Af hverju er gyðingahatur á Moggablogginu árið 2023?

Sálfræðingur með einhvers konar samsærisheilabilun (mín greining) bloggar á Mogganum. Því miður brýtur hann alveg örugglega lög með skrifum sínum, t.d. með svæsnum gyðingafordómum.

Ekkert er gert, hvorki á Morgunblaðinu, sem ég hef beðið um að hafa hömlur á gyðingahatri bloggarans. Enn spýr sálfræðingurinn hatri og misnotar Moggabloggið til þess. En kannski eru starfsmenn Moggans sammála sálfræðingnum?

Íslensk yfirvöld hafa, þrátt fyrir ágæt lög, aldrei gripið í taumana og notað landslög til að koma í veg fyrir andlegan vanskapnað þann sem gyðingahatur er. Það er eins og gerður sé greinarmunur á hatri á hinum mismunandi minnihlutum sem verða fyrir hatri á Íslandi.

Arnar Sverrisson heitir maður sá sem ég nefni til sögunnar. Mér til mikillar undrunar er hann sálfræðingur og með próf upp á vasann frá sama háskóla Danmörku og ég. Miðað við þau málefni sem heltaka hann, held ég að hann hafi gleymt öllum grundvallasiðareglum sálfræðinga. Gyðingahatur af verstu gerð á Moggablogginu hefur ekkert með málfrelsi og tjáningarfrelsi að gera, svo því sé strax slegið föstu.

Arnar Sverrisson heldur úti bloggi á blog.is. Hann er ekki bara óður vegna þess að til er fólk sem ekki er gagnkynhneigt og að fjölbreytileiki mannverunnar sér meiri en áður var talið.

Honum hefur verið stefnt vegna ummæla sinna um kynsegin fólk. Hómófóbía Arnars og ásakanir varða oft fólk með aðra kynmeðvitund en heteró-meirihlutinn. Hann vill meina að þetta fólk sé að gera sér upp kynhneigð sína. Slík hegðun og afneitun er afar óeðlileg á okkar tímum. Arnar telur án nokkurra vitrænna raka að kynsegin fólk sé geðveikt. Frá að vera ofsótt og lítilsvirt, er nú farið að gera því skóna að fólk sé veikt af geði.

Arnari er einnig meinilla við flóttamenn og hefur því verið gestur á hatursmiðli þeim sem Margrét Friðriksdóttir tengist. 

Þessa dagana hefur Arnar Sverrisson horn í síðu gyðinga og telur þá hafa undirbúið eitt allsherjar plott gegn heiminum í aldaraðir og það tilkynnti hann á Moggabloggi sínu.  Sjá hér:

Það þarf ekki neina sálfræðigreiningu til að sjá að höfundurinn er hugsanlega lasinn á sálinni. Áður hefur hann skrifað blogg sem leikur með samlíkingar á gyðingum og nasistum og setur hann jöfnunarmerki á milli gyðinga og Hitlers í samsærisskrifum um ímyndaða heimsyfirráðatilburði gyðinga. 

Svo það sé ekki nóg, eru alls kyns samsæriskenningar um Covid-pestina að grassera í höfði sálfræðingsins, sumar þeirra eru einnig gegnsósa af gyðingahatri Arnars.

Moggabloggið á vitaskuld að koma í veg fyrir fyrir svæsið gyðingahatur. Það stangast á við hegningarlög í landinu. En skoðanasori Arnars Sverrissonar stendur enn. Ég vona að þeir sem stýra blogginu fjarlægi svæsið hatur Arnars Sverrissonar í stað þess að loka á fólk sem segir óþægilega hluti um Sjálfstæðisflokkinn, þegar ærin ástæða er til þess.

Það er grábroslegt, að mágur Arnars Sverrissonar er gyðingur ættaður frá Bandaríkjunum. Hann heitir Michael Levin. Levin getur vitaskuld ekki gert að því að mágur hans sé hugsanlega bilaður. Michael Levin er einstakur heiðursmaður sem ég þekki aðeins af góðu einu. Michael er maður kurteis og prúður í allri viðkynningu og hið mesta gæðablóð. Honum einum er það fyrst og fremst að þakka, að það var smávegis trúarleg samvera meðal gyðinga á Íslandi, áður en samtökin Chabad fengu augastað á Íslandi og opnuðu hér gyðinglega miðstöð fyrir þá sem þurfa á trúarlegri næringu að halda á okkar köldu eyju.

Reynið að ímynda ykkur, hvernig ætli það sé fyrir trúaðan gyðing að flytja til lands með íslenskri konu sinni, til að verða fyrir mannréttindabroti sem felst í því að mágur hans fer níðingsorðum um trú hans og uppruna úti í samfélaginu, og í þessu tilfelli á Moggablogginu.

Ég bað í síðastliðinni viku Moggabloggið að líta á hatrið á bloggsíðu Arnars, en mér sýnist að hatrið sé þar enn. Ekki er hægt að verja þá hatursræði með málfrelsi eða tjáningarfrelsi. Arnar gengur út fyrir allan þjófabálk.

Til hatursræðunnar gefur Moggabloggið Arnari Sverrissyni vettvang á vegum Morgunblaðsins? Í stað þess að vinsa "hættulega komma" af blogginu ætti Mogginn ef til vill að líta á flóru hægriöfgamanna sem nú bloggar á blog.is.

"Gamalgróinn áhugamaður um samfélagmál á grundvelli mannúðlegrar jafnréttishyggju og frjálslyndis."

Þannig lýsir Arnar Sverrisson sjálfum sér á Moggablogginu

Arnar Sverrisson ásamt Margréti Friðriksdóttur á góðri stundu. Verjandi Arnars Sverrissonar hefur verið Eva Hauksdóttir. Ekki er að spyrja að því...

Óska ég þess vinsamlegast að Morgunblaðið íhugi þann skaða sem bloggarinn og sálfræðingurinn Arnar Sverrisson gæti valdið Morgunblaðinu. Sálfræðingar geta, líkt og allir vita, verið sjúkir eins og allir aðrir. Ég ræð Arnari að leita sér sérfræðings sér til aðstoðar og að Morgunblaðið biðji hann um að fjarlægja það gyðingahatur sem hann hefur dreift á blogginu, ellegar verði því lokað neiti hann að verða við þeirri ósk.

Arnar sálfræðingur heldur því fram í hatri sínu að ekki hafi tekist að sýna fram á að Samsærisáætlunin mikla - Siðareglur Zionsöldunga sé falsrit. Arnar hefur trúlega ekki burði til þess að afla sér gagna enda virðast fordómar hans hindra því. En þegar hatrið er svo heiftarlegt líkt og hjá Arnari, þá blindast menn. Langar mig að biðja Arnar um að lesa upplýsingar um falsritið sem hann vitnar sem óður og auðtrúa í: 

Þess má geta að fyrrgreint rit var gefið út á Íslensku af flokksbundnum krata, Jónasi Guðmundssyni, svo seint sem árið 1953. Sjúkdómurinn gyðingahatur getur vissulega skotið upp kollinum (sjá meira um hatur Jónasar Guðmundssonar)

Þegar hatur og fordómar blinda mönnum sýn, sjá flestir heilvita menn hvað er að gerjast, en ég bíð eftir því að Morgunblaðið geri það líka og treysti því að þeir sem sjái um bloggið grípi til nauðsynlegra ráðstafana svo að gyðingahatur Arnars sé ekki dreift á þeirri ágætu veitu til skoðanaskipta sem bloggið er. Þar fara sumir mikinn, en oftast á sæmilegum nótunum. Þeir sem banna umræðu um skrif sín vita að það sem þeir skrifa getur valdið deilum. En þeir óska ekki málefnalega umræðu eins og góðir bloggarar (með nægan tíma) gera. Ef maður skrifar aðeins til að heyra sjálfan sig, telja höfundar sig líklega hafna fyrir alla gagnrýni. Það getur líka sýnt ákveðin geðveilu fóbíu og einnig geðhvörf hjá höfundinum sem þeir vilja halda í skefjum á sínum betri dögum svo allur heimur þeirra sé ekki brotinn niður er þeir eru í lægð. Kannski vita þeir sem ógagnrýndir skrifa, að málstaður þeirra er veikburða og í sumum tilfellum er jafnvel hægt að hugsa sér létt mikilmennskuæði þegar menn vilja ekki ræða rökstudda gagnrýni. Fólk getur eytt ummælum dóna og durga því af þeim er líka nóg.  En undirbyggð gagnrýni er öllum holl - einnig Morgunblaðinu.

Og í anda Cató gamla, sem á sinn forna hátt lagði til að Karthagóborg yrði eytt (Ceterum censeo Carthaginem esse delendam), þá legg ég til að  til að félag eða félög Sálfræðinga á Íslandi sýni, að félögin lýði ekki að sálsjúkir fordómar um minnihluta sé dreift í þjóðfélaginu af félagsmönnum, og að félagar sem það gera sé úthýst, þegar opinberar skoðanir þeirra eru einvörðungu öfgar og hatur.

Í stétt sálfræðinga er, sem betur fer, mestmegnis heilvita fólk. Ég bjóst ekki við öðru. Ég athugaði félagaskrá Sálfræðingafélagsins og þar er af einhverjum ástæðum ekki hægt að finna sálfræðinginn Arnar Sverrisson. Vonandi eiga ekki margir í stétt sálfræðinga samleið og skoðanafylgni með Arnari. Þessi grein er hugsuð sem forvarnarstarf.

