Slysin eru mörg

Orri Vésteinsson er í dag (19. júní 2012) í Morgunblaðinu með heilmikla orrahríð í garð Menntamálaráðuneytisins vegna nýrra þjóðminjalaga, Laga um menningarminjar, sem hafa verið til umræðu á Alþingi. Kallar Orri grein sína Menningarslys.

En slysin eru að mati Fornleifs ærið mörg, ekki aðeins í gerð skriffinna á lögum til að þjónka við önuga og deilukennda stétt, þar sem siðferðið hefur ekki alltaf verið upp á marga fiska.

Kannski mætti Orri hafa stílað ádeiluna á fleiri en hið illa mannaða ráðuneyti, sem og aðra þætti sem valda því hægt er að deila á þessi nýju lög. Miðað við breytingartilögur á breytingartillögur allsherjar- og menntamálanefndar sjálfrar og umræðuna, sem hægt er að hlusta á á vef Alþingis, eru lögin illa unnin og gerð í litlu samráði við þá sem vinna eiga eftir þeim og af greinilegu áhugaleysi stjórnmálamanna, sem flestir hafa litla burði og getu til að vinna með þennan málaflokk.

Áhyggjur prófessors Orra, sem reyndar er sérfræðingur í sagnfræði, (sem er nú líka gamalt slys móðgun við stétt fornleifafræðinga), eru skiljanlegar. Deild sú við HÍ, sem hann stýrir, hefur pungað út fjölda fornleifafræðinga sem lítið eða ekkert fá að gera ef skráninga fornleifa falla nú að mestu á sveitarfélögin, misjafnlega illa efnuð. Sjá hér

 

Getur verið of mikil gróska í grein? 

Vegna þeirra óhemjumiklu og í raun óeðlilegu grósku í íslenskri fornleifafræði, sem er meiri en annars staðar miðað við íbúafjölda landsins, þá munu stúdentarnir hans Orra ekki fá vinnu við skráningu í eins miklum mæli og hingað til. Víða er þegar búið að skrá fornleifar í ríkari sveitarfélögum landsins. Annars staðar er ekki til stök króna til slíkra verka.

Þannig verða fyrirtæki, sem lifað hafa af fornleifaskráningu, af fjármagni, t.d. það fyrirtæki sem Orri tengdist og tengist á vissan hátt enn, Fornleifastofnun Íslands. Sú „stofnun", sem er reyndar bara sjálfsbjargarviðleitnisfyrirtæki úti í bæ, notar nafn eins og væru um opinbert apparat að ræða. Fyrirtæki þetta hefur notið mest allra góðs af því góðæri sem hefur ríkt í stuðningi til íslenskrar fornleifafræði og af framkvæmdagleðinni fyrir 2008-hrunið. Fornleifastofnun Íslands hefur notið ríkulegs stuðnings frá ríkinu, sem undrar miðað við stapp sem þetta fyrirtæki hefur átt í við ráðuneytið, Fornleifavernd Ríkisins og svo keppinauta sína. Fornleifavernd Ríkisins er einnig afar umdeild "stofnun", eins og málin með Þorláksbúð sýna best. Fornleifavernd á nú að setja undir einn og sama hatt með Húsafriðunarnefnd og er skálmöldin og slagurinn um stöður við þá stofnun þegar hafin að mér skilst. Það mun ekki verða friðsamlegt ferli.

Það er þó ekki eins og fornleifarnar séu allar að hverfa vegna skráningarleysis ef ríkið borgar ekki skilyrðislaust fyrir endalausar fornleifaskráningar. Þær munu hvort sem er verða skráðar og rannsakaðar ef til framkvæmda kemur á ákveðnum svæðum og svæðið fer í umhverfismat eins og vera ber.

Það sem nýju lögin hefðu átt að innihalda voru miklu frekar greinar um skipulega skráningu fornleifa í hættu vegna landbrots og skógræktar, svo eitthverrjar af hættunum séu nefndar. Það gætu flest sveitarfélög kostað og ríkið jafnvel líka, þótt það eyði frekar fé í ESB-ferlið. Í ESB hafa fornleifafræðingar það alls ekki eins gott og hin litla klíka sem hrifsað hefur til sín öll verkefni á Íslandi, jafnvel með aðstoð risavaxins prófessors úti í heimi, sem reyndi að neyða íslenskan stúdent úr doktorsnámi hér um árið til að hjálpa samstarfsaðilum sínum hjá Fornleifastofnun Íslands að komast yfir „arðbær" verkefni á fornleifamarkaðnum. Sami prófessor lofaði mér að koma í veg fyrir að ég fengi nokkurn tíma vinnu í íslenskri fornleifafræði og að fjármagni frá BNA sem hingað til hafði runnið til fornleifaævintýra hans á Íslandi yrði beint "to the Soviets" eins og hann orðaði það.

 

Fyrst og fremst verktakar, svo fornleifafræðingar  

Verktakaæðið í íslenskri fornleifafræði, þar sem margir voru undir pilsfaldi eða til reiðar við stóra prófessorinn í New York, er líklega að líða undir lok. Fornleifafræðin er vonandi að verða að fræðigrein, þar sem menn básúna sig aðeins minna í fjölmiðlum á sumrin en þeir hafa gert hingað til, um grænlenska sjúklinga, fílamenn, verstöð fyrir landnám og aðrar innihaldslausar sensasjónir og rugl.

Kennsla í fornleifafræði á Íslandi er kannski ekki eins nauðsynleg og halda mætti. Nám við erlenda háskóla í þeim löndum sem Ísland hafði menningartengsl við, er mun farsælli leið til að læra um fyrri aldir á Íslandi, en heimalningsfornleifafræði sú sem mér sýnist hafa verið kennd við HÍ. Í HÍ hafa skoðanir ákveðinna manna voru kenndar meðan aðrir fengu ekki rit eftir sig á lestralista deildarinnar. 

