Paris, Paris - J´arrive

Bráðlega dvel ég í París, þar sem ég hef ekki sett mínar stóru bífur síðan 1971, er ég var þar á ferð með foreldrum mínum, sem tóku með mig í Evrópureisu.

Reyndar hef ég verið annars staðar í Frakklandi, en hræðslan við vankunnáttu mína í frönsku er líklegast meginástæðan fyrir því að Frakkland hefur orðið útundan á Evrópureisum mínum.

Ég á mjög góðar minningar frá ferðinni árið 1971, sem ég hef lýst áður, og þegar ég var á Íslandi í janúar sl. tók ég mynd af málverki sem ég málaði um 1972/73, eftir minni og svarthvítri Kodak Instamatik ljósmynd úr Parísarferðinni. Þetta var nú ekki meðal minna bestu verka, hálfgerð kremkaka.

Nú mun ég sjá Sacre Coeur kirkjuna á Montmartre aftur, því ég mun búa ca. 100 metra frá kirkjunni. Ég tek þó hvorki liti né pensla með og læt mér nægja ljósmyndir.

Þannig var ritstjóri Fornleifs teiknaður af spænskum listamanni, hálfgerðum nautabana, á Place de Tertre á Montmartre.

Erindi mitt í París er ekki bara frí, gaman og kirkjumyndataka, heldur þátttaka í ráðstefnu um bréfaskriftir fórnalamba helfararinnar á Memorial de la Shoah. Ég hef lengi verið með í bígerð bók með bréfum heillar fjölskyldu sem útrýmt var. Segið frá því síðar, en sýni ykkur hér eitt bréfa þeirra af u.þ.b. 110 sem í bókinni verða birt og rædd.

Mjöll komin á áttræðisaldurinn

Frú Mjöll Snæsdóttir, fil.kand., hér í bæ (ef þið eruð í Reykjavík) er sjötug í dag. Þetta gerist fyrr eða síðar fyrir flesta. Ég naut þess árin 1981 og 1982 að fá að vinna stund úr sumrum hjá gömlu pervertunni á Hólnum (Stóru-Borg). Allir vita að enginn varð samur maður eftir að hafa reynt hólinn.

Í þá tíð var vandfengið að komast í uppgröft fyrir unga stúdenta í fornleifafræði. Kristján Eldjárn fann fyrir mig pláss hjá Mjöll. Er eg henni ævinlega þakklátur fyrir vistina.

Þetta ljóta viðurnefni, gamla pervertan, sem þið hnutuð líklega um í fyrstu málsgreininni, fann ég ekki upp. Það kom til af því að Mjöll var hafsjór af þjóðlegum bröndurum, dónalegum. Þá reitti hún af sér í nestistjaldinu á Stóru-Borg. Það veitti þreyttum vinnudýrum hennar mikla ánægju og andlega upplyftingu. Að loknum brandara, héldu sumir vart vatni og aðrir hneggjuðu út á sandinn. Þá flaug þetta viðurnefni eitt sinn út úr velhressum kvenstúdent og hélst lengi síðan.

Ég hef skrifað örlítið um ævintýrin á Stóru-Borg hér á Fornleifi (Sjá hér, hér, hér og hér), en bíð enn eftir stóru verki frá Mjöll um vinnu okkar margra á hólnum góða.

Til hamingju með sjötugsammælið Mjöll. Lifðu heil.

Myndin efst sýnir Orra Vésteinsson sagnfræðing, sem úr mútum kominn gerðist fornleifafræðiprófessor, og Mjöll að mæla eitt af mörgum gólfum á Stóru-Borg; en á bak við þau gengur léttklæddur maður og hlær af einum af dónalegheitunum úr tjaldinu. Mér sýnist að lóa fljúgi yfir honum ... nei þetta er ryk sællra minninga.

Fyrrverandi prófessor í fornleifafræði segir skoðun sína

Hér er er loks eins konar fornleifafræði. Við sögu kemur gamall lektor minn frá námsárunum í Árósi, sem óstaðkunnugur Snorri Sturluson kallaði í Árósum, þótt ósinn sé aðeins einn.

Jyllands-Posten, eða Jótlandspósturinn er bleðill sem gefinn er út í Danmörku, ntt í Árósi. Blaðið er eingöngu annálað, eða réttara sagt frægt af endemum, fyrir skopteikningar sem blaðið birti af Múhameð spámanni og sem næstum því voru búnar að koma af stað enn einu heimsstríðinu.

Nú er blaðið aftur á ferðinni með teiknimynd þar sem veirur hafa verið settar í stað hinna fjögurra gula stjarna á þjóðfána Kínverja. Þetta bæði særir og móðgar Kínverja.

Samkvæmt ritstjóra blaðsins átti þessi teikning hvorki að vera fyndin eða ádeila, enda er hún það ekki. Hún sýnir fyrst og fremst lágt greindarstig og dómgreindarleysi á ritstjórnargangi Jyllands-Posten.

Danska ríkissjónvarpið, DR, spurði í gær nokkra kínverska og danska borgara um álit þeirra á teikningu JP. Fyrrverandi prófessor við deildina mína í  Árósum, Víkingaaldarsérfræðingurinn Else Roesdahl, var spurð á götu þar í borg og sagði að hún að hún teldi JP ætti að biðjast afsökunar.  Ég tek hattinn af fyrir Elsu! Hér (3,45 mínútur eftir byrjun fréttatímans) má heyra skoðun prófessorsins

Ritstjórinn á JP taldi hins vegar enga ástæðu til þess, og sammála voru margir danskir stjórnmálamenn. Enn aðrir Stórdanir líta á þetta sem eitthvað "listaverk", hluta af fjölmiðlafrelsi og jafnvel dæmi um einstakan danskan húmor.

Í þessu tilviki erum við ekki tala um stórkarlalega kínverska diplómata og sendiherra sem hamast í vestrænum fjölmiðlum yfir minnstu gagnrýni á Kína. Við erum að ræða um alvarlegan sjúkdóm. Ef Kínverjar hafa ekki framleitt veiruna líkt og sumir spunameistarar eru farnir að halda fram í lygafréttaham, er ósiðlegt að drita yfir þjóðfána fólks sem enga sök á á voveiflegum sjúkdóm. Slíkt er eiginlega harla frumstætt.

Þorbjörn ræskir sig á ári rottunnar

Og það geri ég líka.

Reyndar mun meira en venjulega eftir skotferð til Fróns í síðustu viku. Þotur Flugleiða voru hálffullar af Kínverjum, sumum hverjum með svartar grímur. Þeir ræsktu sig allir og hnerruðu - í báðar áttir, heim og út aftur. Þeir höfðu greinilega fengið slæmt kvef við að góna of lengi á Norðurljósin á Íslandi, sem voru illsjáanleg alla vikuna.

Nú er hroði og kvika einnig farin að safnast undir Þorbirni eða Þorbjarnarfelli eins og það heitir víst líka. Maður vonar að þetta sé bara í hálsinum á Þorbirni, einhver kverkaskítur. Hann er líkast til orðinn dulítið sótthræddur með eintóma vel efnaða kórónuferðamenn í námunda við sig.

Í Danmörku er grímubann nema að í gangi sé grímuball, og má því búast við því að það sé líka þannig í fyrrverandi kólóníunni. En vaktfólk við öryggisgæslu á Keflavíkurfólki létu þó ekki Kínverja taka þessar grímur af sér og þeir ekki skoðaðir eins vel niður í kjölinn og aðrir ferðalangar.

Reyndar voru þarna ýmis afbrigði af grímum. Bláar og hvítar, en þegar stór hópur, sem nær allur bar svartar grímur, arkaði inn í Leifsstöð, runnu á mig þrjár grímur, ég skalf og kvikan fór af stað álíka og í Þorbirni.

Áður en ég legg grímuna frá mér í þetta sinn, þá heyrði ég einhvern tíman fróðan mann segja að Japanir hefðu fyrir sið að setja þessar varnargrímur á sig, frekar til að varna öðrum smiti en að verða smitaðir sjálfir. Þess vegna hristist ég allur þegar svartgrímur frá Kína gengu beint í flasið á mér. Vona ég að Kínverjar noti þessar grímur á sama hátt en Japanir.

Enn er ég ekki kominn með hita, niðurgang eða uppsölu, og býst því ekki við því að maran Svartgríma ríði mér um nætur. En maður veit þó aldrei.

Óvissustig

Það er nú einu sinni svo, að farsóttir og pestir eru nauðsynleg afleiðing hjá þjóð sem sér akk í viðskiptum við útlendinga með svartar grímur. Kínverjar færa Íslendingum þó nokkuð í tómann ríkiskassann og það fer að lokum í byggingu nýrra farsóttaspítala, þegar embættismenn eru búnir að taka fjórföld laun sín.

Alþýðulýðveldið og kapítalistaparadísin Kína er svo mikilvægt land fyrir efnahag Íslands nú, að í Leifsstöð er Kínverjum óskað gleðilegs Kínaárs og það geri ég líka. Ár rottunnar er gengið í garð. Rottan er viljasterk og máttug.

Gleðilegt Rottuár!

Efst má sjá eina draumsýn helstu ferðalanga 19. aldar, Englendinga, sem létu sig dreyma um eldgos og sjóðandi hveri á Íslandi. Fornleifur karlinn festi nýverið kaup á laterna magica skyggnu frá því um 1880, án þess að spyrja mig.

Á skyggnumyndinni má sjá drauma-Heklu, Geysi og Strokk. Það vantar bara norðurljósin. Kannski hefur skyggn maður málað þarna gos í Þorbirni árið 2020. Allur pakkinn í einu alveg eins og nú og óvissustig og drepsóttir um síðir.

Er Mogginn að verða að vikapilti pólskra yfirvalda?

Í Sunnudagsmogganum (26. janúar 2006, bls.4) birtist grein sem ég tel að gæti hafa verið betur skrifuð og af meiri þekkingu. Hún ber heitið Auschwitz og helfararinnar minnst.

Titillinn er því miður örlítið misvísandi, vegna þess að í greininni er alllangt og furðulegt innskot sem fjallar að miklu leyti um ásakanir á hendur Rússum en ekki Helförina. Næsta mætti halda að ritstjórn Morgunblaðsins sé aftur komin á fulla ferð í einhvers konar endurreisn á Kalda Stríðinu og að búið sé að vekja upp Rússagrýluna gömlu af værum svefni?