Virðingarfyllst
Dr. Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson

 

P.s. Til frekari upplýsingar:

Meira um gyðingahatur á Íslandi: Fyrir lesendur með áhuga á sögu gyðingafordóma á Íslandi leyfi ég mér að benda á eigin skrif í grein um Ísland í ritinu Antisemitism in the North. Allt ritið er aðgengileg þökk sé rannsóknarráði Svíþjóðar. Hefði Arnar Sverrisson verið farinn að skrifa, líkt og hann gerir nú, er ég skrifaði grein mína, þá hefði ég ugglaust eytt klausu í hann, þó ég viti að hugsanlega sé ég að rita um andlega sjúkan mann - En fólk býst venjulega ekki við því að sálfræðingar séu veikir, það gefur ekki mikla von fyrir þá sem eiga við sálrænan vanda að stríða.

Eins langar mig að benda á grein um sálfræðinga og geðlækna í þjónustu nasista. Suma þeirra var hægt að nota í útrýmingarherferð nasista á hendur fötluðu fólki. Heil kynslóð fólks sem hefur fengið stimpilinn Asperger-heilkenni, vita aldrei að Hans Asperger (1906-1980) sem skilgreindi þann sjúkdóm, var svæsinn nasisti og hann sá fyrir sér útrýmingu á því fólk sem hann stimplaði með greiningu sinni (lesið vinsamlegast hér) .

Fyrir nokkrum árum síðan ritaði danskur læknir grein ásamt öðrum, þar sem hann hélt því fram að tengsl væru milli aukinnar tíðni innhverfu (autisma) og umskurðar á drengjum múslíma og gyðinga. Morten Frisch, sem enn vinnur fyrir opinbera stofnun í Danmörku, þegar hann er ekki að dreifa undarlegum boðskap sínum gegn umskurði, er í dag ekki tekin sérstaklega alvarlega vegna greinar sinnar um samhengi á milli Aspergers og umskurðar í frumæsku. Hún hefur verið tætt niður fyrir tölfræðilega galla og fordóma af öðrum sérfræðingum í Danmörku og víðar. - En hún hentar vel þeim sem enn atast út í gyðinga og múslíma á 23. öld. Læknar og sálfræðingar sem gefa færi á sér til níðingsverka ganga að mínu mati ekki heilir til skógar.

Nokkrum vikum eftir að þessi færsla var birt, var færsla Arnars Sverrissonar fjarlægð. Þótt hann hefði verið kærður til lögregluyfirvalda, hefði ekkert gerst, því íslensk lögregla hefur fyrir sið að láta sig hatur í garð gyðinga engu varða. Ein athugasemd birtis við færsluna frá persónu sem siglir undir fölsku flaggi.

 

Afi 120 ára í gær

Í gær voru liðin rétt 120 ár síðan að afi minn, Vilhelm Kristinsson fæddist í Reykjavík.

Afi var mér ávallt góður og þar að auki var hann gjafmildasti maður sem ég hef þekkt á lífsleiðinni, bæði við sína nánustu fjölskyldu, en líklega enn meira við aðra sem meira þurftu á því að halda.

Afi ólst ólst sjálfur upp í fátækt í Skuggahverfinu. Hann hafði ekki tök á því að mennta sig, þótt það hefði verið hans æðsta ósk. Menntun annarra var honum því ávallt mikið hjartans áhugamál.

Hann átti langa starfsævi, þó skemur á sjó en á landi. Lengst af sem vatnsvörður hjá Reykjavíkurhöfn og var þekktur sem Villi-Vatns. Á sjó var hann best þekktur sem góður kokkur. Eftir að hann komst á eftirlaunaaldur vann hann einnig í um áratug sem sendimaður hjá RÚV á Skúlagötunni, þaðan sem einhverjir muna líklega enn eftir honum.

Ég hef áður ritað um afa (sjá hér og hér og hér). Blessuð sé minning hans.

Teikninguna af honum, hér að ofan, teiknaði með rauðkrít árið 1975 (þá á 15. ári) í sumarbústað í Munaðarnesi. Þá var afi enn starfsmaður RÚV og heldur þarna á einu af Grundig City-Boy tækjunum sínum, sem faðir minn gaf honum. Halda mátti að tækið væri stundum samgróið afa. Ég gaf afa gulan Walkman-Sport frá Sony árið áður en hann dó. Það þótti honum frábær nýjung, og hann hlustaði fram í andlátið m.a. á spóluna með Jussi Björling sem ég gaf honum einnig.

Síðasta daginn sem ég heimsótti hann, þar sem hann lá á Borgarsjúkrahúsinu, bað hann mig um að skipta um batteríin í tækinu og hann hlustaði svo á Jussa eins og afi kallaði hann. Hálfum öðrum degi síðar var hann allur. Ég man alltaf hve full Fríkirkjan var af þakklátu fólki, þegar hann afi var jarðsunginn - full út úr dyrum. Allir komust þó að, en margir þurftu að standa meðfram veggjum.

Nýtt um dýradjásnið frá Skipholti

Margir þekkja vafalaust gullnæluna sem fannst í Skipholti í Hrunamannahreppi á seinni hluta 19. aldar.

Á síðustu öld ritaði ég um þennan dýrindisgrip, og meira en menn höfðu gert áður. Grein mín um gullnæluna birtist í afmælisbók starfsmanna Þjóðminjasafnsins, Gersemar og Þarfaþing (1994), og birti ég greinina aftur á Fornleifi árið 2011 með smávægilegum viðbótum (sjá hér).

Ljósm. Ívar Brynjólfsson, Þjóðminjasafn Íslands.

Ég iðka stundum klausturlifnað. Þó ekki með sjálfspíningu, algjöru skírlífi eða öðru sjálfmeiðandi.

Nei, Ørslev Kloster (Skive Kommune, Fjends herred), sem var nunnuklaustur á miðöldum er í dag kyrrlátt athvarf refugium fyrir einstaka fornleifafræðinga, fræðimenn, listamenn, háskólanema sem skrifa lokaritgerðir og annað skapandi fólk sem ekki gefur frá sér mikil hljóð. Nú er verið að betrumbæta byggingarnar á Ørslev-klaustri á  svo ég hef ekki dvalist þar síðan fyrir Cóvið. Í cóvinu hafa, fyrir utan viðgerðir, farið fram fornleifarannsóknir, í og utan klausturbyggingarinnar. Þá kemur sér vel að forstöðukona klaustursins, Janne Fruerlund Kayes er miðaldafornleifafræðingur líkt og sá sem þetta ritar. Það er írskur eiginmaður hennar, Gary Kayes líka, og hefur með miklum myndarbrag stýrt rannsóknunum í tengslum við viðamiklar umbætur á klausturbyggingunum. Starf þeirra hjóna er einstakt. 

Hringurinn sem fannst á Ørslev ber safnnúmeriå SMS-1591 i Skive Museums Samlinger. Foto. Ørslev Kloster.

Árið 2022 fannst forláta biskupahringur úr gulli sem á var festur safírsteinn. Fingurhringinn fundu málmleitartækjamenn sem fengnir voru til að rannsaka svæði þar sem iðnaðarmenn voru í einhverjum skurðaframkvæmdum fyrir norðan klausturbygginguna.

Nýlega sá ég betri mynd af sjálfum baugnum, og gerði mér þá grein fyrir því að viss líkindi voru með skreytinu á hringnum og skreytinu á gullnælunni frá Skipholti.

Hringurinn í Ørslev er bara svo lygilega vel varðveittur. Biskup hefur væntanlega týnt honum nýjum í ölæði. Hlustið á Gary Kayes fornleifafræðing lýsa fundi hringsins hér.

Hringurinn sem fannst við Ørslev Kloster er aldursgreindur til

sama tíma og nælan frá Skipholti.

Dýrið sem skreytir báða gripi er furðudýrið Amphisbaena, sem er vel þekktur dreki úr furðudýrafræði miðalda. Hann hafði fyrir sið að eltast við halann á sér sem gat talað, og samkjafti stundum af litlu viti, svo að vísari framendanum þótti um of. Það var langur eltingarleikur, og hringsnerist því dreki þessi mikið og hvaða dýr er meira viðeigandi að hafa á hringnælu eða á hring?

Hringurinn er talinn vera frá Frakklandi, líklegast frá Lyon (sjá hér) og er frá 12. öld. Svipaðir hafa fundist víðar í gröfum biskupa, að sögn Garry Kayes, sem var staddur í Dyflini að halda upp á St. Patricks-day, þegar ég náði í hann í síma. Skreytið á einum hringa af þessari gerð, baugs sem kom upphaflega á British Museum á 19. öld frá Verdun, er jafnvel líkari skreytingu á nælunni frá Skipholti.

Gary Kayes hefur orðið margs vísari um hringa þessa, en það verður að bíða til útgáfu á rannsóknum hans og samstarfsmanna hans við rannsóknirnar á Ørslev, sem ég hlakka mjög til. Áður hefur Garry skrifað lokaritgerð um byggingarsögu klaustursins, sem er ein af bestu kandídatsritgerðum frá gömlu miðaldadeildinni minni í Árósum, sem ég hef lesið. Það er ekki að spyrja að þessum Írum. Þeir eru meira eða minna allir snillingar.

Hringur ættaður frá Verdun í Frakklandi; BM AF1866; Ljósm. British Museum, London (sjá frekar hér).

Baugur sem fannst í sjóð sem komi hafði verið fyrir í húsvegg í bænum Colmar árið 1863. Sjóðurinn var keyptur til Cluny safnsins í París árið 1923.

Brúðhlauphringar gyðinga

Þegar ég sá betri ljósmynd af skreytinu á baugnum frá Ørslev, var mér einnig hugsað til brúðkaupshringa gyðinga sem fundist hafa í niðurgröfnum sjóðum í Alsace (Colmar) og í borgum við Rín, frá þeim slóðum sem Sæmundur fróði sótti gyðinglega skóla (sjá hér). Einn slíkur hefur fundist í Colmar í Alsace, þar sem blómleg byggð gyðinga var á miðöldum.

