Forfeðurnir geifla sig

Núna yfir í smá mannfræði, sem hefur legið örlítið á hakanum hér á Fornleifi.

Það hljómar svei mér ekki vel að "deepfeika" afa sinn í Hollandi. Það hef ég hins vegar gert, og biðst afsökunar ef það fer fyrir brjóstin á einhverjum. Hann verður mér vart reiður, karlinn. Afi minn var greinilega mjög smáfríður. Ekki hef ég erft mikið af því eftir að genum hans var blandað við gott íslensk tröllakyn og víkinga. Þaðan fékk ég svo tekið sé dæmi helvítis Skagafjarðarskallann.

Ég hef líka djúpfeikað (deepfaked) einn langafa minna í Hollandi, sem var faðir þess á efri myndinni (hér hef ég skrifað um þá áður).

Þetta er álíka og að lesa blöðin í Diagon Alley í Harry Potter bókunum.

Ég á því miður aðeins tvívíðar minningar um þá feðga. Því er þessi djúpfágun á þeim ef til vill harla góð leið til að sjá þá aðeins betur. Næstum því á við að fara á góðan miðilsfund.

Langafi minn mun hafa verið frekar strangur, en hér fæ ég á hann bros í lokin og glimt i øjet eins og Danir segja. Það gæti vel verið "feik". En pabba var hlýtt til afa síns og minntist þess hve skegg afa hans stakk hann er kallinn faðmaði hann.

Amma mín, tengdadóttir karlsins með tyrkneska yfirvaraskeggið, var aftur á móti lítið fyrir karlinn gefin. Hún líkti honum við langhund. Ekki það að hann var hávaxinn að sígeltandi, því það var hann sannarlega ekki; en hann gekk ávallt með háan svartan hatt til að fá smá upphækkun. Þessi samlíkingin hennar ömmu minnar kom til vegna þess að henni þótti hann eins og langhundur í framan. En samt fékk hún sér stóran langhund í ellinni, sem dró bringuna eftir gangstéttinni. Hundurinn var uppgjafahundur frá öðrum gamlingjum. Blessuð gamla konan réði afar illa við hundsskömmina, sem dró hana óviljuga hingað og þangað um Haga (den Haag). Að lokum varð hún því að láta hann af hendi er hún veiktist einu sinni og var lögð inn á spítala.

Verst er að ég man ekki nafnið á hundinum. Kannski hefur hann heitið Willem eins og allir karlarnir í ætt pabba hétu að fyrsta eða öðru nafni. Þeir hétu í hausinn á díkjakonungi sem var víst góður við þá.

Faðir minn heitinn, Vilhjálmur Vilhjálmsson, kom aftur á móti frekar ankannalega út úr djúpfeikuninni. Hér , hér og hér má einnig lesa um hann. Hér er því lýst þegar sendiherrafrú í Kaupmannahöfn gerði föður minn að Vestfirðingi.

Vegna hárprýðinnar (sem var rauð og mikil) hefur forritið, sem útbýr algebrugretturnar á forfeðrum manns (Rauð aðvörun: forritið er hannað í Ísrael fyrir mormóna í BNA), látið hann kinka kolli heldur kveifarlega fyrir minn smekk. Ja, hvað finnst ykkur?

Mér finnst þetta sannast sagna hálf krípí, eins og krakkarnir segja, að sjá föður minn láta svona. Ég held barasta að forritið hafi klikkað mjög illilega á karli föður mínum og augun eru eins og í Bambí. Ég er ekki alveg viss um að móðir mín þekki manninn sinn aftur á þessari geiflu. Hræddur um ekki.

Svo við skoðum Y-DNA fenótýpuna hér í lokin: Aukin lífsgæði ollu því greinilega, að dvergvaxinn langafi minn (miðmaðurinn) og afi (á efstu mynd), sem báðir fæddust á 19. öld, gátu af sér föður minn sem varð 1.82 metra að hæð og náði fjórfaldri þyngd á Íslandi miðað við fallþyngd við komuna til Íslands. Ég hækkaði aðeins meira, þótt íslenskir forfeður hefðu ekki við háir í loftinu. Sonur minn Rúben, á nú metið, þó ekki sé danskur ættgarður hans sérlega hávaxinn heldur. Ekki þarf að geifla soninn, því hann er í "tölvufjarnámi" á síðasta ári í menntaskóla. Hvar endar þetta? Verður ættin orðin víðsýn og komin yfir tvo metra í lok aldarinnar ef fram heldur sem horfir? Hér að lokum ritstjóri Fornleifs á yngri árum.

Nefið á Gosa verður lengra og lengra

Af hverju geta jarðfræðingar aldrei sagt satt, og sagt það sem allir vita? Það er, að þeir vita ekkert meira en sauðgrár almúginn.

Mikill gosórói er kominn í Fornleif gamla. Hann situr eins og óður maður og bíður eftir gosi undir Bláa Lóninu; Karlinn er búinn að poppa og horfir á vefskjásendingu einhverstaðar úr svartri Keflavíkurþokunni. Hann hefur lengi dreymt um gosbelti sem opnaðist undir Bláa Lóninu eða norðan við Hveragerði.

En af hverju ekki tvö gos eða þrjú samtímis? Þetta er óvenjulegt gosbelti og kannski er þetta hluti af stærra gosneti en ekki belti. 

Eitt sinn sagði fremstur íslenskra jarðfræðinga, sem tekinn var í dýrlinga tölu, að aldrei myndi gjósa á Heimaey. Við sáum sjóferð þá. Aldregi skal segja aldregi. Allt er mögulegt og ekkert líka. Annaðhvort eða er einföld tölfræði eldfjallafræðinnar. En jarðvísindamenn eru stundum kynlegir kvistir, sem eiga það til að trúa sjálfum sér einum of með góðri aðstoð fjölmiðlafólks. Þeir síðastnefndu vita auðvitað allt og lenda að lokum á þingi.

Lítum svo á ljósu hliðarnar. Flugvöllur verður ekki byggður á hættusvæði. Ef það gerðist samt, sem líka er mögulegt á Íslandi, þá er hægt að spara lendingarljósin í eldgosum.

Myndin efst er frá 18. öld og er að finna í Fornleifssafni. Neðst er kynlegur kvistur, sem fékk hið viðeigandi nafn Gosi á íslensku.

Slecht Geweten Bisquetten

The decision of the Dutch cookie producer Patisserie Pater, (formerly Davelaar), to change the name of their main brand cookies since 1883 - from Jodenkoeken (Jew cookies) to Odekoeken (Ode cookies) - has created quite a stir in the cookie-jar in the Netherlands and rest of the world. These plain cookies are turning into the biscuits of bad conscience. The Ode-cookie is certainly no ode to happiness among Jews. Dutch Jews have never really demanded such a name-change and are not offended by the original name (see here).