Ef maður skoðar sumar ritgerðir í fornleifafræði við HÍ, sem hægt er að sjá á netinu er furðulegt hve lítil þekking er á menningarleifum og forngripafræði Norðurlandanna og annarra nærliggjandi landa. Það hlýtur að endurspegla kennsluna og leiðsögnina. Menn eru t.d. að skrifa um ákveðna gerð gripa en vantar helstu heimildir frá öðrum löndum. Menn geta ekki látið sér nægja nám við HÍ í fornleifafræði og ættu að leita út fyrir landsálana.

Fornleifafræðin á Íslandi gæti með tímanum orðið eins og Íslenskudeildin, þar sem menn voru fram eftir öllu að spá í hluti sem litlu máli skiptu, svo sem hver hefði skrifað Íslendingarsögurnar. Á meðan voru fræðimenn erlendis að nýta sér íslenskar miðaldabókmenntirnar á allt annan og frjósamari hátt. Einnig má nefna blessaða jarðfræðideildina (skorina), þar sem orð ákveðinna manna voru boðorð og trúarbrögð, og menn voru lagðir í einelti ef þeir dirfðust að andmæla.

Það þurfti t.d. jarðfræðing frá skoskum háskóla til að skilja og sjá að tilgátur mínar um að gosið í Heklu árið 1104 hefði ekki lagt byggð í Þjórsárdal í eyði. Fram að því höfðu flestir íslenskir jarðfræðingar og fornleifafræðingar með þeim ekki tekið það í mál. Þeir höfnuðu því án rannsóknar, að leirkersbrot frá 13. öld sem fundist hefur á Stöng í Þjórsárdal væri frá þeim tíma, eða aðrir gripir sem greinileg gátu ekki verið frá því fyrir gosið 1104. Menn þögnuð svo þegar kolefnisaldursgreiningarnar komu og kirkjan á Stöng og kirkjugarðurinn, sem ekki átti að vera það. Þegar 1104-gjóskan fannst undir mannvistarlögum fóru að renna á mennt tvær grímur.  En þegar kom í ljós við rannsóknir annarra, að ég hafði á réttu að standa um endalok byggðar í Þjórsárdal, tók maðurinn sem hrópar nú á síðu 17 í Mogganum um Menningarslys, það að sér í vísindagreingrein sem hann léði nafn sitt líkt og stóri prófessorinn í New York, sem lofaði mér útilokun frá íslenskri fornleifafræði, að reyna að hylma yfir það sem ég hafði skrifað um endalok Þjórsárdal. Ein aðferðin var að vitna aðeins í elstu greinarnar eftir mig, sjá hér.

Prófessorar í fornleifafræði geta því einnig, að mati Fornleifs, hæglega valdið menningarslysum á Íslandi og ekki tel ég víst að þeir séu að hugsa um hag greinarinnar þegar þeir deila á ný lög. Hagur fyrirtækis vinanna á Fornleifastofnun Íslands liggur að mínu mati miklu nær  hjarta Orra Vésteinssonar.

Orri Vésteinsson: Menningarslys

Hvað er í deiglunni ?

Vaðlaheiðargöng er greinilega til annars nýt en að flýta fyrir ferðum manna inn í óörugga framtíð. 

Greint var frá því á RÚV í fyrir nokkrum dögum, að fornleifafræðingar væru í óða önn að finna mikinn járnframleiðslustað frá miðöldum, þar sem Vaðlaheiðargöngin eiga að byrja að austanverðu.

Þetta er stórmerkur fundur og ljótt til þess að vita að þarna vinni fornleifafræðingar í kappi við klukkuna, fyrir skít á priki, til að rumpa af rannsóknarvinnu við það sem virðist einn heillegasti járnframleiðslustaður sem fundist hefur á Íslandi, og jafnvel smiðjustarfsemi líka. Greinilegt er af frétt Sjónvarps, að fornleifafræðingurinn heldur á deiglu. Kannski var þarna járnblástur og smiðja í tengslum við hann. Í fljótu bragði sýnist mér allt benda til þess að þarna sé verið að grafa upp stóra smiðju og það sem henni tengdist.

Fornleifur skorar á framkvæmdavaldið að gera þessari rannsókn hátt undir höfði og veita ríflegt fé í hana, svo heimildir fari ekki forgörðum. Þarna verður að ljúka rannsóknum að fullu.

Þarna við gangnamunnann bætist vonandi við vitneskja, t.d. við þá merku rannsókn á stórtækum rauðblæstri sem dr. Ragnar Eðvarðsson stýrði fyrir nokkrum árum síðan á Hrísheimum í Mývatnsheiði. Þar fundust einnig miklar leifar eftir járnvinnslu frá 10. og 11. öld. Sjá hér.

Gleðilega hátíð !

Fornleifur bætir hér við fánaskrúð þjóðhátíðardagsins með íslenskum fánum úr hollenskum og belgískum Turmac sígarettupökkum frá 4. áratug síðustu aldar. Sjá ítarlegar hér.

Tapað fundið

Í nýjasta hefti SKALK, hinu vinsæla, danska riti um fornleifafræði og sögu, er áhugaverð grein eftir ungan fornleifafræðing, Jens Winther Johannsen.

Greinin fjallar um grænlenskan grip sem fannst nýverið við fornleifarannsóknir í tengslum við byggingu neðanjarðarlestarstöðvar við Østerport í Kaupmannahöfn. Gripurinn grænlenski hefur endað í díki við Eystrahlið um miðja 17. öld.

Gripurinn er teinn eða oddur með krókum úr beini. Oddurinn er spjótsoddur af grænlensku fuglaspjóti, spjóti sem var kastað úr kajökum með kasttrjánungi. Gerir höfundur greinarinnar grein fyrir sögu þeirra Grænlendinga sem rænt var á ferðum Dana til Grænlands. Þeir voru færðir til Kaupmannahafnar á fyrri hluta 17. aldar til að svala forvitni konungs og svo hægt væri að „uppfræða þau útí Guðshræðslu, Tungunni og borgaralegum Sýslum". Rekur Johannsen sögu þeirra í stórum dráttum og leggur til að spjótsoddurinn, sem fornleifafræðingar fundu í Kaupmannahöfn, hafi týnst er Grænlendingar sýndu norska fræðimanninum Jens Bjelke spjótið einhvers staðar við Østerport, og hafi oddurinn síðar ratað í díkið.