Þó höfuð hringsins beri ekki stein,er þar í staðinn laglega gert hús, sem táknar hina himnesku Jerúsalemborg. Á þaki hússins stendur Mazel Tov, sem þýðir til Hamingju á hebresku.

Svipaðir hringir hafa fundist víðar, m.a. í sjóð sem fannst í Erfurt árið 1998, og enn annar sem varðveittur er á Thüringisches Landesamt für Denkmalpflege und Archäologie í Weimar

Brúkaupshringur sem fannst í Erfurt í Þýskalandi árið 1998. 

Ljósm. Thüringisches Landesamt für Denkmalpflege und Archäologie í Weimar.

Frekari lesning um brúðhlauphringa gyðinga má finna veglegri sýningarskrá: Savants et Croyants; Les Juifs d´Europe Nord au Moyen Age. (Sour la direction de Nicolaus Hatot et Judith Olszowy-Schlanger. Snoeck/Métropol Rouen Normandie 2018. (Sjá einnig hér). Sýningin var endurtekin 2019-20 í New York. og vera má að sýningarskráin hafi verið gefin út í enskri þýðingu að því tilefni.

Brúðkaupshringur Gyðinga sem varðveittur er í Hermitage safninu í Sankti Pétursborg.

Ef vel er að gáð er drekinn Amphisbaena á brúðkaupshringunum líkt og á nælunni frá Skipholti og á hringnum frá Ørslev. og ef hringurinn frá Colmar i Alsace er borinn saman við biskupshringinn sem einhver biskupanna í Viborg týndi í Ørslev, má ljóst vera að þessi gripir eru allir af sama menningarsvæðinu.

Amphisbaena-dreki á nælu frá Skipholti, á hring Ørslev-klaustri, á hring frá Verdun í Frakklandi og á hring sem varðveittur er í Erimitage-safninu í Sankti Pétursborg.

Andlit drekans á biskupshringnum sem fannst í Ørslev (tv) borið saman við drekann á brúkaupshring gyðinga frá Colmar (th.).

 

Er ekki hægt að treysta bandarískum stjórnvöldum, Magnús Þorkell?

Ath. Þessi færsla birtist ekki á matseðli Moggabloggsins, líkt og aðrar greinar Fornleifs hafa gert frá upphafi. Því er líklegt að hún fari fram hjá mörgum, sendið hana áfram til vina ef þið eru sammála mér. Ég móðgaði nefnilega klön á bak við Moggann um daginn og þeim er nú mjög heitt í hamsi segir mér maður þar innandyra úti í móa. Valdaklönin á Íslandi þola ekki að heyra sannleikann um sjálf sig og ættfeðurna. Ísland er í raun ekki ósvipað Írak ... og þó.

Ekki kaupi ég allt það sem Magnús Þorkell Bernharðsson segir eða skrifar. Heldur ekki það sem kemur fram í viðtali á RÚV í gær (21.3.2023) Í ættgarði móður hans hefur kaupmennska haturs komið illilega fyrir, þó heilagleikinn sé samt oftast beintengdur því fólki. 

Afi Magnúsar, sem var biskup Íslands, hafði reyndar afar brenglaða skoðun á hlutunum á yngri árum (sjá hér bls 77). Trúfólk á nefnilega dálítið bágt með að sjá hlutina í réttu ljósi. Misskiljið mig ekki, ég trúi ekki á að syndir feðranna erfist, en þar gerist að maður verður stundum smeykur um dómgreind fólks í sumum "klönum".

Lygatækni Bandaríkjanna í utanríkismálum, sem fór úr böndunum með Trumpi, í landi sem Magnús Þorkell hefur þrátt fyrir allt valið að búa, sást vitaskuld mætavel í stríðsrekstrinum í Írak. En ekki vildi ég sjá Írak áfram undir því oki sem Saddam lagði á alla íbúana fyrir utan nokkrar vinveittar ættir. Landhreinsun varð og það tekur tíma að lækna sárin eftir Saddam - og fyrst og fremst Saddam. Það er t.d. þess vegna að danskt herlið hefur um tíma verið í Írak til að kenna lögreglumönnum og öðrum hvað lýðræði gengur út á. Þrátt fyrir fall Saddams, eru menn ekki enn búnir að höndla það "fyrirbæri", frekar en fólk víða annars staðar í heiminum.

Að leitað hafi verið eftir sérfræðiþjónustu Magnúsar fyrir 20 árum síðan, og að yfirvöld hafi einnig reynt fá hann til liðs við sig, á ég ósköp erfitt með að trúa, en ef satt er þá sést það eftir 30-50 ár, er opnuð verða skjöl bandarískra stofnanna sem ljúga. Sjáum til.

Nú er Magnús Þorkell vitaskuld alls ekki sérfræðingur í Úkraínu, líkt og annar hver maður á Íslandi er orðinn. Gaman væri þó að vita, hvort hann telur að stjórnvöld í BNA séu með lygaherferð í gangi í stríðsbrölti sínu nú.

Nýlega sá ég að háskólablað Williams College í Massachusetts, sem kallast Williams Record skrifaði eftirfarandi málsgrein í viðtali við Magnús Þorkel, þegar var greint frá rannsóknum Magnúsar og annarra á flóttamönnum á Íslandi. Magnús Þorkell skrifaði blaðamanninum tölvupóst og lét bæta þessu um flóttamenn á Íslandi við greina um styrkinn sem hann fékk:

“... Further, being mostly Arab and/or Muslim, their experiences of resettlement are not independent of the general landscape of racism and Islamophobia in Europe.”

Jæja, Magnús Thorkell heldur greinilega að rasismi og islamófóbía séu alls ekki vandi á Íslandi. Æi og ó. Þvílíkur sérfræðingur og önnur eins víðsýni! Hann þarf víst að leita sér að nýjum gleraugum á tilboði, blessaður prófessorinn á Williams College.

Íslendingar eru einstakir... 

Jelling calling - endnu en gang

En Anmeldelse af DR-dokumentaren Gåden om Odin.

Af Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson

Jeg har altid været vældig interesseret i og knyttet til Jelling. Min hustru er født og opvokset lige udenfor Jelling. Min svigerfar Kurt, selv en fritids-vikingehøvding i Jelling Vikingelav (se her) i sin pensionisttilværelse, blev lagt til hvile i 2021 lige ved foden af Jelling sydhøj - kun få meter fra Jellingstenene.

Derfor er jeg naturligvis ikke ikke ligeglad med stedet eller dets forhistorie. Ovenikøbet fører min salige islandske morfars slægtstavle, som en overtoldmester og fritidsslægtsforsker i  Reykjavík, nedskrev i et kladdehæfte for min morfar, en fjerdedel af min arvemasse direkte tilbage til førkristne danske konger som Harald Blåtand delvist nedstammede fra - efter sigende. Urgammel adel forpligter også.

Jeg er næsten bedrøvet efter at have set samtlige episoder af DRs nye dokumentar Gåden om Odin, hvori Jellingestenen får en tur i fantasitumbleren. Stenen er skrumpet ind i den medfart. Udsendelserne var blandt det værste spind jeg nogen sinde har oplevet i en "historisk" serie i komakassen. 

TV-historiker Cecilie Nielsen tager seerne på en fantasitur - fra Jelling-stenen for at ovrebevise sig selv og andre om at det ikke er Jesus som er afbilledet på Jellingstenen, men derimod Odin (Óðinn). Nielsen tager op til Island, efter at have været forbi slemt smuldrende tekstiler i Oslo. Derefter frem i tid til Heinrich Himmler, Danmarks tidligere allierede; For så at ende i Romerriget og Tacitus´ Germania og til ret uforklaret benævnelse af gudinden Nerthus, kun nævnt hos Tacitus, som nogle har ønsket at kæde sammen med den nordiske mytologis han-gud Njörður eller tidligere som en romantisk prinsesse Herta - men uden større held. For til sidste at forsøge at kæde Odin sammen med hunnernes høvding, Attila (Atli). Meget i udsendelsen var usædvanligt søgt efter min aldrende mening.

Nogle af de kloge, der optrådte i udsendelserne, så efter mit skøn ud til at mene at de just havde opfundet den dybe tallerken, og endnu andre forekom mig at være med i et livligt rollespil ude i en skov.

Cecilie Nielsen, med alle de sædvanlige arm-gestikulationer som hendes slags åbenbart lærer på et dyrt kursus, førud for jobbet som en TV-historiker, overbeviste bestemt ikke mig med sin tidsrejse. Mest af alt forekom den mig at være en rapport fra hendes vilde søgning på alle de forkerte steder på www.

Som ganske traditionel og surrøvet middelalderarkæolog fra Island (den samme ø, som alle sagaerne, Eddaerne de andre håndskrifte, som jeg er så heldig at kunne læse på originalsproget), fik jeg det næsten dårligt, når en forhistorisk arkæolog blandt de intervievede eksperter påstår at man ikke kan se sår eller nagler på Jesus hænder og fødder (stigmata) på Jesus-fremstillingen på Jellingstenen. Det viser mig kun én ting. Den arkæolog kender intet til middelalderlig kirkelig ikonografi og de ændringer der sker i fremstillingen af Jesus på korset gennem tiden. I sådanne tilfælde kan man kun anbefale en snarlig genskoling.

De forskere i seriens episoder, som ikke fabulerede, eller viste lodret uvidenhed, var først og fremmest min gamle professor Else Roesdahl samt dr. Peter Pentz ved Nationalmuseet, som ikke gjorde sig kloge på noget andet end fakta. Men havde man klippet i deres udsagn? Det forekommer mig at være tilfældet.