When the Dutch banned the Jodenvett (Jewish fat), a sugary candy, the Dutch neo-puritanism was OK. That ban came few decades after 90 % of the Jews of the Netherlands were killed in the Shoah.

Jodenkoeken have relatives in Denmark and Iceland, probably all descending from the Dutch Jodenkoek (sing.), although the Danes stubbornly think their cookies were invented by Jewish bakers, when there where never any Jewish bakers in Denmark, and the same has been argued for Iceland, a country which apart from no Jewish bakers, nearly had no Jews until the 1930s. The Icelandic Joedenkoek, Gyðingakaka, came to Iceland with different Danish bakers, most of whom came from the Schleswig-Holstein area close to Frisia. The Frisians also bake Joedenkoeken.

If the Dutch could eradicate antisemitism, e.g. football supporters from Rotterdam shouting "kill the Jews" or "we have been working in Auschwitz", that would be fine. I once witnessed them chant this and other things after loosing a game in Amsterdam, when I caught the wrong southbound train to den Haag and had to get off to wait for another one in Leiden. Ajax was possibly a "Jewish" team when may father was growing up by the Waterlooplein and later in North-Amsterdam, but today?

Claiming there is no sugar in the Icelandic variation, gyðingakökur, is also a very political incorrect statement if not hateful. Icelanders hardly eat anything unless there is lots of sugar in it. Typical gyðingakökur-recipes contain 250 grams sugar to 500 grams of flour.

The second last tin of Jodenkoeken from Davelaar I bought in the Netherlands, I depicted in the fashion of the the old Dutch Masters. It will be missed. Unlike the tradition in Holland, where a cookie jar can be stretched for weeks or even months, this one was consumed in a couple of days in may home.

News are coming in, telling me that the Cookie Monster is very sad receiving the news that Jodenkoeken are being banned by some Dutch firms. Hearing this, he is going to boycott Dutch cookies altogether, even the all mighty spekulaas. CRUNCH!

Grænlendingur í Reykjavík

Eins og einhverjir lesendur Fornleifs vita, á Fornleifssafn (sem nú er harðlokað vegna heimsfaraldur) gott safn pakksmynda sem safnvörðurinn kallar svo. Verslunarmenn sunnar í Evrópu á seinni hluta 19. aldar vildu vera alþýðufræðarar og settu litamyndakort í pakka með ýmsum varningi, þó helst nautnavöru. Ritstjóri Fornleifs hefur skrifað örlítið um þessi kort áður. Börn söfnuðu þessum kortum og foreldrarnir keyptu því gjarna vöru þar sem slíkra korta mátti vænta í umbúðum. Les parents voulaient faire plaisir aux enfants.

Stundum varð hönnuðum og listamönnum þeim sem framleiddu þessi kort á í messunni. Það gerðist er búin voru til kort fyrir Chocolaterie d´Aiguebelle í Drome í Auvergne-Rhône-Alpes héraði nútímans í Suðausturfrakklandi. Kortin voru röð af kortum um eyjur heimsins, Les Iles. Þetta kort hafði upplýsingar um  L´Islande.  Með yfirlitsmynd yfir "Reykjavick" var sett andlitsmynd af Grænlendingi. Svona mistök geta alltaf gerst. Þetta var nú bara einu sinni einhvers staðar norður í rassgati, langt frá Suður-Frakklandi,  og qui s´en fout?

Kannski hafa súkkulaðigrísir þarna syðra ekkert tekið eftir þessu. En á okkar tímum er enn til fólk á Íslandi sem ekki gleðst mikið ef þeim er óvart ruglað saman við næstu nágranna okkar á Grænlandi. Það gerðist fyrir ekki mjög mörgum árum, að ráðist var á Grænlendinga sem komu til hafnar í krummaskuði fyrir Vestan og voru þeir bara að skemmta sér. Árásamennirnir kölluðu sig þjóðernissinna. Neikvæðni gagnvart Grænlendingum hefur lengi verið mikil á Íslandi og ég held að það sé ekki orðum aukið. Það er Íslendingum til skammar eins og svo margt annað. 

Reykjavick

Illa að aftökum staðið - ja hérna

Morgunblaðið hefur boðið lesendum sínum miður skemmtileg skrif meðan að COVID hefur geisað. Ábyrgur er ungur ritstjóri sem ritar sem ólmur væri um nasista og heri þeirra. Blaðamaðurinn var ekki alls fyrir löngu ráðinn fréttastjóri stafrænna frétta. Fyrir utan að stýra stafrænum fréttum með myndabrag birtir Morgunblaðið/hann sjálfur ógrynnin öll af greinum eftir hann/sig um síðari heimsstyrjöld og sér í lagi um heri Þriðja ríkisins.

Kannski er enn mikill áhugi á Þýskalandi Hitlers á Íslandi, þótt hann sé vonandi annars eðlis en hann var á liðinni öld.

Nú síðast kom út grein um Nürnbergþréttarhöldin eftir hinn unga fréttastjóra, og vonast maður þá til þess að sagnfræðilegar greinar ritstjórans, sem er með íslenskt stjórnmálafræðipróf upp á vasann fari nú að fækka.

Inngangsorð greinarinnar um Nürnberg-réttarhöldin í Morgunblaðinu í dag eru þessi:

Alþjóðaher­dóm­stóll­inn kom sam­an í rúst­um Nürn­berg í Þýskalandi 20. nóv­em­ber 1945 hvar réttað var yfir þeim lyk­il­mönn­um Þriðja rík­is­ins sem enn voru á lífi. Dóm­ar voru kveðnir upp 1. októ­ber 1946. Af þeim 22 sem sótt­ir voru til saka voru 12 dæmd­ir til heng­ing­ar, sjö til fang­els­is­vist­ar, ævi­langt og niður í 10 ár, og þrír voru sýknaðir. Þeir sem sáu um heng­ing­arn­ar til­heyrðu sér­stakri af­töku­sveit inn­an Banda­ríkja­hers. Ýmis­legt þykir þó benda til þess að illa hafi verið að af­tök­un­um staðið og má að lík­ind­um kenna van­kunn­áttu böðuls­ins um. Jarðnesk­ar leif­ar hinna dæmdu voru svo flutt­ar á brott með mik­illi leynd.

Í greininni í Morgunblaðinu í dag er kafli sem ber fyrirsögnina:

"Klúðurs­leg vinnu­brögð skiluðu margra mín­útna pynt­ingu"

Alls endis sögulaus fréttastjóri netfrétta Morgunblaðsins telur greinilega að réttameðvitund nútímans hafi átt við árið 1946.

