"Miklu betri en Silvo"

 

Sagði eitt vinur minn, þegar ég greindi honum frá því að hinn merki silfursjóður sem fannst á Miðhúsum við Egilsstaði árið 1980, hefði fundist óáfallinn og skínandi fagur í jörðu. Hann átti þar við gæði jarðvegsins, sem hlaut að valda þessum frábæru varðveisluskilyrðum. Þessi færsla fjallar um jarðvegssýni sem tekin voru á Miðhúsum, en sem voru aldrei rannsökuð.

Það er reyndar með einsdæmum að silfur finnist varðveitt á þann hátt sem silfrið á Miðhúsum gerði. Dr. Kristján Eldjárn velti varðveislunni mikið fyrir sér í viðtali sem hann átti við finnanda árið 1980 og tók upp á segulband. Hann spyr finnendur margoft um varðveislu silfursins. Þór Magnússon minntist einnig á þann mikla gljáa sem sjóðurinn hafði, í vettvangsskýrslu sinni frá 1980 (sjá hér) og síðar. Þeir ákváðu þó ekki að athuga það neitt nánar.

Snemma árs 1994 hafði ég fyrir hönd Þjóðminjasafnsins samband við hjónin á Miðhúsum og bað þau um að senda mér jarðvegssýni frá fundarstaðnum. Þau fékk ég aldrei. Hins vegar sendu þau dýrabein sem þau fundu einnig árið 1980, en sem þau höfðu ekki látið Eldjárn eða Þór Magnússon vita um. Í meðfylgjandi bréfi létu þau í té alls kyns upplýsingar, en fæstar af þeim hafði ég beðið um.

Ritari Þjóðminjaráðs greindi rangt frá

Ég bað margsinnis um að jarðvegssýni yrðu tekin í tengslum við fyrirskipaða rannsókn menntamálaráðuneytis á sjóðnum 199-95. Síðast í bréfi til þjóðminjaráðs dagsettu 14. apríl 1995. En í kjölfar þess var mér tjáð að ráðið ætlaði að fresta umfjöllun um það efni þangað til niðurstöður höfðu borist úr efnagreiningu á silfrinu í Kaupmannahöfn. Lilja Árnadóttir ritari nefndarinnar undirritaði bréfið sem ég fékk frá nefndinni.

Þessi upplýsing frá Þjóðminjaráði var reyndar haugalygi. Annað hvort vissu ráðsmeðlimir betur, eða Lilja hefur ekki greint þeim réttilega frá því sem gerst hafði.

Lilja Árnadóttir hafði nefnilega þegar þann 15.11. 1994 beðið Guðrúnu Kristinsdóttur safvörð á Egilsstöðum, um að taka sýni af jarðvegi. Safnvörðurinn gerði það í tveggja stiga frosti sama dag. Guðrún Kristinsdóttir á Safnastofnun Austurlands tók jarðvegssýni og sendi þau og skýrslu dags. 15. nóvember 1994 til Reykjavíkur (sjá hér) til Helga Þorlákssonar sagnfræðings og Lilju Árnadóttur starfsmanns Þjóðminjasafns og Þjóðminjaráðs sem sjá áttu um að rannsaka silfursjóðinn.

Afar furðulegt rannsóknarferli

Þótt fyrirskipað hefði verið að allir þættir varðandi fund silfursjóðsins yrðu rannsakaðir og birtir, er nú ljóst að aðeins var það birt sem henta þurfti.

Farið hafði fram taka jarðvegssýna á Miðhúsum þann 15. nóvember 1994, þótt ekki mætti greina mér frá því í apríl 1995. Sú jarðvegstaka var fyrirskipuð af Helga Þorlákssyni og Lilju Árnadóttur, sem í hlutverki ritara Þjóðminjaráðs laug því að mér, að ráðið hefði ekki tekið afstöðu til slíkrar rannsóknar.

Þau tvö ákváðu að jarðvegssýnin skyldu tekin og rituðu það á minnisblaði merkt Trúnaðarmál dags. 18. nóvember 1994. Lilja hafði kannski ekki sagt Þjóðminjaráði frá þeirri "rannsókn" sem hún fékk gerða 15. nóvember, og að hún og prófessor Helgi Þorláksson fyrirskipuðu að slíka sýnatöku ætti að framkvæma, í skjali sem er dagsett þremur dögum eftir að sýnatakan átti sér í raun stað. Stórfurðulegt!

Í lokaskýrslu Helga og Lilju dagsettri í júní 1994, er hins vegar greint frá því að  Lilja Árnadóttir hafi farið með jarðvegssýni frá Miðhúsum til Kaupmannahafnar og því haldið fram, að Lars Jørgensen fornleifafræðingur, sem hélt um rannsóknir í Kaupmannahöfn, hafi ekki talið ástæðu til að láta rannsaka jarðveginn. Sú staðhæfing er í meira lagi athyglisvert í ljósi þess, að ekkert er minnst á þessi jarðvegssýni í skýrslu danska Þjóðminjasafnsins eða í gögnum um sendingu gripa til Kaupmannahafnar. Þegar ég hef spurt Lars Jørgensen um málið man hann ekki eftir þeim jarðvegssýnum sem Lilja segist hafa tekið með sér til Kaupmannahafnar.

Lilja upplýstir síðar (1995), þá sem ritari Þjóðminjaráðs, að ekki væri búið að taka ákvörðun um sýnatöku á jarðvegi, sem eru náttúrulega enn meiri ósannindi ef hún hefur farið með þau til Kaupmannahafnar.  Enn síðar upplýsti hún og Helgi Þorláksson að jarðvegssýni hafi verið boðin Þjóðminjasafninu í Kaupmannahöfn. Það kemur ekkert fram um jarðvegssýni í bréfi Lilja og Helga til Olaf Olsens fyrrverandi prófessors m.m. dags. 17. október. Heldur ekki í svari Lars Jørgensens dags. 10. nóvember 1994, né í bréfi hans frá 17.11. 1994; heldur ekki í fréttatilkynningu frá Þjóðminjasafni dags. 28. nóvember 1994, né í fylgibréfi Þórs Magnússonar með sérstöku innsigli Þjóðminjasafnsins dags. 1. desember 1994 (sjá þessi bréf hér). Ekkert kemur fram í yfirlýsingu Lars Jørgensens frá 17.11. 1994, um að hann hyggi á jarðvegsrannsóknir, enda höfðu þær ekki verið nefndar í bréfum til hans eða Þjóðminjasafns Íslands.

Hvernig má þetta vera? Svona er reyndar allt ferlið við rannsóknina á silfursjóðnum hjá þeim sem ekki sættu sig við niðurstöðu breska sérfræðings James Graham-Campbells, sem dró uppruna sjóðsins í vafa.

Vart er neinum steinum um það að velta að Lilja Árnadóttir var algerlega óhæf til að sinna þessum rannsóknum. Mörg þau skjöl sem hér birtast í fyrsta sinna, sýna það svo ekki er um neitt að villast.

Helgi og Lilja

Hvað kom Hriflungum eiginlega sýnatakan við?

Þann 15. nóvember 1994 hringdi Lilja í GK [Guðrúnu Kristinsdóttur] v/sýnatöku + Sigurð St. 1Kg. Sama dag átti hún samtal /v Eddu húsfreyju á Miðhúsum og skrifar Lilja gott á eftir upplýsingu um það í minnispunktum sínum sem ég hef undir höndum (sjá hér). Minnispunktar þessir hafa ekki verið birtir þótt slíkt gæti talist eðlilegt miðað við yfirlýsingar þess ráðs sem Lilja var ritari hjá.

Sigurður St. mun vera enginn annar en Sigurður Steinþórsson jarðfræðingur, barnabarn Jónasar frá Hriflu.

Fékk Sigurður Steinþórsson prófessor í bergfræði 1 kg. af mold?

Ekki er mér ljóst, af hverju Sigurður Steinþórsson er nefndur í sambandi við 1 kg. af jarðvegi frá Miðhúsum, og ekki er vitað hvort hann hafi greint þann jarðveg. Aðkoma hans að sýnatökunni er því algjörlega á huldu og út í hött, því Þjóðminjaráð bað ekki um hana. Ekkert kemur heldur fram í opinberum skýrslum um þátt hans í rannsóknum á jarðvegi frá Miðhúsum. En greinilega fékk hann 1 kg. af þessu undraefni eða var sérlegur ráðgjafi Lilju Árnadóttur.

Sama Lilja og skrifaði minnispunkta sína 15.11. 1994 og ákvað með Helga Þorlákssyni þann 18. nóvember 1994, að sýni skyldu tekin (í framtíð), vildi ekki tjá sig um jarðvegssýnin sem ritari þjóðminjaráðs, þegar ég spurði hvort hægt væri að fá þau tekin í fyrirspurn í apríl 1995. Verður það að sæta furðu. Hvaða tiltæki var það hjá Lilju, og ef til vill þjóðminjaráði, að ljúga að mér. Kannski getur heiðursmaðurinn Sturla Böðvarsson kastað ljósi á það, en hann var formaður Þjóðminjaráðs.

Ef það hefði ekki verið vegna þess að starfsmaður Þjóðminjasafnsins hefði skilið gögn um töku sýna á jarðvegi á Miðhúsum eftir á glámbekk, þá hefðum við líklega aldrei fengið að vita, að þann 18.11. 1994 hafi Lilja Árnadóttir á fundi með Helga Þorlákssyni á Neshaganum talið honum trú um að eitthvað ætti að gera, sem þegar hafði verið gert.

Ljóst er að Helgi Þorláksson og sér í lagi Lilja Árnadóttir sátu á gögnum og upplýsingum um rannsóknir sínar á silfursjóðnum. Þau fóru ekki að óskum Menntamálaráðuneytis og Þjóðminjaráðs.

Nýfundið Miðhúsasilfur borið saman við myndir bók í eigu finnenda sjóðsins

 

Nú er minnsta mál að efnagreina jarðveginn og aldrei meiri ástæða

Þjóðminjasafni ber nú at taka fram sýnin sem tekin voru af jarðvegi á Miðhúsum til að ganga úr skugga um hvort eitthvað sé í þessum jarðvegi sem getur skilað silfri skínandi hreinu og glansandi í hendur finnanda og fornleifafræðinga 1000 árum eftir að það hefur verið grafið í jörðu. Það gleymdist árið 1994-95.

Ég er búinn að hafa samband við Þjóðminjasafnið til að fá upplýst hvernig sýnin eru varðveitt og hvernig þau eru skráð. Enn hafa ekki borist svör. Ef veigrað verður við svörum verður málið sent il Menntamálaráðuneytis. Sigurður Steinsþórsson er hugsanlega einnig með sýni, sem hann getur vonandi gert grein fyrir hið fyrsta. Eða kannski var hann bara hulduráðgjafi.

Einnig væri vit í því að fá gerða kolefnisaldursgreiningu á þeim beinum sem Miðhúsahjónin sendu allt í einu á Þjóðminjasafnið árið 1994 í stað þess að láta Kristján Eldjárn og Þór Magnússon hafa þau árið 1980. Þau fundust í sömu lögum og silfrið.

Miðhúsajarðveg og bein verður að rannsaka. Annað væri siðlaust, sérstaklega í ljósi þess að fremsti sérfræðingur Breta í efnagreiningu á fornu silfri hefur látið í ljós vafaum skýrslu Þjóðminjasafns Dana, en einnig vegna þess að umsjónamaður dönsku rannsóknarinnar lét í ljósi þá fyrifrakgefnu skoðun, að: Iøvrigt mener vi, at projektet er spændende - selvom årsagen er yderst beklagelig og Det vil som sagt være yderst beklageligt for skandinavisk arkæologi, hvis Prof. Graham-Campbel antagelser er korrekte"; En kemst að lokum að þeirri niðurstöðu, að einn gripanna hafi verið frá því eftir iðnbyltingu og skrifaði þá: Dette sidste forhold bevirker desværre, at der sandsynligvis er indblandet en tidsmæssigt yngre håndværksteknologi i skattefundet. Det må anses for sandsynligt at den nuvaerende sammensætning af skattefundet ikke er den oprindelige, svo notuð séu orð Lars Jørgensens, sem greinilega þótti allt þetta mál mjög miður fyrir Þjóðminjasafn Íslands.

Jú, þessi síðustu orð danska "sérfræðingsins" gefa jafnvel ástæðu til að silfrið hafi verið baðað í SILVO-fægilegi - eða kannski var það Goddard? Hvernig skýra menn annars gljáann og varðveisluna - nema þá með efnagreiningu á jarðveginum?

Ég hef áður greint frá því hvernig Helgi og Lilja greindu rangt frá rannsóknarferlinu í skýrslu sinni sem var gerð opinber í júni 1995 (sjá hér).

Meira um Silfurmálið síðar, því er ekki lokið.

Hvar er húfan mín?

Hvar er húfan mín?
Hvar er hempan mín?
Hvar er falska gamla fjögra gata flautan mín?
Hvar er úrið mitt?
Hvar er þetta og hitt?
Hvar er bláa skyrtan, trefillinn og beltið mitt?
Ég er viss um að það var hér allt í gær.

Höfund þessarar vísu þekki ég ekki, en ég söng hana gremjulega innra með mér árið 1988. Ég veit aftur á móti hver skrifaði þessi vísu orð: Týndur hlutur er ekki alltaf glataður. Þau skrifaði fyrrverandi þjóðminjavörður, Þór Magnússon. Hann átti nefnilega í stökustu vanræðum með hve oft hlutir hurfu á Þjóðminjasafninu, eins og greint hefur verið frá áður á Fornleifi. Þjóðminjasafnið staðfesti loks opinberlega árið 2012, að einstæðir gripir úr íslenskum kumlum hefðu horfið erlendis.

Vegna tíðra hvarfa forngripa á Þjóðminjasafninu þótti Þór Magnússyni ástæða til að skrifa mér langt bréf í febrúar árið 1988, þegar ég stundaði hluta af doktorsnámi mínu við Durham University á Englandi. Í bréfinu skrifaði Þór m.a.:

Fyrir um tveimur árum eða þremur tók ég eftir því , að í skápinn þar sem sýnd eru gömul innsigli og hringir, þar á meðal bréf Jóns Arasonar, vantaði nokkra gripi. Þeir höfðu verið teknir án þess að nokkurt spjald væri sett í staðinn, eins og við reynum þó að gera að fastri venju, og voru skörðin auð og ófyllt eftir. Þetta eru gersemar, en eitt er innsigli (frekar en hringur með rauðum steini og grafin í vangamynd af manni, sagður kominn upp úr leiði Sigurðar Vigfússonar Íslandströlls á Kvennabrekku, og svo virðist, eftir plássinu að dæma, vanta tvo hringi í viðbót, en enginn texti hefur verið við þá.

Vegna misminnis starfsmanns safnsins taldi Þór að ég hefði sagst sjá hringana heima hjá dr. Kristjáni Eldjárn á Sóleyjargötunni.

Allt bréfið, sem mér þótti hið óþægilegasta, vega illa að heiðri mínum og þjófkenna mig, má lesa hér.

Eins og menn sjá má af bréfinu, hafði Þór Magnússon að vanda litla stjórn á hlutunum, ef nokkra, en hann mannaði sig þó upp í að hafa samband við mig og spyrja mig um horfna gripi á Þjóðminjasafninu. Ég var ekki einu sinni starfsmaður Þjóðminjasafnsins.

Handritað svar mitt má lesa hér. En ég heyrði ekki meira um þessa gripi eftir þetta svar mitt til Þórs.