Persónulega finnst mér mun líklegra að einn hinna nauðugu Grænlending, sem dauðleiddist í Kaupmannahöfn og dóu flestir úr þunglyndi þótt þeim hafi annars verið lýst sem glaðværu fólki, hafi eitt sinn læðst út á andaveiðar og verið að veiða sér önd í matinn á díkjum Kaupmannahafnar er oddurinn brotnaði af kastspjótinu. 

Svo mikið leiddist Grænlendingum í flatneskju Kaupmannahafnar, að þeir reyndu að strjúka á konubáti sem þeir smíðuðu sér, en komust aðeins yfir á Skán, þar sem þeir bjuggu í góðu yfirlæti hjá skánskum bændum áður en þeir voru fluttir aftur leiðindi Kaupmannahafnar.

Ég get ekki sagt meira um þennan skemmtilega fund við Østerport, nema að ég brjóti höfundarétt, og bendi lesendum á að finna sér eintak af Skalk nr. 2012 á bókasafni á Íslandi til að frétta frekar af örlögum frænda vorra á Grænlandi í kóngsins Kaupmannahöfn. Því óneitanlega er þetta merkilegur fundur, sem tengist enn merkilegri örlagasögu.

Einhvern tíman munu líklega finnast sauðskinnskór íslenskir með leppum í díkjum Kaupmannahafnar. Íslendingar köstuðu hins vegar svo vitað sé reiðhjólum í ölæði í díki Kaupmannahafnar, eins og menn geta lesið um í dönskum lögregluskýrslum sem upplýsa, að sökudólgarnir hafi verið tveir fornleifafræðingar, færeyskur og íslenskur  - þó ekki sá er þetta skrifar. Kannski segir maður frá þeirri uppákomu í seinni tíma annálum á blogginu Fornleifi.

Efst er mynd af Grænlendingnum Poq, sem að eigin frjálsum og fúsum vilja fór til Danmerkur árið 1724, svo það var líklega ekki hann sem tíndi örvaroddi sínum. Hann var fyrsti Grænlendingurinn sem tókst að snúa aftur á lífi til síns heima eftir dvöl í hjarta ríkisins. Á málverkinu, sem nú hangir í Þjóðminjasafni Dana, þar sem einnig sést Piqueroq samlandi Poqs, heldur Poq á spjóti með króksoddum af sömu gerð og oddurinn sem fannst í 17. aldar lögum í díkinu við Østerport, og sömuleiðis kasttrjáningur eða teinn sá sem notaður var til að kasta fuglaspjótinu.  

Nálhúsið og hrosshárin frá Stöng

Fimmtu getraun Fornleifs lauk eftir um það bil einn sólahring, þegar Bergur Ísleifsson gaf okkur rétt svör við öllum spurningum. Skulda ég nú lesendum Fornleifs ítarlegri upplýsingar um hrosshárið sem myndin með getrauninni var af.

Rannsóknir mínar á Stöng í Þjórsárdal hófust árið 1983. Þjóðhátíðarsjóður gaf mér það sumar smápening til rannsóknarinnar, sem dugðu fyrir nokkurra vikna launum fyrir tvo stúdenta. Árangurinn var góður. Við rannsókn á gólflögum skálans, sem enn stendur opinn á Stöng og er yfirbyggður, fundust eldri, óhreyfð gólflög, og sömuleiðis veggur eldri skála undir þeim sem nú er opinn gestum.

 

Uppgröftur í skálanum að Stöng í Þjórsárdal. Einar Jónsson teiknar. Ljósm. VÖV.

Nokkrir merkir gripir fundust við rannsóknina, en sá merkilegasti kom á næstsíðasta degi rannsóknarinnar. Það var nálhúsið sem þið sjáið hér á myndinni efst.

Nálhúsið fann ég í neðst í gólflagi skálans sem liggur undir yngsta skálanum sem til sýnis er í dag. Nálhúsið fannst rétt fyrir framan pallinn (setið) sem var meðfram veggjum skálans, framarlega (austast) í skálanum.

Ég og Einars Jónsson lögfræðingur og þá sagnfræðinemi, sem vann með mér, trúðum ekki okkar eigin augum og ánægja okkar fóru ekki framhjá hópi ferðamanna sem kom í heimsókn nokkrum mínútum eftir að við fundum hlutinn. Þar fór fyrir hópi Sigurjón heitinn Pétursson trésmiður, sem lengi var forseti borgarstjórnar í Reykjavík fyrir Alþýðubandalagið og einhverjir samflokksmenn hans og kollegar frá Norðurlöndum. Sigurjón fékk að höndla hlutinn og úrskurðaði með gantalegu brosi á vör að þetta hlyti að vera eitthvað stykki úr bíl og væri glænýtt. 

Þó ég þekkti ekki neitt nálhús með þessu sama lagi, gerði ég mér strax grein fyrir því að þessi gripur væri nálhús, og staðfestu tveir sérfræðingar á Norðurlöndunum það, en þeir höfðu heldur ekki séð nálhús sem var með þessu lagi og töldu gripinn "austrænan".

Nálhúsið séð frá enda þess. Ljósm. VÖV.

Er gripurinn var kominn í hús, fór innihaldið í nálhúsinu að þorna, og losnaði það að lokum úr nálhúsinu. Þetta voru einhvers konar trefjar. Ég fór með þær til Danmerkur, þar sem þær voru greindar af dr. Jesper Trier forstöðumanni forvörslustofu Forhistorisk Museum Moesgård í Árósum, sem var á sama stað og fornleifadeildin við háskólann í Árósum, þar sem ég nam fræðin. Jesper Trier sem er "fiberolog" og hafði sérhæft sig í alls kyns tægjum og taugum í egypskum fornleifum, var ekki í miklum vafa þegar hann brá ögn af hárinu undir smásjána. Þetta voru samankuðluð hrosshár, sem ugglaust er ekki mikið öðruvísi en hrosshár af hesti Faraós.

Hrosshárin í nálhúsinu. Ljósm. VÖV.

Hrosshárum hefur líklega verið troðið inn í rör nálhússins, sem var opið í báða enda, og það gegnt því hlutverki að halda nálunum í skorðum. Ekki veit ég hvort hrosshár séu betri til þess arna en t.d. ull, en hver veit?