Morð á 6 milljónum gyðinga sem skipulagt var í þaula af þeim sem fengu "klúðurslega margra mínútna pyntingu", urðu til þess að við höfum í dag alþjóðasáttmála til að koma í veg fyrir grimmdarverk eins og þau sem framkvæmd voru og skipulögð af þeim sem voru  "klúðurslega pyntaðir". 

Er réttarmeðvitund ungs íslensks stjórnmálafræðins virkilega á því stigi, að hann hafi áhyggjur af því hvernig þeir, sem báru ábyrgð á dauða milljóna manna í síðara heimsstríði, voru hengdir?

Miðað við alla þá sem nasistar hengdu á ýmsan hátt, jafnvel upp á kjötkróka, svo ekki sé talað um alla þá sem teknir voru af lífi með gasi, barsmíðum, kúlnaregni osfr, þá virkar það sem andlega snubbótt meðaumkun með fjöldamorðingjum, að íslenskur fjölmiðill a 20. öld sé að velta fyrir sér að "illa hafi verið að aftökunum staðið" á helstu böðlum 20. aldarinnar.

Einnig talar höfundur greinarinnar um, að þeir sem dæmdir voru í Nürnberg hafi unnið hermdarverk. Með orðinu hermdarverk er fyrst og fremst átt við skemmdarverk og hryðjuverk.

Jú, mikið þarf nú að ganga yfir mann og skil ég nú betur að lögreglustjórar Íslands og saksóknarar hafi aldrei fengist til að lögsækja fólk sem gerst hefur sekt um t.d. gyðingahatur og helfararafneitun. Það voru víst aðeins meira en hermdarverk (sabotage) sem nasistasvínin voru hengd fyrir - og því miður allt of fá þeirra.

Það eina klúðurslega var, að ekki voru hengd eða skotin fleiri illmenni nasista og meðreiðarsveina þeirra frá fjölda landa Evrópu.

Síðustu orð eins böðulsins rangfærð í Morgunblaðinu

Aðalböðullin í Hollandi, Austurríkismaðurinn Arthur Seyss-Inquart lét þessi orð falla áður en hann var hengdur:

"Dauðadómur með hengingu ... jú, í ljósi alls ástandsins, bjóst ég ekki við neinu öðru. Það er allt í lagi".

Þessari setningu greinir fréttastjóri netfrétta Morgunblaðsins lesendum ekki frá, en velur hins vegar að gefa okkur aðra setningu sem höfð hefur verið eftir Arth­ur Seyss-Inquart en sem er kolröng og tengist það vankunnáttu bandarískra sagnfræðinga á þýsku. Netfréttastjórinn heldur því fram, að Seyss-Inquart hafi sagt „Ég vona að þess­ar aftök­ur séu síðasti harm­leik­ur seinni heims­styrj­ald­ar og að lær­dóm­ur styrj­ald­ar­inn­ar verði sá að ríkja verður friður og skiln­ing­ur á milli manna. Ég trúi á Þýska­land.“

Þetta er rangt eftir haft hjá netfréttastjóranum. Eftirfarandi klausa er hins vegar það sem sem Seyss-Inquart sagði í raun og veru:

Og nú skulda ég væntanlega aðra yfirlýsingu um afstöðu mína til Adolfs Hitler. Þegar hann sá mælikvarðann á alla hluti eingöngu í sjálfum sér, sannaði hann þar með að hann var ófær um að gegna afgerandi verkefni fyrir þýsku þjóðina, já jafnvel fyrir Evrópu? Ellegar var hann maður sem, til einskis, með óskiljanlegu óhófi barðist gegn straumi óhjákvæmilegra örlaga?

Fyrir mér er hann [Hitler] enn maðurinn sem gerði Stór-Þýskaland að staðreynd í sögu Þýskalands. Ég hef þjónað þessum manni. Og nú? Ég get ekki hrópað í dag „krossfestið hann“ vegna þess að ég hrópaði „Hósanna“ í gær. Að lokum vil ég þakka verjendum mínum fyrir þá umhyggju og varúð sem hann hefur sýnt mér til varnar. Síðusta orð mín eru sú meginregla sem ég hef alltaf gengið út frá og verð áfram trúr til síðasta andartaks míns: „Ég trúi á Þýskaland.“ (Sjá hér).

Morgunblaðið verður að gera betur!

Mjólk er góð

Fornleifur þarf ekki að minna íslenska skyrgáma á að hvíti sveitadreitillinn er bráðhollur fyrir Íslendinga. Undantekningar eru þó á kúamjólkurþoli landsmanna. Ritstjóri Fornleifs er til dæmis svo mikill útgeldingur  að genin í honum þola ekki smáskammt af laktósa og að því leyti er hann eiginlega hálfgerður Kínverji. Hins vegar eru genin í ritstjóranum svo fjölbreytt að hann ku aftur á móti hafa mikinn blendingsþrótt. Það getur hann heldur ekki nýtt sér, enda algjör bindindismaður á alls kyns lóðarí, svo á kynbótahrútspunginn hefur ekki látið reyna nema til þess allra nauðsynlegasta og lögbundna með Drottins blessan.

Þjóðminjasafnið auglýsti sig dálítið eins og kynbótarolla frá SÍS á 10. áratug síðustu aldar, áður en safninu  var lokað vegna viðgerða og framfarar. Guðmundur Magnússon settur þjóðminjavörður var mikill hvatamaður fyrir auglýsingar enda þær tímans tákn á hans starfsárum. Búið var til nýtt merki safnsins, nýtt bréfsefni og starfsmenn fengu stakkavís af vísitkortum og handfylli nælum með nýja merkinu og jafnvel fána ef þeir vildu slíkt pjátur. Ekki þótti mér merki þetta besta hönnun sem ég hafði séð - og svo fór merkið fyrir brjóstið á enn öðrum, sem töldu sig geta lesið upphafsstafina mína VÖV, er merkinu er snúið 90 gráður (sjá hér).

Eitt sinn er ég kom heim á Frón í lok síðustu aldar, voru allir farnir að syngja einhverja málverndarþjóðernissöngva með mjólkurívafi. Börnin þömbuðu síðar mjólk með þjóðlegum upplýsingum um Þjóðminjasafnið. Henni var hellt í bunum út á "seríósið" á morgnanna meðan að börnin dreymdi um að verða fornleifafræðingar eftir lestur á stuttri en fróðlegri málsgrein aftan á fernunni.

Ein fernukynningin var um Stöng í Þjórsárdal og Þjóðveldisbæinn. Þar komu loks réttar upplýsingar um endalok búsetu í dalnum.