Íslensk helfararafneitum í Mogganum

Þegar ég las greinina, minntist ég þegar viðbragða Moggans árið 1994 þegar blaðið hafði birt nokkrar greinar eftir veikan mann út í bæ sem var helfararafneitari í frístundum sínum. Í stað þess að vera í golfi eða sundi, eyddi sá maður tíma sínum í að halda því fram að gyðingar hefðu ekki verið myrtir í helför í síðari Heimsstyrjöld, og að fjöldi "látinna" gyðinga í stríðinu væri gróflega ýktur. Mogginn gaf þessum manni fastan dálk í Bréfum til blaðsins hrópa á torg þráhyggju sín til Íslendinga. Aðeins þrír siðferðilega óbrenglaðir Íslendingar andmæltu þessum manni. Þeir voru Örnólfur Thorlacius, Jóhann sem þá var nemi í stjórnmálafræði í París en lærði löngu síðar til læknis og starfar sem slíkur í Svíþjóð í dag og ég sjálfur.  En Mogginn bætti svo um betur og taldi það fullan rétt mannað draga helförina í efa.

Pútín-verkur Morgunblaðsins

Nú vill svo til að í frásögn Mogganum í dag er farið að stunda sögufölsun að hætti PiS-flokksins, sem situr við stjórnvölin í Póllandi. Því hef ég lýst hér.

Sá sem greinina í Sunnudagsmoggann er Karl Blöndal aðstoðarritstjóri Morgunblaðsins, sem eitt sinn kallaði fallna í andgyðinglegum stríðrekstri Hamas "fórnarlömb fjöldamorða" og átti þar við Hamas og íbúa Gaza og að Ísrael fremdi fjöldamorð (sjá hér).

Karl Blöndal hélt í vikunni sem leið stutt erindi á pallborðsumræðum um helför gyðinga í Pólska sendiráðinu. Hér leyfi ég mér að vitna í innskot hans í Sunnudagsmogganum:

Minningarsamkoman í Jerúsalem hefur ýft deilu á milli Rússa og Pólverja um söguna.

Pútín hélt því ranglega fram að pólsk stjórnvöld hefðu átt í samráði við Adolf Hitler, leiðtoga Þýskaland, og verið meðsekir um upphaf síðari heimsstyrjaldar.

Andrzej Duda, forseti Póllands, ákvað að fara ekki til Jerúsalem eftir að honum var neitað að ávarpa samkomuna. Vildi hann eiga þess kosta að bregðast við ef Pútín skyldi endurtaka þennan málflutning sinn.

Þetta er afar furðulega einföldum á málsatriðum. Duda var fyrst og fremst reiður yfir því að hann fengi ekki að tala í Jerúsalem eins og Pútín. En nú er það einu sinni svo að Rússar frelsuðu Auschwitz, sem var verið að minnast, en ekki Pólverjar. Gyðingar um allan heim þakka Rússum það, en ÞAÐ gerir ekki gyðinga að Kommúnistum líkt og öfgamenn Austurevrópulanda í dag halda margir fram vegna andstyggðar sinnar á Rússum sem þjóð.

Pólverjar gerðu hins vegar fyrstir ríkja samning við Þriðja Ríkið um að hvorugt landanna myndi hefja stríð eða árásir á hendur hinu. Við sjáum hvernig það traust Pólverja á nasistum gerði fyrir Pólverja. Nasistum er ekki hægt að treysta, heldur ekki þeim sem lifa á okkar tímum. Samning landanna undirritaði sendiherra Póllands í Berlín Józef Lipski. Pútín hefur lýst honum sem andgyðinglegu svíni og ég leyfir mér einnig að halda því fram, án þess að ég sé á mála hjá Rússum eða kommúnistum.  Söguleg staðreynd liggur á bak við stór orð Pútíns. Pútín er ekki að hvítþvo söguna, það eru fyrst og fremst Pólverjar.

En sagnfræðingar og aðrir sérfræðingar verða að hafa töglin og hagldirnar þegar kemur að minningu um helförina. Slíkt á ekki að vera í höndum stjórnmálamanna, hvorki Pólverja sem afneita morðum Pólverja á Gyðingum eða Vladimir Pútín sem heldur því fram að 40% gyðinga sem fórust í Helförinni hafi verið Rússar. Hvortveggja er rangt. Stjórnmálamenn eiga það til að geta ekki lesið. Við ættum að þekkja þá.

Á fundi sem haldinn var í Moskvu í desember í fyrra, sagði Pútín það sem satt var; að Pólverjar, sem á 4. áratugnum höfðu smátt og smátt verið að taka borgararéttin gyðinga frá þeim, meina þeim um nám í æðri skólum og mannréttindi, látið sendiherra sinn Lipski ganga frá samningi við Þjóðverja. Pútín benti réttilega á að Lipski sendiherra hefði lofað að setja upp styttu af Hitler í Varsjá fyrir að vilja senda Gyðinga til Afríku. Sendiherrann leit að gyðinga sem vandamál Póllands. Hann var gyðingahatari líkt og mikill fjöldi Pólverja og annarra milljóna annarra Evrópubúa  og m.a. sumir sjálfstæðis- og framsóknarmenn á Íslandi. Pútín sagði svo orðrétt um sendiherrann að hann hefði verið "Bastarður og andgyðinglegt svín, það verður ekki sagt á nokkurn annan hátt".

Lipski og Hitler á góðri stund. Hitler til vinstri.

Þegar Þjóðverjar tóku borgararéttindi af pólskættuðum gyðingum í Þýskalandi og gerðu þá útræka (ausgeburgert), þá var Lipski  tregur til aðstoðar í byrjun, en snerist brátt hugur og tók virkan þátt í því að gyðingum var safnað saman í búðir og gettó á sérstökum svæðum í Póllandi. Hálfu öðru ári síðar voru þessir gyðingar auðveld bráð að leggja fyrir Þjóðverja og skósveina þeirra frá fjölda landa. Síðar var fólk leitt í milljóna mæli til slátrunar. Lipski og Pólverjar sem tóku við brottreknum gyðingum af pólskum uppruna (10 % gyðinga á þýska "svæðinu") gerðu Þjóðverjum létt fyrir að hefja helförina í Póllandi.

"Fínn pappír" eins og Adolf Eichmann hjá SS- Reichssicherheitshaubtamt sá m.a. um undirbúning Madagasgar-áætlunarinnar: Eichmann ætlaði SS að stjórna Madagasgar og gyðingum sem þangað voru sendir. En Þjóðverjar fengu aðrar hugmyndir í kollinn og útrýming gyðinga hófst. Þýskir vinir Lipskis reistu flest sláturhúsanna í Póllandi. Þessi saga er öllum kunn og um hana hafa margir sagnfræðingar ritað.

En á ritstjórnargangi Moggans virðast bækurnar vera orðnar úreltar, og líkast til frá tímum Kalda stríðins.

MUNIÐIÐ? Morgunblaðið var einn þeirra íslensku fjölmiðla, sem setti um tíma nær algjört umfjöllunar og fréttabann, þegar Stofnun Simon Wiesenthals í Ísrael óskaði eftir því við íslensk yfirvöld, að mál stríðsglæpamannsins Eðvalds Hinrikssonar (Evalds Miksons) yrði tekið fyrir á Íslandi. Það var líka óbeinn íslenskur antísemtítismi á ferðinni.

Pútín var því ekki að setja fram ósannleika eða "lygafréttir" er hann lýsti Józef Lipski. En Karl Blöndal, aðstoðarritstjóri Morgunblaðsins, er því miður að gera það með óvandaðri heimildavinnu sinni.
Karl Blöndal, aðstoðarritstjóri Morgunblaðsins

Ef A. Duda, forseti Póllands, vill ekki vera viðstaddur athöfn í Jerúsalem vegna þess að Pólverjar þola ekki að heyra sannleikann um Józef Lipski sendiherra Póllands 1934-1939, þá er það ekki Rússland sem er að endurrita söguna - það eru Pólverjar. Núverandi stjórn í Póllandi, í einhverju uppblásnu þjóðernisæði, þolir ekki að heyra sannleikann. Það benti ég á í ritgerð hér á bloggi mín um daginn.

Sendiherrann Lipski, sem gladdist yfir Madagaskar-vangaveltum nasista og ætlaði sér að losa Pólland við gyðinga til Afríku, var skíthæll, gyðingahatari og illmenni. Ef Mogginn hefur aðrar og betri upplýsingar um þennan mikla "heiðursmann", bið ég vinsamlegast blaðið að birta þær í stað þess að vera í hlutverki helfararafneitarans, sem hér um árið sem fékk fullan aðgang að blaðinu með óværu sína í nafni skoðana- og ritfrelsis.

Þegar helfararafneitarinn fékk að viðra skoðanir sínar bréfum til Morgunblaðsins á 10. áratug síðustu aldar varði einn ritstjórnarfulltrúa blaðsins þær birtingar.

Annar íslenskur ritstjóri gekk lengra í túlkun á ábyrgð manna á orðum sínum sem varða við hegningarlög. Jónas Kristjánsson taldi sig hafa skoðanafrelsi vegna þess að hann var ekki laumupenni. Sjáið hér í grein minni í ritinu Antisemitism in the North (2020) á bls. 92-94, hvernig Jónas fór með þetta "frelsi" sitt. Afneitun á skipulagða útrýmingu kynstofns/fólks af ákveðinni trúarsannfæringu eru alveg jafn mikill glæpur, hvort sem afneitunin er sett fram undir nafnleynd eða undir réttu nafni. Glæpur er glæpur - undanþágur eru hins vegar fyrir siðlausa menn og ólöghlýðna.

Jónas heitinn Kristjánsson ritaði einnig eftirfarandi á margrómað blogg sitt árið 2008:

Mbl.is hefur lokað bloggi nafnleysingjans Johnny vegna nazistaáróðurs hans og afneitunar á helför gyðinga. Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson hefur beðið um opinbera rannsókn á ummælum nafnleysingjans. Hvort tveggja er eðlilegt. Fjölmiðill eða annar netþjónn getur ekki borið ábyrgð á Johnny. Opinberir aðilar hljóta að upplýsa, hver er Johnny huglausi. Svo er það allt annað mál, að nafngreindu fólki er fyllilega heimilt að hafa hvaða skoðanir sem er, einnig rangar skoðanir. Menn eiga að fá að reka nazistaáróður og afneita helförinni, bara ekki undir dulnefni. Í því felst skoðanafrelsið.

Aðrir dándimenn, t.d. Haraldur heitinn Blöndal hæstaréttarlögmaður, fóru heldur ekki leynt með skoðanir sínar. Haraldur skrifaði að honum líkuðu rit hins margdæmda og alræmda helfararafneitara David Irvings. Haraldur skrifaði meira að segja Irving sjálfum. Irving myndi ugglaust eiga góða og náðuga ævidaga á Íslandi ef hann flytti hingað, þar sem túlkun á lögum hér myndi vernda "rétt" hans til að hafa glæpsamlegar skoðanir, vegna þess að hann skrifar undir eigin nafni.