Ný fyrirspurn - ný aðför - um týnda innsiglishringa 

28. maí árið 1997 ritaði ég Þjóðminjasafni bréf frá Kaupmannahöfn,  þar sem ég bað um upplýsingar um þá týndu gripi sem Þór Magnússon leitaði að árið 1988. Ég bað m.a. um ljósmyndir af þessum gripum (sjá hér). Þór Magnússon svaraði og sagði gripina fundna og bauð mér að panta ljósmyndir af þeim gegn kostnaði. Ég gat hins vegar af góðum ástæðum ekki skrifað og beðið um eitthvað sem ég vissi ekki hvað var og sem Þór þekkti ekki einu sinni safnnúmerin á. En ég bjóst auðvitað við því að Þjóðminjavörður hefði skráð það hjá sér þegar gripirnir fundust aftur.

Þór Magnússon skrifaði aldrei til annarra en mín varðandi týndu innsiglishringana. Engin bréf þess efnis fann ég í bréfasafni Þjóðminjasafns Íslands er ég vann þar. Ég fann reyndar aldrei svar mitt til Þórs, bréf hans til mín eða önnur gögn um þetta hvarf í bréfasafni Þjóðminjasafns. Þar áttu þau að vera því Þjóðminjavörður sendi þessar fyrirspurnir á vegum stofnunar sinnar.

Týndur hlutur er ekki alltaf glataður skrifaði Þór. Þrír innsiglishringar voru þó tröllum gefnir árið 1988, og þegar þeir voru komnir í leitirnar og reyndust hafa orðið óreglu að bráð frekar en að hafa týnst, átti ég að fara að borga fyrir myndir af þessum gripum.

Fordómar og hatur Þórs Magnússonar í garð minn fékk útrás í ýmsum gjörðum hans. Ég lá einn manna undir grun um að vita um gripi sem Þjóðminjasafni þekkti ekki einu sinni safnnúmerið á. Hann rak mig síðar frá Þjóðminjasafni Íslands árið 1996 fyrir að segja sannleikann um ýmsa hluti. Sannleika sem hann vildi ekki heyra, en sem loks kom honum í koll þegar hann var rekinn vegna óhóflegrar framúrkeyrslu á fjárlögum Þjóðminjasafnsins - sem hann reyndi auðvitað að kenna öðrum um með glapræðislegum aðferðum. Ég var ekki rekinn vegna Miðhúsasilfurs eins og illa gefnir og enn verr upplýstir menn halda fram.

Beiðni

Langar mig nú að biðja Þór að senda mér myndir af týndu gripunum sem ekki glötuðust. Hann hefur öll tök á því og getur greitt fyrir slíkt, þar sem hann hefur lengstum eftir að hafa misst embætti setið uppi á kvisti hjá Þjóðminjasafninu, meðan ég hélt áfram í ævilöngu Berufsverbot sem hann setti mig í árið 1996 fyrir að spyrja opinberlega spurninga um lélega stjórnunarhætti á vinnustað mínum.

Taka ber fram, að Þjóðminjasafnið er í dag allt önnur stofnun, sem tók stakkaskiptum eftir að Þór Magnússon var settur í leyfi snemma á 10 áratug 20. aldar eftir að unnin hafði verið skýrsla sem sýndi óhæfi hans til að stjórna Þjóðminjasafninu. Ég þurfti að knýja þá skýrslu út úr Menntamálaráðuneyti árið 1997 og kærði það álit ráðuneytis (Þórunnar Júníönu Hafstein) að þetta væru vinnuskjöl einvörðungu ætluð ráðuneytinu.  Úrskurðarnefndar um Upplýsingamál var ekki sammála ráðuneytinu og ættarlauknum þar.

Svo fór Þór í leyfi til að skrifa um silfur 

Þór fékk leyfi frá störfum árið 1992 til að skrifa sögu Silfurs á Íslandi fyrir Iðnsögu Íslands á fullum launum Þjóðminjavarðar og þar að auki 8 mánaða laun frá Iðnsögu Íslands (sjá hér). Enn er þó ekki farið að bóla á þessu verki. Guðmundur Magnússon sagnfræðingur og starfsmaður Sjálfstæðisflokksins var settur Þjóðminjavörður í apríl 1992 til mikillar óánægju fyrir þá starfsmenn á Þjóðminjasafninu sem gengið höfðu sjálfala. En Þór kom aftur til starfa eftir rúm tvö ár og Guðmundur var látinn hætta þrátt fyrir góð störf. Þór var hins vegar rekinn frá störfum fyrir óhóflega framúrkeyrslu, og sannaðist þá aftur það mat sem skýrslan frá 1991 gaf. Þór reyndi, þegar hann gat ekki gert grein fyrir framúrkeyrslunni, að kasta skuldinni á saklausan fjármálastjóra safnsins. Starfsmenn þeir sem Þór hafði haldið uppi í lystisemdum í áraraðir, jafnvel án lokaprófa í þeim greinum sem þeir sögðust vera menntaðir í, voru hins vegar fljótir að snúa bakinu við meistara sínum, eins og þeir höfðu sumir einnig gert þegar skýrslan um Þjóðminjasafnið var unnin árið 1991.

Þjóðminjasafnið má nú vinsamlegast skrá bréfaskriftir þær sem hér eru opinberaðar í bréfabækur safnsins. Þær eru ekkert einkamál og því birtar hér til að kasta ljósi á mjög dökkan kafla í sögu fornleifavörslunnar á Íslandi.

Fleiri þjófkenningar

Árið 1996, þegar Þór Magnússon rak mig frá störfum á Þjóðminjasafninu og setti mig þar að auki í ævilangt atvinnubann á safninu, var mér skipað að pakka mínar föggur og yfirgefa safnið með eins dags fyrirvara! Hvaða glæp ætli menn fremji til að fá slíka meðferð? Ég hafði m.a. lýst sömu skoðun og skýrslan frá 1991 sem ég fékk fyrst árið 1997.

Þegar ég fór að setja eigur mínar í 4 pappakassa, lét Þór Magnússon, með leyfi menntamálaráðherra og Sturlu Böðvarssonar formanns Þjóðminjaráðs, húsvörð safnsins og Guðmund Ólafsson fornleifafræðing (einn þeirra starfsmanna sem starfaði án lokaprófs í fornleifafræði í áraraðir og kallaði sig samt fornleifafræðing) standa og fylgjast með því.

Ég kallaði þá til vin minn til að verða vitni að þessum aðförum. Ekki var nóg með að Þór léti varðhunda sína standa og athuga hvern einstaka hlut sem ég setti ofan í kassana. Þegar þeir voru komnir niður á jarðhæð og stóðu við bakdyrnar, þar sem ég ætlaði að bera pappakassanna inn í rauðu Löduna mína, þá kemur Þór Magnússon í eigin persónu og fer sjálfur í kassana. Hann tók möppur og annað upp úr þremur kassanna og fletti eins og hann væri í hlutverki Herr Flicks í Allo Allo sjónvarpsmyndaröðinni bresku. Ég held að hann hafi fyrst og fremst hætt við það verk, þar eð þarna voru staddir iðnaðarmenn sem þótti þetta mjög furðulegt athæfi og einblíndu á það sem var að gerast. Einnig var þar staddur vinur minn, lögfræðingur.

Hver veit, kannski var Þór Magnússon enn að leita týndu innsiglishringanna? Þeir reyndust, eins og hann skrifaði árið 1997 "ekki hafa horfið. Þeir höfðu farið, sennilega við tilfærslu, á bak við aðra hluti í sýningaskáp og sáust ekki fyrr en þeir hluti voru hreyfðir". Já, svo vel leituðu menn (sem voru menntaðir í því að leita) af sér allan grun.

Hatur og fordómar Þ.M. leiddi hann til ómerkilegra ásakana. En hann er ekki eini Íslendingurinn sem stundað hefur þá iðju. Langar mig að nefna dæmi, því þau sanna frekar málið en það sem mönnum "finnst" og "þykir". Eitt sinn skrifaði ég klausur í Morgunblaðið, þar sem ég mótmælti því að helfararafneitari fengi að skrifa hatursræðu í blaðinu. Morgunblaðið vildi heimfæra mig og setti á mig nafn vinnustaðar míns, þó ég hefði ekki skrifað hann í innsendum texta. Helbláir fingurnir á bak við menn eins og Þór Magnússon í íslenska stjórnkerfinu, skipuðu Þór að banna mér að nota nafn Þjóðminjasafnsins, þegar ég skrifaði um helfararafneitendur. Ég greindi Þór frá því að ég hefði ekki skrifað annað en fornleifafræðingur í aðsent bréf til Morgunblaðsins. Einhvern veginn fékk ég á tilfinninguna að Þór væri þeirrar skoðunar að helfararafneitun ætti rétt á sér "eins og önnur gagnrýni", og við frekari samræðu kom í ljós Þór taldi að það hefði verið gerð aðför að saklausum manni þegar stofnun erlendis bað um rannsókn á högum Eðvalds Hinrikssonar, sem yfirvöld í Eistlandi hafa skilgreint sem stríðsglæpamann, með semingi þó.

Myndir af hringunum takk 

Þess vegna bið ég nú Þjóðminjasafn Íslands og Þór Magnússon um að senda mér myndir af þessum týndu gripum mér að kostnaðarlausu, svo ég ég geti birt myndir af þeim hér á blogginu. Hér hjá Fornleifi týnist ekkert.

Staða mála 17/7 2020:

Nú erum við í júlímánuði 2020 og ekki hef ég enn fengið myndir af gripunum sem Þór Magnússon taldi að væru týndir.

 

Tíðindi úr skriftastól síra Fornleifs

Við síðustu færslu mína, sem fjallaði um sölu á fágætum bókum úr safni Jóns Helgasonar prófessors í Kaupmannahöfn, fékk ég ágæta athugasemd frá afkomenda Jóns, Ólöfu Nordal listamanni. Ég þakka henni fyrir.

Ólöf greindi frá því, hvernig síðari kona Jóns, Agnethe Loth, ákvað að ánafna merkum bókum, skjölum og öðru úr eigu Jóns til jesúítasafnaðar í Kaupmannahöfn. Er fyrri kona Jóns dó gátu menn ekki setið í óskiptu búi. Væntanlega hafa börn Jóns ekki viljað krefjast neins af föður sínum og ekki gert sér í hugarlund að hann gengi aftur í hjónaband. En Jón fann sér nýja konu, eða hún hann, en hún gerðist einnig með tímanum háheilagur jesúíti. Heilagur Loyola hefur líkast gert sér ferð upp úr neðra og fyrirskipað henni að ánafna sál og æviverki Jóns Helgasonar til jesúíta. Þess vegna er nú verið selja safn Jóns - eða jesúítanna - hæstbjóðanda á uppboði í Kaupmannahöfn.

Með einu símtali til skjalasafns kaþólsku kirkjunnar í Danmörku fékk ég upplýsingar um hvað hafði gerst.

Starfsmenn uppboðsfyrirtækisins Bruun Rasmussen í Kaupmannahöfn heimsóttu nýlega prest Jesúítasafnaðarins í Danmörku og fengu að vinsa úr safni Jóns Helgasonar það sem þeim þótti bitastætt af því sem eftir var. Séra Gerhard Sanders, sem er eini jesúítapresturinn sem eftir er í Danmörku var viðstaddur þessa heimsókn frá uppboðshaldarafyrirtækinu. Ég hringdi í dag (6. desember 2012) í séra Sanders, og líkt og konan á skjalasafni skrifstofu kaþólska biskupsdæmisins í Danmörku settist hann í skriftastól síra Fornleifs og sagði mér allt af létta. Ég þurfti ekki einu sinni að nota eina einustu þumalskrúfu, strekkingarbekk minn eða naglastól á svartkuflinn.

Agnethe Loth, síðari kona Jóns Helgasonar, ánafnaði öllu eftir Jón til jesúítasafnaðarins í Kaupmannahöfn og nutu börn hans eða Árnastofnun í Kaupmannahöfn ekki góðs af neinu. Jafnvel höfundarréttur að verkum Jóns lenti í eigu Jesúíta. Á 10. áratug síðustu aldar hafði söfnuðurinn samband við Árnastofnun í Kaupmannahöfn og fékk stofnuninni einhver skjöl og t.d. málverk af Jóni. Annað var selt á fornbókasöluna Lynge og søn, og líklega hefur eitthvað af því verið selt til íslenskra fornbókasala. Ein af perlunum var svo seld þann 27. nóvember síðastliðinn.

Að sögn séra Sanders þurfti að rýma húsið sem "var fullt af bókum". Ekki heyrðist mér monsignorinn hafa mikinn áhuga á bókum, en um bókasafnið hafði áður séð hollenskur preláti, sem nú er kominn á elliheimili í Hollandi.

Árnastofnun í Kaupmannahöfn á ekki bókina 

Hvernig Agnethe Loth datt í hug að jesúítum gagnaðist bækur og skjöl Jóns Helgasonar betur en t.d. Árnastofnun eða Stofnun Árna Magnússonar í Reykjavík er erfitt að skilja.

Ljótt er til þess að hugsa að Árnastofnun í Kaupmannahöfn hafi ekki hneppt bandið með Skálholtsútgáfunum frá 1688. Landnámabókarútgáfuna úr Skálholti á stofnunin t.d. ekki til nema í ljósriti. En þótt að Árnastofnun hefði vitað af bókinni fyrir uppboðið, þá er jafn víst að ekki hefði verið hægt að kaupa hana, því ráðstöfunarfé þess bókasafns sem Árnastofnun á Hafnarháskóla heyrir undir eru skitnar 2,2 milljónir íslenskra króna á ári.  

Selt út úr bókasafni Jóns Helgasonar prófessors

 

Uppboðshúsið Bruun Rasmussen í Kaupmannahöfn hefur oft á boðstólum vörur sem tengjast Íslandi á einn og annan hátt. Fyrirtækið hefur sömuleiðis oft reynt að selja fölsuð íslensk málverk og jafnvel fyrir íslenska stjórnmálamenn og aðra krimma, en hefur ekki orðið kápan úr því klæðinu eftir að Ólafur forvörður fór á stjá. Oft seljast þarna dýrgripir sem íslensk söfn missa af vegna áhugaleysis eða fjárleysis, eins og t.d. gerðist fyrr á árinu, er forláta vasi með einstökum Íslandsmyndum var boðinn upp. Fornleifur skrifaði um það, bókstaflega með grátstafina í kverkunum. Síðan þá hefur vasinn örugglega brotnað.

Í mörg ár hef ég verið í miklum vafa um kunnáttu og menntun sumra þeirra „sérfræðinga" sem vinna hjá Bruun Rasmussen, og nýlega upplifði ég nokkuð, sem renndi stoðum undir þann grun minn. Ég fór á Bókamessuna (Bogforum), sem í fyrsta skipti var haldin í Bella Centret á Ámakri í stað Forum. Þar var Uppboðsfyrirtækið Bruun Rasmussen með bás og kynnti þar væntanlegt uppboð á fágætum ritum, handritum og bókum, uppboð númer 1248, sem er hægt var að taka þátt í á netinu þann 27. nóvember sl. Þarna var t.d. hægt að sjá hluta af safni bóka Hans Christians Andersens um 60 bækur og annað sem verðsett var á 400.000-500.000 danskar krónur, sem og handrit frá frá Grænlandi skrifað og teiknað af Niels Egede, syni hins þekkta trúboða Hans Egede, sem fjallar um dvöl hans í Egedesminde (Aasiaat) við Diskóflóa, verð 100.000 kr.

Landnámabók 1688 og þrjú önnur rit

Ég rak hins vegar strax augun í Landnámuútgáfuna frá 1688, Sagan Landnáma um fyrstu bygging Islands af Norðmönnum, sem gefin var út í Skálholti af Þórði Þorlákssyni biskupi og prentuð af Hendrick Kruse. Bókin er bundin í leðurband með þremur öðrum verkum úr Skálholti frá árinu 1688 og áætlað verð þeirra var 100.000 kr. Hinar bækurnar sem bundnar voru í sama band og Landnáma: Christendoms Saga hlioðande um það hvornenn Christen Tru kom fyrst a Island at forlage þess háloflega herra Ólafs Tryggvasonar Noregs Kongs;  Scheda Ara prests froda um Island og Gronlandia eður Grænlands saga Úr Islendskum Sagna Bookum og annalum samantekin og a latinskt maal skrifuð. Áætlað verð 100.000 danskar krónur.