Aldursgreining á birkikolum og beinum úr gólflagi því sem nálhúsið fann hefur sýnt, að gólfið og húsið sé frá 11. öld. Sjá t.d. hér.

Ég tel að nálhúsið á frá Stöng geti allt eins verið íslensk smíð. Á Stöng var smiðja á 10 öld, þar sem menn unnu með kopar og á nálhúsinu er skreyti Þjórsárdals, sem er hringur með punti í miðjunni, svokallaðir "Circle-dot" eða "konsentrískir hringir", sem reyndar er líka mög algengt skreyti um allan heim. En í Þjórsárdal eru flestir gripir með skreyti einmitt með þetta einfalda, alþjóðlega "mynstur".

Nálhúsið hefur farið á sýningar í 4. löndum og talað hefur verið um að framleiða eftirlíkingar af því til sölu, og þætti mér það í lagi ef einhver hluti gróðans af slíku framtaki, sama hvað lítill hann yrði, færi á einhvern hátt í áframhaldandi rannsóknir á Stöng í Þjórsárdal, sem mér hefur reynst erfitt að fjármagna.

Nálhúsið er nú til sýnis á Þjóðminjasafni Íslands í hinu kjánalega „Þjórsárdalsbúri", sem er glerkassi hálffullur af vikri sem eitthvert hönnuðargrey hefur flippað út með í föstu sýningu safnsins. Kassinn á að gefa tilfinningu af eldvirkni og eyðingu byggðar. Eldvirkni, ein og sér, eyddi reyndar ekki búsetu á Stöng eða byggð í Þjórsárdal, svo kassinn er út í hött. Einnig er bagalegt, að vart er hægt að sjá gripina frá Þjórsárdal vegna þess að of dimmt er í þessum eldakassa Þjóðminjasafnsins, sem verður líklega að teljast eitt kjánalegast gimmick safnasögu Íslands. Vikurinn, sem notaður er í þennan undrakassa, er ekki eini sinni vikurinn úr Heklugosinu 1104, sem um tíma var talið að hefði grandað byggð í dalnum. Nú hafa fornvistfræðingar og jarðfræðingar einnig gert sér grein fyrir því, að Þjórsárdalur lagðist fyrst í eyði á 13. öld.

Ítarefni

Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson (1989). Stöng og Þjórsárdalur-bosættelsens ophør. Í Bojsen Chris­tensen K. M. og Vilhjálmsson, V.Ö. (eds.) hikuin 15, 75-102. English summary.

Sami (1992) Færsla um grip númer 590 b í sýningarskránni Viking og Hvidekrist. Norden og Europa800-1200 (From Viking to Crusader; Wikinger, Waräger, Normannen; Les Vikings... Les Scandinaves et l'Europe800-1200) fyrir sýninguna Viking og Hvidekrist, sem var sett upp á Þjóðminjasafni Dana árið 1992 (sýningin var einnig í Paris - Berlín - Kaupmannahöfn 1992-93). Nordic Council of Ministers in collaboration with The Council of Europe; The 22nd Council of Europe Exhibition 1993.

Sami (1994) "Nálhús frá Stöng í Þjórsárdal. Í Á. Björnsson (red.). Gersemar og þarfaþing. Úr 130 ára sögu Þjóðminjasafns Íslands. Þjóðminjasafn Íslands, Hið íslenska Bókmenntafélag. Reykjavík 1994.

5. getraun Fornleifs

Fornleifur spyr eins og sauður að fornum sið: Hvaeretta á myndinni?

Veit hann það vel sjálfur, enda er leikurinn til þess gerður, að allir nema fornleifafræðingar svari. Fornleifafræðingar geta bara etið það sem úti frýs.

Vissuð þið, að hvergi í heiminum eru hlutfallslega til eins margir fornleifafræðingar eins og á Íslandi? Sú spurning er ekki hluti af getrauninni, en frekar spurning um raunalegt ástand, sem veldur því nú að þessi miklu fjöldi ágætu fornleifafræðinga mótmælir nýjum og illa hugsuðum Þjóðminjalögum sem greinilega voru ekki skrifuð af fornleifafræðingum. En var nú viturlegt að stofna fornleifafræðideild við Háskóla Íslands til að ala á heimalningshætti, skyldleikarækt og atvinnuleysi í greininni, þar sem fræðimennska er enn af skornum skammti, en stórtæk garðyrkja, óhemjuleg skurðagerð með tilheyrandi yfirlýsingagleði því mun algengari? Ef þið hafði skoðanir á því, lát heyra. En hér skal venjulegu fólki með áhuga á miklum aldri fyrst og fremst svara eftirfarandi spurningum

• A) Hvað er það sem á myndinni sést?
• B) Hvar fannst það?
• C) Í hverju fannst það?
• D) Hvað var hlutverk þess?

Hver er konan til vinstri ?

Beinin heilla, og konan hér á myndinni er engin undantekning frá þeirri reglu. Ljósmynd þessi, sem varðveitt er á Þjóðminjasafni Íslands, var tekin sumarið 1939 í Þjórsárdal, nánar tiltekið í kirkjugarðinum að Skeljastöðum, sem var nærri þar er Þjóðveldisbærinn stendur í dag.

Ég á fórum mínum ljósrit af dagbók Matthíasar Þórðarsonar þjóðminjavarðar frá rannsókninni, sem hefur farið framhjá ýmsum sem telja sig hafa gert rannsóknum í Þjórsárdal skil. Ekki kemur þar fram hvaða heimsókn þessi kona tengdist. Sumir, sem séð hafa mynd þessa hjá mér, létu sér detta í hug dr. Ólafíu Einarsdóttur, sem var fyrsti viðurkenndi fornleifafræðingur Íslands. Það þykir mér sjálfum ólíklegt, þar sem ég man eftir Ólafíu sem mun breiðleitari konu af Mýrarkyni með allt öðruvísi nef en konan sem skoðaði og kjassaði beinin í Þjórsárdal sumarið 1939. En hver veit?