Þegar Guðmundur Magnússon hætti sem þjóðminjavörður gleymdist þessi upplýsing, og rugl og kjaftæði er það sem fólk fær að vita um minjar í Þjórsárdal í dag á Þjóðminjasafni í einhverjum tortúrklefa fávisku  - og það þó að aðrir fornleifafræðingar og jarðfræðingar hafi ný fyllilega viðurkennt enduraldursgreiningu mína á eyðingu byggðar í Þjórsárdal - en án þess að vitna í mig. Sjón er sögu ríkari á það fyrirbæri, en sjónin verður að vera góð, því vart sést nokkuð í sýningarbásnum í blóðrauðri skímunni. Bregðið ykkur á safnið (ef það er opið/þegar það opnar) og skoðið Þjórsárdalsklefann vandlega (hafið með ykkur vasaljós).

Þjóðminjasafnið er eins og allir vita mjög nokkuð flókin stofnun með enn flóknari sögu. Ástandið þar batnaði mjög um tíma þegar Guðmundur Magnússon var settur þjóðminjavörður. Svo komu forn öfl í Sjálfstæðisflokknum "sínum fornmanni", Þór Magnússyni, aftur á jötuna. Hann brilleraði í lokin og strandaði skútunni með stíl eins og siður er meðal margra í flokknum á bak við hann. Síðan kom einhver rauðhærð kona með pungapróf í fornleifafræði og gerði safnið að varðveislueiningu á gamlar kreddur, endurtekinn sannleika og jafnvel sögulegan skjannahvítaþvott. Því miður notaði hún mestan tíma sinn í að reka fólk á stofnuninni með eldheitu skapi sínu og til að vinna með hinum þrælkynæsandi stofnanda Miðflokksins í sérverkefnum úti í bæ. Það þótti henni ætti að launa með prófessorstitli úr Háskóla Íslands, sem hún fær ugglaust þegar verðlaunahrútur Miðflokksins kemst til valda. Sú rauðhærða þótti reyndar svo góð í brottrekstri að hún var fengin í að reka fólk frá öðrum stofnunum sem verið var að reyna að kála. Það var vitaskuld ekki mjólkinni að kenna - og nú er hægt að kaupa laktósafrítt líka ef menn eru enn á spenanum.

Mjólk bætir stundum allt, og slekkur bruna. Kannski væri ekki svo vitlaust að klína fræðslu á mjólkurhyrnur að nýju, t.d. um stöðvar fyrir landnám og nýjustu aldursgreininguna á landnámslaginu, þá tuttugustuogfimmtu. Til að halda jafnvægi væri líka hægt að sýna nokkur handrit (þ.ó ekki leyniskjöl menntamálaráðherra um fyrirætlaða handritakröfu á hendur Dönum, því það er harðbannað).

Börnin þurfa að lesa eitthvað bitastætt með seríósinu.

Auglýsingin fræga frá MS, þar sem börnin dást að þjóðmenningu og syngja tandurhreina íslennnnnnzku eins og hrein meyja úr Hörgárdal.

Vel kemur oss nú refillinn inn góði

Nú komu svo sannarlega gleðitíðindi fyrir okkur sem saumum mikið í og að.

Með einu klikki er hægt að fara suður í Normandí til að fá refill á fræðin með því að skoða Bayeaux-refilinn í smæstu smáatriðum.

Ég man þá tíð er ég keypti refilinn í 10 cm. hárri bók, sem var hins vegar 30 sm. breið, þar sem refillinn var allur samanbrotinn. Það þótti framför um 1980. Refillinn er í raun um 70 metrar að lengd, en í bókinni var hann nokkrir metrar.

Skoðið nú refilinn hér.

Þið sjáið svo efst að þær skemmtu sér stúlkurnar sem saumuðu refilinn, hvort sem það var nú á Englandi eða í klaustrinu Saint Florent de Saumur í Leirudal. Við skulum ekki spinna meira um það hér - en er þetta ekki Sir Roy af Chippendale í eigin persónu? Er nokkuð þessu líkt á Njálureflinum á Hvolsvelli?

Vilhjálmur fer til Bægisár/Bæjar (fr. Bayeaux/lat. Bagias)?

Draumaráðningar í íslenskri minjavernd

Ritstjórn Fornleifs, alveg eins og hún lagði sig í sófann, horfði á þáttinn Fyrir alla muni í Sjónvarpinu 31. janúar 2021 og hélt sig vera að dreyma (sjáið þáttinn í heild sinni hér meðan að það er hægt).

Þátturinn fjallaði um silfur Egils Skallagrímssonar og leitina að því meðal annars eftir draumsýn konu í Mosfellsbæ. En í rauninni sýndi þátturinn best getuleysi Minjastofnunar og hybris sumra fornleifafræðinga sem vita minna en þeir halda sjálfir að þeir geri.

Ég rauk strax til eftir að hafa séð þáttinn í sjónvarpinu og fann hér áhugaverða klausu úr einni af dagsskýrslum Minjaverndar Ríkisins 2019, því ég taldi mig áður hafa lesið um slíkar draumarannsóknir:

Berdreymin stúlka í Hafnarfirði hafði samband við Minjavernd Ríkisins og sagðist vita, hvar Gunnar hafði hoppað upp á nef sér í öllum herklæðum sínum. Stína sagði OK og vá! við fórum austur og grófum prufuholu (1x1 metra). Kiddi hoppaði ofan í holuna, en sá svo sem ekkert nema gjóskulag afar ógreinilegt, en þegar ég kom upp úr holunni dró sól fyrir ský og Stína sá að tvö fótarför voru í botni holunnar sem var svona 1.20 metrar að dýpt og mjókkað neðst. Við fundum þarna greinileg fótspor  manns sem hafði tvístigið og jafnvel valhoppað. Hann var á einhverskona fornskóm með mynstri austrænu, stærð 41. Næsta dag, er við komu aftur í Hlíðina, hafði rignt um nóttina svo sporin sáust ekki lengur. Við flettum upp í Kuml og Haugfé en fundum ekkert um fótspor; Kiddi taldi sig hafa séð áletrun á fótsporinu, NOKI eða eitthvað sem gæti líkst því".

Til að eyða öllum misskilningi, þá er færslan hér að ofan skoplýsing - en þetta gæti vitaskuld vel hafa átt sér stað, því Minjastofnun Íslands, undir stjórn Kristínar Sigurðardóttur, rýkur út og grefur holur á kostnað skattborgaranna ef kerlingu í Mosfellsbæ dreymir silfur. Það er nú fest á filmu og væri við hæfi að stofnunin sendi ritstjórn Fornleifs skýrsluna yfir draumarannsóknina, því Egill er forfaðir okkar allra.

Ég held að það sé ekki aðeins okkur sem leikur forvitni á því hvernig draumafornleifafræði íslensk fer nákvæmlega fram.