Blandt de medvirkende i Nielsens færd i tidsmaskinen, var en religionshistoriker, der var nogenlunde fornuftig. Men jeg ved ikke hvad andre fagkyndige synes. Jeg fik den fornemmelse, at der måtte være blevet kippet voldsomt i det som eksperterne sagde. Det er et kendt fænomen, som forskere bør gøre sig klar, at kan hænde, hvis de indleder et forhold til medierne.

Jeg studsede også over fraværet af Jeannette Varberg, som ellers er meget fremme i vores tid når det drejer sig om formidling og tolkningen af Vikingetidens/Jernalderens mange og indviklede aspekter. Varberg skrev for nogle år siden en udmærket artikel i Kristelig Dagblad som hun kaldte Den krigeriske Odin og den milde Jesus spredte sig samtidig i Europa. I den henviste hun også til Lotte Hedeagers arbejde og hendes (og andres) opfattelse af sagnet om Asernes vandring, i virkeligheden er en reference til folkevandringstidens sceneri. Kristus-fremstilling i Jelling med evt. brudstykker fra en ældre religionstradition er derfor ikke helt så underlig. Mig forekom det også, at Hedeager var blevet brugt lidt selektivt i udsendelsen.

Jelling-Jesus´ lillebror i Durham

Men hvor finder vi så en fremstilling af Jesus (undskyld jeg sidder fast i "dogmer") der mest ligner Jesus på Jellingestenen. Sådan en må der vel findes i en eller anden form? Den finder i det kristne England, nbt i bispebyen Durham i Northumberland, ikke så langt syd for Newcastle. Jeg var et af min år i mit ph.d. studium på den arkæologiske afdeling i Durham.

Billeder og tekster. Billedet allerøverst i denne essay, er taget af forfatteren i 2022. De to fotos herover stammer fra Rosemary Cramp´s (et al.) megaværk Corpus of Anglo-Saxon Stone Sculpture i tretten bind (1984-2018), som ikke en gang findes i sin helhed i Danmark; Det må vist skyldes spareknivene.

Korset i Durham, som blev fundet i 1891 årene da kapitelhuset i Domkorskangen ved den nu UNESCO-Verdensarv beskyttede Durham-domkirkekompleks blev undersøgt ved renovationer som dengang fandt sted, er den tætteste beslægtede fremstilling med den Jesus-figur sem vi ser på Jellingstenen har TV-historikeren Cecilie Nielsen ikke kendt til, for historikere er jo som bekendt mest til skriftlige kilder, selvom nogle mener at have forstand på andre såkaldte "hjælpefag", såsom arkæologien nogle gange bliver defineret af historikere.

Korset i Durham viser Jesus på forsiden og guds lam på bagsiden. En majestætisk Jesus i slyngornamentik med lige udstrakte arme, langt ansigt uden stigmata, er hugget ca 50 år efter at Jellingstenen blev hugget.

Men hov, ved den korsfæstedes hoved på Durham-korseet er der placeret to fugle, som med deres kropsform danner Jesus mandorla (glorie). Nu vil nogen straks påpege, at vi her Odin hængende på asken Yggdrasill, med sine spionravne Huginn og Muninn. Men før man får sig en tur på fantasi-rutchebanen, bør man læse de det Ny Testamente lidt bedre, f.x. Matthæusevangeliet, kapitel 8, v. 18-22.  Henvisning til Jesus som dyrenes beskytter og Herre over alle dyrene (kan også høres i en tekster af Bob Dylan da han en overgang blev kristen) og ved nærmere eftertanke, så tror jeg (som en from ikke kristen) at Matthæus, kapitel 10, v. 16, bedst forklarer Jesusfremstillingen på Jellingstenen og især Jesus-fremstillingen på korset i Durham; Jesus sagde til sine disciple: 

Se, jeg sender jer ud som får blandt ulve. Vær derfor snilde som slanger og enfoldige som duer.

Den gang var livet jo en tegneserie, mens den i dag er en TV-serie. Folk må stadig skefodres med budskaber og propaganda.

Jellingstenene er naturligvis en enestående kilde, jfr. danskerne, og som pryder indersiden af smudsbindet på deres EU-pas.

Men den store Jellingsten viser ikke "en Odin" som en krigergud med en Sutton-Hoo hjelm magiske kræfter (som blot var et billigt synsbedrag) interesserer mere.

Weekeend-påklædningslege er en gammel middelklasse-hobby i England. Den engelsk historiske transvestisme overbeviser mig ikke om at hjælmen fra Sutton Hoo eller lignende hjælme fra Sverige, har været et "outfit" til Odin-forestilling i langhuset kl. fem PM. Jellingestenen viser heller ikke en mand som har hængt sig selv. Den som mener at kunne se det, må søge efter et godt tilbud i en brillebutik eller få en hastig operation for svær nethindeløsning. En anden løsning vill være at finde sig i, at ordet hypotese faktisk findes i det danske sprog, og at en hypotese som regel er til diskussion før de  bliver gjort til den endegyldige sandhed af en ungprofessor i Århus.

For, ifølge mine næsten alt-vidende islandske forfædre, som har fortalt os det mest af det som vi i grunden ved om Óðinn, så viste Óðinn sig på jorden som en gammel, enøjet vandremand, iført en kappe og en meget bredskygget hat eller en hætte (den magiske Hulinshattur som kunne gøre Óðinn usynlig som nutidens superhelte). Han gik ikke rundt med en hjelm blandt menneskene. Han kunne have hamskifte (ændre ham/åsyn) når det passede ham og endda optræde som forskellig dyr, alt afhængig af lejligheden og problemet der skulle ledes af den oldnordisk gude-chef.

På Mesinge på Fyn blev der i 2016 fundet en lille figur, som menes at være en fremstilling af Odin, med sine ravne. Jeg skrev en kommentar, hvor jeg argumenterede for, at hvis det i det hele taget skulle vise Odin, så var det i hvert fald Odin med sin store hat (se her).

Misforstå mig ikke, jeg går 110% ind for bred- og tværfaglighed, men man skal i det mindste kende det man arbejder med og kunne læse kilderne på originalsproget og lade være med at udtale sig om kristen ikonografi, når man intet aner om den.

Hvis man mener man har bevist at et brudstykke af en metalskinne fundet på ringborgen Borgring stammer fra en omvandrendes vølves svenske dåsespænde som er fundet i hendes grav på Fyrkat, betyder det ikke at man kan se helt bort fra en kemisk analyse af metallet eller sporene efter værktøj.  Eftersom den slags analyser ikke blev nævnt i serien, er jeg overbevidst om at de analyser ikke har fundet sted. Lignende beslag er fundet andre steder i Danmark.

Professor Søren Sindbæk (Aarhus Universitet) har ikke fået foretaget en kemisk analyse (røntgen fluorescens analyse) af beslagene på dåsespændet fra Fyrkat for at sammenligne den med samme slags analyse af beslaget fra Borgring. Alligevel påstår han frejdigt i den bedste sendetid på DR, at en slags omrejsende "militærvölva" som stillede træskoene og blev begravet på Fyrkat har mistet et beslag fra sit spænde på Borgring. Siden hvornår er ønsketænkning blevet arkæologi? Er arkæologien blevet Circus Barnums?

Måske var den svenske dåse, som vølven (Völvan) på Fyrkat (Virkið) ejede, noget værre bras fra datidens Ikea? Deduktionen foretaget af professor S. Sindbæk (Århus Universitet), som blev hentet i en sølvgrå bil fra Jylland til Brede, var derimod intet mindre end et fagligt overkill eller showmanship, som det vistnok kaldes på engelsk.

Før Sindbæk, som ikke er den der oprindeligt opdagede Borgring, selvom han gerne påstår det, får lavet de analyser som jeg foreslår, er hans postulat om vølven med det skrøbelige dåsespænde indholdsløst og ret selvhøjtideligt gætteri, som desværre giver et meget forkert billede af den måde en rigtig arkæolog burde arbejde. Det er fint at tænke vidt og bredt og lave vilde Gedankenexperimenten, men tanken bør kunne verificeret - ellers bliver det kun ved tanken, selvom den måske synes god. Verifikation og forståelse er det som det meste af videnskab går ud på. Hvis man ikke synes det, arbejder man med fiktion.

I seriens 5 og 6 episoder jagter man brakteater, en mulig hunner forbindelse, hvor det endda bliver fantaseret med at Atli (Atilla) hunnernes konge er identisk med Óðin. Den fantasi kommer Cecilie Nielsen ingen vegne med, hvorefter hun kaster sig over fundet af guldbrakteater fra 500-tallet fra Vindelev tæt på Jelling.

Brakteaternes nedgravning kædes sammen med en række katastrofeår vedr. klima i 530erne som skyldtes vulkansk aktivitet på den nordiske halvkugle. De næsten vedvarende vintre som udbruddene skabte  vintre kendte man til fra målinger af iskerner fra Grønland samt ved hjælp af dendrokronologiske undersøgelser, bl.a. i Danmark. Den begivenhed forsøger historikeren Cecilie Nielsen også at kæde med Óðins opståen og fænomenet Fimbulvetur (den mægtige vinter efter Ragnarök), som beskrives i den islandske middelalderlitteratur.

Det senest nævnte argument er jeg meget åben overfor; Men at nedgravninger af guldsmykker i 530erne fandt sted for at "frede guderne" i kulden og elendigheden køber jeg ikke.