Er mikið að á Íslandi?... Já, vissulega. Þið eruð ekkert stikkfrí rétt við heimskautsbaug, landar mínir góðir. Íslensk lög eru ekki það frábrugðin lögum annarra siðmenntaðra þjóða, en þau eru hins vegar oft túlkuð harla léttvægt af sumum siðlausum lögmönnum þjóðarinnar.

*Myndin efst er frá bænum Kielce, þar sem pólskir, kristnir íbúar réðust á gyðinga í bænum eftir lok stríðsins. Gyðingarnir sem myrtir voru í fjöldamorðunum í Kielce höfðu komist lífs af í fangabúðum og sneru aftur. Fjöldamorðin eru enn ekki viðurkennd af pólskum yfirvöldu og pólskur prestur í Keflavík sagði við mig þann 22. janúar 2020, að það "væri hægt að ræða áreiðanleika heimilda um morðin í Kielce". Hann sagði fjöldamorðin í þorpinu Jedwabne árið 1941 vera verk Þjóðverja einna. Ætli presturinn tali fyrir kaþólska menn á Íslandi, eða hefur hann gleymt að Frelsari hans var gyðingur, móðir hans líka og líffræðilegur faðir; Gleymt því að Guð faðir hans sem lagði ýmsar raunir á ætt Frelsarans og kallaði þá útvalda fyrir það trúarbragð. Það var svo útleysanlegur gúmmítékki næstu 2000 árin fyrir hatursmenn gyðinga á meðal kristinna til að ná sér niður á gyðingum sem útnefndir voru sem morðingjar Frelsarans. Veit Pater Keflavicensis hve mörg líf gyðinga kirkjan á á samviskunni?

This is not about the weather in Reykjavík... This is a Holocaust-report from Iceland

I am in Reykjavík for a few days. A strong winter storm is raging outside my window and its snowing too. Hail was hammering on the roof when I woke this morning. In Denmark they call similar weather conditions a catastrophe. But in Denmark they have never seen the likes of the weather in Reykjavík this morning. This is a kind of a weather which has hardened the folks in Iceland for 1100 years.

Yesterday, the weather was actually quite nice. All Sorts - rain, hail, sun, rain again and finally frost. I went to the first ever Holocaust-commemoration in Iceland, which was held in the Polish Embassy in Reykjavík in the evening. A full house ca 80 people attended. Even a few Polish nuns blessed the venue with their presence and the ambassador to the USA and the UK in Iceland came too.

Yesterday, I posted an essay on this blog, where a stated my concerns as a Holocaust-researcher for a venue held in the Polish Embassy. Unfortunately I was not wrong in my worries.

Here is what I witnessed:

   An Icelandic professor of Literature from the University of Iceland compared Holocaust and other Genocides to Trump´s building the "Great" Wall of Trump.

  A former Polish Ambassador to Israel warned against the politicisation of the Holocaust. Funny, that´s exactly what the Poles are doing these years. Their President, Andrzej Sebastian Duda, boycotted the the ceremonies for remembrance the liberation of Auschwitz which were held in Israel  -  because Putin was invited. The former Polish Ambassador to Israel proclaimed that now in 2020, when the last survivors of the Holocaust were nearly all dead, there was possibly a reason for an alternative approach to the commemoration of Holocaust.

  A statement by Polish Ambassador in Iceland, whom I wrote about yesterday, telling the audience that the memorials on the Holocaust in Poland was a great financial burden for his country.

However, In his initial address to the participants when he was describing the Red Army´s rescue of the last prisoners alive in Auschwitz he had a very correct analyses of German war-crimes: Those soldiers, used to seeing all kinds of war atrocities, were dumbfounded after they had crossed the gate with the derisive inscription “Arbeit macht frei”.

While the panel was on the diplomatic notes, this could not be said about some members of the audience.

Catholic Priest Mikolaj Kecic commenting. An Icelandic Holocaust-revisionist showing his skin in the foreground.

  A priest from the town of Keflavík south of the capital Reykjavík, Mikolaj Kecic of the parish of Pope John II south of Reykjavík, attended the commemoration. With a 20.000 strong Polish minority in a population of 350.000 in Iceland there is a demand for Catholic priests in predominately Lutheran Iceland. Pater Kecic made a direct comparison between the Holocaust and the "Israel´s treatment of the Palestinian". Pater Kecic addressed me after the venue and we had a friendly conversation, until I realized that the Polish Pater, whom I had responded to from the audience, told me that Poles did not kill Jews in in the 1941 massacre in Jedwabne, an that one could possibly also discuss the "so called" killing of Jews in Kielce just after the war.

  A man, in the audience, a sturdy, Viking-type of an Icelander in his 60s, turned out to be a Holocaust denier. He claimed that only 300.000 Jews were killed in the Holocaust. 

I repeat what I said in my essay yesterday. No regrets for what I wrote - and no repentance!

The only real remembrance were the wise words of the young Chabad-Rabbi in Iceland, Abraham Feldman, and the excellent talk be Anette Stahl from Sweden, who spoke about the fate of her family in Poland - Not to forget the fitting finishing remarks of US Ambassador Jeffrey Ross Gunter, who told the audience about members of his family who perished in the Holocaust and then punched the stupid remarks where Holocaust and other genocides were being compared to his president´s Wall plans by a professor at the University of Iceland.

Ambassador Jeffrey R. Gunter

A venue at an embassy of an EU-member state that doesn´t really want to face facts about its past and Polish ambassadors talking about gearing down Holocaust commemoration in Poland is a bad message to send to many Polish citizen living and working in Iceland. It is also a wrong message to send to the Icelanders on the ultimate Edge of the European continent. If Polish priests in Iceland tells me that no Polish people killed Jews in Jedwabne, his parishioners might agree. Are there more antisemites among the Poles in Iceland, who believe that the victims of the Holocaust are to be compared to Nazis?

My believe in human goodness allows me to be sure that only a minority of the Polish nation is destroying historic memory for all the rest in the modern and progressive part of Polish Society.

I noticed at the ceremony
Your corrupt ways had finally made you blind
I can´t remember your face anymore
Your mouth has changed
Your eyes don´t look into mine
The priest wore black on the seventh day
And sat stone-faced while the building burned
I waited for you on the running boards
Near the cypress trees, while the springtime turned
Slowly [Quickly in some versions] into autumn

 

Idiot wind ...

 

      Bob Dylan - way back

Should the Embassy of Poland in Reykjavík really host a panel discussion on the Holocaust?

An Essay by Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson

Today, 22 January 2020, the first ever public discussion on the Holocaust will take place in Iceland. The panel discussion has received the following title: 75 years from the Liberation of Auschwitz – on the importance of remembering the Holocaust. The venue will be housed at the Polish Embassy in Reykjavík, the northrenmost outpost of the present Polish Government - a government busy rewriting and whitewashing Polish WWII history and denying facts about Polish atrocities during WWII.

I find it difficult to imagine that there will be any mention of the fact that Poles killed Jews during WWII, and most often without orders from the German occupants. Polish atrocities were a part of the Holocaust, and cannot be denied. But airing views on those atrocities is a criminal offences in Poland. The Polish Government denies that Poles killed Jews during WWII.

Modern Polish State revisionism

Is it ethical of the Polish Embassy to house an event on the Holocaust, when the Polish Government dismisses the fact that up to 100.000 Jews fell prey to the local helpers and collaborators of the Germans, or were murdered under various unexplained circumstances?

Is a government that interferes in historial research and rewrites history by denying all claims regarding Polish participation in the Holocaust the right host for a Holocaust panel?

The Polish Governent´s deplorable response to facts is that the historians, who claim Poles killed Jews during WWII are Jews or of Jewish extent and argue that they are all biassed. Historians like the late Szymon Datner as well as Jan Gross, Barbara Engelking and Jan Grabowski, who in his great book Hunt for the Jews (2013), are all branded by their Jewish or partly Jewish background.

Whily engaged in a massive rewriting of Polish History, the present Polish government reject factual, sober and highly esteemed research on the Polish crimes against the Jewish population of Poland from 1939 to 1945. They call Grabowski a liar when he estimates that Polish peasants, who participated in German-organized Judenjagden, (hunts for Jews), killed thousands of Jews, and that approximately 80% of the Jews who attempted to hide from the Germans ended up being killed by Poles or turned in by them. These mass-murders is an internationally recognized fact, but is dismissed by a government in a present-day EU state.

In the photograph at the beginning of this essay, one can see members of the so called Blue Police (Granatowa policja) fraternizing with German soldiers. If Jews fell into the hands of the Blue Police they faced certain death. Death by the hands of the fellow countrymen.

What the Polish government is expressing these days, is an outright antisemitic statement that Jews cannot be trusted to write about their sufferings in Poland. The above mention historians and others, who aren´t Jews, live in fear that they might loose their positions, be fined or even be jailed if their research doesn´t fit into the revisionist Polish historical perception of today.

Iceland and the Holocaust

  Iceland too has a problem with the Holocaust. Icelanders generally do not think the Holocaust is any of their business, although the country with a micro-population had a Nazi Party, Governments expelled Jewish refugees to Germany and Icelanders joined the Waffen-SS.

In late January 2000, Iceland participated together with representatives from 44 other nations at the Stockholm International Forum on the Holocaust. A treaty was signed, and the participants promised education, remembrance and research on the Holocaust in their respective countries.

Iceland, unfortunately, never implemented any of the statements nor realized the pledges it signed at the Stockholm Forum. Education on the Holocaust has not become a part of the curriculum in Icelandic schools. Iceland promised to strengthen its efforts to promote education, remembrance and research on the Holocaust. At the same time Anti-Semitism has been on the increase in Iceland (See here and here). That is a reason for concerns, now when the very few Jews living in Iceland have created a cradle for Jewish worship in Iceland with the help of the Chabad movement.

No open venues on the Holocaust have taken place until now, when the Polish Embassy in Iceland provides a scenario for such an event. At the same time the Embassy represents a Government that denies that Poles killed Jews during WWII.

Icelandic Holocaust resarch takes place abroad 

Since the turn of the Century, only a couple of independent Icelandic scholars have written on matters of the Holocaust, without any support from Icelandic authorities. I count myself as one of these few scholars.

I was the first Icelandic scholar to be invited to work on Holocaust-related research. Not in Iceland, but at the Danish Center for Holocaust and Genocide Studies. There, I researched my findings on the lives and fates of Jews who were victims of Danish expulsion from Denmark 1940-43, which were carried out without any demands or pressure from the  Nazi-occupants of Denmark. My research was published in my book Medaljens Bagside (The back side of the Coin). I have also written papers in English on the History of the Jews in Iceland as well as on Antisemitism in Iceland (see here and here). For a while, I was Editor in Chief of Rambam, the Journal of the Danish Jewish Historical Society, and the initiator of the Stolpersteine project in Denmark, which finally was realized in 2019. Occasionally I have done research work together with Dr. Efraim Zuroff the Director of the Simon Wiesenthal Center in Jerusalem. Now I am in the process of finalizing a volume on the the correspondence of the Glucksman-family at 6 Walicow in the Warsaw Ghetto. In the book I will publish with Francizska and Wanda Glucksmans letter to son and brother Dr. Stefan Glücksman. He had travelled to Denmark in 1939 to learn Danish. The Danish authorities expelled Stefan in January 1941 for being a "Polish Jew". He was killed in the SS-slave camp at Gross-Rosen, southwest of Wroclow of 24 October 1941.