Myndirnar sem teknar voru í garðinum þann dag sem konan lagðist með beinunum, eru einar af þeim fáu sem teknar voru af rannsókninni að Skeljastöðum, þar sem Matthías Þórðarson sem gróf að Skeljastöðum tók ekki ljósmyndir.

Konur eru svo hverflyndar, hér er ungfrú fornleifafræði 1939 til hægri

 

Til fræðslu fyrir þá sem alltaf eru halda því fram að beinin í Skeljastaðagarði hafi legið í gjósku frá Heklugosinu árið 1104, t.d. jarðfræðingur nokkur sem aldrei kom til Skeljastaða þegar verið var að grafa þar, þó svo að hann væri með í rannsókninni í Þjórsárdal árið 1939, þá má vera augljóst af myndunum , að svo er ekki. Þótt myndin sé svarthvít, get ég séð, að askan sem liggur undir konunni og beinunum er H3 gjóskan, sem er forsögulegt lag sem Hekla spjó yfir Þjórsárdal og víðar fyrir einum 2900 árum síðan, en gjóska þessi hefur víða blásið upp og flust mikið til, enda mjög létt. Flest mannabein í kirkjugarðinum lágu á uppblásnu yfirborðinu og höfðu bein sést þar í langan tíma og verið tekin af læknastúdentum og nasistum. Mun ég greina frá því betur síðar.

Allar upplýsingar um konuna til vinstri á myndinni (til hægri á þeirri neðri) væru vel þegnar. Einhver sonur eða dóttir þekkir kannski móður sína í hlutverki hinnar ungu og glaðlegu konu, sem greinilega hafði áhuga á fornum leifum og skjannahvítum beinum.

Glataði sonurinn er fundinn

 

Leiklistarsaga og saga kvikmynda eiga náð fyrir ásjónu Fornleifs, enda hvortveggja búið að gerjast á meðal okkar í meira en 100 ár. 

Hér skal greint frá búningum sem teiknaðir voru fyrir leiksýningu í Drury Lane Royal Theatre í Lundúnum árið 1905, og sem verður að telja hluta af íslenskri leiklistarsögu, þótt Íslendingar hafi lítið komið þar nærri, en leikritið gerðist reyndar á Íslandi - eða einhvers konar Íslandi.

Hall Caine (1853-1931) þótti maður einkennilegur í útliti, og átti kynhylli jafnt kvenna sem karla að því er talið er. Fyrir utan að vera mikið Íslandsvinur, var hann vinur gyðinga og hafði mikla ímugust á gyðingafordómum samtímamanna sinni. Hann skrifað m.a. verkið Syndahafurinn (The Scapegoat) um gyðinga.

 

Um aldamótin 1900 heimsótti breski rithöfundurinn Hall Caine Ísland og heillaðist af þjóð og landi. Hann ferðaðist eitthvað um Ísland. Er heim var komið, hóf hann að rita sígilda sögu um glataða soninn, sem hann staðsetti á íslensku sviði og í þeirri náttúru sem heillaði hann. Verk hans The Prodigal Son kom út árið 1904 hjá Heinemann forlaginu og seldist vel í hinum enskumælandi heimi. Hall Caine, sem hafði alist upp á eyjunni Man, var einn af vinsælustu höfundum síns tíma, en í dag telst hann ekki lengur til sígildra höfunda, enda var hann uppi á tímaskeiði er leiklistarleg melódramatík og væmnisviðkvæmni voru í tísku.

Fljótlega var tekin ákvörðun um að setja verk Hall Caines á svið í Lundúnum. The Prodigal Son var sýnt við sæmilegar undirtektir, en ekki fyrir fullum húsum á fjölum Drury Lane Royal Theatre i Lundúnum. Handlitaða ljósmyndin hér fyrir neðan er einmitt tekin árið 1905 og sést skilti á leikhúsinu í Covent Garden sem auglýsir Glataða soninn.

Drury Lane Royal Theatre 1905

Hall Caine hafði þegar árið 1890 gefið út aðra sögu sem að hluta til gerðist á Íslandi og bar hún titilinn The Bondman: A new Saga (Leiguliðinn). Það leikrit var einnig sett á svið í Drury Lane Theatre árið 1906, en þá hafði atburðarásin, sem var sú sama og á Íslandi, verið flutt yfir á aðra eyju, allfjarri Ísalandi. Sikiley varð nú sögusviðið og í lok sýninganna, sem voru fáar, gaus Etna í stað Heklu. Sagan var kvikmynduð í Bandaríkjunum árið 1916.

Leikbúningahönnuðurinn Comelli

 

Lítið er varðveitt frá sýningunni á Glataða syninum í Lundúnum nema frábærar vatnslitateikningar Attilio Comelli sem var einn fremsti leikbúningahönnuður í Lundúnum á þessum tíma. Fyrir fáeinum árum voru teikningar hans fyrir búninga sýningarinnar gefnar á V&A Museum (Victoria & Albert safnið), sem um sinn þjónar hlutverki leiklistasafns Breta, sem mun opna síðar í Covent Garden.

Skoðið svo teikningar Comellis hér (kvenbúningar) og hér (karlabúningar).

Ekki er gott að segja til um, hvort leikhúsið hafi fylgt öllum stúdíum Comellis, sem greinilega hefur leitað grasa í ýmsum verkum um Ísland. Ein mynd, sem Fornleifur hefur keypt vestur í Bandaríkjunum, af leikaranum Frank Cooper í hlutverki Magnús Stephensson á Drury Lane ári 1905, sýnir hann í búningi, kápu, sem svipar mjög til þess búnings sem Attilio Comelli teiknaði fyrir hlutverkið.

 Frank Cooper i The Prodigal Son og teikning Comellis af frakkanum

 

Sumarið 1922 hélt 14 manna hópur frá Lundúnum til Íslands til að taka upp hluta af kvikmyndinni The Prodigal Son sem byggði á bók Hall Caines. Kvikmyndaleikstjórinn hét A.E. Coleby og var nokkuð vel þekktur á sínum tíma. Meðal leikaranna var ef til vill einn leikari sem var þekktur og lék í yfir 150 breskum kvikmyndum, en það var Stewart Rome (Wernham Ryott Gifford), sem lék eitt aðalhlutverkið, Magnús Stephensson. Kvikmyndin var m.a. tekin upp í húsi Ólafs Davíðssonar í Hafnafirði, sem varð að húsi Oscars Nielsens faktors í sögunni/myndinni, sem og á Þingvöllum. Filmur voru flestar framkallaðar á Íslandi. Heimsókn breska kvikmyndahópsins vakti töluverða athygli og var skrifað um hann í dagblöðum. The Prodigal Son var önnur leikna erlenda kvikmyndin sem tekin var á Íslandi.