Den brakteat fra Vindelev som forskere mente at bar runeindskriften "den Høje" (et af Odins navne) viser sig ved Nationalmusets runolog og en ung norsk sprogforskers nærmere granskning at være en uheldig fejltolkning. Derimod fremhæver de en indskrift på en anden brakteat fra Vindelev som de med etymologiske argumenter daterer til 400-årene. Det er den indskrift som Nationalmuseets runemestre lancerede på museets hjemmeside og FB i sidste uge. Blandt mange kommentarer på Nationalmuseets FB kan finde mit bidrag (se her). Jeg køber ikke tolkningen af runerne.

Hvad ville man egentlig gøre, hvis man ikke havde de islandske Eddaer og Snorri Sturlusons beskrivelse af verdensbilledet flere århundrede før han levede? Snorri er stadig den, der er referencerammen. Nordmændene kan ikke læse sine ældste runer mens danskerne overtolker deres - Det eneste der kan læses på en pålidelig måde er Snorri.

Jeg konstaterer, desværre, at der igen er løbet en led neo-nationalisme i historieforskningen. Danmarks riges dannelse skal føres tilbage til Arrilds tid, koste vad det koste vil. Sidste gang man var i de tanker fik vi kort tid efter en Verdenskrig. Den er der tilsyneladende også mange der vil ha i dag! Velbekomme.

Rejsen fra den store Jellingsten, tilbage til en ordentlig fimbulvetur i 500-tallet og den yngre Edda, samt lysten til at gøre Óðinn til en fællesnævner for det danske riges opståen - længe før andre riger opstod - er lige lovligt for spekulativ for min smag. Og endnu mere spekulativ, end når visse andre historikere forsøger at gøre både Thor (Þór) og Óðinn til homoseksuelle eller transgender skikkelser. Begge to ville (efter min mening) nok have vist sine længste ansigter hvis de blev mødt med den påstand. Thor havde muligvis grebet til hammeren, rødmet og brølet: Hvað, má maður ekkert, haaa? Men Snorri... Snorri han ejede en jacuzzi.

Den søgen som DR har brugt seks episoder på, fordi nogen fandt Jellingstenen for gådefuld, er mere præget af samtidens modediller og vildfarelse på WWW end faglig kvalitet - og dét er synd.

18. marts 2023, Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson

 

Skíthæl

Nasistavertíðinni er enn ekki lokið á Fornleifi. Finna má heilmikinn fróðleik um ást Íslendinga á nasismanum á dálkinum til vinstri.

Nýlega skaut nasistaskríbent Moggans á mig úr baunabyssu sinni (sjá hér). Hann hitti auðvitað ekki, en lofaði mér að skrifa alveg helling um aðaláhugamál sitt á blaðsíðum Moggans - eingöngu til að angra mig. Maðurinn gerir sjálfan sig að fífli, ef hann er það ekki fyrir.

Heyrt hef, og sel það ekki dýrara en ég keypti það, að þetta hernaðarblæti sonar fyrrv. Reichpolezeiforingjans á Íslandi - í vinnunni - hafi orðið til þess að nokkur þúsund Friðsemdaríslendinga hafi sagt upp áskrift sinni að Mogganum. Er ekki of dýrt að hafa slíkan mann í vinnu á virtu og gömlu dagblaði? Davíð veit líklegast einn hvar hann keypti erfðaölið.

Nasistatískan í Reykjavík 1944

Mig langar hér að sýna nashestaexpert Moggans og öðrum áhugamönnum um Íslandssöguna, hvernig Kanar "spottuðu" nasista á færi á Íslandi í gamla daga.

Fyrir nokkrum árum komst ég yfir blaðamynd af þýskum fanga á Íslandi (sjá hér, sem og myndina efst, sem er hluti af blaðaljósmyndinni sem ég keypti fyrir nokkrum árum). Fanginn var var kynntur til sögunnar sem Manfrak liðþjálfi, sem Kanar Bandaríkjamenn kölluður svo, en sem reyndar hét Anton Mynarek, og var í áhöfn flugvélar sem skotin hafði verið niður nærri Vatsleysuströnd snemma vorið 1943.

Fyrir skömmu síðan fann ég svo á netinu skyldar myndir, sem sýna okkur hvernig hermönnum á Íslandi var kennt að þekkja mismunandi herbúningum Þjóðvera. Myndirnar voru teknar snemma árs 1944, nánar tiltekið í mars, af ljósmyndaranum Ralph Morse, sem var gyðingur að trú og uppruna. Hann dvaldist á Íslandi í nokkra mánuði í kulda og sagga í bragga Vestur í bæ og skaut alla, kerlingar sem kalla - með myndavélinni sinni. Myndirnar sem Morse tók meðan á dvöl hans stóð eru sumar frábærar þjóðlífslýsingar á Íslendingum, því glöggt var hans gests auga.

Þessi nasistatískusýning og kennsla í búningum í mars 1944 var líklega einhvers konar tiltak, ef vera kynni að Þjóðverjar gerðu strandhögg á Íslandi.

OK guys, this is the Luftwaffe. Reykjavík 1944. Ralph Morse.

Miklu síðar var til einhver nasistaklúbbur á Stórreykjavíkursvæðinu, fullur af hálfbrengluðum drengjum, sumum með Suðurdönsk, norsk og þýsk ættarnöfn, sem höfðu einkar góð sambönd vestur um haf. Einhverjir þessara kúkalabba náðu sér í búninga erlendis, til að mynda á SM-klúbbum eða leðurhommabörum sem sumir þeirra munu hafa sótt. Þegar þeir voru komnir í átfittið voru þeir ekkert minna en Obersturmbannführer að ofan, líkt og sonur forsetans, en í netsokkum með blóðrauðar rasskinnar að neðan, eins og .. .. . Zóz were ze Days les Boys, ef manni leyfist að vitna í texta Mark Knopflers. 

Og ekki má gleyma ribbaldanum George Lincon Rockwell, eftirstríðsnasistaforingja BNA, sem kvæntist inn í Thorsættina um tíma. Það var eitt af mörgu sem var ritskoðað í burtu í bók um Thorsarana. Sannleikurinn er nefnilega vandamál fyrir Íslendinga.

Enn síðar fóru nokkrir punkarar í einhvers konar nasistadrag. Það voru félagar í hljómsveitinni Þeyr, sem má upplifa í frábærri kvikmynd Friðriks J. Friðrikssonar Rokk í Reykjavík, sem ég sá fyrst í fullri lengd í fyrradag (10.3.2023) og meistari Friðrik var mættur í Kóngsins Kaupmannahöfn og varð að svara einhverjum Dana sem lék forvitni á að vita um þessa "nasista" í myndinni. Líklega var það einhvers konar glímuskjálfti ungra manna í andspyrnu við sumt í íslensku þjóðfélagi eða fjölskyldum þeirra. Margfrægt er einnig er Jón Gnarr brá sér í gervi Hitlers sjá hér. Yfir því var reyndar einstakur stíll. Gnarr er alveg fæddur í hlutverk Hitlers.

Þessi bandaríski skíthæll, George Lincoln Rockwell, var um tíma tengdasonur Sjálfstæðisflokksins. Hann kvæntist inn í fjöldkyldu sem íslenskir nasistar töldu og trúðu lengi að væri gyðingar frá Danmörku. Það voru engir gyðingar í ættinni og bróðir Thors Jensen, stofnaði samtök/flokk sem velti sér upp úr hatri á gyðingum. Það eru ekki bara Bandaríkjamenn sem eiga erfitt með að fara yfir lágmarks IQ strikið í viðurkenndum greindarprófum. Ef menn vilja skilja bandarískt Þjóðfélag í dag mæli ég með þessari grein. Frú Rockwells, Þóra, flýði á tímabili heim til Íslands og Björgólfur gerðist uppeldisfaðir barnanna.

Áður en frú Margrét Þóra Hallgríms (Thors) yfirgaf manninn sinn. Lincoln Hallgrímur heitir sá sem er lengst til hægri og er friðsemdarmaður að því er best er vitað. Vandamál erfast sem betur fer aldrei.

Páll Heiðar Jónsson und das Mirinda auf Skúlagata 4

Svo kemur stóra spurningin: Í hvaða flokk flykktust íslenskir "synir" Hitlers eftir að ævintýrinu á grímuballinu lauk og tugmilljónir manna lágu í valnum? Ja, sumir fór bara í nýjan flokk til hægri (og einn eða tveir til vinstri) og einn fór huldu höfði í suður-Ameríku. Ný kynslóð fór fljótlega í nasistabúningaleik eftir stríð; t.d. Páll Heiðar Jónsson.

Páll Heiðar Jónsson, með sólgeraugu, að minnast fallinna þýskra hermanna sem liggja í Fossvogskirkjugarði á sumardaginn fyrsta 1961. Fáni þriðja ríkisins sýnir að þarna voru ekki skátar á ferð.

Ég lenti ískyggilega í honum, og var nærri sendur sem fangi vestur á Búðarsand.

Páll Heiðar bókstaflega ærðist, þegar ég vildi ekki sækja fyrir hann gosdrykki fyrir væntanlega gesti hans í útvarpssal. Hann gat ekki notað gosvél sem búið að setja upp á 4. hæð á Skúlagötu 4. Ég var  þá unglingur og sendill hjá RÚV á Skúlagötunni  á laugardagsvakt sem ég fékk margar, því hinir krakkarnir höfðu ekki tíma etc. Vinnutíma mínum var lokið þann daginn, og ég þurfti að fara heim til mín og sinna öðru, en nasistann vantaði Mirinda og aðra gosdrykki fyrir gesti sína í útvarpssal, hvorki meira né minna. Gvendarbrunnavatnið, kaffi og te dugði ekki. Ég neitaði mjög kurteislega beiðni Páls Heiðars. Ég upplifði þá sprellinasista fara hamförum, og það ókeypis - en var ekki skemmt.