Er ekkert stofnanaeftirlit á Íslandi hlýtur að vera spurningin sem vaknar?

Stofnun sem veitir þáttargerðarmönnum, sem eru að búa til alþýðlegan skemmtiþátt, leyfi til að leita að silfursjóðum með málmleitartæki, fer ekki að lögum. Það er svo ekki í fyrsta sinn að lög eru brotin af Minjastofnun Íslands. Stjórnsýslan í minjamálum er orðin einhvers konar geðþóttafyrirgreiðsla eins og svo margt annað í íslensku þjóðfélagi: Lög eru sett á Íslandi til að brjóta þau eða beygja að vild.

Nú eru íslenskir fornleifafræðingar farnir að trúa, en augsjáanlega mest á sjálfa sig.

Vala Garðarsdóttir fornleifafræðingur (á efstu mynd efst með Ray-Ban sólgleraugu), sem hinn sæmilega vantrúaði þáttastjórnendi (Viktoría Hermanns) tók viðtal við til að nálgast einhverja sérfræðiþekkingu, trúir að eigin sögn Egils-sögu sem áreiðanlegri heimild. Við því er lítið að gera, þegar að fyrir löngu síðan er komið í tísku meðal margra fornleifafræðinga á Íslandi að trúa ruglinu í sjálfum sér t.d. eskimóakonum á spítala á Íslandi og Allah-perlum í stórstöðvum austur á landi svo eitthvað sé nefnt.

Blind trú á ruglið í sjálfum manni og ástundun fræðakukls eru víst orðin grundvallaréttindi á okkar tímum. Vísindi og fræði, þar sem tilgátur krefjast sönnunar, áður en menn fara að tala um "kenningar sínar" með staðhæfingum og án þekkingar á því sem áður hefur verið rannsakað, hafa færst í vöxt á Íslandi. Og það ekki aðeins í fornleifafræði. Hvaða vísindi fær t.d. íslenska lækna til að setja órannsakaða plastbarka í helsjúkt fólk í samvinnu við einhvers konar pylsugerðarmeistara frá Ítalíu?

Við sjáum þessa miklu trú á "sjálfið" er Vala Garðarsdóttir, sem ég hefði annars ekki trúað slíkri trú upp á, færir eftirfarandi rök fyrir alþjóð í sjónvarpsþætti:

"Af hverju ætti hann [Jón Grunnvíkingur] að vita að Anslaf [sic] væri konunganafn Ólafs Kvaran. Það vissi enginn á 18. öldinni."

En hvernig veit Vala Garðarsdóttir það með vissu að enginn á 18. öldinni hefði ekki sett samasemmerki á milli "Anslafs" og Ólafs Kvaran? Að heyra svona staðhæfingu er eins og römm klípa í gamlan fræðilegan afturenda minn, svo óþægileg að staðhæfingunni verður þegar að andmæla - Því ekki er nóg með að einhverjir á 18. öld hafi vitað hver ANLAV var. Aðrir vissu það líka á þeirri 17. Svo situr íslenskur fornleifafræðingur fyrir utan Þjóðminjasafnið í sjónvarpsþætti og sýnir alþjóð að hann veit ekkert.

Hitt er svo annað mál að það voru Erlendur eða Jón sem tengja ANLAV-myntir við frásöguna í Eglu á silfurkistum Egils.

Nú er svo komið að það liggur við að maður nái í góðan miðil til að komast í beint samband við Jón Ólafsson Grunnvíking. Draugur hans mun víst enn halda sig í námunda við Sívalaturn í Kaupmannahöfn. Ég lofa samt engu, en læt ykkur vita ef ég rekst á Grunnavichensis afturgenginn. Ég mun svo sannarlega reka úr honum garnirnar um þessa Anslafs-mynt sem Erlendur bróðir hans sá árið 1725 og Jón ritaði um árið 1753. 

En áður en ég kemst í beint samband við Jón handan við móðuna miklu, leyfi ég mér að benda á að Jón Ólafsson og bróðir hans Erlendur, sem um tíma var með honum í Kaupmannahöfn, gætu báðir hafa séð með eigin augum, ellegar lesið um myntir úr sláttu Ólafs Kvarans með áletruninni ANLAV. Einkamyntsöfn voru til á 18. öld í Danmörku og enduðu flest þeirra í Det Kongelige Møntkabinet sem var stofnað árið 1782.

Kristján Eldjárn, okkar mikli mentor, skrifar einnig eftirminnilega í neðanmálsgrein í doktorsritgerð sinni í íslenskum fræðum við Háskóla Íslands, Kuml og Haugfé, um meintan fund á mynt í Mosfellsdal sem  Erlendur Ólafsson frá Grunnavík var heimildamaður fyrir:

Jóni Ólafssyni eða heimildamanni hans, sem var Erlendur bróðir hans, gat verið kunnugt um frásögn [Thomas] Bartholins [hins yngra] af írskum peningum með áletruninni ANLAF CVNUNG (Antiqvitatum Danicarum libri tres. Hafniæ MDCLXXXIX, P. 464) 1689 annaðhvort beint eða af tilvitnum Páls Vídalíns til hennar (Skýringar yfir fornyrði lögbókar, Reykjavík 1849, bls. 132); [Fornleifur skýring: Páll Vídalín (1667-1727) var höfundur] Ég þakka Jakob Benediktssyni fyrir að hafa bent mér á þessi rit.

Í stað þess að trúa Egils-sögu, leyfi ég mér að benda auðtrúa  íslenskum fornleifafræðingum, sem í stundaræði í sjónvarpsþætti telja sig hafa höndlað sannleikann, að lesa Kuml og Haugfé (sem á margan hátt stendur fyrir sínu).

Hér er ljósmynd af bls. 464 í 2. bók Antiqvitatum eftir Thomas Bartholin hinn yngri (þess er átti Möðruvallabókarhandrit um tíma og gaf Árna Magnússyni það). Á þessari blaðsíðu greinir frá mynt með áletruninni ANLAF CVNVNC. Þetta er auðvitað allt á latínu og kemur því ekki að miklum notum á meðal íslenskra fornleifafræðinga, sem fæstir hafa lært latínu sér til gagns. Svo engum vafa sé undirorpið og fólk haldi ekki að kerlingarbækur á 21.öld séu trúanlegri en Páll Vídalín á 18. öld eru hér opna úr bók sem hann ritaði handrit að, en það var ekki gefið út fyrr en 1849. Stækkið með því að láta músina snerta myndina og lesið um vitneskju Vídalíns, á 18. öld, neðst á bls. 132 og efst á 133.