Ég spurði konu sem þarna stóð, sem kynnti sig sem M.A., sem er titill sem ekki er ekki einu sinni veittur í Danmörku nema að maður kaupi sér hann á CBS (Copenhagen Business School og slíkum tívolískólum) og sá ég strax að hún hafði lítið sem ekkert vit á bókfræði fyrri alda.

Ég tjáði henni furðu mína á því, af hverju bækurnar væru kynntar sem Skalhollte books. Þá tjáði hún mér að "Skalhollte" væri biskupsstóll á Íslandi. Þar sem hún var M.A. og ég var Ph.D. fór ég þá að reyna að skýra út fyrir henni að Skálhollte væri bara staðsetningarþágufallsmynd af nafni Skálholts. Ég held að hún hafi ekki fattað neitt, enda bara ráðin til að selja og vera sæt og látast vita eitthvað sem hún hafði ekki hundsvit á. 

Ingólfur Arnarsson. Í uppboðsskrá á ensku er hann kallaður riddari (knight).

Úr bókasafni Jóns Helgasonar prófessors 

Það vekur vitanlega athygli að bækurnar eru úr bókasafni Jóns Helgasonar prófessors og forstöðumanns Árnastofnunar, Arnamagnæanske Samling í Kaupmannahöfn frá 1927 til 1966, sem ég hitti einu sinni með föður mínum á Øster Voldgade 12 í Kaupmannahöfn á 8. áratug síðustu aldar. 

Ekki veit ég hvort Agnethe Loth, síðari kona Jóns eða börn hans 3, hafi erft þessa innbundnu Skálholtsútgáfur, en nú er líklegast þröngt í búi hjá þeim sem erfði þetta, og þannig fara gersemar sem þessar í sölu. Ég tek eftir því að bækurnar eru vel forvarðar. Það hefur líklega verið gert á Árnastofnun í Kaupmannahöfn. Kannski fylgja kvittanir fyrir því með kaupunum. Ólíklegt þykir mér þó að einhver af afkomendum Jóns á Íslandi séu að selja „Skalhollte books". Það væri nú það minnsta að geta gert grein rétt frá því sem selt er. Því finnst mér líklegast að þetta sé að koma úr einhverju búi hér í Danmörku. En hvað á maður að gera við skruddur þegar nýjar kynslóðir hafa ekkert vit á þeim, erfingjarnir eru fyllibyttur eða hagfræðingar eða einhverjar blækur, sem þurfa að kaupa íbúð eða bíl, eða lifa af í atvinnuleysi "ESB-paradísarinnar", kannski hámenntað fólk.

Eiginlega finnst manni að svona perlur eigi að varðveita á Íslandi.

Í fyrra var hlaupið til og reynt að stoppa vafasaman brotasilfurkaupmann frá Bretlandseyjum sem keypti víravirki frá því um 1950 og annan menningararf sem Íslendingar vilja koma frá sér til að hafa ráð á IPad og öðrum nútímalystisemdum. En hver hleypur til þegar "erfingjar" Jóns Helgasonar selja dýrgripi sína í Kaupmannahöfn? Hvar er fornminjalöggan þá? 

Ég myndi að minnsta kosti hafa keypt Skálholtsprentin hefði ég átt "moneypening", en ég er auðvitað ekki eðlilegur þar sem ég gef lítið fyrir yfirborðsmennsku, skrum og gírugheit nútímans. Þess vegna var þessi færsla skrifuð á Brother ritvél frá 1948. Jón Helgason heitinn hefði örugglega ekki gefið hátt fyrir íslenskuna, en ég vona hins vegar að hann snúi sér ekki önugur í gröfinni, nú þegar Skálholtsbók hans hefur verið seld af menningarhörmöngurum í Kaupmannahöfn fyrir slikk (2.306.000 ISK).

Einhver hefur væntanlega orðið glaður yfir því að næla í þessar fjórar bækur í afburðargóðu bandi frá 17. öld.  Þetta er ágæt jólagjöf. Væntanlega var það ríkur þýskur bókasafnari sem á hillur sem hann er enn að fylla, eða kínverskur fagurkeri og mannvinur sem vill kaupa upp menningu og lendur annarra þjóða. Ég hætti vangaveltum, annars verður mér flökurt.

Furðumyndir frá 18. öld á Listasafni Íslands: Síðari hluti

Ottó barón Reedtz-Thott á Gavnø hefur verið svo vingjarnlegur að upplýsa mig, að ekki hangi lengur á veggjum hallar hans verk úr furðumyndaröð þeirri sem sýnir Ísland, og sem upphaflega var eign forföður hans Otto Thotts. 24 verkanna voru gefin Íslendingum árið 1928 (sjá fyrri færslu), en myndirnar voru upphaflega 32 að tölu árið 1785, er gerður var listi yfir málverkasafn Thotts. Baróninn upplýsir í tölvubréfi dags. 20.11. 2012, að árið 1930 hafi verið haldið uppboð á lélegum verkum úr safni góssins á Gavnø, en þar á meðal voru ekki neinar myndir sem gætu hafa verið 8 myndir úr Íslandsmyndaröðinni. Líklegt er því, að myndirnar 8, sem vantar, hafi verið orðnar svo lélegar árið 1928, að menn hafi annað hvort ekki viljað gefa Íslendingum þær, eða að þær hafi verið komnar í glatkistuna miklu fyrr.

Við getum þó leyft okkur að vona, að einhver sé enn með átta svipaðar myndir á veggjum sínum. Myndin hér að ofan sem er ein hinna 24 í Listasafni Íslands, er harla illa farin sökum einhvers konar skemmdarverks eða slyss. Kannski fór verr fyrir þeim síðustu átta en þessari mynd.

Tilgáta um listamanninn: Sæmundur Hólm 

Hvað Ólafur Ingi Jónsson byggir fyrrnefndar hugmyndir sínar um hollenskan uppruna og aldursgreiningu til lok 17. aldar á, fyrir utan það litla sem hann sagði í véfréttastíl í fyrrgreindum útvarpsþætti, get ég ekki alveg gert mér grein fyrir.

Greinilega var málarinn, sem bar ábyrgð á þessum málverkum, enginn Rembrandt. En samt eru atriði í málverkunum sem benda til að listamaðurinn hafi lært málaralist og handverk sitt. Þau atriði sem ég taldi til í síðustu færslu tel ég benda til þess að myndirnar hafi orðið til á seinni hluta 18. aldar en ekki á 17. öld eins og Ólafur forvörður heldur.

Sömuleiðis tel ég ekki lokum fyrir það skotið, að líta sér aðeins nær en til Hollands. Hvað með að Íslendingur, búsettur erlendis hafi málað þessi furðuverk? Er það óþarflega glannalegt á þessum síðustu ESB-tímum.

Kristján Sveinsson sagnfræðingur varpaði reyndar fram þeirri spurningu, er ég ræddi nýverið við hann um furðuverkin á Listasafni Íslands, án þess að hafa séð myndirnar, að Sæmund Magnússon Hólm (1749-1821) væri kannski listamaðurinn. Sæmundur var fyrsti Íslendingurinn sem við vitum að hafi stundað nám á listaskóla.

Sæmundur Magnússon fæddist að Hólmaseli á Meðallandi árið 1749, sonur hjónanna Guðmunds Magnússonar og Guðleifar Sæmundsdóttur. Sæmundur gekk í Skálholtsskóla og var um tíma djákni á Kirkjubæjarklaustri. Hann hélt síðan til Hafnar árið 1774 og bjó þar og nam við kröpp kjör fram til 1789 er hann fékk brauð að Helgafelli og Bjarnarhöfn á Snæfellsnesi.

Hann lærði til prests í Kaupmannahöfn en lauk sömuleiðis öllum deildum Konunglegu Akademíunnar og sumum með ágætum, fékk meðal annars medalíur, verðlaun og konunglegt leyfi til að framleiða gljápappír, (pappír með glansáferð), sem hann segist hafa fundið upp. Þann pappír hefði ég gaman af að sjá, ef einhver ætti snifsi af honum. Sjálfur orti Sæmundur eftirfarandi línur um verlaun þau sem honum áskotnuðust í Kaupmannahöfn. 

Medalíur fimm eg fjekk

forþjent verkin standa;

teikningin til gæða gekk

gjörði eg reynslu vanda.

 

Uppfinninga rækta eg ráð

raun skal vitni bera.

Ríkis fjekk um lög og láð

leyfi að fabrikera.

Margt er til eftir Sæmund, en engin þekkt ólíumálverk 

Þótt ekki séu þekkt nein olíumálverk eftir Sæmund Hólm, þekkjum við þó nokkuð af mannamyndum sem hann teiknaði með rauðkrít, nokkrar koparstungur, sem og þó nokkrar teikningar í handritum, stafagerðabækur og ýmis konar kort og yfirlitsmyndir. 

Sannast sagna þykir mér, líkt og mörgum samtímamönum Sæmundar, hann ekki sýna mikinn listamann, til að mynda í andlitskrítarmyndum sínum. Hann átti í stökustu erfiðleikum með hlutföll á milli líkama og höfuðs og dýpt og gullinsnið lærði hann aldrei. Hann gat ekki teiknað persónur með mikilli snilld. Myndirnar hér að neðan, m.a. af grasafræðiprófessornum Erik Viborg, sem nú eru varðveitt í Friðriksborgarhöll, mynd sem hann vann til verðlauna fyrir, sýnir fólk með stór höfuð og litla búka. Medalíur og verðlaun sem Sæmundi hlotnaðist, má miklu frekar líta á sem stuðning við efnalitla listanema á þessum tímum. Rauðkrítarteikningar Sæmundar voru að minnsta kosti ekki mikil list.

   

Det Thottske Palæ eins og það lítur út í dag

 

Tengsl Sæmundar við Otto Thott

Það er helst tvennt sem tengt getur Sæmund Hólm við Ottó barón Thott.

1) 

Í fyrsta lagi eignaðist Thott handrit sem Sæmundur hafði skrifað og myndskreytt, sem nú er að finna í Konunglega bókasafninu í Kaupmannahöfn, þangað sem þau voru gefin eftir dauða Thotts.

2) 

Í öðru lagi stundaði Sæmundur myndlistanám í næsta húsi við heimili Otto Thotts í Kaupmannahöfn, Det Thottske Palæ, sem nú hýsir sendiráð Frakka í Kaupmannahöfn. Höllin var seld Frökkum árð 1930. Ef Sæmundur hefur kynnst baróninum sem keypti af honum handrit, hefur ekki verið langt að fara fyrir Sæmund, ef hann hefur fengið aðgang að hluta bókasafns baróns, sem einnig var hýst í Thottsku höllinni í Kaupmannahöfn.

Ef við lítum á handrit þau sem Thott keypti eða fékk af Sæmundi, er margt áhugavert að finna. Thott var maður upplýsingarinnar og átti hann stærsta bókasafn af handritum og smábæklingum í Evrópu sem flokkast getað sem upplýsingabókmenntir. Það sem hann hefur fengið frá Sæmundi, eða með hans hendi, var einnig af þeim toga. En áhugi á list var einnig ástæðan til að handrit eftir Sæmund komust í eigu Thotts. Thott hefur einhvern veginn eignast nokkuð sérstakt handrið sem Sæmundur skrifaði og myndskreytti á Hafnarárum sínum. Þetta er sambrotshandrit með eftirmyndum af  teikningum eftir meintan biskup "G.H.lin.... "sem áttu að fyrirfinnast í kórvegg innanverðum í kirkjunni að Sólheimum í Vesturs-Skaftafellssýslu; Þetta eru fimm teiknaðar helgimyndir sem sýna kafla úr sögu Jesús Krists og sem Sæmundur skrifar/afritar að hafi verið teiknaðar anno Domini 1414 (MCCCCXIV). Vandamálið er hins vegar það, að myndirnar sverja sig í ætt við koparstungur niðurlenskar, eða þýskar. frá 16. öld. Textinn undir myndinni í hverjum ramma er eintómt rugl, fyrir utan orðið Jesús, en í lokarammanum er skýring Sæmundar og neðst er árstalið 1414 og upplýst að G.H.lin... hafi teiknað á Lúsíudag í Föstu að Dyrhólum. Ekki er mér kunnugt um, hvort vísitasíur frá Sólheimakirkju á 17 og 18. öld lýsi slíku verki í kirkjunni, og er verið að rannsaka það. Mér er reyndar nær að halda, að Sæmundur hafið uppdiktað þetta listaverk og selt Thott baróni. Eðli myndanna og stíllinn benda ekki til fyrri hluta 15. aldar. 

Hluti af teikningu Sæmundar af mynd í Sólheima Kirkju.

Ef handritið með Sólheimabílætunum, sem Sæmundur hefur teiknað, og ef til vill selt Thott baróni, er einhvers konar blekking (já, hér er ég kominn í spor forvarðarins og gruna menn um græsku), þá er komin ærin ástæða til að ætla að Sæmundir kunni einnig að hafa verið fær um að mála furðumálverk af stöðum í heimalandi sínu, til dæmis sem einhvers konar æfingau í námi sínu, og hafi svo tekið upp því að selja þær Otto Thott, sem tók við öllu "gömlu" og hafði ráð á því að borga vel fyrir.

Maður getur ímyndað sér, að kennari Sæmundar í listunum hafi ef til vil beðið hann um að mála eitthvað eftir minninu frá Íslandi, og þar sem hann hefur vart gert víðreist nema um suðurhluta landsins og ekki þekkt aðra landshluta vel, hafi hann farið út það í að búa til þessar skemmtilegu fantasíur.

Það er þó einnig ýmislegt í málverkunum 24, sem sýnir skyldleika við önnur verk, teikningar Sæmundar, sem gefur ástæðu til að álykta að hann gæti  hugsast að vera listamaðurinn sem málaði myndirnar 24, þó það verði vart sannað nema með öðrum aðferðum en samanburði einum. Ýmislegt í myndunum gefur einnig ástæðu til að ætla, að listamaðurinn hafi verið ýmsu kunnugur á Íslandi. Hér skal það helst talið upp:

Karlahattar

Á málverkunum 24 á Listasafni Íslands er hattatíska karla með sama lagi og hattar í mörgum verkum Sæmundar, reyndar sláandi líkir. Dæmi:

Mynd af manni með einhvers konar fuglaháf eða snöru í bjargi í Vestmannaeyjum. Úr handriti Sæmundar Hólms um Vestmannaeyjar (NKS 1677 4to) sem er varðveitt er á Konunglega Bókasafninu í Kaupmannahöfn.

Úr handritinu Sæmundar um uppfinningu hans, nokkuð furðulega fiskveiðamaskínu sem er varðveitt á Konunglega bókasafninu í Kaupmannahöfn (Kall 628a 4to). Handritið, sem eru auðlesið, og tilheyrandi myndir verða birt í heild sinni á Fornleifi innan skamms.

 

Maður á einu af málverkunum 24  og menn í svipuðum fötum og úr handriti Sæmundar um veiðimaskínuna. Myndin fyrir neðan er úr sama handriti.

 

Fjallastafur?

Hallar karlinn sér fram á fjallastaf?

Gott ef ekki er hægt að sjá Erkiskaftfellskan fjallastaf (broddstaf), sem einn karlanna á myndinni hallar sér fram á. Slíkan staf hefði Sæmundur nú þekkt úr heimahögum sínum og jafnvel notað. Slíkir stafir og af þessari lengd eru til á söfnum, t.d. í Skógum, þar sem Þórður fornfræðingur Tómasson sýnir oft þeim sem heimsækja hann staf með járnhring á og minnir um leið til gamans á frásögn Landnámu af því hvernig landnámsmaðurinn Loðmundur gamli á Sólheimum kom í veg fyrir flóð á byggð í jökulhlaupi með staf sem á lék hringur. Er þetta sem við sjáum á myndinni rammíslenskur broddstafur? Ef svo er, hefur sá sem málað hefur myndirnar haft töluverða þekkingu á Íslandi og Íslendingum. 