20 years after the Stockholm Forum

Is there a light at the end of a very dark tunnel? 

The ambassador of the Republic of Poland in Iceland, Gerard Pokruszynski joins hand with Abraham Feldman the rabbi of the the Chabad movement in Iceland and the School of Humanities (Hugvísindasvið) [Faculty of Arts] at the University of Iceland. They invite the Icelandic public to a panel discussion on the Holocaust in the Polish Embassy at Þórunnartún 2 in Reykjavík, Wednesday 22 January, at 17:30.

I, of course as a serious Icelandic Holocaust researcher, had expected to be invited as one of the speakers, if such an event would ever be suggested by anyone in Iceland. But no. I am probably not welcome in the Polish Embassy in Reykjavík. My views might be criminal in Poland of today.

Very aware that Poland´s Senate approved a controversial bill in 2018, making it illegal to accuse the Polish nation or The Polish State of complicity in the Nazi Holocaust, I will still dare to claim that Poles killed Jews, their neighbours in Poland during  WWII. It is not illegal to tell the truth in Iceland.

That sayd, I respect very highly all the thousands of Poles who made a great effort to fight Nazism and to rescue their fellow citizens, the Jews.

However, the bill of the Polish government originally prescribed fines or a maximum three-year jail term as punishment. After international pressure on Poland the jail sentence was allegedly removed from the bill, which was passed in January 2018 (see here) by President Andrzej Duda. The presidents proclaimed that Poland had the right "to defend historical truth". The very same Mr. Duda has now decided not to participate in an International ceremony in Israel this week to remember that 75 year have past since the liberation of Auschwitz. That is a shame!

How does one really manage to defend historical truth in the EU-state of Poland, and all the atrocities committed by Germans and others on Polish soil?

For some years now, when ultra-nationalists in their thousands march the streets of major cities in Poland together with Polish neo-Nazis and foreign Nazi-party members, is Poland showing any understanding of the Holocaust? These marches are accepted by the Polish Government.

When I hear that my colleagues, both Jewish and Polish historians, are being threatened with legal measures and are being fired from their positions for telling the truth - or only trying to keep it above the nationalistic sentiments of the Modern Polish Government, I am personally worried that the official Poland has a totally different view of the Holocaust than most states in Europe.

In 2019 the entire world saw a footage from an annual Easter-time amusement of the citizens in the Southern Polish town of Pruchnik. The amusement consists of a march, where the young as well as the elderly hang a large effigy symbolizing Judas Iscariot depicted as an orthodox Jew from the gallows, after which they beat the effigy and drag it through the streets of their town, finally to put on fire.

I do not believe that all parts of Polish society, together with its present Government, have comprehended what happened in Poland 80-75 years ago due to ultra-Nationalism and Antisemitism. Authorities, who do not put a permanent stop to such religious "amusements" do not live up to the promises they made together with e.g. Iceland in Stockholm in year 2000.

Posters with the "New" Polish History in Reykjavík 2019

The Museum of the Second World War in Gdansk (Muzeum II Wojny Swiatowej) opened in 2017. A renowned historian, Dr. Pawel Machcewicz, was appointed the director of the Museum. Very soon after the opening the PiS party (The Law and Justice Party) in the Government started interference into the historical agenda of the museum. The PiS-party, which had come to power in Poland’s elections two years earlier, found an international focus on the war unbearable, preferring to promote a version of WWII history that would airbrush real history and glorify the Polish nation instead.

The minister of culture and national heritage, Piotr Glinski, dismissed the museum director Pawel Machcewicz. A new director, Karol Nawrocki, set about altering the main exhibition – without consulting its authors. The revised approach under Warsaw government direct rule, was to emphasize the glorification of Polish military actions and to portrait Poland as a righteous nation. The museum now became a monument to national martyrology. New government puppet, Nawrocki, for example, replaced a filmed summary of civilians’ experiences during the war with another film altogether, in which the soundtrack includes claims that can only be described as propaganda, with phrases such as: “we saved Jews”; “we give life in the name of dignity and freedom”; “we were betrayed”; “the pope gave hope of victory”; “communists lost”; “we won” and “we do not beg for freedom, we fight for it”. 

The severely rewritten and white-washed version of Polish history washed ashore in Iceland in the fall of 2019. This road-show of posters from the Museum of World War II History in Gdansk was dearly welcomed with no criticism from anybody at the University of Iceland. Needless to mention, none of the posters mentioned Poles killing Jews by the thousands. The purpose with the posters was clear:

An introduction to the poster-exhibition from the Government-ruled World War II Museum in Gdansk. It´s all about Polish bravery and suffering, where the Jewish Poles are a mere footnote.

I could not find this Polish Wehrmacht-soldier on any of the posters of the Museum of World War II poster-exhibit in Reykjavík. All collaboration with the Germans as well as atrocities against Jews by the hands of Poles is a tabu. Poles only rescued Jews according to the rewritten history of the Polish Government and its servile historians.

All of the above worries me, in the same manner as when the Polish government interferes in the work of Polish judges, and thereby interferes with one of the main principals of independent courts, the backbones of a democratic society.

The author of this essay visited the poster-exhibit at the University of Iceland and found all the criticism of the Polish Government rewriting of history to be true. The sufferings of the Jews had been condenced down to few lines on two posters. That kind of obfuscations of history, to fit into a populist taste of the present Polish Government is unacceptable to the rest of the World.

Facing the facts

Let´s remember that Poland regained it possibility of becoming a democratic state only 30 years ago after Soviet suppression. Wounds have to be healed. Lets face it: It took most Western-European countries up to 70 years to face bleak facts about their role during WWII and their citizens willing participation in the killing of 6 million Jews. Lets be reasonable and large; It will possibly also take Poland several decades fully to come to terms with its stained past.But the process seems to be going the wrong way.

The Baltic States are also having great difficulties facing their Nazi collaboration past. For instance Lithuania seems to be on the brink of demanding the same kinds of laws as Poland, where people can be jailed by telling the truth about Lithuaninan atrocities. The intention is to be able to praise Jew-murderers, some of whom also took part in the fight against the Soviets before the advent of the Germans.

A part of Hungarian society has not learnt from history either, and even Denmark, to mention a Western European State, has great difficulties facing her past with the countrie´s Nazi collaboration, which nowadays most often is mentioned as  a beneficial co-operation. Parts of the WWII archives of Denmark are still closed and the access heavily restricted. The reluctance to mention the Danish expulsions of Jews or the massive Danish enlisting into the Waffen-SS is a problem still unsolved. A new School of Danish Historians believe that if other nations had followed Denmark´s example, the fate of those countries´ Jews would not have been as horrible as it was (see here).

The question is: Can Poland recover from these absurd history-rewriting efforts, in time to prevent hate-speech and Nazi-marches turning into bloody action? Let´s hope Poland can find a path out of the dim bogs of racism and cocky nationalism as well as its outdated religious superstition.

A letter from Warsaw of 11 December 1939 

To those, who are visiting the Polish Embassy on Wednesday 22. January 2020 to follow the panel discussion, and hopefully ask questions and learn, I want to tell about a letter from 1939.

It is not about the Polish killings of Jews, but yet the facts it contains would neither have made it on to the Polish Government-exhibition which was sent to Iceland in the fall of 2019. The letter tells us about Polish theft from Jews during the first month of the German occupation of Poland in September 1939. It will appear in a new book I am working on.

Franciszka Glücksman, a Jewish woman in the Praga suburb of Warsaw wrote to her son Stefan Glücksman on 11 December 1939 about the ordeals she and her daughter Wanda had lived through from the 8 until the 28 of September 1939. On 8 September Poles drove them out of their rented apartment on 7 Folwarczna in the Praga, a suburb of Warsaw: When Warsaw gave up in the fight against the Germans on September 28 1940, the Jews from Praga, who had been forced to leave their homes could return back:

On the 8th of September we were forced to walk to Warsaw by foot. Because Aunt Sophie and Uncle Henryk were in the countryside, we lived with Waclaw.... On the 28 September we went back home (also by foot), but the apartment was unfortunately occupied and we were forced to stay in the cellar, without being able to sleep and for two days we didn´t eat anything, because one could not buy anything.  The next day they allowed us to sit in the Kitchen, and when we entered it, we saw that our winter-coats had been laid out on the floor preparing to take them away. Both of your winter coats were already gone. When the apartment was finally free, we realized that we had been totally robbed.

Wanda also wrote in the same letter:

... The best of our things have been stolen, both yours and ours (Stefan had had a burglary in his rented room in Copenhagen), Henryk Kelter [a friend of the family and relative of the publisher Chaim Kelter, who published the fist work of the father of Esperanto, Ludwik Lazar Zamenhof] has also been robbed and the apartment of his son was set afire with all the interior burning.

Death on the doorsteps in the Warsaw Ghetto. A body of a´Musselmann´  Walicow 10 in autumn of 1941. Franceszka and Wanda Glücksman were housed at 6 Walicow number 6.

A list of items stolen from Franciszka and Wanda Glücksman by the Polish squatters and thieves, followed in Franciszka´s part of the letter. Fanciszka and Wanda managed to borrow 200 zl. from the Norwegian Embassy, and the Embassy also kindly arranged for sending their letter to Stefan Glücksman

Later in 1940, after further robberies committed by Poles, now encouraged by the Germans, the Jews outside the future Ghetto in Warsaw were ordered to move into the area soon to become the WWII ghetto of Warsaw. It was was closed and sealed on 15 November 1940. Franciszka and Wanda were housed in Mrs. Feldman´s apartment together with many other persons, at Walicow nr. 6, the rear building, in apartment number 61. The end for Franciszka and Wanda was getting close: They were most likely deported to (The German) Treblinka death camp in July 1942 and killed. 

According to the present government of Poland, the Poles did nothing wrong towards the Jews during WWII. They only saved them according to the WWII Museum in Gdansk. The PiS government also denies the atrocities in Jedwabne and Kielce in the same manner the Turks deny the genocide of the Armenians.

Was Mrs. Glücksman lying to her son, when she wrote about robbery and pillage committed by her Polish neighbours ? I would kindly ask the Polish Ambassador to Iceland to give his evaluation on Wednesday? Note that this is of course a very delicate matter for Mr. Pokruszynski: Depending on what he thinks or believes. He might risk being prosecuted and even sentenced to jail, if he believes what Mrs. Glücksman wrote - and why should he not believe here?