Þar sem mér heyrðist á þættinum Fyrir alla muni, að ekki væru menn alveg með það á hreinu hver ANLAF, eða Anslafr eins og Jón Grunnvíkingur kallar nafnið á mynt sem fundist mun hafa árið 1725 og hann skrifar um árið 1753 væri, þá er hér smávegis fróðleikur: Anlaf var einnig þekktur sem Amlaíb mac Sitric og var uppi á um 927 – 980. Hann var að hluta til af norskum ættum og hét upp á norrænu Óláfr Sigtryggsson (hinn rauði), en hann var einnig þekktur á gelísku sem Amlaíb Cuarán, eða Óláfr Kvaran. Hann var konungur á Norðimbrulandi og í Dyflinni, þótt Egils saga telji hann konung Skota.

Því verðu einnig fyrir alla muni að bæta við að annar konungar en Ólafur Kvaran notuðu fornensku myndina af nafninu Ólafur, ANLAF, á myntum sínum, t.d. sá konungur sem á norrænu kallast Óláfr Guðrøðsson, og sem einnig hefur verið kallaður Olav Gudfrithson af enskum - og upp á írsku Amlaíb mac Gofraid. Hann var hertogi/konungur í Dyflinni 924-939.

Myntin sem Jón Grunnvíkingur segir bróður sinn hafa séð árið 1825 og sem hann skrifar um eftir minni árið 1853 gæti einnig hafa tilheyrt allt öðrum ANLAF (Anslafri) en Ólafi Kvaran hinum rauða. 

Úr sláttu Ólafs Kvarans (sem líka var ANLAF) og hér fyrir neðan slátta Ólafs Guðröðarsonar.

Fróðum mönnum í Kaupmannahöfn á 18. öld, t.d. Jóni Grunnvíkingi og Páli Vídalín uppi á Íslandi, treysti ég vel til þess að hafa gert sér fulla grein fyrir því að mynt sem ber áletrunina ANLAF CVNVNG, sem Jón gæti vel hafa lesið um hjá Thomas Bartholin jr. eða jafnvel sjálfur séð, væri úr sláttu Ólafs konungs Kvarans.

Bartholin hafði á 17. öldinni þegar tengt nafnið ANLAF Dyflinnarkonungum eins og þið og Vala Garðarsdóttir getið lesið hér að ofan. Ef menn hafa getað greint Dyflinnarkonunginn ANLAF á 17. öld hefur Jón, sem umleikis hafði handritaarf Íslendinga, vitað að þar var aðeins um tvo konunga að ræða.

Vala Garðarstóttir gerir að mínu mati lítið úr vitneskju fyrri tíma manna, og það vegna eiginvankunnáttu - en hún trúir greinilega frekar ruglinu í sjálfri sér? Þess konar trú er orðin reginvandamál í íslenskri fornleifafræði.

Ég er að verða of seinn í andaglas

Æi krakkar, nú er klukkan að verða margt. Ég þarfa að fara að  hlaupa. Mér var nefnilega boðið ásamt þremur gömlum kollegum í mat og andaglas til að finna eitthvað annað gamalt og sem glittir í, t.d. hið heilaga Gral, sem einnig hefur verið leitað að á Íslandi, en án árangurs.

Mig langar í glasinu í kvöld að spyrja Njál á Bergþórshvoli um nokkur smáatriði í Njáls Sögu um hann og Gunnar. Ég mun lesa í bolla vina minna að íslenskum sið og segi sömuleiðis frá því víðar að íslensk minjayfirvöld geri berdreymnum stúlkum létt fyrir að fá leyfi til að leita að óáföllnu silfri sem þær fá pata af í heiftarlegum svefnleikjum sínum með stórum Víkingum að handan.

Á meðan eiga ekta fornleifafræðingar með próf upp á skeið, sköfu og skóflu í mestu erfiðleikum með að fá leyfi til að stinga niður reku. Látið ykkur dreyma elskurnar mínar. Sweet dreams!

Og hér eru að lokum áhugaverðar upplýsingar um draumaráðningar skyldi íslenska fornleifafræðinga fara að dreyma óáfallna silfursjóði. Munið svo gamalt húsráð Framsóknarflokksins og áfallna ættingja Framsóknarmanna í öðrum flokkum: Ef fallið er á silfrið, er það ekki íslenskt. Íhaldið ætti heldur ekkert að segja neitt.

Köttur úti í mýri setti upp á sér stýri úti er ævintýri

Þann 17 janúar sl. horfði ég á þátt í röðinni Fyrir alla muni, sem var sýndur í Sjónvarpi. Þætti í þessari röð hef ég horft á áður og í sannleika sagt þótt frekar þunnur þrettándi. En þátturinn sem hér um er fjallað (sjá hann hér meðan að hægt verður) var reyndar aðeins betri en fyrri þættir í þessari röð hafa verið.

Í þetta sinn var fjallað var um stýrishjól úr skipi í eigu manns í Reykjavík. Eigandi stýrisins (rattsins), Ingi Ingason, er barnabarn Alberts Guðmundssonar knattspyrnumanns, ráðherra, sendiherra i Frakklandi m.m. Ingi hafði fengið þá sögu með sér úr föðurhúsum, er hann erfði hjólið, að það væri líklega úr Pourquoi Pas? sem fórst árið 1936 við Álftanes á Mýrum (en ekki á Álftanesi og Mýrum  líkt og stendur í frásögn RÚV um þáttinn (sjá hér og skjámyndina hér neðar).

Skiltið á Pourquoi Pas? (hinu fjórða) með áletrunni ´Fyrir Heiðurinn og Föðrulandið´ fannst rekið á Álftanesi á Mýrum árið 1936 og sést það illa farið á ljósmyndinni efst.

Margir Íslendingar kunna mjög vel sögu skipsins og strandsins árið 1936. Þátturinn um meint stýri úr Pourquoi Pas? bætti þar litlu við. Þetta var mestmegnis þvaður um "stýri" sem Albert Guðmundsson hafði keypt sem "stýri úr skipi" sem stýrishjólið tilheyrði reyndar aldrei.

RUGLIÐ Á RÚV gerir það ekki endasleppt. Skjámynd af frétt RÚV um þáttinn. Er þetta hægt í efni sem er unnið til sýninga hjá RÚV? - þ.e. að "stranda á skerinu Hnokka út af Álftanesi og Mýrum uppi í Borgarfirði" ?? Einnig er gegnum nær allan þáttinn talað um stýrið á skipinu, sem er allt annar hlutur en stýrishjólið (eða rattið eins og sumir kölluðu það) Menntun á Íslandi stendur greinilega á lægra stigi en hér áður fyrr. Til að skýra út fyrir landkröbbum, þá er stýri það sem Englendingar kalla Rudder, Danir og norðmenn kalla Ror og Hollendingar kalla Roer. Á frönsku er orðið fyrir stýri Gouvernail (sem er komið úr latínu Gubernacula). Stýrishjól er hins vegar allt annar handleggur. Frakkar tala t.d um Barre de gouvernail eða bara Bateau. Þess má einnig geta að Frakkar, sem skrifa af vanefnum um skipsskaðann árið 1936, rugla Álftanesi á Mýrum við Álftanes í núverandi bæjarfélaginu Garðabæ.