Kortagerð og staðarlýsingar Sæmundar 

Sæmundur fékkst nokkuð við gerð korta og perspektíva (prospekta, eins og það var kallað upp á dönsku), og er nokkuð að því varðveitt í Kaupmannahöfn. Á einni þeirra teikninga sem sýna Dyrfjöll í fuglasýn, eru fjöllin eru mjög ýkt ekki ósvipað því sem maður sér á málverkunum 24. Hvaða fyrirmynd Sæmundur hefur haft fyrir Dyrfjallamynd sinni væri áhugavert að vita, en líklega hefur hann teiknað þetta eftir teikningum skipstjóra sem skissað hafa strandlínuna þar eystra. 

Eftir Sæmund liggja nokkur handrit og teikningar á Konunglega Bókasafninu í Kaupmannahöfn. Í þeim og í teikningu af Ólafsvík frá 1785, sem er varðveitt á safninu á Frederiksborg, er ýmislegt sem sver sig í ætt við þá fantasíu í landslaginu sem sést á málverkunum 24 á Listasafni Íslands. Myndin af Ólafsvík sýnir Ennið í yfirgengilegri stærð. Myndin er lituð pennateikning og er teiknuð í Kaupmannahöfn áður en Sæmundur fluttist aftur til Ísland. Ólíklegt er að Sæmundur Hólm hafi nokkru sinni komið á Snæfellsnes áður en hann hélt til Hafnar til að stunda nám. Það sýnir myndin á vissan hátt.  Árið 1799 kom síðan út ný mynd Sæmundar af Ólafsvík í riti Jacobs Severin Plums Íslandskaupmanns, Historien om min Handel paa Island: mine Søereiser og Hendelser i Anledning af Islands almindelige Ansøgning til Kongen om udvidede Handelsfriheder m.v. Sú mynd, sem er koparstunga eftir teikningu Sæmundar, er allt öðru vísi en sú fyrri Ólafsvíkurmynd sem Sæmundur teiknar á Hafnarárum sínum, en hún sýnir einnig nýja kunnáttu Sæmundar á staðarháttum í Ólafsvík, en þá hafði hann verið verið prestur í 10 ár í næstu sveit. Þetta sýnir, að Sæmundur gat hæglega "skáldað" landslagsmyndir.

Ólafvík í tveimur gerðum eftir Sæmund Hólm. Neðri myndin, sem er koparstunga eftir óþekktri teikningu Sæmundar, er öllu nákvæmari en sú efri. Myndin hefur t.d. birst í bók Árna Björnssonar og Halldórs Jónsonar: Gamlar Þjóðlífsmyndir (1982).

Her fyrir ofan má sjá nálastungu sem gerð var eftir mynd Hólms fyrir ferðabók Olaviusar (1776) af Uxahver í Reykjahverfi, sem hætti að gjósa árið 1872. Myndin sýnir hver sem ekki er ólíkur þeim gusum og geysum sem maður sér á málverkunum sem komu til Íslands árið 1928. Fyrir neðan er upphaflega teikning Sæmundar sem er varðveitt í Konunglega Bókasafninu í Kaupmannahöfn.

 

Árið 1720 komu út frásagnir hollenska kapteinsins Gornelis Gijsbertsz. Zorgdragers, ritaðar af Abraham Moubach, sem mest fjallaði um hvalveiðar og Grænlandútgerð Hollendinga, efni sem Sæmundur hafði mikinn áhuga á og eftir hann liggja tvö handrit með myndum af hvölum og selum. Zorgdrager kom við á Íslandi árið 1699 og hitti þar danskan kaupmann á Goswijk, sem er hollensk hljóðritun á Húsavík. Kaupmaðurinn sagði hollensku ferðalögnunum frá goshver, líklega við Námaskarð. Þangað fóru Hollendingarnir. Eins og gengur á ferðalögum urðu þeir svangir. Bundu þeir kindalæri í snæri og suðu í hvernum. Í bókinni er koparstunga sem sýnir þessa matreiðslu Zorgdragers og félaga. Zorgdrager sagði síðan Abraham Moubach, að hann hafi haldið til haga vel soðnu stykki af kjötinu og farið með það á nærliggjandi sveitabæ eða kofa og hafi fengið þar mjólk að drekka, en annars hefði menn hans drukkið kælt vatnið úr hvernum. Koparstungan í bók Zorgdragers er greinilega ekki gerð af listamanni sem hafði verið í för með Zorgdrager. En minnir ekki hverinn í bók Zorgdragers á hver Sæmundar?

Uppfinningarmaðurinn Sæmundur Hólm

Sæmundur var fyrir utan að vera myndlistamaður, uppfinningarmaður, eins og fyrrnefndur gljápappír hans gefur til kynna. Hann velti mikið fyrir sér landsins gæðum eins og lærðum manni í miðri upplýsingaöld bar skylda til. Eftir hann liggur á Konunglega bókasafninu í Kaupmannahöfn myndskreytt handrit sem hann kallaði Nogle Tanker om Fiske og Laxe Fangsten (Kall 628 b 4to). Það er Sæmundur með tillögu og teikningu af eins konar brú úr tré sem byggð er á nokkuð vafasaman hátt út í vatn til að auðvelda mismunandi netaveiði á laxi. Á Skýringamyndum hans fyrir machinuna, sem hann kallar svo, og sem ég læt fylgja hér, má sjá hvernig smíða má og nota slíka brú til mismunandi veiða. Á myndunum er menn einmitt klæddir á sama hátt og karlar á furðumálverkunum 24 sem komu til Íslands árið 1928.

     Tabula IIII

 Tabula V

 Tabula VI

Sæmundur var mikill kopíisti og í einu handrita hans, sem varðveitt eru á Konunglega Bókasafninu í Kaupmannahöfn, er að finna gott dæmi um það. Hann hefur tekið upp á því að teikna Vestmannaeyjaskip (Tólfæring?) eftir eldri mynd af Vestmannaeyjaskipi, sem síra Gizur Pétursson teiknaði árið 1704 (sjá hér).

Sæmundur hefur einhvern veginn komist í teikningu Gizurar og gert sína útgáfu. Takið eftir körlunum um borð. Fyrir utan að vera í nákvæmlega sömu stellingum og sjómennirnir á mynd séra Gizurar Péturssonar,  þá eru þeir með sams konar hatta og sömu hattana og allir karlar á myndunum furðulegu á Listasafni Íslands. Eftir að Sæmundur teiknaði handritið með þessari mynd, voru allir karlar hans á myndum með svona hatta, sem voru reyndar frekar gamaldags í lok 18. aldar nema á meðal, presta, gyðinga, bænda og hermanna sumra landa.

Lokaorð 

Ég tel ekki ólíklegt, að Sæmundur hafi í fljótheitum málað 32 lítil málverk af Íslandi, sem hann þekkti ekki sérstaklega vel áður en hann hélt til náms í Kaupmannahöfn. Þetta tel ég að Sæmundur hafi gert til að drýgja tekjur sínar og til að svala fróðleiksþorsta greifans. Slíkt telst ekki til falsana í þeim dúr sem Ólafur Ingi flettir ofan af. Ég tel að Sæmudur hafi helst notast við þær lýsingar sem hann gat fundið í bókum. Við sjáum slíkt t.d. í litaðri pennateikninu hans af Ólafsvík og Enninu frá 1785.

Ef Ólafur Ingi Jónsson forvörður á Listasafni Íslands greinir ekki betur frá niðurstöðum sínum og enduraldursgreiningum sem hann setti fram i sjónvarpsfréttum og útvarpsþætti, verð ég að álíta að forverðinum sem "eyðilagði" fermetrasöfn á veggjum fjölda nýríkra íslenskra "málverkasafnara" hafi í þetta sinn orðið á í messunni. En kannski hefur Ólafur samt eitthvað í handraðanum, einhver tæknileg atriði sem væri vert að fá skoðun og rannsókn á í Hollandi, fyrst hann heldur að málverkin séu ættuð þaðan. Það tel ég persónulega fjarstæðu. Handbragð myndanna er að mínu mati ekki hollenskt frekar en danskt. Af ofangreindum rökum fram settum, er ég vantrúaður á að myndirnar séu frá lokum 17. aldar eða að þær séu hollenskar, alla vega þar til sýnt verður fram á eitthvað annað og merkilegra.

Allar upplýsingar eru vel þegnar sagði Ólafur forvörður, og hér á Fornleifi, hafa menn getað lesið um tilgátu mína (Vilhjálms Arnar Vilhjálmssonar fornleifafræðings) í tveimur hlutum. Ég undirstrika orðið tilgáta. Nú má Ólafur svara og forverja sig, ef hann þorir.

Tilgáta mín um Sæmund, sem Kristján Sveinsson sagnfræðingur plantaði í mig með því að nefna Sæmund á "skæptali", tel ég engu verri en Hollendingakenning forvarðarins á Listasafni Íslands. Hollenskir listfræðingar, sem ég hef sýnt myndirnar, eru ekki á því að þær séu hollenskar, svona í fljótu bragði.

Furðumyndir frá 18. öld á Listasafni Íslands : Fyrri hluti

Nýlega var frétt í Sjónvarpi/RÚV (29.10.2012), og skömmu áður viðtal á RÚV (25.10.2012), þar sem talað var við Ólaf Inga Jónsson forvörð á Listasafni Íslands, sem sagði frá kenningum sínum.

Ólafur, sem orðið hefur hvað frægastur fyrir að gera þriðja hvert íslenskt listaverk frá 20. öld að fölsuðum fermetrafjárfestingum á veggjum nýríkra labbakúta á Íslandi, hélt því fram að 24 málverk sem gefin voru Íslendingum árið 1928 af dönskum baróni væru hollensk og frá lokum 17. aldar.

Ólafur gerði þannig málverk, sem hingað til höfðu verið talin frá síðari hluta 18. aldar, eitt hundrað árum eldri. Hann bætti um betur og gerði þau hollensk á einni kvöldstund á besta tíma í sjónvarpinu og á Rás 1, því öllu er trúað sem þar er sagt, eða svona hér um bil.

Ég tel þó að litlar líkur séu á því að Ólafur forvörður hafi rétt fyrir sér í þetta sinn og vona ekki að röksemdafærslur hans í fölsunarmálunum frægu hafi verið í sama dúr og það sem ég heyrði í ríkisfjölmiðlinum um furðumálverkin 24.

Ég set í þessari grein minni, sem verður í tveimur löngum hlutum, fram aðra tilgátu og undirbyggi hana einnig. Í síðari hlutanum greini ég frá þeim manni sem ég tel líklegastan til að hafa málað þessi undarlegu verk, sem ég er ekki í vafa um að hafi orðið til í Danmörku á árunum 1776-1789.

Gjöf frá Kjeld Thor Tage Otto Reedtz-Thott

Árið 1928 bárust Listasafni Íslands, sem þá var enn deild í Þjóðminjasafni Íslands, að gjöf 24 fremur einkennileg landslagsmálverk sem sýna eiga Ísland. Málverkin höfðu verið í eigu Reedtz-Thotts aðalsættarinnar og voru myndirnar gefnar úr dánarbúi K. Th. T. O. Reedtz-Thotts eða Kjeld Thor Tage Otto Reedtz-Thott (1839-1923), eins og hann hét fullu nafni. Hann var lénsbarón og fyrrum forsætisráðherra (konseilpræsident eins og það hét þá) og utanríkisráðherra Dana, nokkuð merkilegur karl ef dæma má út frá dönskum alfræðiritum og sögubókum.

  

Kjeld Thor Tage Otto Reedtz-Thott gefandi myndanna

Eftir að lénsbarón Kjeld Thor Tage Otto andaðist, voru þessi málverk, sem eru öll um 35 x 48 sm að stærð ánöfnuð Íslandi. Hér eru nokkur dæmi sem lesendur geta notið (númerin eru hvorki þau sem máluð hafa verið á verkin né safnnúmer á Listasafni Íslands):

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14

Almannagjá, trúi þeir sem vilja

 15

Eyjafallajökull, samkvæmt áletruninni, sem er frá 18. öld.

 16

Hnappafellsjökull. Hver hefði látið sér detta það í hug?

Spurst fyrir um sögu málverkanna 

Áður en ganað er út í tilgátur um eðli og aldur myndanna er við hæfi að kanna eigendasögu þeirra, en það hefur enginn gert á Listasafni Íslands.

Á óðalssetri Reedtz-Thott ættarinnar á Gavnø (Gaunø) á Suður-Sjálandi og á stóru listasafni ættaróðalsins, spurðist ég árið 2009 fyrir um, hvort að einhverjar heimildir væru til um þessar myndir í eigu ættarinnar. En ekki höfðu menn í höllinni tök á því að upplýsa um það. Enginn vissi neitt. Þar vissu menn ekki einu sinni að málverk úr eigu ættarinnar hefðu verið gefin til Íslands árið 1928. Á Gavnø komu menn af sams konar furðufjöllum og málverkin sýna okkur.

Nýlega komst ég í samband við doktorsnema við Statens Museum for Kunst, Jesper Svenningsen að nafni, sem er einmitt að rannsaka dönsk einkalistasöfn á fyrri öldum. Hann gat upplýst mig um að til er listi frá 1785 sem listmálarinn C.A. Lorentzens gerði yfir málverkasöfnin á Gaunø og Lindervold, sem nú er að finna á Ríkisskjalasafninu í Kaupmannahöfn. Í 2. bók þess lista stendur, að hangið hafi "Paa anden Etage, i første Kammer ved Opgangen" "16 Islandske Vuer" og í "Hjørnesalen ud til Haugen" yderligere "16 Islandske Vuer". Það er að segja 16 yfirlitsmyndir frá Íslandi í fyrsta herbergi við stigaganginn á annarri hæð og 16 að auki í hornsalnum við hólinn.

Númerin í hægra horninu neðst á myndunum 24 á Íslandi eru einnig þau sömu og númerin í lista Lorenzens.

 

Matthías Þórðarson taldi myndirnar vera frá lokum 18. aldar 

Þegar myndirnar voru fyrst gefnar af erfingjum Kjeld Thor Tage Otto Reedtz-Thott árið 1928, ályktaði hinn mjög svo glöggi maður Matthías Þórðarson, sem þá var þjóðminjavörður, að myndirnar hefðu verið málaðar á síðasta hluta 18. aldar eða um 1780. Ekki þótti mér það í fljótu bragði ólíklegt, þegar ég sá þessar myndir fyrst.

Á 18. öldinni bjó lénsgreifinn Otto Thott (1703-1785) á Gavnø, og safnaði meðal annars listaverkum og merkum bókum og handritum, þar á meðal íslenskum handritum. Bókasafn hans taldi um 120.000 bindi. Runnu fágæt handrit og 6159 bækur prentaðar fyrir 1531 eftir hans dag (árið 1789) til Konunglega einkabókasafnsins í Kaupmannahöfn og keypti konungur þar að auki 60.000 bóka Thotts lénsgreifa.

 Otto Thott, safnarinn mikli á Gavnø

Á Gavnø mun í dag vera að finna stærsta einkasafn málverka frá fyrri öldum, um 1000 verk, þar á meðal málverk eftir meistara eins og Rubens, svo og samtímaeftirmyndir eftir málverkum heimsfrægra listamanna. En að sögn Jespers Svenningsens á Statens Museum for Kunst er langt á milli gæðaverka í höllinni. Otto Thott keypti stórt inn en hafði sannast sagna ekki mikið vit á því sem hann keypti.

Ljóst má vera, samkvæmt nýjustu upplýsingum frá 1785, að Íslandsmyndirnar, sem gefnar voru til Íslands árið 1928, voru upphaflega í eigu stórsafnarans Otto Thotts og að þær voru upphaflega 32 að tölu.