Ambassador Pokruszynski, the host of the Reykjavík Holocaust-Panel

As an ambassador for the Polish government, Gerard Pokruszynski is most likely follows the line of his Government rulings and laws. Hopefully he has to speak against his conviction, if he claims that Poles didn´t rob Jewish property in September 1939 and that Poles didn´t kill Jews during WWII. 

In 2014 Ambassador Pokruzynski attended a most peculiar ceremony in the Ukraine, which somewhat reminds one of a masquerade. The victory over the Tatars, a Muslim group that had resided in Lithuania and Poland in the Late Middle Ages. The Ukrainians were remembering Polish knights and noblemen, who had fled from The Polish-Lithuanian Commonwealth into the area of present Ukraine and the their victories over the Muslim Tatar armies. Caught in fights between Tatars, Polish knights and and Cossacks and their Polish vassals like Bohdan Khmelnytsky, thousands of Jews lost their lives in a brutal carnage. While the Muslim Tatars generally had good contacts with Jews, the Polish Knights and the Cossacks slaughtered Jews.

Ambassador Gerard Pokruszynski, who in Reykjavik in 2020 is hosting a remembrance of the Holocaust, in 2014 proudly remembered 17th Century Jew-killers of the Polish-Lithuanian Commonwealth. He represents a country, which in 2018 apart from being antisemitic was found to have the highest rates of Islamophobia in Europe. Since the Muslim community in Poland is very small (0.1% of the population), the situation has been described as "Islamophobia without Muslims". 

Ambassador Gerard Pokruzynski remembering 17th century Polish Knights - and Muslim killers - in the Ukraine in 2014 (See here).

After Icelandic Web-weekly Stundin wrote about the nationalist and Neo-Nazi marches in Poland in November 2018, ambassador Pokruzynski wrote the following statement:

Poles spontaneously showed an attachment to national colours and worshipped their independent homeland 100 years after its creation. I am amazed that the author of the article [in Stundin] used the words" Nazis "and" fascists " for Polish patriots. How is it possible in public space in democratic Iceland, that such terms can be used so freely about ordinary citizens and they accused of having connections with the German crime machine?

Neo-Nazis march in Warsaw, 2018.

Furthermore, ambassador Pokruzinski said there was no outbreak of nationalism in Poland and implied that the article on Stundin could destroy the good relations between Poland and Iceland. He demanded an official apology from Icelandic authorities (see here) for an article published on an independent website.

Hate and ignorance unfortunately seems to be the order of the day in certain political spheres in Polish society. Honouring victories over Lithuanian-Polish Muslims, the Tatars in 1672 when expressing modern Islamophobia is a very strange way of showing Democratic maturity in a modern EU-member/European state. The modern day praise of Jew-killers and Tatar-slayers of the 17th century in Poland and the Ukraine, is a wrong signal to send the world, if your country proclaims a democratic status in Europe of today. - Unless if one misses the totalitarian and suppressing times under the Nazis or the Soviets, or one dreams about the dark ages of ignorance and superstition when blaming minorities and killing them in pogroms was a part of life and religion.

Allow me to repeat the wise words of the President of Iceland, Mr. Guðni Th. Jóhannesson, when he attended an International Commemoration ceremony in Poland on 1 September 2019:

There is nothing new about bellicose factions exploiting fear and malice, mistrust and hostility. They corrupt true patriotism and pervert feelings of national pride into chauvinism and xenophobia. We have seen many such examples, and they have lessons to teach us, which we should bear in mind, now and always. (Please read the address in its full length here).

Please take care Poland!

Gerði Heydrich jafntefli við KR - og spældi eisini bóld í Havn?

Sko, nú eru fram komnir verulegir "trupulleikar" eins og það heitir í Færeyjum. Það eru nefnilega komin einhver vandræði í sannsöglina og nákvæmnina í frásagnarlistina á tveimur merkum eyjum í norðri, og eiginlega er nóg komið af því góða.

Fyrir Jólin (2019) kom út bók Illuga Jökulssonar Úr undirdjúpunum til Íslands: Julius Schopka, U-52 og heimsstyrjöldin fyrri. Í jólabókaflóðinu, og í tengslum við umræðu Illuga og annarra um bókina hans, hefur því verið haldið á lofti að Reinhard Heydrich, sem síðar á ævinni varð einn af samverkamönnum Hitlers, hefði leikið knattspyrnu í Reykjavík er hann var sjóliðsforingjaefni um borð á þýska herskipinu Berlin sem kom til landsins. Hann Heydrich og félagar hans gerðu víst jafntefli við KR, ef Illugi skal trúarlegur tekinn (sjá hér).

En nú hafa Færeyingar, frændur vorir, bætt um betur og hann Heydrich á nú að hafa leikið tvo leiki í Þórshöfn.

Á Ríkisútvarpi Færeyja KVF (Kringvarpi Føroya), hefur blaðamaðurinn Uni Arge flutt þátt þar sem því er haldið fram að Heydrich hafi einnig leikið knattspyrnu í Tórshavn: Slaktarin úr Prag í Norðuratlanshavi er heiti þáttarins og hann er kynntur á eftirfarandi hátt, sem öllum mörlöndum ætti að vera skiljanlegt:

Ein frásøgn um, tá ið nazisturin Reinhard Heydrich spældi bólt í Havn.

Uni Arge upplýsir að Heydrich hafi verið liðsmaður í liði um borð á Berlín sem bar nafnið Manning 22 og að hann hafi leiki við HB (Havnar Bóltfélag) í Færeyjum. Það mun þó hafa verið ritsjóri Una sem tók sér það bessaleyfi að skrifa að Heydrich hafi spælt bolta í Tórshavn. Uni tók ritsjórann afsíðis og lét breyta textanum í fréttinni sem nú er ekki samur og hann ver í byrjun, þegar ég tók sjámyndina af fréttinni. Vinnubrögðin eru næstum því alveg eins og á RÚV.

Er ég gerði fyrst athugasemd við þetta fótboltastand Heydrichs á FB Illuga Jökulssonar drógu þá bæði Illugi og Uni nokkuð í land og Uni Arge ritaði jafnframt:

Ég er ekki að segða að hann var með í fótbóltanum gegn HB - bara kannski. Ég er að tala um tíma hans með Berlin frá juli 1923 til mars 1924 - sem kom hingað 29. juli og fór til Íslands 1. august. Um þetta er enginn vafi. Heydrich og Canaris með Berlin - það er sagan. Samt verður í þessum þátti talað um leikirnar HB-Berlin 30. juli (1-1) og 31. juli (5-2) í Þorshöfn - allt samkvæmt Dimmalætting og Tingakrossi í august 1923 og bókum HB´s. Hvort Heydrich var að keppa í Gundadali skiptir reyndar engum máli. Hann kynntist Canaris með Berlin, og Berlin var í Færeyjum og á Íslandi frá 29. juli til 20. august 1923.

Það skiptir reyndar öllu máli að vera nákvæmur í heimildameðferð og það gildir ekki síst fyrir blaðamenn.

Heilmikið hefur verið ritað um Heydrich og íþróttaáhuga hans og samkvæmt öllum heimildum kemur glögglega fram að hann var ekki gott efni í liðsmann í knattspyrnuliðið. Hans styrkur í íþróttunum var aðeins svo sem svo, og hann stundaði fyrst og fremst sund, hnefaleika, skíðamennsku og skylmingar - og gott er ekki er var hann með skylmingaör á einni kinninni eða á annarri rasskinninni.

"Bubi" rotar Heydrich, enda snapaði foringinn sér fæting.

Margir sagnfræðingar hafa rakið feril Heydrichs í þýska sjóhernum, á einn eða annan hátt. Hjá þeim kemur jafnan fram að hann var algjör einfari sem enga vini átti. Menn hentu gaman af ofstæki hans í kynþáttamálum og jafnframt útlit hans, sér í lagi langt nef og ankannalegur vöxtur, var í því sambandi notað gegn honum og hann spottaður með því að vera sífellt kallaður gyðingur og sígauni. Það voru sömuleiðis ortar háðsvísur um hann og honum var haldið utan bræðralags sjóliðanna.

Í bók Shlomo Aronson (1971): Reinhard Heydrich und die Frühgeschichte von Gestapo und SD.  [Studien zur Zeitgeschichte; Herausgegeben vom Institut für Zeitgeschichte. Deutsche Verlags-Anstalt] Stuttgart. Þar kemur fram góð persónulýsing á Heydrich á yngri árum:

  ... Freunde hatter er in der Crew - soweit ich mich erinnern kann - keine. Er war ingendwie anders als wir... Das fühlte er auch, und deshalb  pflegte er sich einem Kreis Abwerhaltung zu nähern. 

"Félagar" Heydrichs í sjóhernum kölluðu hann m.a. til háðungar hvíta Gyðinginn (Der weisse Jude) og annar félaginn skrifaði um hann:

In unserem Jahrgang galt Heydrich mehr oder minder als Jude, weil ein anderer aus Halle stammender Crewkamerad erzählte, dass die Familie früher ´Süss´ geheissen habe und dass dies in Halle bekannt sei.

Allar þessar gróusögur grasseruðu vegna þess að Heydrich var vægast sagt afar leiðinlegur og ófélagslegur maður, sem sjálfur kallaði þetta aðkast yfir sig. Hann gekk í sjóherinn til annars en að spila fótbolta; Sjóherinn var aðeins stökkbretti fyrir framagosann Reinhard Heydrich. Í annarri bók um Heydrich kemur þetta fram um háttalag hans í enskri þýðingu: 

"Vanity, complacency, coquetry, weak-heartedness and hypersensitivity were conspicuous traits of his character. He soon became an easy target for bullying for all his comrades. And he always reacted the wrong way.

"Skíðakappinn" Heydrich. Efst sjáið þið "hnefaleikakappann" Heydrich. Heilbrigð sál í hraustum líkama eða egótrippi? Minnir dálítið á Andra Slyddu í Ölpunum.

Sko krakkar, svo ég láni nú eitt af beittustu stílbrögðum Illuga Jökulssonar: Þeir sem trúað hafa því fyrir jólin á Íslandi, að Heydrich hafi leikið knattspyrnu við KR í Reykjavík; og þeir Færeyingar sem nú halda að hann hafi líka verið í fótboltaleik í Þórshöfn, verða að róa sig. Mér þykir líklegra að Heydrich hafi falið sig á klósettinu um borð á Berlín á ytri höfninni í Reykjavík og Tórshavn og kennt gyðingum um ófarir sínar.