Þessi fornleifafræðingur, sem að mestu heldur sig ofansjávar og fjarri fósturlandinu, horfði á þáttinn 17. janúar, og það þrátt fyrir óvægan dóm minn á fyrri þáttum, sem sumir hverjir voru hrein hörmung. En þótt þátturinn nú hafi verið nokkuð áhugaverður, voru efnistökin ekki nógu fræðileg. Það eina sem gnæfði yfir hálfgerða æsifréttamennsku þáttastjórnandanna voru vís orð Ragnars Edvardssonar fornleifafræðings, sem benti á að ef hlutur sé horfinn frá/úr upphaflegu samhengi sínu, væri oftast nokkuð erfitt að segja til um samhengið. Mér þótti samt nokkuð skondið að Ragnar var samt nokkuð heitur fyrir því að stýrið væri jafnvel úr Pourquoi-Pas? 

Viðtali við konu um vel þekktan máf um borð á Pourquoi Pas? hefði nú eiginlega verið hægt að sleppa, ef þáttastjórnendur hefðu haft fyrir því að lesa t.d. bók Illuga Jökulssonar um skipið og endalok þess - kannski bara Laxness, þó svo hann hafi ekki verið ólyginn - eða leitað á Timarit.is eftir upplýsingum. Það er ekki nóg að senda bréf til Frakklands. Fólks sem fæst við að búa til skemmtiefni með fræðilegu ívafi, verða líka að eyða örlitlum tíma í lestur og smá grúsk.

Með mikilli fyrirhöfn (bréfaskriftum til Frakklands) var haft upp á tveimur ljósmyndum sem sýndu stýrishjólið í stýrishúsinu miðskips á Pourguoi Pas?, en þær voru teknar löngu fyrir 1936. Síðan bárust þáttarstjórnendum upplýsingar frá Frakklandi um að skip sem bar nafn Jean-Baptiste Charcot hefði verið byggt árið 1908. Það skip var síðar leigt út til Noregs og síðar framleigt til Íslands. Á Íslandi fór þetta skip í slipp, þar sem fóru fram á því miklar endurbætur. Líklegast má því telja að stýrið sem þátturinn var spunninn utan um hafi komið úr Jean-Baptiste Charcot, en ekki Pourguoi Pas?.

Charcot við stjórnvölin á Pourquoi Pas? árið 1910 við strendur Chile.

En ef haft hefði verið samband við ofansjávar-fornleifafræðinginn sem þetta ritar, hefði hann getað bent leitandi sálum á ljósmynd af aftara stýrishjólinu (sem var beint yfir aftara stýrinu og beintengt í það) á Pourquoi Pas?.

Áður en ég sá þáttinn um stýrishjólið þann 17.janúar 2021 var ég búinn að finna mynd af Jean-Baptiste Charcot við aftara stýrið um borð á Pourquoi Pas árið 1910 úti fyrir ströndum Chile. Myndin var tekin í Öðrum leiðangri Jean-Baptiste Charcot til Suðurskautslandsins á Pourquoi Pas? (4. skipinu með því nafni), en smíðum á því var lokið árið 1908. Það var einmitt sama skipið og fórst árið 1936 við Íslandsstrendur. Þó myndin sé ekki skýr, er ljóst að árið 1910 hafi aftara stýrishjólið á Pouguois Pas? heldur ekki verið það sama og það sem er í eigu Inga Ingasonar.

Af hverju fann þáttagerðarfólkið ekki þessa mynd? Hana er auðveldlega hægt að finna með hjálp Google og lágmarks frönskukunnáttu? Ef menn gera heimildaþætti, er Google hentugt hjálpartæki. Kannski treystu þáttastjórnendur ekki upplýsingum úr leitarvélinni margfrægu? Mig grunar að þau hafa breytt þættinum töluvert og klippt til, þegar þau fengu bréf frá fróðum mönnum í Frakklandi.

Það er auðvita mest gaman að gera sjónvarpsþætti og vera ekkert að eyða spennunni og skemmtun þegar í fyrsta hlutanum með sannindum. Sjónvarp og uppspuni eiga best saman. Spenna og skemmtun er það sem fólk vill fá - frekar en blákaldar og leiðinlegar staðreyndir. Ákveðinn fjöldi fólks í þjóðfélögum vill líka alltaf láta ljúga að sér. Kannski veiti ég einhverjum litlum hópi grúskkarla með sannleikann sem þráhyggju skemmtun og fullnægingu með því að benda á að einnig sé til mynd af aftara stýrishjólinu á Pourquoi Pas? og ekki bara ljósmyndir af fremra hjólinu, sem sýndar voru í þættinum  af stýrinu miðskips. Svo getur restin látið ljúga að sér hverju sem vera vill.

Stýrishjól hafa oft gengið kaupum og sölum. 2. febrúar árið 1978 var hinn vel þekkti kaupahéðinn Magni R. Magnússon í Frímerkjasölunni að reyna að losa sig við stýrishjól með smáauglýsingu í Dagblaðinu. Um tíma voru seld á Íslandi "puntuhjól fyrir gervisjóara" sem aldrei höfðu migið í saltan sjó migið. Ætli Magni hafi selt einhverjum slíkt hjól í það skiptið, eða var hann með hjólið góða úr Slippnum?

Ég tók svo eftir því, að það var ekki bara ég sem hnaut um ýmsar vitleysur í þættinum um Pourquoi Pas. Á FB heiðursmannsins Jóns Viðars Jónssona voru áhugaverðar athugasemdir varðandi þáttinn. Ég vona að fólkið á bak við Fyrir alla muni, læri fyrir alla muni af þessari gagnrýni minnig og rausi og geri betur næst.

Þegar ég var í París í febrúar pestarárið 2020, vissi ég ekki enn að J. B. Charcot var borinn til hinstu hvílu í kirkjugarði neðst við Montmartre norðanvert, aðeins smáspöl frá íbúðinni sem ég var í efst á fjallinu. Næst geri ég kannski sjómanna´onnör í kirkjugarðinum, en ekki fyrir alla muni.