Morgunbaðið birti mynd af hluta breska hópsins þann 16. ágúst 1922 (sjá ofar). og 30. júlí 1922 greindi blaði frá því að breskur læknir hafi slegist í för með hópnum sér til upplyftingar og hvíldar, eftir að hafa verið á vígstöðvunum í stríðinu. Læknirin hét dr. Moriarty  ???. Hópurinn lenti m.a. í aftakaveðri. Skoðið það á timarit.is

Stewart Rome var mikill sjarmör

Stoll Picture Theatre, sem var fullbyggt árið 1911 og var tónleikahöllin m.a. framkvæmd Rogers Hammerstein hins bandaríska sjóvmanns, sem langaði að leggja Lundúnir undir fót. Það tókst ekki betur en svo, að hann tapaði 1/4 hluta þess fjár sem hann setti í verkefnið og tók þá Oswald Stoll (f. Grey) við taumunum. Þessi glæsilega höll var því miður rifin árið 1958. Mikil bíósaga fór þar forgörðum.

Kvikmyndin The Prodigal Son, sem frumsýnd var 1923, var löng og var sýnd í tveimur hlutum, og urðu sýningargestir því að fara tvisvar í bíó til að sjá hana til enda. Hún var frumsýnd í hinu risastóra Stoll Picture Theatre i Lundúnum. Gekk myndin fyrir fullu húsi í 6 vikur og einnig í öðrum kvikmyndahúsum í London. 

Til Íslands kom kvikmyndin ekki fyrr en árið 1929, og var sýnd undir heitinu "Glataði sonurinn" og var svo að segja engin aðsókn að henni í Nýja Bíói, þar sem hún var aðeins auglýst í viku. Löngu áður en myndin kom til Íslands, var hún sýnd í Vesturheimi:

Þótt nokkuð hafi verið skrifað um sögur Hall Caines sem gerast á Íslandi í íslenskum dagblöðum, kom bókin ekki út á Íslandi fyrr en 1927 í þýðingu Guðna Jónssonar. 1971-72 var hún framhaldssaga í Tímanum. Það eru því ekki nema von að Framsóknarmenn komnir yfir fimmtug séu jarmandi væmnir og sentímental. Lesið bók Hall Caines á frummálinu hér.

Fyrstu fréttir úr felti reynast rangar

 

Nú er uppgraftarvertíðin að hefjast á Íslandi, og gamlan, atvinnulausan fornleifafræðing langt frá Fróni klæjar í lófana eftir því að fá að grafa,  jafnvel þótt hann fái fréttir yfir hafið af einhverri „sensasjón" sem ekki er það.

Rannsóknir á Alþingisreitnum svo kallaða eru hafnar á ný eftir að kreppan stöðvaði þær um tíma árið 2009. Þær komu vel „undan vetri" eins og Vala Garðarsdóttir fornleifafræðingur orðaði það. Nú ríkir nefnileg fimbulvetur fyrir fornleifafræði, sem og önnur menningarmál. Þá er um að gera að hafa góða sögu, þótt hún sé bölvuð lygi. Íslendingar elska að láta að ljúga að sér, og borga jafnvel fyrir.

Í útvarpsviðtali (hér) við Völu Garðarsdóttur, sem eitt sinn var kölluð „heitasti fornleifafræðingurinn" í DV um árið, (og ég sem hélt að það væri ég, eða minnst kosti Adolf Friðriksson), kemur í ljós að geirfuglabein hafi fundist við rannsóknirnar á Alþingisreitnum.

Ekki veit ég hvort að Vala hefur fengið lélegan fréttamann í gröftinn til sín, eða hvort hún ber sjálf ábyrgð á því sem fram kemur hjá RÚV, en þar stendur:

„Börn eru alla jafna áhugasöm um fornleifauppgröft og í miðju spjalli Berglindar og Völu gekk einmitt krakkaskari framhjá og nokkrir spurðu hvort búið væri að finna beinagrindur. Ekki mannabein, sagði Vala en bein af geirfuglinum. Slík bein hafa aldrei fundist við fornleifauppgröft áður."

Geirfuglabein hafa reyndar fundist áður í mannvistarlögum í Reykjavík, t.d. í grunni Tjarnargötu 4, og eru þau víst enn geymd í Zoologisk Museum í Kaupmannahöfn, þangað sem þau voru send til greiningar á sínum tíma. Morten Meldgaard núverandi forstöðumaður Zoologisk Museum í Kaupmannahöfn skrifaði árið 1988 grein um bein geirfugla, þar sem hann nefnir beinin frá Reykjavík. (Sjá grein hans hér, bls. 164 )

Geirfuglabein hafa einnig fundist víða í mannvistarleifum á Grænlandi, sem inúítar, norrænir menn og t.d. Hollendingar hafa skilið eftir sig. Í byggðum norrænna manna á Skotlandi var heldur ekki fúlsað við Geirfuglabringu og Neanderthalsmenn átu fuglinn fyrir 100.000 árum síðan. Bein af geirfugli hafa fundist allt suður á Flórídaskaga. Dauður geirfugl er langt frá því að vera óalgengur. Svo var það ekki í Eldey árið 1844 að honum var útrýmt, því síðast sást til hans á lífi árið 1852 á Nýfundnalandi.