Nú tók Heydrich sem betur fer ekki þátt í Fyrri heimstyrjöld líkt og Julius Schopka, hann varð því ekki stríðsglæpamaður fyrr en síðar. En kafbátahernaður sá sem Schopka tók þátt í var ekki eintóm rómantík. Þjóðverjar grönduðu skipum á grimman hátt þótt "gentlemennastríð" hafi enn verið háð í Evrópu. Kafteinar kafbátanna aðvöruðu oft skip áður en þeir sökktu þeim. Schopka lýsir því i dagbókum sínum, hvernig hann tók þátt í sprengingu danska skipsins Ansgar á Miðjarðarðhafi. 11. apríl 1917, tók Júlíus Schopka nefnilega þátt í óþarfa níðingsverki. Sjóliðar kafbátsins komu fyrir sprengjum um borð í Ansgar frá Marstal og hófu einnig íkveikju á tveimur stöðum um borð. Reyndar fengu skipverjar að yfirgefa skipið.

Danska skipið var ekki í flutningum fyrir andstæðinga Þjóðverja í stríðinu. Fyrst leyfði kapteinninn á kafbátinum að sigla, en skipti svo um skoðun. Þetta er allt hægt að finna í samtímaheimildum í dönskum skýrslum um skipaskaskaða árið 1917 sem og í dönskum fjölmiðlum - alt heimildir sem hægt er að nálgast á netinu. Ansgar var reyndar í flutningum með timbur til Valencia frá Bandaríkjunum. Farminn átti danskur vínkaupmaður í Valencia og hefur viðurinn ugglaust átt að fara í gerð áma. Það var ekkert um borð í þessu skipi sem ógnaði Þýskalandi.

Ansgar fra Marstal sprengdur og sökkt til gamans af kapteini og áhöfn U-52.

Það var eins gott að Júlíus Schopca settist að á Íslandi og þagði þar um aðild sína að árás á danskt skip á Miðjarðarhafi árið 1917. Hver veit hver frami hans hefði verið í Þýskalandi með slíka reynslu í farteskinu; eða hvað gerst hefði hann, svo Danir heyrðu til í Reykjavík, gortað sig af að hafa sökkt Ansgar. Ætli illmennið Heydrich hafi haft slíkar syndir á samviskunni á sama aldri og Schopka?  

Sá gamli leggur línurnar fyrir brunaútsöluna á Þjóðminjasafninu

Nú, þegar núverandi þjóðminjavörður sýnir eldlogandi og jafnvel brennandi áhuga á að skipta aðeins um umhverfi og gerast ráðuneytisstjóri, er engu líkara en að fyrirrennari hennar í starfi þjóðminjavörslunnar langi aftur í gamla stólinn sinn. En svo er nú vafalust ekki. Hann er greinilega orðinn hrætt gamalmenni sem telur alla vera að stela í kringum sig.

Í grein sem birtist sl. þriðjudag í Morgunblaðinu  (16. júlí, 2019, bls. 15) minnir Þór Magnússon á mikilvæg menningarverðmæti sem hann telur að séu í bráðri í hættu. Það eru kirkjur landsins og innanstokksmunir þeirra. Þór lýkur grein sinni, sem hann kallar Öryggi kirknanna, með þessum aðvörunarorðum:

Hér verða ráðamenn kirkjunnar og prestar og umráðamenn kirkna að athuga vel um úrlausn. Við getum ekki lengur í einfeldni okkar treyst á heiðarleika fólks einvörðungu. Trúin á ekki fastan sess í huga allra núorðið og sumum eru kirkjurnar lítt heilagir staðir lengur.

Þarna finnst mér gamli þjóminjavörðurinn, sannast sagna, vera farinn að sýna þá hræðslu sem oft grípur um sig hjá gömlu fólki, sem telur alla vera að stela í kringum sig og að heimurinn fari sí versnandi. En heimurinn hefur vitaskuld lengi farið versnandi og gamalt fólk hefur svo lengi sem sögur herma, vitstola eða með rænu, fengið þá flugu í hausinn að allir í kringum þá væru þjófar eða illmenni.

Sannast sagna tel ég að heiðarleiki fólks sé síst minni en áður. Trúin er kannski ekki eins fastur þáttur og fyrr, en það hefur þó ekki nauðsynlega skaðað heiðarleika almennings, sem ekki fer lengur reglulega í kirkju og aldrei biður bænirnar sínar á kvöldin, eða fyrr en það fær alvarlegan sjúkdóm og er að deyja Drottni sínum.

Það er því að mínu mati ákveðinn skammtur af fordómum í grein Þórs Magnússonar og hann er næstum því hálf-ósvífinn.

Því skulum við rifja upp söguna. Því stuldur úr kirkjum hefur nú ekki aðeins verið stundaður af trúleysingjum, óskírðum og útlendingum á ferðalagi líkt og Þór gefur í skyn.

Árið 1972 bárust Þjóðminjasafninu góðir gripir westur úr henni Ameríku. Það var ljósahjálmur úr messing frá lokum 16. aldar eða byrjun þeirrar 17., og brot af róðukrossi frá 16. öld. Þessa gripi afhenti Helga Potter safninu, en hún hafði erft þá eftir föður sinn Jón Jacobson Alþingismann, sem var landsbókavörður frá 1907 til 1924. Báðir gripir voru upphaflega varðveittir í Víðimýrarkirkju í Skagafirði, en jörðina Víðimýri átti Jón um tíma og tók með sér gripina er hann flutti þaðan í borg syndarinnar hér syðra. Dóttirin Helga erfði gripina síðan eftir föður sinn, og fór með þá til Ameríku.

Hvarf dýrmætra menningarverðmæta úr Víðimýrarkirkju var ekki vegna þjófnaða útlendinga eða óheiðarlegra Íslendinga. Guðhræddur alþingismaður og 100% Íslendingur fór með gripina úr kirkjunni - eða taldi þá sína eign. Við vorum heppin að frú Helga Jónsdóttir Potter, ofurstafrú í Bandaríkjunum, hafði ekki smekk fyrir þetta "junk from back home" og skilaði því aftur á viðeigandi stofnun undir stjórn Þórs Magnússonar.

Þór Magnússon varar alla við með þessum orðum, sem er þó greinilega fyrst og fremst beint gegn útlendingum.

Ýmsir fornir kirkjustaðir eru nú í eyði, föst búseta engin þar lengur og kirkjurnar því án fasts eftirlits. Í kirkjunum er samt geymt margt dýrmæti. Nú er ferðamannastraumur nánast um allt land mikinn hluta ársins. Sumar kirkjur mega jafnan kallast "ferðamannakirkjur". Eftir að fækkaði í sóknum og sumar sveitir tæmdust nálega af fólki, eru kirkjurnar margar hverjar afar sjaldan nýttar til helgihalds, en margar standa á fornfrægum kirkjustöðum, þekktum úr sögunni og vekja athygli ferðafólks.  Hvarvetna er sú hætta að óhlutvant fólk ásælist og taki gripi úr kirkjunum, enda hefur það gerst.

Engu er líkara en að Þór Magnússon hlusti of mikið á Útvarp Sögu. En líkast til var hann einnig alinn upp við að útlendingar væru verra fólk en sannir Íslendingar. Hann ríður fáknum Hleypidómi frá Offorsi sem hefur gömlu hryssuna Hræðslu frá Öfgum sér til reiðar er hann skrifar fyrrgreind orð. Sumt af því sem Þór skrifar inniheldur þó ef til vill sannleikskorn:

Ég man nefnilega eftir smið sem gerði við kirkju fyrir Þjóðminjasafnið og lét sig hverfa til Ameríku með gripi úr kirkjunni, sem  aldregi sáust síðan. Þór gleymir að segja okkur þá sögu, og að maðurinn hafi starfað fyrir safnið - en ekki verið ferðamaður eða meðlimur í þjófagengi á framfærslu ríkisins líkt og Þór talar um í pistli sínum -  heldur hreinn og tær Íslendingur, alveg eins og Jón alþingismaður Jacobson (1860-1925) og síðar Landsbókavörður, sem tók kirkjugripi á Víðimýri traustataki. 

Klukkurnar sem voru á þili Víðimýrarkirkju árið 1929 hanga þar ekki lengur og klukknaportið er ekki sams konar og þá. Hver flutti klukkurnar og breytti klukknahliðinu (sáluhliðinu)? Hvaða mátt frá Guði fengu þeir til þess að hengja klukkurnar upp í nýtt hlið sem ekki var þarna fyrir aldamótin 1900?

Vandamálið, sem Þór talar um, er vel hægt að koma í veg fyrir með því að fjarlægja úr kirkjum sjaldgæfa gripi, sem geymdir verða af sóknarprestum eða öðrum kirkjunnar mönnum eða yfirvöldum. Löngu er búið að finna upp þjófavörn. Hin vellauðuga þjóðkirkja hlýtur að eiga fyrir þjófavarnarkerfi.

En látum ekki fordómana drífa verkið. Lítum í eigin barm. Íslendingar eru líka þjófar og lygarar. Heilt gegni þjófa og skítmenna setti þjóðina nærri því á hausinn hér um árið, svo ekki sé talað um fjölda stjórnendur ríkisstofnanna, sem ekki kunnu að fara með almannafé hér á árum áður og komust sumir hverjir upp með það nokkuð lengi. Við nefnum engin nöfn.

Aðrir störfuðu við hirð stjórnmálamanna sem óskuðu þjóðinni seyru, meðan að þeir sjálfir földu auðæfi sín á pálmaeyjum. Slíkir tækifærissinnar í ríkisþjónustu eiga viðhlæjendur í mörgum stjórnmálaflokkum og getur greinilega fengið hæstu stöður í ráðuneytum landsins, þrátt fyrir furðuslælega umgengni við samstarfsmenn sína og þá sem þeir hafa verið ráðnir sem sérstaklega illkvittin ráðunaut til að reka fólk á öðrum stofnunum. 

Ég leyfi mér að halda því fram, að grein Þórs beri örlítinn keim af ellibrekum og gleymsku, jafnvel af hinum ljóta sjúkdóm Alzheimer sem Kári Stefánsson hefur nú gefist upp á að lækna með einstæðu genamengi Íslendinga. Slíkri lækningu hafði hann reyndar lofað þjóðinni. En líklega er best að þjóðin gleymi því líka, enda minnið ekki sterkt í íslenska skyldleikaræktaða stofninum og lítið "Intel inside". En eins og kunnugt er, kennir fólk með ellibrek gjarnan ættingjum sínum og nágrönnum um að stela frá sér.

En Þjóðkirkjan verður sjálf að bera ábyrgð á þeim gripum sem Þór ritar um og finna úrlausn með eldhuganum sem kannski sest brátt í ráðuneytisstjórastöðu, þ.e.a.s.ef Þjóðkirkjan vill hafa gripi sína óhulta í guðshúsum sínum til að dýrka þá fram að Dómsdegi.