Bíð ég nú eftir svari núverandi baróns, sem einnig heitir Otto, um hvort mögulegt sé að Gavnøhöll geymi enn 8 furðuverk, sem sé einhvers staðar að finna í salarkynnum barónssetursins.

Þess ber einnig að geta Kjeld Thor Tage Otto sem andaðist 1923 var vitaskuld ekki sonur Otto Thotts lénsgreifa og safnara, þó svo að Ólafur Ingi forvörður hafi haldið því fram í fyrrnefndu viðtali.

Fyrirmyndir og áhrif 

Málverkin 24 eru afar einkennileg, og hafa menn því talið það víst að sá sem málaði þau hafi aldrei til Íslandsála komið.

Hann, eða hún, hefur hins vegar greinilega haft aðgang að bókum, ferðalýsingum með myndum og landakortum frá 17. og 18. öld, jafnvel útgáfur af falsriti Ditmar Blefkens um Ísland: Sheeps-togt Ysland en Groenland gedaan door Dithmar Blefkenius in ´t Jaar 1563. Leyden 1706. 

Mynd af Heklu (við sjóinn). Berið saman við sumar af myndunum 24, sem ég hef gefið númerin 1 og 8 hér að ofan. Myndina er að finna í hollenskri útgáfu (frá 1706) af riti þýska lygamarðarins Didthmars Blefkeníusar (Blefken), (sem upphaflega kom út árið 1609) um ferð til Íslands sem hann sagðist hafa farið árið 1563. Myndin er frá byrjun 18. aldar. Það rit taka menn enn nærri sér á Íslandi, enda allt í því lygar og uppspuni. Arngrími lærða og öðrum tókst ekki almennilega að andmæla ruglinu í Blefken og því var rit Blefkens að koma út allt fram á 18. öld, og greinilega tóku margir það trúanlega, nema Íslendingar, sem vissu náttúrulega betur.

Ætli málarinn hafi ekki einnig orðið fyrir áhrifum af landakorti Olaus Magnusar af Íslandi og bók hans Historia de Gentibus Septentrialibus sem i fyrsta sinn kom út árið 1555,  þegar hann málaði þríhnjúkana í málverkunum númer 4, 5 og 6 hér að ofan? Hjá Olaus Magnúsi er einmitt hægt að sá fjöllin Heklu, Mons Crucis (Krossfjall) og eitthvert þriðja fjall teiknað á svipaðan hátt.

"Listamaðurinn" sem málaði verkin 24 hefur síðan látið ímyndunaraflið sjá um afganginn í ævintýraheimi hugsýnar sinnar. Mikið er af strýtumynduðum fjöllum og einkennilegum nöfnum eins og fjallinu Rauðamel (sjá efst í færslunni) og "Sukkertopperne". Nafnið Sukkertoppen þekkjum við einnig frá fjalli á Grænlandi, sem reyndar svipar nokkuð til sykurstrýtu.

Málverk þessi geta vart skilgreinst sem "fínlist", en eiga miklu frekar heima í flokknum curiosa, þótt greinilegt sé þó að listamaðurinn sé skólaður. Þau minna mest á verk leiklistatjaldsmálara eða þeirra sem máluðu myndir á alþýðuhúsgögn. Þetta eru fantasíulandslög, sem voru ekki óþekkt fyrirbæri frá og með 17. öld og jafnvel fyrr í evrópskri list.

Fangamark Kristjáns konungs sjöunda

Aftan á einu málverkanna er samkvæmt Ólafi Inga stimpill (öllu heldur brennimark) með fangamarki Kristjáns sjöunda Danakonungs. En ætli Kristján Konungur, sem var geðsjúkur og hugsanlega geðklofi, hafi átt þessar myndir á einhverju stigi? Hann var við völd frá 1766 til 1808, og var frægastur fyrir að flakka á milli öldurhúsa Kaupmannahafnar í fylgd þýskrar portkonu sem kölluð var stígvélaða Katrín, ef hann var ekki að giftast 16 ára gamalli frænku sinni til að fullkomna skyldleikaræktina. Kristján Konungur VII, eins ruglaður og hann var, hafði ekki mikinn áhuga á fögrum listum og menningu og safnaði ekki málverkum. En nú hef ég ekki séð þetta fangamark konungs, svo ég veit ekki hvort um hann er að ræða. Stendur ekki frekar OT (Otto Thott)? Otto Thott merkti reyndar ekki bækur sínar með fangamarki (monogrammi) en hann merkti myndir sínar. En ef fangamarkið er í raun Kristjáns 7. er það kannski dágóð vísbending um að myndirnar séu í raun frá hans tíma, en þó ekki óyggjandi sönnun þess.

 

Skip, fánar og bókstafir

Hér skal upp talið sitt lítið af hverju af því sem ég tel útiloka að myndirnar 24 séu málaðar í Hollandi í lok 17. aldar.

Nokkrar myndanna sýna skip og báta. Þar má m.a. greina skip þau sem kallast heokers (húkkertur), sem Hollendingar hönnuðu fyrst og þróuðu í lok 17. aldar, en sem ekki urðu algengar fyrr en á 18. öld, og voru notaðar í mjög mörgum gerðum og stærðum fram á þá 19. Ekki tel ég líklegt að málari í Hollandi hafi málað 18. aldar skip á 17. öld. Á málverkunum í Listasafni Íslands má sjá mismunandi húkkertur, 1-3 mastra.

 

Yslandsvarder, Íslandsfar, húkkerta. Koparstungan sem var gerð af G. Groenewegen árið 1789 (G. Groenewegen, Verzameling van Vier en Tachtig Stuks Hollandsche Schepen, Rotterdam 1789).

Tvímöstruð húkkerta. Sjómennirnir um borð eru málaðir óþarflega stórir.

Einmmöstruð húkkerta

 

Textinn, sem málaður hefur verið á myndirnar í hægri hornin efst, er ekki hollenska heldur danska og hann er ekki ritaður með stafagerð sem notuð var á 17. öld. Gæti það verið vegna þess að upplýsingarnar hafi verið málaðar á síðar en málverkin voru máluð?  

Ég tel þó líklegra að þessar myndir hafi verið merktar um leið og þær voru málaðar. Lorentzen, sá er skráði þær árið 1785, er ekki í vafa er hann kallar þær Vuer fra Island. Hann gat lesið að myndirnar væru frá Íslandi. Textinn er skrifaður með 18. aldar skrift á dönsku. Ef myndirnar eru frá 17. öld, líkt og Ólafur Ingi heldur, og áletranirnar eru málaðar á síðari hluta 18. aldar, þá er spurningin, hver hafi getað gefið upplýsingar um nöfn íslenska jökla, fjöll og t.d. Almannagjá á 18. öld fyrir ómerktar myndir frá 17. öld?

Fánar á skipum eru heldur ekki hollenskir, svo sýnilegt sé, en sjaldan hef ég séð málverk hollensk af skipum frá 17. öld, þar sem hollenski þríliti fáninn er ekki við hún. Hollendingar voru jafn stoltir af konungsfána sínum þá, eins og þeir eru af Oraníufánanum í dag á knattspyrnuvellinum, sem og hinum forljóta ESB-fána, en áhuginn á ESB fánanum er þó farinn að dala nokkuð eins og skiljanlegt er.

Eins vekur athygli, að sá sem málað hefur myndirnar 24, hefur ekki málað eitt einasta tré eða hríslu (nokkrar hríslur eru á þrítindunum á mynd 4 og á ás fyrir ofan húsið á mynd 9 hér að ofan). Það útilokar að mínu mati erlendan mann sem komið hefur til Íslands, og sérstaklega Hollending, sem aldrei hefur komið til Íslands.

Stækkið myndina til að sjá smáatriði

Uppruninn 

Mér þykir, meðal annars vegna ofangreindra raka, ólíklegt að málverkin séu hollensk frekar en t.d. dönsk og gef lítið í einkunn fyrir þær tilhæfulausu yfirlýsingar um list Dana á 17. og 18. öld sem Ólafur kom með í útvarpsviðtalinu

En þegar á 17. öld stunduðu þekktir hollenskir málarar, sem og málarar í öðrum löndum,  reyndar margir þá list að mála landslag og staði sem þeir höfðu aldregi augum borið. Til gamans má nefna sem dæmi málarann Cornelis de Man (1621-1706) frá Delft, sem árið 1639 málaði gífurlega áhugavert málverk af hvalveiðistöð í íshafinu, Een Nederlandse trankokerij in de Noordliijke Ijssee, sem í dag hangir á Rijksmuseum í Amsterdam. Málverkið á að sýna hvalveiðistöð hollenska hvalveiðasambandsins Noordse Compagnie (sem starfaði 1614-1648) á Smeerenburg á Spitzbergen, og sýnir í senn hvalveiðar, hvalskurð, lýsisbrennslu og lýsiskaupmenn. Fjallasýnina á Smeerenburgh á Spitzbergen er þó ekki hægt að þekkja á myndinni, en eldfjallinu Beerenberg á Jan Mayen hefur verið komið fyrir í í ýktri stærð bakgrunninum, en fjallið lítur svona út á myndinni.

Beerenbergh Willem Bleaus á Jan Mayen setti Kornelis de Man í bakgrunn myndar sem sýna átti Smeerenburg á Spitzbergen. Berið fjallið saman við fjallið sem Jan Bleau kortagerðamaðurteiknaði áratugi fyrr.

Allt á mynd Cornelis de Man er málað eftir fyrirmyndum, nálastungum og tréristum annarra og t.d. landakorti Willems Bleaus af Jan Mayen frá 1620-30, en allt annað á málverki de Mans byggir á góðu ímyndunarafli hans og ef til vill upplýsingum sem hann hefur fengið frá hvalveiðimönnum og lýsisbræðslukörlum. De Man kom nefnilega aldrei til Jan Mayens og það sem hann málaði var hvorki Spitzbergen né Jan Mayen, en samt dálítið að hvoru. Sama á ugglaust við um myndirnar af Íslandi sem gefnar voru Listasafni Íslands árið 1928. Þær eru eins og áður segir ekki málaðar af neinum meistara, en höfundur hefur haft hliðsjón af eldra myndefni úr ferðalýsingum og af kortum Willem Bleaus og Abrahams Orteliusar og jafnvel ristum úr bók Olaus Magnusar um þjóðir norðursins frá 1555 og Íslandskorti hans frá 1539.

En eins og áður greinir tel ég þó ekki að leita þurfi uppruna myndanna í Hollandi á 17. öld.

*

Í öðrum hluta þessarar greinar, (sem birtist brátt), set ég fram tilgátu mína um hver hafi málað myndirnar 24, sem upphaflega voru 32. Sú færsla fjallar um að menn geti stundum þurft að líta sér aðeins nær.

Dýrðlegur er Eldjárn - Ritdómur

Út er komin hjá Forlaginu Vínlandsdagbók Kristjáns Eldjárns, sem er dagbók frá þátttöku hans í fornleifarannsókninni á L'Anse aux Meadows á Nýfundnalandi árið 1962.

Ég kynntist Kristjáni lítillega áður en hann dó, en hann bauð mér fornleifafræðistúdentnum þrisvar sinnum heim til sín í sunnudagsmorgunkaffi, þótt ég væri hálfblautur á bak við eyrun og vart farinn að drekka kaffi. Það var mikið upplifun og ég skalf í buxunum alla leiðina niður á Sóleyjargötu. Kristján vildi vita allt af mínum högum og meira að segja það sem var að gerast í fornleifafræðinni í Danmörku. Hann fylgdist mjög vel með og gat sagt mér ýmislegt, en sýndi fyrst og fremst, að hann hafði verið fornleifafræðingur allan tímann meðan hann var forseti íslenska lýðveldisins. Þá þurftu forsetar heldur ekki leika önnur hlutverk en forsetahlutverkið, eða standa í því að mæra merði himnahaugfjár eða tala endalaust um íslenska tungu.

Ein af þeim rannsóknum sem Eldjárn spurði mig um álit á, var rannsóknin sem hann tók þátt í á Nýfundnalandi, og um bókina sem Anne Stine Ingstad hafði gefið út um rannsóknir sínar árið 1977: The Discovery of a Norse Settlement in America. Excavatons at L'Anse aux Meadows, Newfoundland 1961-1968. Hann greindi mér frá vafa sínum um ýmsar niðurstöður þar og stirðum samskiptum við Ingstadshjónin, Helge og Anne Stine. Hann hafði einmitt orð á því að hann ætti erfitt með að skrifa um það. Ég greindi honum frá þeirri skoðun minni, að ég gæti alls ekki fallist á þá niðurstöðu Anne Stine, að rústirnar á L'Anse aux Meadows væru skyldar húsagerð þeirri sem á Íslandi kallast Stangargerðin eða jafnvel Þjóðveldisbærinn, enda var ég þá þegar viss um að aldursgreiningin 1104 e. Kr. fyrir eyðingu byggðar í Þjórsárdal stæðist ekki, eins og síðar átti eftir að koma í ljós við rannsóknir mínar.

Skemmtileg bók 

En nú er dagbókin frá Vínlandi loks komin út og engum er Eldjárn líkur. Þetta er skemmtileg frásögn og en engu er líkara að maður tali við Eldjárn sjálfan aftur þegar maður les textann. Sérstaklega er gaman af lýsingum Kristjáns á heimafólki vestur á Nýfundnalandi. Um landeigandann George Decker skrifaði hann: Hann er gamall maður, svartur í augum, og gæti ég hugsað mér að Gunnar Jónsson (lingur) á Dalvík gæti verið líkur honum sem gamall maður. Eins og ekta Íslendingum sæmir báru Kristján Eldjárn og félagar hans allt saman við eitthvað heima á Íslandi, helst fyrir Norðan. En ekki voru karlarnir þrír frá Íslandi algjörir heimalningar, því Kristján greinir frá því að hann hafi þann 9. ágúst í Raleigh frétt að kyntáknið  "Marilyn Monroe hefði drepið sig á svefnlyfjum" og hörmuðu þeir félagar örlög hennar.

Bókin er fljótlesin og örugglega tilvalin jólagjöf fyrir eldra fólkið og þá sem þykir gaman af fornum fræðum og þjóðlegum eins og það er kallað. Í bókinni er fjöldi mynda, litaskyggna, sem flestar hafa verið teknar af samstarfsmanni Kristjáns um árabil, Gísla Gestsyni, sem á einhverju stigi ílentist á Þjóðminjasafninu sem safnvörður, þótt hann væri ekki menntaður fræðimaður eða fornleifafræðingur. En Gísli kunni svo sannarlega að taka ljósmyndir.

Hver er þetta með augað í pung, sem dregur djöfulinn á eftir sér, eða sixpensara? Fornleifafræðingur eða bóndi norðan úr Svarfaðardal? Mynd úr bókinni.

Lengi er síðan ég komst í eins skemmtilega dagbók og verk um fornleifafræði í felti (uppgreftri) á íslensku. Ja, líklegast eru engar aðrar til nema úr Þjórsárdalnum, þótt danskur fornleifafræðingur sem tók upp á þvi að gera þeim skil hafi ekki fundið þær allar.

Því verður ekki neitað, að það er á vissan hátt gaman að lesa um nuddið og spennuna á milli Íslendinganna, Gísla, Kristjáns og Þórhalls annars vegar og Helge Ingstads hins vegar, sem fór fyrir rannsókninni sumarið 1962, er kona hans fornleifafræðingurinn Inge Lise varð að snúa heim vegna veikinda.

Uppgreftrir geta oft verið mikil þolraun og opinberað verstu sálarhliðar annars dagfarsprúðs fólks, ef því kemur ekki vel saman og „kemían" er ekki góð frá byrjun. Ég hef unnið hjá fornleifafræðingi sem öðru hvoru tók upp á því í vanmætti sínu að reka mann og annan út af smáatriðum, því hún var ekki með próf í greininni, og hélt því að allir sem voru það héldu sig betri en hana. Kannski var það minnimáttarkennd? En þessi frásögn frá Vínlandi hljómar nú æði mikið eins og frásagnir sem maður heyrir úr sumum rannsóknum, þar sem allt fer í bál og brand vegna þess að fólki kemur einfaldlega ekki vel saman. Kollegar mínir þekkja þetta örugglega flestir.