Ekki vissi ég þá að útvarpsmaðurinn með flagararöddina, og öll börnin innan og utan hjónabands, hefði verið með Hitlersást á yngir árum. Þegar ég las um það í frábærri nasistabók Illuga og Hrafns heitins Jökulssona, skildi ég betur hegðunarvandamál Páls Heiðars.

Spyrja mætti, hvaða kikk fá menn út úr slíku bræðikasti gagnvart unglingi? Ég skildi Mirinda-fíknina betur en hefði ekki verið meira viðeigandi að biðja um Fanta? Gamli Nasistagosdrykkurinn Fanta var líklega ekki kominn á þessum tíma á Íslandi, þó ég hafi fengið drykkinn suður á Velli (Dr. Gunni (f.1965) veit það kannski ef hann er ekki á gosfylleríi). 

Það er svo margt sem er ofar mínum skilningi í fari sumra Íslendinga. En nasistar eru líka íslensk saga, þótt "kinky" sé og á köflum ógeðsleg, ef maður má segja sína meiningu. Hugsið ykkur, við höfum t.d. haft yfir okkur nær ómenntaðan nasista sem var gerður að Seðlabankastjóra. 

Eitt sinn skrifaði ég grein með dönskum sagnfræðingi, Bent Blüdnikow, sem birtist i dagblaðinu Politiken. Þó ég hefði í raun skrifað alla greinina, valdi ég að nafn mitt væri ekki með, því greinin fjallaði um aðgerðarleysi íslenskra stjórnvalda í máli fyrrverandi stríðsglæpamanns frá Eistlandi, sem var í miklum metum á Ísland - þangað sem hann hafði lent fyrir hálfgerða tilviljun. Eistinn hafði nuddað sig inn í feitan hrygg fremstu flokksbroddana á Íslandi. Mig langaði ekki að foreldrar mínir yrðu fyrir aðkasti, þannig að ég var skuggapenni í þetta skiptið.

Greinin vakti mikla athygli og vitanlega fyrst og fremst á Íslandi; Og viti menn, kemur ekki dóttir fyrrnefnds bankastjóra og fær viðtal við vin minn, sem er gyðingur. Honum varð það því miður á í messunni að segja henni, hver hefði skrifað greinina (með honum). Þá komst ég á Kaldastríðslista yfirvalda á Íslandi - og hef líklega aldrei verið tekinn af honum síðan.

En blaðakonan sagði auðvitað ekki gyðingnum, að faðir hennar hefði verið íslenskur erkinasisti. Íslendingar eru alltaf svo fjandi dannaðir inn við beinið.

Heil ykkur öllum. Fyrrgreindur Reichsbankastjóri

Umsókn um stöður generáls eða marskálks hjá íslenska hernum

Það hefur borist mér til eyrna, reyndar eftir flóknum krókaleiðum, að Prjónastofa Kötu og Þórdísar Braun, sem og Partíkökugerð Bjarna B 101, sé að leita að yfirmanni alls herafla Íslands fyrir utan hjálpræðisherinn og sænsku mafíuna. Ég tel að ég sé einmitt sá einstaklingur sem leitað er að í stöðurnar.

Óskir um íslenskan her eru ekki alveg nýjar af nálinni. En nú eru þær vitaskuld fram komnar á ný af eintómri mannúð gagnvart grænklæddum leikaragarmi í Kív, grátt leiknum af örlögunum og sem hvorki veit hvað hann er, né hver hann er á hvínandi kúpunni. Hann er hins vegar svo heppinn að eiga fulla skúffu af grænum sokkum frá Prjónastofu Kötu og Þórdísar sem og glæsihýsi og sundlaug í Miami.

 

Hergrænn sokkur. Brandið heitir "Ragnarökkur" og er frá prjónastofu Katrínar og Þórdísar. Þessar sokkar hafa reynst vel í Úkraínu.

Ég tel mig vera tilvalinn í störfin sem nú eru í boði, og helst báðar stöðurnar, ef aðeins eru borguð laun í grænum sokkum frá Kötu og Þórdísi og grænum kökum frá Bjarna bakara.

Bjarna kökur Benediktssonar ganga í íslenskum takt.

Ég er komin af ætt harðskeyttra málaliða, sem síðan nokkrum árum eftir dauða falsspámannsins Jesús van Nasahret hafa barist fyrir afkomu sinni og lífi og jafnvel löngu fyrir þann tíma.

Síðustu grænu greinarnar á hermannlegu ættartré mínu voru afi minn og faðir, sem báðir voru hermenn. Afi minn var sæmilega háttsettur og var yfir sjálfum sér og nokkrum lötum Hollendingum sem stækka áttu Holland án hernaðar. Slíkur sparnaður gengur auðvitað ekki.

Faðir menn reyndist ekki eins góður hermaður og afi. Hann gat hvorki gengið í takt, né burstað skóna sína. Hann rústaði loks trukki sem var verið að kenna honum á í konunglega hollenska hernum (sjá hér). Hann var einnig sjúklega hræddur við byssustingi síðan úr síðasta stríði þegar hollenska lögreglan sem starfaði með Þjóðverjum stakk þeim niður í gegnum gólf þar sem móðir hans og hann földu sig undir. Þá sögu sagði hann mér ungum og var eitt af því fáa sem hann talaði um úr stríðinu, sem hann vildi ekki ræða.

Maðurinn lengst til hægri á þessari mynd, Rob Kroon, kom í heimsókn til Íslands i lok septembermánaðar árið 1996 ásamt konu sinni og mágkonu. Þá var faðir menn ekki lengur á lífi. Móðir Kroons aðvaraði ömmu mína og pabba við því að hollenska löggan væri að tina saman fólk til brottflutnings árið 1942. Herra Kroon sagði mér sömu söguna frá sínu sjónarhorni og faðir minn hafði sagt mér af byssustingjunumm gegnum gólfið er ég var yngri. Rob Kroon greindi okkur frá því að hann hafði séð, hvernig hollenska löggan stakk byssustingjum sínum gegnum rífur í gólfinu innan við anddyrið, þar sem Rob stóð forvitinn og horfði á fyrir utan. Í byrjun stríðs lék Hr. Kroon sér með föður mínum þó Kroon væri yngri en pabbi. Eitt sinn varð Rob Kroon vitni að því er faðir minn barði fauta úr nágrenninu sem var sonur nasista. Fautinn hafði vinum sínum stolið ítölskum ís af föður mínum og Rob Kroon, sem unnið höfðu vel fyrir ísnum við að safna gömlum tuskum og selja í prentsmiðju.

Örlögin í stríði eru oft furðuleg og aðeins þeir sannir (hreinræktaðir) Íslendingar, sem misst hafa nána ættingja vegna sprengjuárása Þjóðverja á skip og skipalestir, vita í raun um hvað um er að ræða. Ritstjóri Fornleifs er annar frá vinstri. Kona Hr. Kroons, Hetty, tók myndina. Systir hennar situr á milli mín og Rob Kroons. Hollendingarnir voru í stoppi á leið til BNA að heimsækja ættingja, og ég sótti þau á hótel Esju. Þau höfðu fengið upplýsingar um föður minn sem íslensk yfirvöld mega strangt tiltekið ekki gefa. Ég fyrirgaf yfirvöldunum í það skiptið.

Ef vel er að gáð má sjá Fornleif inn unga í marskálksbúningi á málverkinu lengst til hægri. Herbúningar hafa alltaf farið honum vel.

Eftir stríð reyndist pabbi hins vegar laghentari á hríðskotaritvél en á byssur og hertrukka, og var fluttur í nokkra mánuði á skrifstofu hermálafulltrúans í hollenska sendiráðinu í París. 

Faðir minn gekk inn og út af Keflavíkurflugvelli eins og heimangangur á 6. áratugnum. Hann var með fast gestavegabréf nr. 10. Svona vegabréf fengu íslenskar kanamellur og sjálfstæðismenn ekki. Kanar treystu íslenskum krötum betur en sjálfstæðismönnum. Ætt föður míns hafði verið kratar síðan á 2. öld fyrir 0,-

Ég ólst upp við fjölmargar ferðir með föður mínum suður á Völl (Keflavíkurvöll). Þær ferðir voru hvorki hernaðarlegar né tengdar smygli og þaðan að síður vændi sem sumir sannir Íslendingar stunduðu. Leigubílsstjóri/rithöfundur einn, sem sumir segja að hafi verið í smyglinu, taldi að faðir minn væri CIA-njósnari.

Áður ég fæddist hafði pabbi fast vegabréf á völlinn, meðan að hann var skráður til heimilis í Njarðvík. Þar þurfti hann að vera, vegna þess að íslensku bankanasisti vildi ekki veita honum lán ef pabbi væri með innflutningsverslun sína í Reykjavík. Pabba líkaði vel á vellinum, enda þjónustuðu þar nokkrir menn sem höfðu lifað af stríð í Evrópu, stríð sem sumir vilja óðir fá aftur yfir sig.

Ættgarður minn er því yfirfullur af hermönnum, og ég er vitaskuld afar herskár sjálfur. Svo er ég að hluta til kominn af víkingum og fallegum körlum þeirra í móðurættina. Þó hef ég einnig verið svo lengi í varnarstöðu, að ég er líka orðinn einkar varkár og sparsamur á skotfæri. Ég tel að frekar eigi að slá andstæðinginn með blómi eða stinga þeim í byssuhlaup þeirra.

Fyrri starfsreynsla mín gerir einnig að verkum, að ég hef haldbæra þekkingu á alls konar skurðavinnu, sem nýst gæti vel við skotgrafagerð. Svo langar mig mjög mikið að aka brynvörðum Hummer - og ég hata fyrrverandi komma. Af hverju að vera fyrrverandi, þegar maður getur verið núverandi? eru líklega einkunnarorð mín.