Að lokum má minna á, að Þjóðminjasafnið lét heilt bátasafn brenna fyrir augunum á sér og allra landsmanna í Kópavogi fyrir nokkrum áratugum og það var heldur ekki útlendingum og glæpagengum að kenna. Sagan dæmir okkur en ekki gamlir karlar sem gleymt hafa vísvitandi eða vegna elli.

Dýrð sé Drottni; Og hann þakkar ugglaust mönnunum fyrir að dýrka með sér skreytisýkina, glysgirnina og hræsnina, sem er honum jafn velþóknanleg og Gullkálfurinn heitinn.

AMEN eftir efninu.

Gestir koma í höll Nerós

Burstinn sem breytti Íslandssögunni

Þvottaburstinn frægi, sem fór fyrir brjóstið á gjörvallri tyrknesku þjóðinni, hefur dregið dilk á eftir sér. Hann gæti orðið til þess að endurskoða þurfi Íslandssöguna; að Tyrkjaráninu 1627 verði breytt í Mannránin miklu 1627, ef fyrrverandi prófessor í sagnfræði við HÍ mætti ráða.

Tyrkir styðja vitanlega landslið sitt, líkt allar góðar þjóðir gera, en kannski heldur meira en flestar þjóðir. Tyrkir eru skapheit þjóð, og við því er ekkert að segja þegar Tyrkland á þjóðarmorð á Armenum og útrýmingar á kristnum á samviskunni og setur uppi með duttlungafullan einræðisherra.

Burstar þeir, sem við í hinum þróaða vestræna heimi köllum uppþvottabursta, kalla Tyrkir klósettbursta. Hins vegar nota Tyrkir, líkt og menningarþjóðin Bretar frekar uppþvottasvamp við uppvaskið.

Þegar menn taka knattspyrnu eins alvarlega og Tyrkir gera, skal aðgætni höfð í nærveru tyrknesku þjóðarsálarinnar.

Málið með burstann á Íslandi hefur aftur beint kastljósinu að klósettsetunum í 1100 herbergja höll sólsultansins Erdógans í Ankara. Þær munu vera úr gulli, eða að minnsta kosti gullhúðaðar, og stór hluti klósettburstanna er úr 12 karata gulli. Hvernig gat ærslabelgur frá siðmenntuðu landi eins og Belgíu í hjarta draumaveldisins ESB (sem eiga aðildarríki með enn blakkari fortíð en Tyrkir) vitað, að þegar ærslabelgurinn lék fréttamann með uppþvottabursta í Leifsstöð, kurlaði hann upp miður skemmtilegum minningum í stífluðu gullklósetti einræðisherra austur í Anatólíu. Kappadósísk stífla að verstu gerð.

Þegar mesta æði Tyrkja vegna klósettburstans var runnið af þeim, rann hins vegar æði á íslenskan sagnfræðing, sem ekki alls fyrir löngu varð sér til háborinnar skammar vegna rangra skrifa og meiðandi um gyðinga á Vísindavefnum. Hann slapp nú vel frá því, því gyðingar eru ekki nándarnærri eins húðsárir og t.d. Tyrkir og sumir Íslendingar. Sagnfræðingur þessi, sem allir þekkja, Gísli Gunnarsson fyrrv. prófessor, notar allar nætur sínar til að rífast og kýta við menn á Fjasbókinni sinni. Ég er búinn að ákveða að gera það ekki í ellinni, ef ég verð eins gamall og Gísli.

Mannránin miklu 1627

Gísli taldi strax, líkt og þegar hann hér um árið taldi að Ísraelsmenn myndu framkvæma þjóðarhreinsanir í Palestínu í skjóli átakanna í Írak, að Tyrkir hefðu orðið fyrir gífurlegri móðgun vegna burstans í Leifsstöð. Til að bæta þeim þetta upp stakk Gísli Gunnarsson upp á því að Tyrkjaránið árið 1627 yrði skírt upp á nýtt og kallað Mannránin miklu 1627.

Rök prófessorsins fyrrverandi, fyrir utan að allt sem fer úrskeiðis austan Grikklands, sé gyðingum og hinum vestræna heimi að kenna, eru afar þunn að vanda. Gísli upplýsti grandvaralausa lesendur sína um að Tyrkir hefðu aldrei stjórnað nema að nafninu til í Alsír og verið þar afar fámennir, sem og að skipverjar á ræningjaskipunum árið 1627 hefðu ekki verið Tyrkir. Ég leyfði mér að halda öðru fram meðan að Gísli svaf. En þegar ég benti á rangfærslur í máli Gísla, heimtaði hann að ég læsi grein um múslímahatur gyðinga eftir mann að nafni Stephen Hoffmann. Ef ég gerði það ekki, hótaði Gísli að afmá allar mínar athugasemdir, sem hann reyndar gerði að hluta til og setja mig út af sakramenti FB. Grein Hoffmanns þessa kom málinu reyndar ekkert við og ég efast um að hann eigi tyrkneskan klósettbursta.

Ritstjóra Fornleifs bannað að skrifa, og allt verður afmáð. Kallar maður slíkt ekki fræðilega helför eða kannski ærlega saurhreinsun í klósetti kjánalegrar rétthugsunar?

Ritskoðunartilburðir þessir komu til vegna þess að ég benti Gísla á að fjöldi Tyrknesku herranna í Alsír hefði verið talsverður á 17. öld og að skipstjórar (Seebeq) skipa Ottómanna hefðu ávallt verið Tyrkir meðan að herstjórar skipanna (Rais) gátu verið annars staðar frá, jafnvel frá Hollandi - en þó menn sem höfðu tekið múslímatrú (Islam).

Mannránin miklu 1627 er nýtt heiti í stað hins mjög svo pólítísk-vafasama Tyrkjaráns. Gísli Gunnarsson er höfundur þessa nýja hugtaks. Með þessu rugli sínu tel ég að Gísli hafi fyrst og fremst verið að tryggja Tyrkjaráninu enn lengri lífdaga, þegar hann vildi bera í bætifláka fyrir fýlu og daun þann sem kom upp úr gullklósettum Tyrklands vegna þess að belgískur ærslabelgur fór að leika fréttamann með tyrkneskum "klósettbursta" í flugstöð á Íslandi.

Ólafur Egilsson sá Tyrki í Vestmannaeyjum

Ég vitnaði í Ólaf Egilsson sem rænt var árið 1627. Hann kallaði, eins og allir á þessum tíma, þá sem stjórnuðu Alsír, Tyrki í Reisubók sinni, sem fjallar um ránið og ferð Ólafs heim, sendum af ræningjum til að innheimta lausnargjöld fyrir Íslendinga í ánauðinni.

Ólafur Egilsson skrifaði:

En Tyrkjarnir eru eins allir, með uppháar húfur rauðar, og svo gerður svörgull um neðan, og eru sumar með silki, en sumar með þetta og það. Item eru þeir í einum síðum stakki og um sig svo annan svörgulinn af því sama, sem eru 3 faðmar; item léttar línbuxur, en margir með bera fætur, en gula, rauða og svarta skó á fótunum með járnskeifum undir hælunum. Tyrkjarnir allir svartir á hár og með rakaðan haus og skegg, utan á efri vörinni, og það fólk er ekki svo mjög illilegt, heldur í viðmóti svo hæglynt fólk, ef svo mætti um þá tala.  En það fólk, sem kristið hefir verið, og af trúnni er gengið, er með því skikki sem þeir að fatnaðinum og öðru soddan, og það er nú það allra versta fólkið, sem bæði drepur og lemstrar það kristna fólkið, og eru þeir grimmustu upp á kristnina, og þeir hinir sömu drápu fólkið hér, bundu og særðu.

Landsvæðið Alsír var undir stjórn Tyrkja (Ottómana) og þeir stjórnuðu svo sannarlega ekki svæðinu úr síma austan úr Istanbúl (Konstantínópel, Miklagarði). Gísli fjarlægði röksemdir mínar, því þau gerðu hann  kannski að hálfgerðum lýðskrumara.

Skegglaus múslími kemur með Múhammad til leiks

Svo birtist í umræðunni Sverrir Agnarsson, fyrrverandi talsmaður múslíma á Íslandi og hélt þessu fram:  

Rakaða yfirskeggið er arabískur siður ekki tyrkneskur og byggist á hadið frá Múhammad að skegg skuli vera þverhandar þykt ef menn hafa skeggvöxt og að klippa skuli yfirskeggin stutt eða raka. Margir Tyrkir fylgdu þessum sið en hann var miklu algengari meðal Araba. Þú getur ekki greint Tyrkja fá Araba á rökuðu yfirskeggi því það er miklu líklegra að stutta skeggið tilheyri Araba en Tyrkja.         . 

Taðskegglingur kennir "Aröbum" um Tyrkjaránið. Það gæti örugglega móðgað einhverja aðra, gæti ég ímyndað mér. Við vonum bara að svo verði ekki.

Sverrir Agnarsson veit annað hvort ekki hvað hann er að tala um þegar hann blandar heilagri hadiðu spámanns síns í málið, eða hefur ekki getað lesið sér til gagns. Það sem ég vitnaði í hjá síra Ólafi Egilssyni, en sem Gísli fjarlægði var þetta:

Tyrkjarnir allir svartir á hár og með rakaðan haus og skegg, utan á efri vörinni.

Ljóst má vera af lýsingu séra Ólafs Egilssonar, að hann lýsir meðal annarra tyrkneskum ræningjum með yfirvararskegg. Samkvæmt séra Ólafi voru þeir reyndar mun vingjarnlegi en evrópskir meðreiðarsveinar valdhafanna í Alsír. Líklega svo, þar sem þeir voru hærra settir en nýmúslímar.

Þeir Evrópumenn, sem með voru í för norður í Ballarhaf til að að ræna fólki, höfðu gerst múslímar. Þeir sýndu mesta grimmd, að því er Ólafur skrifaði, kannski til að sýna trúnað sinn við nýa herra og sinn nýjan guð. Við vitum ekki, hvort það var vegna þess að þeir þurftu að sýna að þeir gætu fórnað sér að fullu fyrir ný trúarbrögð friðarins, eða að þeir hafi einfaldlega tekið ofsann úr sinni gömlu trú með sér frá friðsælum löndum eins og Hollandi. Ég treysti mér ekki til að skera úr um það. Íslam og Kristni efldust nefnilega á mjög líkan hátt og eru óneitanlega trúarbrögð byggð ofan á beinum milljóna fórnarlamba, sem ekki voru þolaðar og voru hötuð og lítilsvirt  - og eru það reyndar enn af kristnum jafnt sem múslímum, já og trúlausum vinstri mönnum eins og Gísla Gunnarssyni í ofanálag!

Gagnstætt því sem Sverrir Agnarsson heldur, eða misles, er Ólafur Egilsson að lýsa skeggi að efrivör en ekki skeggi sem rakað hefur verið af efri vör. Sverrir inn múslímski hefur kannski misst niður mál sitt eftir að hann fór að dreyma á arabísku? Afsakaðu Sverrir, að ég leyfi mér að velta þessu fyrir mér.

