up inside a barrel. Tom Jack (Karl Breu) nearly met his maker in the Thames that day. At the peak of his career he was famous for his great white fuzzy hair.

Tom Jack´s (Breuer´s) wife was also an albino and called herself Wally Paradise. They had two children together. Together with the children and different albinos, as well as several other artists wearing white wigs, they were the Ice King and his family.

Just before WWII Tom Jack retired and purchased a plot of land in Lenora with the intention of retiring there with his family. Their time there was brief however as following WWII, and despite serving the Allied forces as an interpreter, Tom Jack and his family were the victims of displacement. He belonged to the German minority. After the war they settled in Beinstein, Germany and carried their circus activities on for some time there. Breu died in Beinstein in 1953. He is still the most famous son of the town of Lenora in the Czech Republic and is remembered for a foundation he sponsored for orphan children.

Here are some snapshots from the career of the "Eismenschen" troupe:

***

 

This freezing Arctic act was obviously very different from the Sonnenspiele act at the Oktoberfest in Munich in 1936. Print by the Adolph Friedländer Company 1935. Jaap Best Collection, Teylers Museum.

The Ice family in the fantastic collection of Jaap Best

The printing firm of Adolph Friedländer (1851-1904) in Hamburg  specialized in the designing and printing of posters for the amusement industry and especially circuses. In 1935 this firm, which was then run by the two sons of Adolph Friedländer, printed some small posters with the acts of the To-Ya and his Ice family troupe. This was only shortly before the Nazi expropriated this firm as they gradually did all Jewish businesses. The firm always produced high quality lithographs and had many designers and artists who contributed to this interesting and colourful printing activity. Everyone who wanted to be something in the circus arena, had a poster created by the Adolph Friedländer firm in Hamburg.

A great collection of the A. Friedländer´s poster and prints can today be found and studied in the collection of the Dutch Circus-collector Jaap Best. The collection is marvellously presented on this Dutch website. Here I found the 1935 promotion posters for To Ya and his Ice family, and information that cast light on the circus troupe which doctor Gunnarsson resented so much.

No information can be found on whether the Ice Family troupe kept penguins. Most likely they were added to the poster to attract gullible audience (Friedländer 1935). The Jaap Best Collection, Teylers Museum.

The Ice Family was a obvious mixture of good folks from the North- and the South-Poles, Greenland, Iceland, and Lappland. (Friedländer 1935). The Jaap Best Collection, Teylers Museum.

Today this valuable collection is kept at the world famous Teylers-museum in the city of Haarlem. Here I also discovered two hilarious posters with the Icelandic master of the ancient Icelandic wrestling called glíma. Jóhannes Jósefsson, who later engaged in the Hotel-business in Iceland was an Icelandic Glíma-master in his younger days. in 1909 he was obviously trying to promote the ancient glíma as a self-defence art. Posters for Adolph Friedländer could nothing but help in that effort.

Jóhannes Jósefsson,"The boy who can throw you any moment he likes to". The Jaap Best Collection, Teylers Museum.

Tom Jack escapes from his chains in front of the baffled police forces of all countries. A poster printed by the Adolph Friedländer company in 1910. The Jaap Best Collection, Teylers Museum.

 

This blog entry is an English version of Dr. V. Ö. Vilhálmsson´s earlier articles about the Eismenschen in Icelandic; See here and here. The information in this article can be quoted with reference to the source.

Meira um Ísfólkið

Margir muna kannski eftir Ísfólkinu, sem ég hef skrifað um hér á blogginu. Það var fjölleikahúshópur sem ferðaðist um Þýskaland og önnur lönd um miðjan 4. áratug síðustu aldar, og sögðust félagar í honum vera frá Íslandi. Þeir kölluðu sig Eismenchen von Islands hohem Norden. Síðla hausts árið 1936 móðgaði þessi hópur Eyþór Gunnarsson lækni með uppátækjum sínu. Hann fór á eina sýningu þeirra af forvitni til að sjá hvers kyns var og kvartaði síðar í viðeigandi ráðuneyti í Danmörku. Þar höfðu menn dálítið gaman af öllu saman.

Eins og margir vita, er hægt að stunda mikla fornleifafræði á netinu, án þess að fá leyfi hjá Minjastofnun, Þjóðminjasafni eða Sigmundi Davíð allsráðanda yfir öllu gömlu á Íslandi. Ég hef nýlega í algjöru leyfisleysi grafið upp ýmsar upplýsingar í Hollandi og annars staðar um þennan skringilega hóp í München.

To-Ya und die Eismenschen og Tom Jack (Karl Breu)

Sýningarhópurinn Eismenschen, sem Eyþór Gunnarsson sá í München, voru líklega leifarnar af sýningarhópnum To-Ya und die Eismenschen, som hafði lagt Evrópu að fótum sér á 2. - 4. áratug 20. aldar. Á Englandi var hópurinn þekktur undir nafninu To-Ya and his Ice Family. Flokkurinn var stofnaður af albínóa, Karl Breu að nafni, sem fæddist 10. janúar 1884 (sumir telja 1876) í borginni Dubnany í Bæheimi, sem þá tilheyrði austuríska keisaradæminu, en tilheyrir í dag Tékklandi. Foreldrar Karls, sem voru glergerðarfólk eins og margir í Bæheimi, dóu þegar hann var ungur og var hann þá tekinn í fóstur af fjölskyldu móður sinnar í bænum Lenora.