Hver á dagbókina?

Maður heggur eftir mörgum ©-merkjunum á baki titilsíðu. Ég var jafnvel í vafa um hvort ég gæti leyfti mér að skrifa ritdóm. Þar er upplýst að erfingjar dr. Kristjáns Eldjárns eigi "copyrætið". Ekki er það mikið mál sem ég ætla að draga í efa, en var dr. Kristjáni Eldjárn ekki boðið til „Vínlands" sem þjóðminjaverði Íslands? Þetta er dagbók fræðimanns í embættisgjörðum og er því eign Þjóðminjasafns Íslands, ef allt væri eðlilegt. En þetta var þó heldur ekki nein venjuleg dagbók úr felti, heldur dulítil perla sem ekki var ætlað að koma út fyrr en hugsanlega árið 2012, því það er góð regla fyrir venjulegar fornleifauppgraftardagbækur, að menn séu ekki að skrifa eitthvað persónulegt og ljótt um samverkamenn sína, þótt að þeir séu hin verstu fól, besservisserar eða bara bölvaðir nöldrarar. En nú er bókin svo komin út og allir geta lesið hvað Eldjárn hugsaði á Nýfundnalandi.

Um nöldursama efasemdamenn

Í ágætum eftirmála Adolfs Friðrikssonar sem er skrifaður á eins konar menntaskólamáli er svo greint frá leiðindum milli fræðinganna á L'Anse aux Meadows (bls. 153-54):

„Kristján var ekki sá eini sem hélt dagbók í uppgreftrinum sumarið 1962. Helge Ingstad gerði það nefnilega líka og hafa brot úr henni verið gerð aðgengileg.88  Frásögn Ingstads staðfestir svo ekki verðu um villst að samskipti þeirra Kristjáns voru flókin. Anne Stine fannst Kristján vera með stæla. Helge fannst hann kurteis en skorta gleðina og eldmóðinn. Kristjáni fannst Helge ekki beint glaðsinna. Íslendingarnir eyðilögðu stemninguna fyrir Helge. Honum fannst þeir fúlir og leiðinlegir en gaf sér þann mögulega að svona væri bara þess þjóð, ytra byrðið. En í hvert sinn sem hann benti á eitthvað spennandi eða ögrandi brugðust Íslendingarnir við með leiðinlegum sparðatíningi. Þeir unnu þegjandi, höfðu efasemdir um allt og tóku helst aldrei afstöðu til neins. Kristjáni fannst Helgi yfirgengilega yfirlýsingaglaður. Helge fannst vera dönsk slagsíða á orðum og gerðum Íslendinganna. Það væri nú annað með hann Whitaker, þeir tveir voru nefnilega á sömu bylgjulengd. Íslendingarnir vildu helst engu trúa fyrr en þeir fyndu skegg Leifs Eiríkssonar og helst nafnspjaldið líka. Loks kveður Eldjárn upp úr um að fundin væri smiðja en það vissum „við" reyndar allan tímann".

Sjá einnig dagbókarbrot Helge Ingstads um komu Íslendinganna hér, þar sem má lesa það sem Adolf ritskoðaði heldur til mikið:

Eldjarn er høflig og slikt, men for en mangel på glød og begeistring! Han har gropen med slagg å arbeide i. Han virker nærmest litt trøtt og sa fordi han ennå ikke har full forklaring at det hele så "trøstesløst" ut. Har aldrig hørt på maken. Klager støtt over myggen end det ikke er stort. Professoren [Þórhallur Vilmundarson] gnir sin rygg hele tiden, vi andre synes alt er vel. Gisli er mer av en mand. Hadde virkelig ventet mer av folk fra sagaøya.

+++ 

Gaman væri nú að vita, hvað Eldjárn hefur fært í dagbækur sínar um mig er ég hitti hann í byrjun 9. áratugar síðustu aldar. Ekki fannst mér hann vera nöldurgjarn maður eða efasemdagjarn og ekki leyfði ég mér að deila við hann. Maður sem gat talað í 4 klukkustundir við ungstúdent á sunnudagsmorgni var ekki beint lokaður kreddukarl.

Kristján Eldjárn var mjög opinn fyrir skoðun minni á því að Þjórsárdalur hefði ekki farið í eyði árið 1104, sem þá var orðinn viðtekinn „sannleikur", sem hann hafði sett fingraför sín á. Hlustaði hann á rök mín og hvatti mig að tala við Sigurð Þórarinsson, sem bar ábyrgð á nýju aldursgreiningunni, og sömuleiðis að sækja um fé til rannsóknanna. Það gerði ég, eftir að Kristján var látinn, og komst aldrei á fund með Sigurði Þórarinssyni sem dó helgina áður en ég átti að eiga fund með honum á þriðjudegi, fund sem ritari hans, Guðrún frá Prestbakka, hafði staðfest.

Hins vegar kynntist ég nöldri og sparðatíningshugsunarhætti Gísla Gestssonar, sem tók mig eitt sinn á tal úti í horni við stigaganginn á miðhæðinni á Þjóðminjasafni, er hann hafði frétt að ég ætlaði mér í rannsóknir á Stöng og vildi með mjög alvarlegri rödd tilkynna mér að ég væri að vaða í algjöra villu. Hann sagði mér nærri því reiður, að á Stöng væri ekkert að finna nema bera klöppina undir rústunum sem rannsakaðar voru. Annað kom nú í ljós. Þar var eldri skáli, kirkja, smiðja undir kirkjunni, grafir og byggingarleifar allt niður á óhreyft Landnámslag, sem hefur fallið nokkrum áratugum áður en búseta hófst á Stöng. Reyndar er engin klöpp undir Stangarrústum, nema kannski dýpra en 7 metra undir yfirborði. Elsa Guðjónsson var líka fengin til þess að gera hið sama, þ.e. tala við mig einslega, og hún taldi að ég ætti ekkert erindi í Þjórsárdalinn og ætti heldur að helga mig rannsóknum á Hollendingum á Íslandi. Ég spurði hana, hvort hún hefði helgað sig rannsóknum á Dönum á Íslandi, sem var rökrétt spurning.

En nöldrið og vantrúin varð verri. Eysteinn Jónsson formaður Þjóðhátíðarsjóðs, sem árið 1983 veitti mér 300.000 króna styrk til að rannsaka fornleifar á Stöng, upplýsti afa minn sem var kunnugur Eysteini, að stjórn sjóðsins hefði látið mig hafa styrkinn, því að þjóðminjavörður og Gísli Gestsson höfðu leitað svo mikið til sín til að láta sig vita, að ekki væri nokkur vitglóra í því að gefa mér styrk. Eysteini þótti í meira lagi einkennilegt, að Þór Magnússon, sem reyndar hafði gefið mér meðmæli, hefði síðan verið að hallmæla fyrirhuguðum áætlunum mínum.

Góðir lesendur, ég held að ég skilji vel afstöðu Helga Ingstads til „fúlla" Íslendinga með „stæla". Sumt fólk á það til að jarma „heldurðuþaaað?", þegar þá skortir þekkingu, ímyndunarafl og innsæi, eða „það held ég ekki", þegar það er heltekið af einhverri kreddu.

Það er að mínu mati ekki rétt sem sonur Eldjárns sagði nýlega í útvarpsviðtali, að Ingstad hafi uppgötvað hið rétta á röngum forsendum. Ingstad leyfði sér að hafa það sem á erlendu máli kallast intuition, sem vantar mikið í íslenska þjóðarsál. Innsæi er kannski ekki nógu góð þýðing á orðinu intuition. Bjartsýnin og fantastismi er hins vegar rík í Íslendingnum og birtingarmynd þess voru útrásarvíkingarnir okkar, og til að mynda rugl eins Þorláksbúð í Skálholti, vitleysa og sögufölsun sem hægt er að hrinda í framkvæmt þótt allt mæli gegn því. Innsæi er sjaldgæfari eiginleiki og er oft ágæt í bland við fagmennsku.

Kolefnisaldursgreiningar

Kristján hvatti Helge Ingstad til þess að halda til haga eins miklu af kolum fyrir geislakolsaldursgreiningar. Athyglisvert er, að þær aldursgreiningar sem gerðar hafa verið, og sýna einnig að Ingstad hjónin höfðu á réttu að standa, eru ekki ræddar náið í eftirmála bókarinnar eftir Adolf Friðriksson fornleifafræðing, sem annars er ágætt yfirlit yfir rannsóknirnar og áhuga manna á norrænum fornleifum í Vesturheimi.

Aldurgreiningarnar voru gerðar af Reidar Nydal á geislakolsaldursgreiningarstofunni í Niðarósi (Trondhjem). Hann gaf út gagnrýna endurskoðun á aldursgreiningum stofu sinnar í tímaritinu Radiocarbon árið 1989 (sjá hér). Meðaltalsniðurstaða á aldursgreiningum á viðarkoli í mannvistarleifum sem teljast norrænar, er 1090 +/- 22 ár (fyrir nútíma, þ.e. 1950), sem hann hefur reiknað út,  lítur svona út á grafi miðað við þær leiðréttingar sem við þekkjum í dag. Niðurstaðan sýnir með ágætum, að viður sem vaxið hefur á 10. öld hefur verið brenndur í eldstæðum og smiðjum á L'Anse aux Meadows á Nýfundnalandi. 

Klappið á myndina með músinni til að sjá grafið stærra.

 

Fjöldi geislakolsaldursgreininga hafa verið gerðar á efniviði frá L'Anse aux Meadows síðan Reidar Nydal greindi fyrstur sýni þaðan. Niðurstöður þeirra sýna, svo ekki er um að villast, að byggð norrænna manna, og jafnframt helsta búsetan á staðnum, var á 11. öld., en ekki á 10. og 11. öld eins og Adolf skrifar. Viðurinn, sem greindur hefur verið, er kannski frá 10. öld, en hann hefur vitaskuld einhvern eiginaldur þegar hann er felldur og notaður til að elda með og til kolagerðar við járnsmíðar.  

Eins hafa þau A.M. Davis, J.H., McAndrews og Birgitta Wallace gefið út athyglisverða skýrslu í tímaritinu Geoarchaeologogy (1988), þar sem einnig er komið inn á geislakolsaldursgreiningar sem gerðar voru í Noregi og annars staðar á sýnum frá L'Anse aux Meadows (sjá hér) .

Ein athyglisverðasta greiningin sem ég hef séð gerða á efniviði frá rannsóknunum á L'Anse aux Meadows eru á jaspissteinum frá Grænlandi og Íslandi og sem Kevin P. Smith hefur greint. Kevin, sem hefur rannsakað fornleifar á Íslandi, þótt að bandarískir kollegar hans hafi hatrammlega reynt að komast í veg fyrir það á sínum tíma (meira um þá skálmöld síðar hér á Fornleifi), hefur sýnt okkur að norrænir búsetar á Nýfundnalandi um 1000 e. kr. hafi vissulega verið frá Íslandi og Grænlandi. Þeir tóku með sér jaspissteina frá heimahögunum (sjá hér) til að nota líkt og tinnu til að slá eld á eldjárn (eldstál). Mikið hefði nú verið gaman ef Kristján hefði lifað lengur og hefði heyrt það. Það hefi örugglega slegið "efasemdamanninn".

*

Að lokum verður maður einfaldlega að hrósa Önnu Leplar fyrir fallega hönnun á bókinni eins og ég gerði þegar ég skrifaði ritdóm um bókina Mannvist, en þar bar hún einnig ábyrgð á útlitinu á þeirri bók.

--- ---  

Titill: Kristján Eldjárn 2012. Vínlandsdagbók. [Bókin er gefin út í samvinnu við Þjóðminjasafn Íslands og Fornleifastofnun Íslands]. Forlagið. Reykjavík. 

 

Einkunn:  6 grafskeiðar, þrátt fyrir nuddið og kvartanir í íslenskum þátttakendum með heimþrá á L'Anse aux Meadows sumarið 1962. 6 grafskeiðar, danskar, verður hæsta einkunn sem héðan í frá verður gefin fyrir ný rit sem Fornleifur les eða fær send - eða nennir að skrifa um.

Steinsteypustöng með járni, gleri og tilheyrandi pyntingum

 

Á Stöng í Þjórsárdal vilja menn nú reisa steinsteypu- og glerhöll, þó svo að jarðfræði staðarins leyfi ekkert slíkt rask. 

Mörgum er örugglega í fersku minni er yfirmaður Fornleifarverndar Ríkisins, stofnunar sem verður lögð niður um áramótin, fékk alvarlegt fyrir-2008-æði árið 2009 og lýsti því yfir að endurbætur á rústunum við Stöng í Þjórsárdal myndu kosta 700.000.000 króna. Þið lesið rétt ágæta fólk. Kristín Huld Sigurðardóttir, sem komst að þessu á litlu minnisblaði, sem þurfti að knýja út úr henni með hjálp ráðuneyta, taldi að betrumbætur á Stöng myndu kosta 700 milljónir króna (lesið um málið hér á vinstri vængnum undir nálhúsinu frá Stöng).  

Þessi sama Kristín, sem í raun ber mesta ábyrgð á því að kofaskrípi, sem kennt er við Þorláksbúð, var reist í Skálholti, á sér nú þann draum heitastan að reisa virki úr steypu, járni og gleri. Það vill hún gera ofan á rústum á hól í Þjórsárdal, sem ekki ber neinn þunga vegna jarðfræðilegra þátta, sem hún hefur ekki einu sinni gert sé far um að rannsaka og upplýsa um í útboðsgögnum vegna samkeppni sem efnt var til lausnar á varðveislu fornminja á Stöng í Þjórsárdal.

Verðlaunasamkeppnin 

Kristín Sigurðardóttir efndi til samkeppninnar í samvinnu við Arkitektafélag Íslands og Skeiða- og Gnúpverjahreppa. Tilkynning um samkeppnina var fyrir neðan allar hellur og sýnir að forstöðumaðurinn á Fornleifavernd Ríkisins getur ekki útbúið sómasamlegt pdf-skjal (sjá hér). Upplýsingar í samkeppnisgögnum voru ekki mikið betri: Léleg loftmynd og lélegar upplýsingar voru sendar þátttakendum. Vitnað var rangt í fornleifafræðinginn sem unnið hefur á Stöng í Þjórsárdal, sem er samt framför því áður hefur alls ekkert verið vitnað í skrif hans, þegar Fornleifastofnun Íslands vann með Stöng í Þjórsárdal.

Kristín bíður í partý 

Um daginn bauð Kristín Sigurðardóttir svo 300 manns í seremóníu á Háskólatorgi kl. á morgun, þriðjudaginn 6. nóvember kl. 16.00, þar sem þrjár hlutskörpustu tillögurnar í samkeppninni um Stöng verða kynntar.

Kristín Sigurðardóttir, sem aldrei hefur verið neitt ljón á nýja tækni, sendi öllum gestum boð með tölvupósti, þar sem hægt var að sjá alla boðsgesti í tölvupósti hennar og þar með einnig arkitekta og landslagsarkitekta sem boðið var til hátíðarinnar. Eiginlega var líka vel hægt að sjá einn sigurveraranna, þar sem öllum á stofunni http://www.basalt.is/ er boðið í partý Kristínar.

Með smáþekkingu á fyrri „verkum" fyrirtækisins Basalts hf. getur maður óttast að menn fýsi að klína  steinsteypugímaldi yfir rústirnar að Stöng, sem eru langt frá því að vera fullrannsakaðar.  Útboðshaldarar gleymdu því einnig hóllinn á Stöng er náttúrulegur hóll sem aðallega samanstendur að aðfokslögum, mannvistarlögum, mold og gjósku niður á minnsta kosti 7 metra dýpi.