Frekari upplýsingar 1.6.2012: 

Kristian Gregersen hjá Zoologisk Museum í Kaupmannahhöfn hefur upplýst að hann hafi fundið geirfuglabeinin frá Tjarnargötu 4 í geymslum safnsins. Beinin voru send af F. Guðmundssyni (sem getur ekki verið neinn annar en Finnur fuglafræðingur Guðmundsson) til safnsins ásamt öðrum beinum, sem var skilað til Finns Guðmundssonar í maí árið 1954. Einnig eru í Kaupmannahöfn bein úr geirfugli frá Kollafjarðarnesi sem komu til safnsins árið 1909. Ég þakka Kristian Gregersen fyrir upplýsingarnar og hjálpina.

Silfurberg í Kaupmannahöfn

 

Í Rósenborgarhöll í Kaupmannhöfn er geymt safn glæsigripa danskra konunga, svo og krónur, ríkisepli og annað sem konungum þótti gaman af áður en hraðskreiðir bílar og lífræn ræktun urðu vinsælli. Á meðal lítilfjörlegri dýrgripa konungasafnsins eru tveir teningslaga kristallaðir kalksteinar, nánar tiltekið kristallar úr silfurbergi, sem á fræðimálinu er kallað Iceland Spar, einnig kallað kalkspat, Ca[CO3].

Efst með köntunum á teningum þessum hefur verið greyptur á kristallana rammi úr gylltu silfri, en neðst standa þeir á fæti úr sama efni. Umbúnaður steinanna er þó ekki alveg eins, og steinarnir eru heldur ekki jafnstórir. Einn er 10 sm að hæð hinn nokkuð minni eða 8,9 sm. Sá stærri er, sem reyndar er ekki sá hæsti, er 689 rúmsentímetrar og hinn minni 672.

Ekki er með vissu vitað, hvenær þessi gripir komu í safn konunganna, Kunstkammeret, en líklega hefur það verið á 17. öld. Kristallarnir eru nú í því safni sem kallað er Græna Herbergið (Det Grønne Kabinet) í kjallaranum undir Rosenborg.

Lengi voru þessir kristallar skráðir sem norskir, en það eru þeir ekki, því silfurberg finnst ekki í Noregi. Þeir voru á þeim tíma ekki þekktir utan Íslands, en síðar hefur silfurberg einnig fundist og verið unnið á Spáni, í Síberíu, Japan og Suður-Afríku, og síðar í Bandaríkjunum.

Silfurbergsteningarnir í Rósenborgarhöll er taldir ættaðir úr Helgustaðanámu við Reyðarfjörð, þar sem fyrst var farið að sækja silfurberg á 17. öld, en námuvinnsla sem að lokum eyðilagði hreinleika silfurbergsins hófst þó ekki fyrr en eftir 1850. Silfurberg finnst á tveimur öðrum stöðum á Austurlandi.

Í ferðalýsingu Ferdínands Albrechts hertoga af Braunschweig-Lüneburg-Bevern frá 1670 lýsir Ferdínand því sem hann sá í safni Danakonungs:

Ein grosser hohler Stein gantz voll Amathistern, so auch in Norwegen gefunden werden. Chrystall aus Issland, welchen, wie auch den Norwegischen Edelgesteinen, es nur daran fehlet, dass sie nich zur rchten MATURITÄT kommen können.

Friðrik 3. Danakonungur og Íslands

Tveimur árum áður en Ferdínand Albrecht hertogi heillaðist af óþroskuðum steinum (kristöllum) Friðriks 3, skipaði Friðrik konungur steinskurðarmeistara og aðstoðarmanni hans að sigla til Íslands og dvelja þar í sex mánuði til að vinna þar íslenskan kristal.  Mun Erasmus (Rasmus) Bartholin prófessor í stærðfræði og síðar læknisfræði við Hafnarháskóla líklegast hafa staðið á bak við þann leiðangur, þar sem hann ráðlagði flotanum danska sem átti að koma námumanninum til Íslands.

Menn hafa svo gefið sér að Bartholin hafi þakkað konungi aðstoðina við að ná í kristalla til Íslands með því að færa konungi að gjöf hina tvo silfurbergskristalla frá Helgustaðanámu. Hafa kristallarnir þá hugsanlega verið settir í umbúnað sinn árin 1668-69.

Telja fróðir menn að Bartholín hafi haft áhuga á silfurberginu frá Íslandi fyrir rannsóknir sínar eða áhuga, en síðar notuðu þekktir vísindamenn í Evrópu silfurberg til rannsókna. Má þar nefna danska stjarnfræðinginn Ole Rømer, tengdason Bartholins, hollendinginn  Christian Huygens (1629-95) og Isaac Newton (1642-1727).

Strýturnar úr ametysti, eru 3,1 og 3,0 sm að lengd.

Talið er, að upphaflega hafi tvær strýtur úr ógegnsæjum vínrauðum ametyst verið límdar ofan á teningana. Þannig er einn kristallana nú hafður til sýnis í Kaupmannahöfn Þessar strýtur eru líka enn til í safni Danakonunga, í Det Grønne Kabinet, og bera númerin  320 og 321.  Geta strýturnar, ein áttstrend en önnur með ferningslaga þversnið, vel verið komnar frá Íslandi, þar sem ametyst er einnig að finna.

Sumir fræðimenn hafa leikið sér af þeirri hugmynd að silfurberg hafi verið notað sem svokallaðir sólarsteinar á miðöldum. En þegar nefndir eru sólarsteinar (solarium) í miðaldaannálum kirkna var þó örugglega ekki alltaf átt við kristalla, heldur sólúr úr steini. Bergkristall gæti einnig hafa verið notaður. Peter heitinn Foote gaf árið 1956 út grein um sólarsteina og gerði danskur fornleifafræðingur skýringar hans að sýnum og hefur sá, Thorkild Ramskou, kallaður Ramses, síðan verið þökkuð skýring á sólarsteinum, sem ég held að sé röng. Meira um það síðar.

Ítarefni

Garboe, Aksel 1959. Geologiens historie i Danmark: Fra myte til videnskab. C.A. Reitzel, Kbh.

Hein, Jørgen 2009. The tresure Collection at Rosenborg Castle II; The inventories of 1696 and 1718; Royal Heritage and Collectin in Denmark-Norway 1500-1900. [Udg. Af Selskabet til Udgivelse af danske Mindesmærker]. Museum Tusculanum Press. [Gripunum er lýst á blaðsíðum 139 og 140. og bera silfurkristallarnir númerin 268 og 269. Jørgen Hein naut aðstoðar Dr. Sveins Jakobssonar við kafla sinn um kristallana frá Íslandi]. Myndirnar hér að ofan eru úr bók Jørgen Heins.