Ég er á virðulegum aldri, en ekki öldungur eins og trillukarlinn úr Engey, hann Björn, sem lengi dreymdi um að verða fimm-stjörnu hershöfðingi á Fróni. Við erum reyndar eitthvað fjarskyldir ég og hann majór Bjössi og gefur hann mér nú vonandi góð meðmæli að þjóðlegum sið, ættartengsla vegna. Sýndu nú dug Björn frændi.

Hernaðarmálaráðuneytið sagði mér að skrifa mjög persónulega umsókn. Hér fenguð þið hana.

Með alla þessa augljósu kosti mína, sæki ég hér um stöðu hershöfðingja, og/eða marskálks, í íslenska heraflanum.

Peace Man

Stefnum heldur að sjálfstæðri íslenskri utanríkisstefnu sem styður friðarviðræður um allan heim í stað þess að gera allt sem BNA segir okkur að gera. Er Ísland ekki sjálfstætt ríki?

Ykkar einlægur Fornleifur

På Hotel Ansgar sammen med Olsen Banden

Her er så endnu en lille anekdote til min kommende bestsællert af en selvbiografi, og dette udkast er meget passende på dansk. Den vil gøre sig godt i den dansk-internationale udgave...

Da Fornleifurs redaktør stak af hjemmefra til udlandet, efter flere års planer om at gøre alvor af det, gjorde han det med en vis form for stil. Helt fra de bløde barnsben af havde den underlige ungersvend haft planer om at uddanne sig som arkæolog og forlade barndommens djævleø for at fremme sine akademiske drømme.

I foråret og sommeren 1980 gik han stille med dørene og røbede intet om sine hemmelige planer, bortset fra at han søgte optagelse på universiteterne i Uppsala, Lund, Århus, Oslo, Amsterdam og Leiden og to steder i England. 

Århus Universitet svarede først af alle. Så Århus "vandt" i lotteriet. Men grundet en lumsk fejl begået af en snu lektor ved Afdeling for Forhistorisk-arkæologi ved Aarhus Universitet, oplyste studiehåndbogen, som jeg kopierede de relevante sider fra på Universitetsbiblioteket i Reykjavík, at man ikke kunne påbegynde studier på afdeling for Middelalder-arkæologi, med mindre man havde taget bifag på Forhistorisk-arkæologi. Det var det rene vrøvl.

På et ruskursus på Moesgård syd for Århus, hvor tre arkæologiske afdelinger (minus klassisk-arkæologi) og afdeling for etnografi lå, fandt jeg på anden-dagen ud af, at der måtte være grove fejlinformationer i den vejleder jeg fotokopierede i Island.

Middelalder-afdelingens lærere blev også noget chokerede da de erfarede det og salig Ole Schiørring, som jeg straks opsøgte, inviterede mig straks op i Middelalderen på en enkeltbillet. Der var der kun få studerende, håndplukkede, og længere mellem piger med overskæg og fyre der lignede efterladenskaber fra stenalderen i fodformede sko. Sådan var moden på Forhistorisk afdeling i de dage. Det er ingen hemmelighed, at lille Danmark sakkede enormt meget bagud efter det kosmopolitiske Island i de år.

Con mamma mia nella piazza del municipio di Copenaghen, ultimo Augosto 1980.

Den omvandrende og husvilde islænding

Mens alt dette foregik, var jeg slemt husvild. I min naivitet og en sprogforvirring mente jeg, at Kollegiekontoret måske kunne vente med en tilbagemelding fra mig over en weekend. Min far var hos sin mor i Holland, min mor og min ældste søster på Rhodos, og min yngste søster blev nu passet af mine bedsteforældre da jeg havde pakket en gammel kuffert og var fesen af sted med gamle gode Icelandair til København. Vulkanen Hekla kom samtidigt i udbrud. Island fejrede min afgang med stil.

Da jeg så troppede op i Kollegiekontoret i Århus for at hente en anvisning til mit værelse, havde jeg desværre mistet min plads på et eller andet kollegie ude i Viby Joj. Ved det var der intet at gøre, andet end at læse private opslag som lå hulter til bulter på et lille bord på kontoret.

Skidegodt, jeg havde da osse en plan

Jeg var allerede flyttet ind på Missionshotellet Ansgar, Banegårdsgade 14, og bestilte to yderligere nætter. Nu tænker nogle af jer: Havde Islændingen røven fuld af penge?

Så rig var jeg nu ikke, men lidt havde jeg da på kistebunden. For hver sommer siden jeg fyldte 12 år havde jeg arbejdet; Eftersom skoleferien i Island var længere end i Danmark, var det bleven til en god sæk skillinger. Før afrejsen til Danmark havde jeg dels ombyttet min formue til rejsechecks, men jeg tog også den valuta med mig, som jeg havde været dygtig at købe af min far, som altid havde lidt af den slags på lager.

I skulle have set det gråpuritanske ansigt på den meget stramtandede fru Lose ved kassen i Handelsbanken ved Rådhuspladsen, da jeg først forsøgte at indløse en af min 1000 Schweizerfrancs, som vistnok gik under øgenavnet "dørmåtter" på grund af sedlernes kolonorme størrelse. Jeg måtte udfylde et par ansøgningsskemaer og blev behandlet som en potentiel bankrøver eller terrorist. Langt om længe blev jeg clearet. Først derefter fik jeg tilladelse til at leje en bankboks, så jeg ikke bar hele min formue på mig eller i mine kufferter. 

Ansgar Missions Hotel var faktisk ikke så dyrt. I mit første brev til min far og søster, som jeg skrev på mit værelse, oplyste jeg:

"Men hotellet er som sagt 1. klasses og meget pænere end alle de missionshoteller jeg før har været på [en pæn hentydning til de hoteller som jeg havde boet på med mine forældre på Vesterbro, Kbh], og der findes billigere hoteller, hvis jeg bliver længere uden et sted at bo; I så fald flytter jeg ned på Hotel Royal. Der koster natten 100 kr. men her koster den 171 kr. [som svarede til 509 kr. i 2020] -- I aften vil jeg for første gang spise aftensmad her på hotellet, for det er slet ikke dyrt. Man får et måltid for 25 kr [74 kr omregnet til 2020]."

Mens jeg boede på Ansgar, var Olsen-Banden på hotellet. Der var vist Århus Festuge, som jeg først hørte om da jeg kom til Århus. Jeg synes jeg havde set de fyre før, men nu var det også længe siden jeg så danske spillefilm i den eneste islandske biograf som specialiserede sig i Dirch Passer-film og Far til fire etc., nemlig det længst hedengangne Kópavogsbío syd for Reykjavík.

Jeg var sikker på, at jeg havde set en af disse mænd med højtviftende hænder, ved bordet ved siden af. Senere gik det op for mig, at én af dem var selveste Ove Sprogø, som jeg som barn havde grint så meget af, at jeg pissede i bukserne.

Jeg begyndte at ringe til private udlejere af værelser i nærheden af Moesgård - Skåde Bakker og Marselisborg-kvarteret. Jeg skrev til min far og lillesøster om et sted som jeg besøgte og kiggede på:

"... og da jeg kom på kollegiekontoret var der kun et tilbud som kom på tale, selvom jeg var først til mølle.  Værelset kostede 800 kr. om måneden [2380 kr. hvis man omregner til 2020 priser] og jeg tog ud for at se på det, fordi det ligger meget tæt på det sted hvor undervisningen finder sted. Det var i et villakvarter. To kællinger i et stort hus, den ene gammel enke efter en skuespiller og hendes pebermø af en datter, en slag overklassehippie som havde boet i Schweiz og nærmest i hele verden. Eftersom jeg kun ville tage værelset i ca tre måneder [indtil jeg havde fundet et kollegieværelse], kunne udlejningen desværre ikke lade sig gøre, fordi fru skuespiller og hendes alkoholiserede datter lejede værelset mindst et år ad gangen. " 

Jeg fortsatte og til trods for al modvinden i Århus ville jeg mødes med moar og og min ældste søster. De kom fra Grækenland til København og overnattede et par nætter på et missionshotel [lige som de fleste Islændinge gjorde når de var i Kbh.] ved Istedgade. Jeg havde et par gode dage med dem og så skete miraklet, da jeg vendte tilbage til Århus fra København. Det hjalp bestemt også, at min mor sagde, at hun ville bede for mig.

Foto Aarhus Stifts-Tidende.

Alt løser sig med kammeraternes hjælp

En morgen, før jeg tog bus nr. 6 til Moesgård [i dag tager man nr. 18, jadak], fik jeg mig en fransk hotdog på Århus Banegård. Da jeg kom ud af Banegården mæt og salig, hørte jeg en yngre kvinde sælge Arbejderen; RETTELSE: en stemme fra fortiden har rettet. Det var Klassekampen hun solgte. Mit sprogøre tydede en tyk islandsk accent hos den røde blad-sælgerske, så jeg henvendte mig straks og talte med hende.

Denne flotte islandske pige hed Heiðbrá. Hún forbarmede sig over mig da hun hørte om min boligsituation. Hun foreslog at jeg enten kunne jeg bo i det kollektiv som hun og hendes islandske mand (psykologen Einar Baldvin) boede i, eller at hun kunne kontakte nogle gode islandske venner som lige havde et værelse de gerne ville leje ud.

Da jeg imidlertid var skideangst for kollektiver, gruppesex og hash, skyndte jeg mig næsten grædende af glæde at takke ja til at udveksle informationer. Det medførte så at jeg i nogle måneder boede hos Sigurlaug (Sara) og Gylfi, pragtfulde mennesker som boede i et hus nederst på Paludan Müllersvej. Derfra har jeg kun gode minder.