Eðli jarðlaga á Stöng í Þjórsárdal 

Einn af þeim sem Kristín Sigurðardóttir bauð í veisluna er ég, þótt hún hafi ekkert samband haft við mig vegna þessa draumóraverkefnis síns. Ef hún hefði gert það, hefði ég getað sagt henni og öllum sem vildu vita sannleikann að Stangarbær og steinsteypa eiga ekki samleið. Á Stöng er ekki hægt að byggja stór og þungt mannvirki ofan á órannsakaðar rústirnar á Stöng í Þjórsárdal án þess að hakka niður viðkvæman hól sem samanstendur af mjög mjúkum jarðvegsefnum, þó aðallega af gjóskulögum, föllnum og aðfoknum. Undir allt að 3.5 metri að aðfokslögum (frá 1250-2012 e.Kr.) og mannvistarlögum, sem spanna tímabilið frá ca 900 til ca. 1250, eru moldar- og gjóskulög um 20-100 sm, þar undir er Heklugjóska (H3) 1-1,5 metrar að þykkt, þá taka við moldarlög og gjóskulög á víxl, og þar undir er H5 gjóskan, sem einnig er gífurlega þykkt gjóskulag. Stangarhóll er ekki klöpp eða hraunhóll, heldur hóll sem byggst hefur upp af gljúpum jarðlögum.

Þeir tveir aðilar, arkitekt í Frakklandi og landslagsarkitekt á Akureyri sem leituðu til mín, þar sem þeir kynntu sér að ég hef rannsakað fornleifar á Stöng, fengu þessa upplýsingu, en þeir unnu þó ekki til verðlauna með tillögur sína að léttum skýlum yfir rústirnar, því Krístínu Huld Sigurðardóttir dreymir um steypu, gler og járn, sem hún vill í draumum sínum hella ofan á órannsakaðar rústir í Þjórsárdal. Það er lögbrot og vandalismi, en lýsir hins vegar best hinum sanna íslenska draumi. Ást Íslendinga á steinssteypuhöllum er svo mikil, að þeir reisa þær hvar sem er, hvar sem er  og hvað sem það kostar af eyðileggingu og jafnvel án þess að til séu peningar til að byggja hallirnar. Það er ein birtingarmynd kreppunnar á Íslandi.

Dr. Bjarni Einarsson fornleifafræðingur undirbýr teikningu á Stöng í Þjórsárdal árið 1993. Neðstu leifarnar á myndinni er á ca 3. mettra dýpi. Á 3,5 - 4 metra dýpt finnst óhreift H3 gjóskulag, en það má þó einnig sjá aðfokið ofan á rústum í formi gula lagsins, þar sem gjóskan úr þessu forsögulega gosi er blönduð mold sem bindur það.

Jarðvegur er mjög gljúpur á Stöng. Rústirnar standa á þykkum lögum að aðfoknum jarðlögum, gjóskulögum og mold. Borprufa sem gerð var árið 1986 fór niður á 7 metra dýpi án þess að klöpp væri náð.

 

Á Íslandi vilja menn pynta þá sem vara við eyðileggingu fornleifa 

Ég hef í mörg ár reynt að halda áfram rannsóknum á Stöng, en ekki tekist að fá fjármagn til þess. Þessu greindi ég þeim sem boðið var til að skála á Háskólatorgi næstkomandi þriðjudag og notaði mér, eins mikill dóni og ég er, boðslista Kristínar til þess. Meðkenndin var auðvitað mikil yfir áhyggjum mínum um steinsteypuhöll á Stöng.

Einn móttakanda, sem mig grunar að hafi einhvern tíma verið nemi í fornleifafræði, en sem ég þekki þó ekkert, skrifaði um hæl: 

"Ég hef ENGANN HELVÍTIS ÁHUGA á að lesa stakt orð sem frá þér kemur!!!  Reyndu að hætta að lifa í endalausri biturð og ömurleika og dreifa þessu á aðra sem gæti ekki verið meira sama!!  Ef ég fæ annan tölupóst frá þér þá SVER ÉG að ég á eftir að leita þig uppi og PYNTA!!"

 

Nú er aftur farið að pynta

Þannig eru nú hatrið, heiftin og viðbrögð sums fólks sem starfar við fornleifavörsluna. Það vill fyrir alla muni fá gler, járn og steypu ofna á hól sem ekki getur borið slík efni, eða skrípi eins Þorláksbúð. Hvað er eiginlega kennt í fornleifafræði í HÍ og á hvaða efnum eru nemarnir, þegar þeir segjast ætla að leita andmælendur draumóraverkefna uppi og pynta þá fyrir að segja skoðun sína af þekkingu?

Vilja menn láta reisa steinsteypuhallir ofan á einum af þekktustu rústum þjóðarinnar, sem ekki er lokið við að rannsaka, og sem ekki þola slíkar byggingar, eða vilja þeir fornleifavernd í landinu.

Viðgerðum á Stöng var hætt árið 1996 

Árangursríkum viðgerðum og úrbótum var skyndilega hætt á Stöng árið 1996, en þar sem þeim var ekki lokið hélt áfram að leka inn í rústina sem til sýnis er á Stöng. Ódýrasta og hagkvæmasta lausnin er að ljúka því verki. Sjá hér.

Menning er dýr, en óþarfi er að gera hana dýrari en nauðsyn krefur með því að klessa steinsteypu ofan á hana.

Er samkeppnin um Stöng liður í baráttu um nýja stöðu? 

Kristín Huld Sigurðardóttir er að mínu mati aðeins að þessu upphlaupi í dauðateygjum sínum sem framkvæmdastjóri Fornleifaverndar og vonar hún að Katrín Jakobsdóttir geri sig að yfirmanni á nýju apparati, Minjastofnun Íslands, sem á að stofna í stað Fornleifaverndar og Húsaverndar Ríkisins. Forstjóri Húsaverndar var með smá upphlaup um daginn, þar sem hann birti loks árskýrslu fyrir störf lítillar stofnunar sinnar 2011. Þar er hann með stóru orðin um Þorláksbúð, kannski aðeins og seint. En skaðinn í Skálholti var skeður með leyfi Fornleifaverndar fyrir Þorláksbúð, sem var ekkert annað en brot á þeim lögum sem Kristín Sigurðardótti átti að framfylgja

Mikið vona ég að hin annars málefnalega Katrín Jakobsdóttir í Menntmálaráðuneytinu, láti nú ekki femínókratíuna úr pólitíkinni ráða því hvern hún ræður í stöðu forstöðumanns nýrrar Minjastofnunar Íslands. Fólk sem leyfir byggingu sögufalsanna á rústum (Þorláksbúð) og vill láta reisa steinsteypuhallir ofan á fornleifum er einfaldlega ekki hæft til að stjórna slíkri stofnun, sama hvort að sá aðili sé kona eða maður.

Ég sé að félagsráðgjafi sækir um stöðu forstöðumanns Minjastofnunar Íslands. Kannski væri það ekki vondur kostur miðað við allar illdeilurnar og skálmöldina sem hefur ríkt milli sumra fornleifafræðinga á Íslandi, sér í lagi forstöðumanns Fornleifaverndar Ríkisins og fyrirtækisins Fornleifastofnunar Íslands. Fornleifastofnun Íslands, sem var, eins og menn sjá af mikilmennskubrjáluðu nafni fyrirtækisins,  stofnað, þegar hægt var að gera hvað sem var í íslensku þjóðfélagi.

Kannski er það enn hægt?

Vendi eg mínu kvæði í kross

 

Á eyjunni ríku Borgundarhólmi (Bornholm) í Eystrasalti, sem enn tilheyrir Danmörku, finnast oft merkir fjársjóðir og forngripir. Ekki alls fyrir löngu fannst þar til dæmis merkur silfursjóður með 152 arabískum peningum, svo kölluðum dihrem myntum. Ekki er langt högganna á milli á Borgundarhólmi, því 18. september síðastliðinn komst málmleitaráhugamaðurinn Kim Lund-Hansen í feitt er hann fann þennan forláta silfurkross sem myndin hér að ofan sýnir.

Kim Lund-Hansen gerði, eins og vera ber, forngripasafninu á Bornholm viðvart um sjóðinn og krossinn. Krossinn, sem hugsanlega inniheldur helgan dóm (reliquium), fer brátt til Þjóðminjasafns Dana í Kaupmannahöfn til frekara rannsókna og síðan á væntanlega Víkingasýningu árið 2013 sem fer til nokkurra landa. Hver veit, innan í honum gæti hugsanlega fundist flís úr krossi Krists eða þyrnir úr krónu hans?

Undur og stórmerki

Kim Lund-Hansen er annað hvort mjög heppinn maður eða hér er kannski um undur og stórmerki að ræða. Því um daginn, þann 15. október fann hann leifar af nýjum krossi (efri hluta), kross sem einnig hefur geymt helgan dóm. Þessi kross fannst aðeins 8 metra frá þeim stað sem hann fann fyrri krossinn (sjá hér).

Maður veit ekki alveg hvernig maður á að taka á slíku, nema að gleðjast því. Líklega hefur plógur dregið hluta sama sjóðsins frá upphaflegum greftrunarstað hans, og nær öruggt má telja að nýfundni krossinn, sem er mjög laskaður, sé einmitt úr sama sjóði og fannst fyrir um mánuði síðan. Myndirnar og skreyti á síðari krossi Kims sýnir að mínu mati einkenni fyrri hluta 12. aldar og andlitin eru mjög svipuð andlitum á Flatatungufjölunum, einum merkasta menningararfi Íslendinga.

Kim Lund-Hansen fann sjóðinn með tæki sínu sem ber tegundarheitið Minelab X-TERRA 705. Framleiðendur þess apparats hafa þegar auglýst sig á kostnað þessa merka fundar á Borgrundarhólmi. Það má undra, þar sem fundurinn er ekki einu sinni enn kominn á Þjóðminjasafnið í Kaupmannahöfn til ítarlegra rannsókna hjá sérfræðingum þess. Þar sem ég er lika bölvað apparat leyfi ég mér að velta fyrir mér krossunum hér, þó svo að fremstu sérfræðingar Dana sé ekki enn búnir að handfjatla þessa helgu dóma og fella sinn dóm. En þeir lesa vitaskuld ekki íslensku og vita ekki hverju þeir missa af að lesa ekki Fornleif.

Málmleitartæki eru ,andstætt því sem gerist á Íslandi, leyfð til fornleifaleitar í Danmörku og þurfa ekki alltaf að vera verkfæri andskotans. Á Íslandi kæmi yfirmaður Fornleifaverndar Ríkisins með lögguna á eftir hverjum þeim sem leyði sér að nota slík tæki við fjársjóðaleit. Þau eru einfaldlega bönnuð til slíks brúks á Íslandi.

Í Danmörku finnast nú orðið áhugaverðustu málmgripirnir af fjársjóðaleitarmönnum og áhugamönnum, en ekki af fornleifafræðingum við hefðbundnar rannsóknir. Ef gagnkvæmt traust ríkir á milli málmleitarmanna og safna, nýtur fornleifafræðin og -varslan góðs af, en fornleifafræðingar eru eins og kunnugt er ekki í fjársjóðaleit og nota sjaldan slík tæki. Menn sem finna forna málmgripi með tækjum sínum fá sæmilega greitt fyrir sinn snúð og fornir málmar sem finnast í jörðu í Danmörku eru samkvæmt gömlum lögum eign konungs og ríkis, svo kallað Danefæ. Líklega væri enginn betur settur ef þessi tæki yrðu bönnuð í Danmörku, því þar eru rústir og mannvistarleifar oftast nær svo raskaðar eða hreyfðar vegna akuryrkju og annarra síðari tíma framkvæmda, að mestur hluti fundinna gripa er hvort sem er komin úr sínu upphaflega samhengi. Þannig er því ekki farið á Íslandi, og þar eru fornminjar fáar miðað við í Danmörku. Þess vegna vona ég að menn séu ekki að fá sér svona tæki á Íslandi.

Ljósm. Rene Laursen, sem og myndin efst.

+ Kross I frá Østermarie

Krossinn er samkvæmt fyrstu tiltæku heimildum 12,6 sm langur lt og 240 grömm að þyngd. Í námunda við hann fundust einnig heillegar leifar af keðjunni sem fylgdi krossinum, brotasilfur, og myntir, í allt um 1 kg silfur, og þar að auki önnur keðja. Myntirnar sem fundust á sama stað eru frá miðbiki og síðari hluta 12. aldar. Krossinn gæti þó hæglega verið eitthvað eldri en myntirnar, enda er hann nokkuð slitinn og myndfletirnir máðir.

Myndmál krossins er mjög einfalt og stíliserað. Krossinn og skreytið á honum er í býsnatískum stíl (eða undir áhrifum býsantísks stíls) fyrir utan drekann efst og fléttuna neðst. Framhlið krossins, sem er í tveimur hlutum, sýnir mjög stífan, rómanskan Jesús með langt lendarklæði og stórann haus. Á endum armanna eru hringlaga myndfletir. Líklega er það Jóhannes skírari sem er í hringnum á hægri hönd Jesús og María Mey á vinstri hönd hans. Neðst er Guðs lamb. Erfitt að sjá hvað er í hringfletinum efst, en líklega er það Guðs hönd sem blessar með tveimur fingrum. Hún er nú orðin nokkuð máð.

Bakhliðin á krossinum sýnir líklega Jesús þar sem hann stendur og blessar þann sem á horfir og í hringlaga flötum á endum armanna eru mjög stílfærðir postular eða guðspjallamenn sem blessa hver á sinn máta. Erfitt er þó að segja neitt um hverjir það eru.

Krossinn hefur líklega geymt, eða geymir enn, helgan dóm. Þetta er eiginlega, ef svo má segja, krosslaga dós sem leikur neðst á hjöruliðið og lokast efst með drekanum káta. Ef ekki verður hægt að opna krossinn má ef til vill  sjá „helgan dóm" innan í krossinum með háþróaðri röntgentækni.

Efst er hengi og á því leikur mjög haglega gerður silfurdreki, mikill flækjufótur, sem mjög greinilega er ekki smíð þess sem krossinn gerði. Drekinn veltur sér í kollhnís, er eins og kúla, og bítur í tvíhöfða snák ofan á krossinum. Hann er í einhvers konar Úrnesstíl og er mjög líklega norræn smíð, meðan líklegt má teljast að krossinn sjálfur sé gerður í löndum Austrómversku  kirkjunnar. Neðst á krossinn hefur einnig verið lóðuð smá flétta í sama stíl og drekinn ofan á krossinum. Án drekans efst og fléttunnar neðst er krossinn sjálfur 9 sm langur.

Leifar keðju fundust með krossinum og á endum hennar, þar sem hún tengdist drekanum efst á krossinum, voru aflangir drekahausar í mjög norrænum stíl sem meira ættar til drekans ofan á krossinum en krossins sjálfs. Hugsanlega er krossinn innfluttur en en drekinn, fléttan og keðjan viðbót sem gerð hefur verið í Danmörku.

  

Drekahaus af keðjunni. Ljósm. Rene Laursen.

 

++ Kross II frá Østermarie

Annar krossinn sem Kim Lund-Hansen fann eru aumar leifar kross í rómönskum stíl með skreyti sem að mörgu leyti gæti bent til gotnesks stíls (Jesús er hefur lippast aðeins niður og fætur hans eru komnir í gotneska stellingu), og til þess að þessi kross sé yngri en sá fyrri. Telja menn að krossinn hafi eyðilagst og undist svo illa er plógur hefur rifið hann úr upphaflegu samhengi sínu. Tvær keðjur fundust þar sem fyrri krossinn fannst og hefur önnuð þeirra líklega tilheyrt þessum krossi. Krossinn er með öðru lagi en sá fyrri, en form hans var einnig mjög algengt á býsantískum brjóstkrossum.