Myndirnar hér neðst, sem eru frá útför áhafnar Pourquoi Pas? (utan eins manns sem bjargaðist) og heiðursverði við skipshlið í Reykjavík, hafa ekki birst áður. Þær eru úr dagbók dansks diplómats sem var nýkomin til starfa á Íslandi, er Pourquoi Pas? fórst.

 

Spurning varðandi Ruth Rubin

Endurtekið efni: Hér er gamalt efni. Þennan greinarstúf birti ég árið 2008 á postdoc.blog.is

Nýlega [þessi grein var upphaflega birt árið 2008], þegar fréttir bárust af hryllilegu morði á 10 ára barni í Svíþjóð, urðu menn forviða og harmi slegnir. Allir, og sérstaklega allir foreldrar, fyllast harmi og hryllingi við slíkar fréttir frá nágrannalandi okkar, þar sem stór hluti þjóðarinnar hefur alið manninn og hlotið menntun sína og gildismat. Ekki vantaði heldur dóm íslenskra bloggverja yfir manninum sem framdi ódæðið. Hann verður örugglega dæmdur eftir þeim lögum sem gilda í Svíþjóð.

Annað var upp á teningnum fyrir fyrir u.þ.b. 16 árum, þegar farið var fram á rannsókn á máli meints stríðsglæpamanns á Íslandi sem hafði gerst íslenskur ríkisborgari eftir að hann strandaði hér á leið til Venezuela. Gömlum vitnisburði og skýrslum var til að byrja með hafnað sem KGB áróðri, t.d. af Morgunblaðinu, sem dældi út rógi um Simon Wiesenthal stofnunina. Lögfróðir menn, sem leitað var til, töluðu gegn betri vitund og rannsókn málsins var dregin á langinn. Maðurinn, Eðvald Hinriksson, var t.d. ásakaður um aðild að morði á ungri stúlku, Ruth Rubin, sem var í haldi lögreglusveitar þess sem hann var meðlimur í.  Evald Mikson hét hann, þegar sveit sú sem hann var í hóf gyðingamorð. Sveitin byrjaði á morðunum áður en Þjóðverjar voru almennilega búnir að ná yfirráðum í Eistlandi.

Mikson dó drottni sínum rétt eftir að Íslensk yfirvöld tóku við sér og ákváðu að líta á ásakanirnar á hendur honum.  Þrátt fyrir að honum hafi verið hlíft við rannsóknum og réttarhöldum, skilgreina eistnesk stjórnvöld hann nú sem stríðsglæpamann.

Forseti vor og utanríkisráðherra höfðu, þegar mál hins meinta stríðsglæpamanns var í gangi, ýmislegt til málanna að leggja. Hér  og hér getið þið lesið hvernig málið leit út frá þeirra sjónarhorni. Leiðtogar Hizbollah áttu alla samúð Ólafs, eins og það kæmi eitthvað máli eistnesks stríðsglæpamanns við, og Ingibjörg víðförla var á því að gyðingar ættu engan einkarétt á helförinni eða þjáningu. Mun hún endurtaka það í Öryggisráði SÞ?

Algjör þögn virðist nú vera um mál stríðsglæpamannsins á Íslandi. Blaðamaður í fremstu röð, "sem þorði meðan aðrir þögðu" var næstum því búinn að missa vinnunna vegna þess að hann skrifaði um málið. Hann ætlaði að skrifa bók um efnið, en stendur nú í staðinn í því að skýra gjörðir yfirvalda í Kópavogi. Ég bíð eftir bókinni.

Af hverju fyllist íslenska þjóðin af hryllingi yfir barnamorði í Svíþjóð, þegar stór hluti hennar vill verja mann sem ásakaður var fyrir að hafa nauðgað stúlku og myrt?

Ég geri mér grein fyrir því að fjarlægðin í tíma og rúmi getur gert menn miskunnsamari gagnvart voðaverkum og sekt? Það, að hinn meinti stríðsglæpamaður var orðinn Íslendingur og átti syni sem voru duglegir íþróttamenn á heimsmælikvarða, hafði líka mikið að segja í sambandi við álit Íslendinga. Hann var "einn af okkur". Svo þekkist viðkvæðið: "Aðrir skulu ekki koma hér og segja okkur fyrir verkum". Það heyrðist nýlega þegar Íslendingur fékk sjö ár í steininum í Færeyjum fyrir aðild að kókaínsmygli. Hann hefði, samkvæmt lögfróðum Íslendingum eins og Brynjari Níelssyni og Sigurði Líndal, aðeins fengið innan við ár á Íslandi. 

Það læðist að mér sá grunur að áhugi Íslendinga, og margra annarra, á fórnarlömbum og órétti stýrist t.d. af því hvaða þjóðflokkur hefur orðið fyrir órétti. Margir Íslendingar gráta frekar sænska stúlku en gyðingastúlku í Tallinn. Getur þetta verið rétt athugað hjá mér?

Ruth Rubin og fjölskylda hennar. Maðurinn lengst til hægri er Haim Arlosoroff, síonistaleiðtoginn sem myrtur var á hrottalegan hátt í Tel Aviv árið 1933. Kona hans, Sima, var föðursystir Ruth Rubin. Arlosoroff hafði á 2. áratug aldarinnar stundað nám í Berlín, þar sem hann var unnusti Mögdu Behrend, sem síðar fékk eftirnafnið Göbbels - já maðurinn hennar var einmitt sá Göbbels. Árið 2016 kom það fram að líffræðilegur faðir Mögdu Behrends hefði verið gyðingur, Richard Friedländer (sjá hér).

 

Mikilvæg viðbót:

 

Þegar þessi grein birtist fyrst árið 2008, gerði Þór Jónsson fyrrv. fréttamaður á Stöð 2 eftirfarandi athugasemd:

Komdu sæll, Vilhjálmur Örn, og gleðilegt sumar. Raunar sagði ég upp vinnu minni á Stöð 2 á sínum tíma vegna þess að þáverandi fréttastjóri [innskot Fornleifs: þetta var Ingvi Hrafn Jónsson] vildi að ég steinhætti öllum fréttaflutningi um Mikson-málið. Hann hafði áður látið klippa úr fréttum sem ég sendi að utan og ´kælt´ aðrar ofan í skúffu þar til aðrir fjölmiðlar hér á landi urðu á undan að flytja þær. - Það var forvitnilegt að sjá ljósmynd af Ruth litlu. Ég gleymi ekki þegar ég skoðaði frumgögnin um handtöku hennar og yfirheyrslu í þjóðskjalasafninu í Tallinn og barnslega undirskrift hennar á skjölunum sem áttu að gefa glæpsamlegu athæfi einhvers konar lögformlegan blæ. Hún var auðvitað drepin. Mig minnir að hún hafi verið 14 ára.

Þór Jónsson (IP-tala skráð) 26.4.2008 kl. 21:26