Leó Kristjánsson 2007. Silfurberg og þágttur þess í þróun raunvísinda og ýmissar tækni, einum á 19. öld: Minniblöð og heimildaskrá. Jarðvísindastofnum Háskólands, Raunvísindastofnun Háskólans, Önnur útgáfa, nóv. 2007.

Leó Kristjánsson 2001. Silfurberg: einstæð saga kristallanna frá Helgustöðum. Jökull 50, Reykjavík 2001, bls. 95-108.

Grein um Silfurberg á Wikipedia.

Þakka ég einnig Peter Kristiansen safnverði á Rosenborgarsafni fyrir upplýsingar.

Viðbót 1.6. 2012 

Ég fékk um daginn neðanstætt bréf frá Leó Kristjánssyni jarðeðlisfræðingi við HÍ, sem ég þakka innilega fyrir, en Leó hefur manna mest rannsakað silfurbergið og skrifað um það:

Sæll Vilhjálmur,

ég var að lesa fróðleg skrif þín um silfurbergs-skrautmuni í Rósenborgarhöll. Ég er mjög áhugasamur um íslenska silfurbergið og hef síðan 1995 tínt saman ýmis gögn um það, að mestu í tómstundum. Áhersla mín hefur þó einkum verið á notkun þessa efnis í raunvísindarannsóknum, frekar en t.d. á verslun með það, eða á sýnum af því á söfnum. Ég hafði ekki heyrt af mununum sem þú lýsir eða af frásögn Ferdinands hertoga, en er svona "paa staaende fod" sammála um að kristallarnir sem þeir eru úr gætu hafa komið til Danmerkur 17. öld. Mér hefur fundist líklegt að Ole Worm hefði eignast sýni af silfurbergi, en ekkert óyggjandi hef ég þó séð um slíkt í bók H.D. Schepelerns 1971 um Museum Wormianum sem ég á, né í bókum hans og Jakobs Benediktssonar um bréfaskipti Worms. Það er hinsvegar spurning hvenær tækni við að saga og/eða slípa svona efnivið hafi komist á nógu hátt stig til að smíða hallar-kubbana úr kristöllum sem í upphafi voru örugglega frábrugðnir teningslögun. Silfurberg klofnar eða springur mjög gjarna eftir sínum náttúrulegu þrem skakkstæðu stefnum; stórir saltkristallar úr þýskum námum hefðu líklega verið bæði auðfengnari og auðveldari að sníða til í teninga en silfurbergið. Þú nefnir að silfurberg tengist einhverjum rannsóknum Ole Rømers, ég hef ekki haft fregnir af því fyrr og væri þakklátur fyrir frekari upplýsingar þar að lútandi. Frásagnir hef ég séð um að Danir hafi stillt út stórum silfurbergskristöllum á einhverjum heimssýningum o.þ.h. á 19. öld. Ég hef ekki haldið öllum slíkum frásögnum til haga, en til dæmis segir G. vom Rath í Annalen der Physik 132, bls. 530, 1867 að á því ári hafi í der dänischen Abtheilung der Pariser Ausstellung verið (ótilsniðinn) kristall að stærð 2 1/2 fet og breidd 1 fet.

Sitthvað í umfjöllun um silfurberg í seinni tíma ritum m.a. hinni íslensku Wikipediu er ónákvæmt, raunar einnig í því sem ég hef skrifað sjálfur vegna þess að nýjar upplýsingar er ég að finna smátt og smátt. Skrá um ýmis rit mín og erindi varðandi silfurbergið er á heimasíðunni www.raunvis.hi.is/~leo undir "Web-publications". Ég bendi sérstaklega á 400 bls. skýrslu frá 2010 sem hægt er að lesa og prenta út. Ég mun vonandi bæta við hana mörgum heimildum o.fl. síðar á árinu. Nýjasta grein mín sem aðgengileg er þar kom út fyrir nokkrum dögum í tímaritinu History of Geo- and Space Sciences. Af þessum ritum má vel draga þá ályktun, að Helgustaðanáman sé merkasti staður á Íslandi í heimssögulegu tilliti. Hinar ýmsu stofnanir (landshlutans og landsins) sem sjá um byggðaþróunar-, umhverfis-, ferða- og safna-mál, ættu að geta nýtt sér þá staðreynd á ýmsan hátt.

Sumir fjölmiðlar einkum útlendir hafa löngum haft furðu mikinn áhuga á sólarsteinum og þessháttar "fornmanna-vísindum". Jókst hann enn eftir birtingar greina í ritum Konunglega Vísindafélagsins í London á nokkrum síðustu árum (Hegedüs o.fl. 2007, Ropars o.fl. 2012) sem fjalla m.a. um fund kalkspat-mola í gömlu skipsflaki í Ermarsundi. Ég er sammála þér, Þorsteini Vilhjálmssyni (sjá kafla hans í ritinu  Íslensk Þjóðmenning 7, 1990) o.fl.skynsömum mönnum sem ég hef rætt við, um að hæpið sé að tengja sólarsteina úr fornritum við hvort heldur er silfurberg eða landafunda-sjóferðir, af ýmsum ástæðum. Ég hef því látið öðrum eftir að ræða um þau mál á prenti. Ritgerð Peters Foote 1956 hefur farið fram hjá mér en ég er að verða mér úti um afrit. Árni Einarsson líffræðingur sagði mér fyrir nokkrum árum frá sólarsteinum í máldögum kirkna og hefur birt grein í Griplu XXI 2010 þar sem þeir koma við sögu. Ég vissi ekki að þar gæti verið um sólúr úr steini að ræða eins og þú nefnir, hélt frekar að það hefðu kannski verið steinar með hringlaga formum í, eða steindir sem sýndu einhver sérstök litbrigði (enda mun Sonnenstein á þýsku allavega nútildags geta átt við tiltekið feldspat með þesskonar eiginleika).

Kveðja,

Leó Kristjánsson