Mikið meira er ekki hægt að skrifa um þennan síðari kross, þar sem lítið hefur verið greint frá honum síðan hann fannst fyrir nokkrum dögum síðan og hafa sérfræðingar í Kaupmannahöfn hvorugan krossinn séð enn.

Kross II settur saman úr mismundandi ljósmyndum. Ljósm. Bornholm Museum, Rønne.

Tímasetning og uppruni

Því er haldið fram í grein um fund Kim Lund-Hansens á heimasíðu þess fyrirtækis sem framleiðir málmleitartæki hans, að 5 svipaðir krossar séu til í heiminum. Sú staðhæfing og grein um fundinn á heimasíðu málmleitartækjaframleiðandans kom safnverðinum Poul Grinder-Hansen á Þjóðminjasafni Dana nokkuð á óvart þegar ég talaði við hann í gær og á heimasíðu Þjóðminjasafns Dana er ekkert upplýst um slíkt.

Ljóst er að krossarnir virðast vera frá 12 öld. Sá heillegri er líklegast frá fyrri hluta aldarinnar, þótt myntirnar í silfursjóðnum sem fannst nærri Østermarie á Borgundarhólmi séu frá síðari hluta 12. aldar. Síðari krossin bendir frekar til að hann sé frá síðari hluta 12. aldar. Í skreytinu gætir gotneskra áhrifa.

Krossinn sem fyrst fannst er skyldur krossum sem finnast í SV-Evrópu og laskaði krossinn er einnig undir mjög sterkum stíláhrifum þaðan, en ekki verður lokum fyrir það skotið að krossarnir gætu einnig hafa verið gerðir á Norðurlöndum eða t.d. á Borgundarhólmi.

Um leið og ég óska Borgundarhólmsbúum til hamingju með þennan merka fund, í von um að fundurinn verði varðveittur í framtíðinni á Borgundarhólmi, set ég hér nokkrar myndir af krossum í sama stíl og frá sama tíma og fyrri krossinn sem fannst nýlega nærri Østermarie. Neðst er mynd af gullkrossi frá Orø sem er í sama stíl og síðari krossinn sem Kim Lund-Hansen fann.

Sjá hér um annan merkan kross, krossinn frá Fossi í Hrunamannahreppi og hliðstæðu hans frá Huse i Rommedal í Noregi. Ég hef velt því fyrir mér hvort krosslaga opið í þeim miðjum hafi upphafleg geymt helga dóma sem haldið var með biki eða einhverju öðru efni..

 a

1 a+b) Kross sem fannst í Thwaite í  Suffolk á Englandi og seldur var til British Museum árið 2000. Skandínavísk gerð með býsantínskum áhrifum  (11. öld).

 b

2) Kross á British Museum (12. öld).

3) Kross fundinn í Beograd. Um hann upplýsir borgarminjassafn Beograds: "This type of reliquary, particularly popular in Russia, was made in the Kiev workshops until the invasion of the Tatars in 1240. Their frequent occurrence in the territory of Belgrade should be probably attributed to the Russians who, led by Prince Rostislav Mihailovich of Chernygorsk, the first governor of Slavonia and Mačva, settled in these territories in the middle of the 13th century". (Síðari hluti 12. aldar eða byrjun þeirrar 13.).

4) Kross á Metropolitan Museum of Art New York (1000-1400 e. Kr.).

5) Dagmar krossinn, Þjóðminjasafn Danmerkur.

6) Kross seldur á uppboði hjá uppboðshúsinu Christies (12. öld).

7) Kross á Walters Museum í Baltimore (11. öld).

8) Gullkross fundinn á Orø í Danmörku (11. öld).

 

Mannvist - ritdómur

Falleg og mikil bók um fornleifar og fornleifafræði kom út í lok síðasta árs. Þetta er hin 470 blaðsíðna bók Mannvist, sem forlagið Opna gaf út. Birna Lárusdóttir hefur ritstýrt. Þetta er eiguleg bók, en mjög dýr. Kostaði hún heilar 8.590 krónur hjá ódýrustu bóksölunni á Íslandi í febrúar í ár þegar ég festi kaup á henni.

Bókin er mjög fallega unnin, fjölmargar ljósmyndir eru í henni, misgóðar þó, en hönnunarvinnan er til sóma. Bókaútgáfan Opna og Anna C. Leplar, sem sá um hönnun bókarinnar, eiga skilið hrós fyrir.

Flagð er undir fögru skinni  

Eins fögrum orðum get ég ómöguleg farið um vinnu sumra þeirra höfunda sem skrifað hafa í þessi 1,985 kílógrömm af pappír, sem hefði verið betur nýttur hefðu menn setið aðeins lengur yfir því sem þeir skrifuðu, eða látið sér fróðari sérfræðinga líta á textann áður en hann var birtur.

Ekki ætla ég að elta ólar við stafsetningarvillur og málfar, enda ekki rétti maðurinn til þess. Nei, bókin er nógu full af því sem kallast má vöntun á grundvallarþekkingu, fornleifafræðilegum rangfærslum, vangavelturugli og tilvitnanafúski. Skoðum nokkur dæmi:

 

Bls. 63

Perla úr kumli á Vestdalsheiði ofan við Seyðisfjörð sem fannst sumarið 2004. Í kumlinu fundust yfir 500 perlur. Á myndinni í Mannvist má sjá sexstrenda, af langa perlu úr (neðst). Það furðar þó, að þegar menn finna 500 perlur í kumli, að ekki sé enn búið að greina efnið í þeim og uppruna þeirra. Í myndtexta er upplýst, að „sú eldrauða og dumbrauða [sem er perlan sum um er að ræða], eru úr glerhalli og gæti efniviðurinn verið kominn alla leið frá Asíu."  Dumbrauða perlan ber öll einkenni karneóls, sem ekki er glerhallur í skilgreiningu íslenska orðsins, sem á við um hvíta steina. Það sem kallað hefur verið glerhallur (draugasteinn, holtaþór), nefnist öðru nafni kalsedón (Enska: Chalcedony).Kalsedón er dulkornótt afbrigði af kvarsi (SiO2) og er þétt sambreiskja örsmárra kristalla. Glerhallur á Íslandi, sem t.d. finnst í Glerhallavík í Skagafirði er hvítur. Karneól, (kjötsteinn), er vissulega ættaður úr Asíu, nánar tiltekið frá Indlandi, Íran eða Arabíu. Karneól er hins vegar rautt afbrigði af kalsedóni. Þetta kjötrauða kalsedón er ekki rétt að kalla glerhall á íslensku.

Vitnað er í munnlega heimild við myndatextann í Mannvist. Auðveldara hefði verið að tala við steinafræðing eða gullsmið sem hefur lært eðalsteinafræði (gemmologíu) til að fá upplýst hið rétta um karneólperluna. Einnig eru til fornleifafræðingar sem hafa leitað sér sérþekkingar um perlur. Vissuð þið t.d. að fleiri perlur finnast í heiðnum kumlum karla á Íslandi en í kumlum frá sama tíma á hinum Norðurlöndunum eða á Bretlandseyjum? Perlur úr Karneóli hafa áður fundist í kumlum á Íslandi.

 

Bls.169

Skeri af arði, sem fannst á Stöng Þjórsárdal. Í myndatexta er ranglega sagt að annar "hnífurinn" sé frá uppgreftri í Þjórsárdal. Þar er rangt. Skerinn til vinstri á myndinni, sem búið er að setja ofan á teikningu af hlutfallslega allt of litlum arði fannst ekki við fornleifarannsóknir. Ferðamaður sá árið 1949 titt standa upp úr gólfinu meðfram þröskuldi inn í skála yngstu rústarinnar á Stöng. Togaði hann í járnið sem hann hélt að væri eitthvað járnarusl, en dró þá upp plógskerinn úr gólfinu . Greint hefur verið frá arði þessum í greinum eftir þann sem þennan ritdóm skrifar, sem einnig mun hafa verið sá sem fyrstur benti á að leifar af plógum/örðum hefðu fundist á Íslandi. Það gerði ég fyrst á bls. 170-71 í kandídatsritgerð minni sem ég afhenti í desember 1985.

Einnig má lesa um skerinn og sjá mynd af honum í  alþjóðlegri sýningaskrá farandsýningarinnar From Vikning to Crusader (1992-393). Þar er hann í sýningarskrá sem gripur 591 a, bls. 384. Ekkert er minnst á það, engan er vitnað í. Þvílík og önnur eins vinnubrögð! En svona vinnubrögð eru ekki nýtt fyrirbæri  í útgáfum Fornleifastofnunar Íslands, sjá hér .

 

Bls. 335

Varða. Það slær út í fyrir fornleifafræðingunum á Fornleifastofnun Íslands er þeir greina frá vörðu sem þeir telja sig hafa fundið í landi Hamra í Reykjadal í Suður Þingeyjarsýslu.; Vörðurúst undir garðlaginu, afgerandi grjóthrúga, „og var hægt að aldursgreina hana, enda var garðlagið greinilega eldra en gjóskulag frá 1158 og varðan því áreiðanlega eldri en það. Þetta er elsta varða sem vitað er um á Íslandi.."

Á ljósmynd með þessari yfirmáta glannalegu yfirlýsingu má sjá 9 steina, sem ekki er hægt að sjá stærðina á, því enginn mælikvarði er á myndinni. En út frá gróðri sést, að steinarnir eru ekki sérstaklega stórir og ekki neinn efniviður í vörður eins og við þekkjum þær annars frá síðari öldum. Mikið væri vel þegið, ef fornleifafræðingarnir sem fundu „vörðuna", gefi alþjóð skýringar á því hvernig menn geta vitað að 9 steinar í hröngli undir garðlagi úr úr streng sé varða. Yfir viskutunnuna flýtur, þegar vörðuspekingar FSÍ skrifa"Hugsanlega hefur þessi tiltekna varða verið hlaðin sem viðmið áður en garðurinn var reistur, en hún gæti lík verið leifar af eldra kerfi kennileita sem garðarnir leystu af hólmi". En hvar er þessi hleðsla sem menn sjá. 9 steinar á dreif eru ekki hleðsla! Ekkert vantar á hugmundaflugið. Kannski er það kennt sem hjálpagrein í fornleifafræði við HÍ?

Brot af diski úr hollenskum fajansa úr flaki Het Melckmeyt í Flateyjarhöfn. Ljósm. Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson 

Bls. 393

Alvarlegasta villan í bókinni er sett fram af gestahöfundi, fornleifafræðingi sem hvorki vinnur eða hefur unnið hjá Fornleifastofnun Íslands, sem stendur á bak við bókina. Dr. Bjarni Einarsson, sem rekur sína eigin fornleifastofnun, skrifar um skipsflök. Hann rannsakaði fyrir löngu undir stjórn minni (ég hafði rannsóknarleyfið), og með ágætum, leifar hollenska kaupfarsins Het Melckmeyt(Mjaltastúlkan) í höfninni í Flatey á Breiðafirði. Skipið sökk þar árið 1659. Þar sem ég hef í áraraðir reynt að fá fjármagn til að rannsaka nokkuð mikið magn af leirmunum sem fundust í flaki Het Melckmeyt, hef ég mikla þekkingu á leirkerum þeim sem fundust í flakinu. Það hefur greinilega farið framhjá Bjarna. Bjarni skrifar:

„Við rannsóknina í Höfninni fundust um 300 keramikbrot í Mjaltastúlkunni og er það stærsta samtímasafn leirkera frá 17. öld frá einum stað á Íslandi. Aðeins er um eina tegund leirtaus að ræða í flakinu, svokallaðan tingleraðan jarðleir, en honum má skipta í maiolica leirtau og faiance leirtau. Báðar gerðirnar voru til staðar, en einkum maiolica leirtau með fallegum bláum skreytingum af ýmsu tagi, svo sem dýra og blómamyndum. Nær mikilvægi safnsins út fyrir Íslands vegna þess að nokkrum árum eftir að Mjaltastúlkan sökk var komið á laggirnar leirkeraverksmiðju í Þýskalandi sem framleiddi því sem næst eins leirtau og í Mjaltastúlkunni, en það var hollenskt. Fundurinn frá Flataey gæti verið lykilfundur til að aðskilja og aldursgreina þessi leirker í framtíðinni en ekki er algengt að finna safn leirkera sem er jafn samstætt og vel afmarkað í tíma". 

Vitnar höfundur með þessum upplýsingum sínum, sem eru meira eða minna rangar, í bók dr. Guðrúnar Sveinbjarnardóttur, Leirker á Íslandi,  frá 1996,  bls. 32. Á blaðsíðu 32 í bók Guðrúnar Sveinbjarnardóttur stendu ekkert að (né annars staðar í bókinni). Í bók Guðrúnar er reyndar einnig greint rangt frá leirkerunum sem fundust í flaki Het Melckmeyt í Flateyjarhöfn.

Nú er það svo, að leirkerin í Melkmeyt eru öll svokölluð faiance leirker, eða það sem Bretar og Bandaríkjamenn kalla Delft-ware. Faiance eða fajansi, sem er ágætt íslenskt heiti, dregur nafn sitt af leirkeraframleiðslu í Faenca á Ítalíu og Maiolcia fær nafn sitt frá Spáni. Sérfræðingar í dag kalla venjulega hvít og blá afbrigði Faienca, og skálar, ker og önnur ílát með marglitri skreytingu (polychrome) skilgreina menn sem tegundina Maiolicu.

Þ.e.a.s. blátt og hvítt (eða alveg hvítt/pípuleir og tinglerungur) í skreyti er fajansi, en hvítt, blátt og aðrir litir skilgreinist sem maiolica eða majolica. 

Hollendingar sem fluttu til Frankfurt am Main hófu framleiðslu á fajansa árið 1660 og næstu árin þar á eftir. Ein gerð leirskála sem fundust í flaki Het Melckmeytvar lengi talin hafa orðið til eftir 1660 í Frankfurðu. Þar sem þessi tegund finnst í  flaki hollensks skips sem sökk árið 1659 er afar ólíklegt að gerðin hafi orðið til í Þýskalandi. Hún er hollensk. Bjarni hefði betur haft það rétt eftir mér og spurt mig í stað þess að skila frá sér svona rugli. 

Fajansi sem fannst í Het Melckmeyt og sem ættaður er frá Frakklandi. Ljósm. Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson 

Til upplýsingar má bæta við, að óskreyttar skálar, hvítar með bylgjuðum kanti/ börðum, sem ég fór með prufur af til Hollands á 10. áratug síðasta aldar, eru ekki ítalskar eins og fornleifafræðingar þá héldu fram. Ungur hollenskur sérfræðingur hefur nú sýnt fram á að fornleifafræðingur sá sem ég hafi samband við í Amsterdam „gaf sér" einfaldlega að þessi gerð skála sem finnst í miklum mæli í Niðurlöndum hafi verið framleiddar á Ítalíu. Sá gamli, Jan Baart, sem var yfirfornleifafræðingur Amsterdamborgar rannsakaði það hins vegar aldrei. Þegar farið var að gæta að því hvað var til af sams konar diskum kom í ljós, að á Ítalíu könnuðust menn ekkert við þessa gerð diska. Þeir eru hins vegar frá Norður-Frakklandi, frá borgunum Nevers og Rouen við Leirubakka (Loire) og nánasta nágrenni. Hávísindalegar rannsóknir hafa nú sýnt fram á það.

Þetta voru aðeins fáein dæmi um frekar lélega fræðimennsku í annars fallegri bók, en oft er flagð undir fögru skinni eins og skrifað stendur.

En margt er einnig gott í bókinni, sérstaklega ljósmyndir frá einstaklega fallegum uppgröftum Bjarna Einarssonar. T.d. myndin frá Þjótanda við Þjórsá á bls. 110, eða fjárborgin í Hagaey í Þjórsá á bls. 156, sem bera vott um falleg og vönduð vinnubrögð Bjarna.