Höfuðbúnaður Tyrkja í Vestmannaeyjum 1627

Ólafur lýsir einnig klæðum Tyrkjanna og höfuðbúnaði. Þeir báru Kuvak (túrban) - vafinn utan um háa rauðan kollhatt, svokallaðan Külah, sem er tyrknesk mynd af orðinu Kolaah, sem þýðir hattur á persnesku, og er vitanlega skylt orðinu kollur og kollhúfu. Þessi lýsing séra Ólafs bendir eindregið til þess að Tyrkir hafi verið um borð á skipum þeim sem heimsóttu Heimaey og aðra staði á Íslandi árið 1627.

Á þessari mynd af ungum tyrkneskum ritara sem máluð var af Giovanni Bellini (1430-1516) sem og á málverkinu efst af Süleyman hinum mikla (1494-1566) eftir nemanda Bellinis (frá ca. 1520), sem nýlega var selt á uppboði hjá Sothesby, má sjá dæmigerðan höfuðbúnað tyrkneskan, kuvak (túrban) vafinn utan um külah (kollhúfu). Passar þessi lýsing Ólafs ekki bærilega: Tyrkjarnir allir svartir á hár og með rakaðan haus og skegg, utan á efri vörinni, og Tyrkjarnir eru eins allir, með uppháar húfur rauðar, og svo gerður svörgull um neðan, og eru sumar með silki, en sumar með þetta og það.

Búningamyndir frá byrjun 19. aldar sem sýna kuvak og külah. Árið 1829 var þessi höfuðbúnaður bannaður í Ottómanaríkinu og Fez varð einkennishúfa Tyrkja í langan tíma eftir það.

 

Röng rétthugsun Gísla Gunnarssonar

Jú, það má ekki segja mikið við sérleyfishafa réttra skoðana og góðmennsku og okkar síðustu dögum alheilögum.

Ég skil hins vegar, að Gísli Gunnarsson vilji ekki kalla öskureiði Tyrkja eða annarra yfir litla þjóð sína, en hann hélt greinilega til að byrja með að móðgarinn mikli með burstann hefði verið Íslendingur.

Hvað var því betra fyrir Gísla Gunnarsson, sem sérfræðing í nánast öllu milli himins og jarðar, en að gefa Tyrkjum espresso-syndaaflausn og kvitta þá undan Tyrkjaráninu og kalla það Mannránið 1627? Geta sagnfræðingar gert slíkt í pólitísku réttlætiskasti? Jú, en aðeins ef rökin eru í lagi, en það eru þau ekki lengur hjá Gísla Gunnarssyni.

Helst til sorgleg er sú skoðun Gísla Gunnarssonar, að allt sem miður fer í heimi okkar sé fyrst og frem hinum vestræna heimi að kenna, og að allir sem ekki eru sammála honum séu ótýndir rasistar, múslímahatarar, fasistar eða nasistar. Slík alhæfingagleði hefur tröllriðið mörgum ágætum manni á vinstrivængnum farlamaða, þegar rökin og rökhugsunina þrýtur og sannir sósíalistar eru farnir að berjast fyrir hryðjuverkasamtök í tugþúsunda kílómetra fjarlægð frekar en fyrir lausn vandamála láglaunamannsins á Íslandi. Menn verða að hafa innistæðu fyrir slíku gelti.

Gísli Gunnarsson verður að gera sér grein fyrir því að hársárir tyrkneskir þjóðernisburstar bera ábyrgð á þjóðarmorði sem þeir hafa aldrei viðurkennt. Það er þjóðarmorðið á Armenum. Nú er komin út bók um önnur stórfelld fjöldamorð sem Tyrkir eiga á samviskunni. Hún eftir postula manna sem lengi hafa talað um illvirki gyðinga gangvart Palestínumönnum, Benny Morris. Morris hefur orðið hetja í herbúðum manna eins og Gísla Gunnarssonar. Nú er Benny Morris hins vegar útúðað og fyrri vinir Morris orðnir hatursmenn hans eftir að hann gaf út bókina The Thirty-Year Genocide með kollega sínum Dror Ze´evi (Harvard University Press) Í bókinni lýsa þeir skipulagðri útrýmingu á kristnum í Tyrklandi.

AÐVÖRUN: Gísli Gunnarsson má alls ekki gera athugasemdir hér, nema að hann hafi lesið nýja bók Morris um skipulögð morð Tyrkja á kristnum gegnum tíðina. Ef hann les ekki þegar nýja bók Morris verða öll orð hans afmáð.

Nei, hvernig læt ég. Ég er að sjáflsögðu bara að grínast. Ég ólst ekki upp við DDR-góss og fauta-Stalínisma eins og Gísli, en tel mig þó vera eins konar sósíalista, þótt Gísli reyni signt og heilagt að smyrja á mig ljótari ismum. 

En drífðu þig Gísli og keyptu nú þegar framleiðslu ísraelskra sagnfræðinga, þó það sé kannski bannað af góðvinum þínum í BDS-hreyfingunni sem framfylgja stíft mottói Hitlers, Kauf nicht beim Juden. 

Til að taka af allan vafa

Ef Gísli, sem rífst oftast í lengstu lög út af engu, noti ekki of mikinn tíma í ellinni í ergelsi yfir því að það voru Tyrkir, nánar tiltekið tyrkneski flotinn, sem herjaði á Ísland 1627-31, hef ég hér orð tyrkneska flotans fyrir því. Hann stærir sig af Atlantshafssiglingum sínum (Sjá hér bls. 2). Flotayfirvöld Tyrklands segja frá því kinnroðalaust að þau hafi stundað mannrán á Íslandi. Gísli spyr nú ugglaust hvar ég hef lært svo góða tyrknesku. Jú, í fjölmenningaþjóðfélaginu Danmörku lærir maður ýmislegt.

Snemma á 20. öldinni fannst hnappur af einkennisbúningi Ottómanníska flotans í kálgarði á Heimaey. Þarf frekari vitna við? Notum hnappinn sem punkt við þessa lexíu handa prófessornum á fjasbókinni.

 

Viðbót 22.júní 2019

Gísli Gunnarsson fyrrv. prófessor í HÍ, heldur því fram á Facebook sl. nótt, að hann hafi ekki getað sett athugasemd hér á bloggið "Fornólf" sem hann kallar svo, og gefur hálfpartinn í skyn að ég sé á bak við einhverja ómynd sem kallar sig Fróða Franz Agnarsson og sem herjar á FB hans. Gísli heldur því fram að þegar hann fjarlægði ummæli þessa Fróða Franz, þá hafi ég bannað honum að birta athugasemdir hér. Fróði Franz er ekki ég.

Ætli orðatiltækið Margur heldur mig sig eigi ekki best við um Gísla nú. Mér skilst að Gísli vilji fá svör við staðhæfingum úr doktorsritgerð Þorsteins Helgasonar um Tyrkjaránið, sem Gísli trúir. Þau fjalla um hollendinginn Jan Janszoon van Haarlem sem gekk undir nafninu Murat Reis, eftir að hann gerðist múslími og sjóræningi í Salé. Gísli telur Murat Reis van Haarlem ekki hafa verið í þjónustu Alsírsmanna en haft útgerð sína frá Salé sem ekki heyrði undir Ottómanveldið. Einhverju missti Þorsteinn Helgason greinilega af þegar hann fékk viðurkennda doktorsritgerð sína, en ég svarað spurningu Gísla nú rétt áðan á FB hans:

Og ef svo er, kippir þú þér vonandi ekkert upp við að ég segi að það séu margar villur í doktorsritgerð Þorsteins Helgasonar. Ef maður les innganginn í bók Leïla Maziane, « Salé et ses corsaires, 1666-1727: un port de course marocain au XVIIe siècle », Publication Université de Rouen Havre, 2007 (ISBN 978-2-84133-282-3), þá gerir maður sér grein fyrir því, að áður en Jan Janszoon Murat Reis van Haarlem yfigaf Salé árið 1627, hafði borgin verið undir stjórn Sultansins í Marokkó. Fyrst eftir að Jan Janszoon Murat Reis van Harleem er á Íslandi í samfloti við tvö skip frá Alsír verður Salé að "lýðveldi" sjóræningja.

Þá hafði van Haarlem sagt skilið við Salé og var genginn í þjónustu Ottómanna í Alsír. Farið var með Íslendingana til Alsírsborgar, ekki til Salé. Hin hræðilega heimildamynd um Tyrkjaránin, sem vinur okkur Hjálmtýr Heiðdal mun ávallt einn bera ábyrgð á, fékk síðar enn hræðilegri titil og misvísandi á öðrum tungumálum:"Atlantic Jihad" - svo ekki sé minnst á bók Steinunnar Jóhannesdóttur og kvikmynd byggða á ruglinu í henni. Höfundar sem heillast hafa á Tyrkjaráninu á Norðurlöndum hafa vitnað í skáldsögu hennar líkt og hún væri sagnfræðiheimild. Í henni er sagt frá dreng, sem er umskorinn af vondum múslímum og því fylgir vatnslitamynd sem sýnir ekkert annað en kynlega hugaróra madömmu Steinunnar - Þeirrar sömu Steinku sem ásamt Allaballakarlinum sínum Einari Karli Haraldssyni lögðust hér um árið gegn hjónaböndum samkynhneigðra í greinum í fjölmiðlum, því þau voru orðin svo sannkristin og smáborgaraleg.

Það er ekki allt sem skrifað er á Íslandi sem mark er á takandi, Gísli minn.  Vinur minn einn, Pakistani, krossaði sig næstum því yfir kvikmyndinni með ruglinu sem byggði á skáldsögu Steinunnar Jóhannesdóttur, og því í henni sem hann túlkaði sem múslímahatur. Danskir múslímahatarar vitnuðu óspart og með ólýsanlegri gleði í þá kvikmynd.

En hvað finnst þér, Gísli Gunnarsson, um meðferð á landa okkar Einari Loftssyni sem neitaði að taka múhameðstrú (afsakaðu orðið) sem þræll í Jihadi á Atlantsálum. Hann var píndur, eyru hans skorin af og nefbroddurinn sargaður af og hann ristur í andlitið. Með eyrnasnepla sína þrædda á band var hann leiddur um Algiersborg. Vildir þú, Gísli Gunnarsson, hafa verið í sporum Einars Loftsonar á dögum Atlantshafs Jihadsins, sem Hjálmtýr Heiðdal kallar svo?

Þess ber að geta að Gísli Gunnarsson fjarlægði þessa athugasemd mína. Menn sem þola ekki röksemdir og það nokkuð vel undirbyggðar geta ekki kallað sig sagnfræðinga.