Karl Breu heillaðist ungur af sirkus og lífinu þar og réðst hann að einum slíkum sem trúður en fór fljótlega að stunda aðrar listir og stældi sjónhverfingarmeistarann Harry Houdini. Houdini var gyðingur (hét upphaflega Erik Weisz) og Breu albínói svo það kom út á eitt. Tók Breu sér listamannsnafnið Ískonungurinn (Eiskönig eða The Ice King), en notaði einnig nafnið Tom Jack í aðrar listir eins þegar hann leysti sig úr hnútum og hlekkjum líkt og Houdini. Tom Jack ferðaðist víða um Evrópu og í Lundúnum varð hann m.a. frægur er hann lét kasta sér í Thamesá frá Tower Bridge hlekkjuðum innan í tunnu. Sagan segir að þar hafi hurð skollið nærri hælum. Á hátindi frægðar sinnar var hann einnig þekktur fyrir sitt mikla, hvíta og hrokkna hár.

Tom Jack giftist albínóakonu sem kallaði sig Wally Paradise. Þau og börn þeirra tvö mynduðu flokkinn To-Ya und die Eismenschen ásamt öðrum albínóum og ýmsum öðrum sem brugðu sér í gervi hvítingja. Karl Breu lést í Beinstein í Þýskalandi árið 1953, en hans er enn minnst í Lenora í Tékklandi þar sem hann stofnaði sjóð fyrir fátæk börn.

Hér eru nokkrar myndir frá frægðarferli flokksins Eismenschen:

Neðsta myndin er af hluta hópsins sem lék listir sínar í München haustið 1936. Karl Breu er ekki á myndinni.

 

Einstök plaköt í safni Jaap Best

Fyrirtækið Adolph Friedländers (1851-1904) í Hamborg sérhæfði sig í hönnun og prentun plakata fyrir skemmtistaði og sér í lagi sirkusa. Árið 1935 prentaði fyrirtæki hans, sem þá var rekið af sonum hans tveimur, myndir fyrir sirkushóp goðsögunnar Tom Jacks, Eismenschen. Þetta var rétt áður en nasistar tóku fyrirtækið af fjölskyldunni Friedländer sem voru gyðingar. Fyritækið A. Friedländers var þekkt fyrir prentun mjög vandaðra litógrafía. Allir sem vildu vera eitthvað í þeim heimi, hvort sem það var í Þýskalandi eða utan, létu prenta vönduð litógrafíuplaköt hjá Adoph Friedländer í Hamborg

Mikið safn slíkra plakata og prentmiða er að finna í safni Jaap Best, hollensk sirkusáhugmanns  sem safnaði sirkusminjum. Það var einmitt í því safni (sjá hér) að ég fann myndirnar af To Ya og Ísfjölskyldu hans. Í dag er safnið varðveitt í Teylers-safninu í Haarlem í Hollandi. Síðast þegar ég var þar, skoðaði ég safnið en uppgötvaði þá ekki frístundaíslendingana Tom Jack og Ísfólkið. En þar fann ég þessi skemmtilegu plaköt frá 1909 með Jóhannesi Jósefssyni sem síðar var kenndur var við Hótel Borg. Árið 1909 var hann greinilega glímukóngur heimsins og barðist frækilega í fornmannabúningi og með fálkamerkið á brjóstinu við illmenni gráa fyrir járnum. Þarna sýnist mér nú jafnvel að komið sé frumsniðið fyrir hinn eina sanna Superman.

"The boy who can throw you any moment he likes to". Safn Jaap Best, Teylers Museum.

Sú saga, sem sögð hefur verið hér, er vitanlega brot af sögu fínna og viðkvæmra þjóðernistilfinninga á Íslandi.

Það kemst enginn upp með það að leika íslenska albínóa nema að vera kærðir til yfirvaldsins. Þýskir listamenn sem halda að þeir geti leyft sér að gera hvað sem er, jafnvel sprautumála minnispunkta á landið okkar hreina, ættu bara að fara að vara sig... Þeir verða að lokum felldir með sniðglímu á lofti.

Þetta var greinilega kuldalegra atriði en blómagarðurinn í Reykjavík, í atriðinu Sonnenspiele, sem hópurinn sýndi í München árið 1936. Safn Jaap Best, Teylers Museum.

 

Ekki fara sögur af því að hópurinn hafi haldið mörgæsir. Líklegar er að þær hafi verið settar á plakatið til að lokka til áhorfendur (Friedländer 1935). Safn Jaap Best, Teylers Museum.

Ísfólk var greinilega blanda af góðu fólki frá Norður og Suðurpól, Grænlandi, Íslandi og Finnmörku, allt eftir hentugleika (Friedländer 1935). Safn Jaap Best, Teylers Museum.

Tom Jack brýst úr fjötrum, lögreglu allra landa til mikillar undrunar, á plakati frá Friedländer (1910). Safn Jaap Best, Teylers Museum.

Brünhilde hjá Leynifélaginu hitti Adolf

 

Þetta hljómar eins og eitthvað plott úr 3. ríkinu, en er samt meinasaklaust og fræðandi. Útvarpskonan Brynhildur, með tilgerðalega rödd sem börn virðast skilja, fer í fornleifaleik við fornleifafræðinginn Adolf, sem reynir af bestu getu að tala til krakkanna. Þetta er Leynifélagið á RÚV. Myndin er af Adolf.

Hlustið á þáttinn og lærið meira um fornleifafræði, um að keyra hjólbörur í rigningu, að leika sér í sandkassa og að finna "alls konar dót" í gröfum. Í þættinum finnur Adolf nagla með ró og finnur fram "stóra dýrið" úr óáföllnu silfri. Afar fróðlegur leikþáttur, en ætli Adolf hafi fengið leyfi til að grafa fyrir Leynifélagið? Brynja Björk verður örugglega ekki hress með þessa skýrslu.

Auf Wiedersehen, krakkar.