Man søgte trøst på KFC i Nørre Alle, hvor maden var "fingerslikkende lækker"

Jeg behøv derfor aldrig at flytte mig ovre til Hotel Royal (som den gang før ansigtsløftningen og casinovirksomhed, først og fremmes var et bosted for luddere og lommetyve).

Jeg købte mig en cykel som jeg brugte til komme til visninger i Studenternes filmklub eller til de forskellige etniske restauranter som jeg ransagede nøje da der ikke var med i den islandske madklub på Paludan Müllersvej. På min cykelfart gennem Århus stødte jeg ind i en meget speciel afdeling af Kentucky Fried Chicken, vistnok den første nogen sinde i Danmark. Den var i Nørre-Alle.

Alfred og Hr. Sven Uldall, ejeren af KFC Århus. Fingerslikkende lækkert?! Jeg fik i hvert fald aldrig ondt i maven. Men Ejeren kom jævnligt til skade grundet bavianens temperament. Alfred, som fik en nekrolog i Århus Stiftstidende, endte sine dage på et husmandssted i nærheden af Brande, hvor han efter sigende trivedes bedre end på stenbroen i Århus. Århus-årene for ham var det rene dyreplageri.Foto Aarhus Stifts-Tidende.

I en sidegård ved spisestedet KFC boede en vaskeægte kappebavian, kaldet Alfred, i et stort bur oven på en garage. Men en parlerende krage, som hed Grethe, hvis jeg husker korrekt, var derimod hovedattraktionen i restauranten, bortset fra hendes fjerne, plukkede slægtninge i frituren.

Beostæren Grethe, som jeg kaldte smudsfinken dengang, kunne kønsbestemme gæster som kom ind på restauranten. Nogle gange, hvis der kom midaldrende kvinder uden et antikapitalistisk sindelag, skreg den nærmest bitter: "Din fiiiinkke". Jeg så mange sulten en kvinde flygte ud af lokalet på grund af denne "uforskammede" gøje.

Som flertallet af danskerne er det, var denne usædvanligt sjofle fugl mest interesseret i sex og lir - og dennes store vokabular prægedes mest af slibrige ord. Af smudsspætten lærte jeg ordet fisse og pik. Danskundervisningen i Island havde ikke budt på den slags vigtige ord. Min store kærlighed til kyllinger i betragtning, blev dette sted blandt mine bedst  besøgte frokostrestauranter i mine første 2-3 Århusår og der lærte jeg alt det grimme jeg siden har sagt på dansk, hverken mere eller mindre. 

Mens jeg stadig boede hos mine landsmænd Gylfi og Sara, var Gylfi travlt optaget ved af at fuldende sine studier på Geofysisk institut ved Aarhus Universitet som knejsede på bjerget et eller andet sted over Nørre Alle og lavkulturrestauranten Kentucky Fried Chicken.

Men een gang kom jeg og Gylfi Páll helt samtidigt ind i Kentucky Frieds lokaler. Det var yderst pinligt for Gylfi, som faktik var partitro Trotskist. Blandt alle sine voldsomt politiske venner gik han for at være veganer, eller i hvert fald vegetar.

Når vi så står der og venter på vores ben, bryst og vinger fra friturebadet, siger Gylfi: "du siger ikke et eneste ord til Sara". "Hvad???" spørger jeg med et skævt smil; "at jeg spiser på KFC". Det lovede jeg højtidligt, hvortil Gylfi svarede, "men det smager såååå godt - mums!". "Sådan er kapitalismen", svarede jeg. Nu kan jeg altså ikke holde hemmeligheden længere. Revolutioneen kom aldrig, sådan som min udlejer ellers lovede, og jeg mangler godt stof til dette udkast af min biografi.

Den fattige studerende fra Island havde søreme andre stamsteder (af den tørre slags) i det smukke Århus. En af dem var restaurant Falafel, hvor personalet troede jeg var en landsmand fra Palæstina eller et naboland.

En anden var restaurant Peking og Peking Grill, tæt på hjørnet af Sønder Alle og Søndergade (Strøget), hvor man kunne få den verdensberømte Peking-tarrelken (således udtalt).

Jeg frekventerede også restaurant Napoli i Vestergade, ikke så meget for pizzaens skyld; Den var dog ikke dårlig. Det som man betalte form var det show som indehaveren gav, da han skældte den stakkels kok ud, for hvad som helst -  og hvér gang man var der. Det må have været inkluderet i prisen, selvom det ikke fremgik af kvitteringen. Jeg havde haft et år italiensk i gymnasiet ved min enestående latinlærer Teitur Benediktsson, så jeg nød forestillingen til det fulde. Restauratørens hånd- og armbevægelser studerede jeg til det fulde.

Jeg tog senere, midt i det første semester i Århus, efter en ulykkelig forelskelse i en underskøn dansk pige, til Perugia i Italien. Jeg havde fået tildelt et stipendium til at tage derned. Det skulle udbetales af det islandske undervisningsministerium, efter at jeg havde påbegyndt studiet. Stipendiet skulle gå til at læse italiensk på et bestemt sproguniversitet per gli Stranieri. Jeg indlogerede mig på et billigt albergo, men gav op efter mindre end en uge hovedsageligt pga af den ubehagelige kulde i byen, diverse sexlarm på albergoen, samt ikke mindst de stupide amerikanere på instituttet, der ville lære italiensk, uden at have den tilstrækkelig hjernemasse til forehavendet.

Efter præcis en uge i Perugia tog jeg toget om natten tilbage over Alperne til Hamborg og var i Århus aftenen efter. Mine medbeboere på Spobjergvej 87 havde knapt nok kunnet undre sig over, hvor jeg havde været i godt en uge. Derefter nøjedes jeg tilfreds med Skjoldhøjkollegiet i Århus-forstaden Brabrand i de næste ca. 12 år. Kollegiet havde, underligt nok, et dårligt rygte bland danskere - nok grundet mange historier der verserede ude i samfundet, om masseselvmord derude i Brabrand. Indvandrere i Brabrand irriterede også mange danskere den gang, som nu - og som også før anden Verdenskrig. Mange danskere er nemlig inkarnerede fremmedhadere i al deres påståede venskabelighed og jovialitet.

Dengang var Skjolhøjkollegiet første klasses - om man ville begå selvmord eller ej. Sørgelige ting sker nok på alle kollegier, lige som i selve livet. For mig var Skjoldhøjkollegiet langt bedre og billigere end Hotel Ansgar. Jeg boede først på Spobjergvej 87, så i en lejlighed på nr. 37 og i nogle år sammen med Irene i en af de store lejligheder på nr. 221, før vi i 1993 flyttede til Djævleøen for en kort bemærkning.

Livet udviklede sig mere lyst efter den ulykkelige kærlighed, og såmænd halvanden til, men så bød Danmark på det bedste den kan byde på: Min dejlige Irene. Siden foråret 1984 har vi været sammen og jeg har egentlig aldrig forstået hvad hun egentlig så i mig. Der er heller ikke så meget jeg forstår jfr. Irene.

Man ta´r det sure med det søde. Jeg er nok lidt af en kraftidiot - som, vel at mærke, var et af de fornemme danske ord som jeg lærte af smudsfinken på KFC i efteråret 1980. Æret være finkens minde! Spætten var faktisk meget bedre til sprog end de hjernelamme amerikanske studernde i Perugia.

Jadak, jadak og jaaaadak, som kontrollørerne hos Århus Sporveje plejede at sige i bus 15 ud til Skjoldhøjkollegiet, dengang linjen bar øgenavnet "Hvidløgsekspressen". Nu huser Skjoldhøj bl.a. ukrainske flygtninge og bussen derud hedder vistnok noget så kedeligt som linie 4A.

I skal søreme betale i automaten bagerst i bussen, hvis I vil ha´ flere eller mere saftige bidder af mit spændende og fingerslikkende dejlige liv. Livet er nemlig ikke kun lår, bryster og vinger på KFC, og nu hersker kapitalismen i en voldsom skyttegravskrig; Alt smelter og vi bliver nok ramt af en rødglødende helvedeskugle fra det ydre rum før vi aner det. Så er det fandme dejligt at være færdig med at publicere det overstående.

Hvis denne min historie filmatiseres, så må van Morrison, Bob Dylan og Lou Reed akkompagnere, i levende live, døde - eller begge dele.

Stálhjálmur @ mbl.is

Það gerðist hér um daginn, að ég setti örlitla athugasemd við myndmál á persónulega FB eins af ritstjórum Morgunblaðsins. Andrés heitir fésbókarinn, og er Magnússon.

Ritstjórinn, sem ég þekkti ekkert fyrr en ég byrjaði mitt eldra Moggablogg árið 2007, meðan að ég starfaði í nokkra mánuði sem póstburðardýr á Danmörku af illri nauðsyn, hafði skreytt höfuðmynd FB sinnar með úkraínska þjóðfánanum með vel valdri glósu við hana.

Athugasemd mín var stutt og laggóð og ég bjóst sannast sagna ekki við því að einhver myndi móðgast eða ærast. Athugasemdin við úkraínska fánann hljóðaði svo:

Dream on

Þessi tvö orð mín, sem eru ekki góð íslenska, urðu til að reita ungan blaðamann Moggans til óbeislaðrar reiði og annar kollegi hans lækaði eftirfarandi reiðikast, sem er ekkert annað en afar lúaleg ærumeiðing og skítkast í minn garð:

Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson Þessi fígúra mætt á ritvöllinn - sá er kallar Selenskí forseta "gervijúða" og "lítilmenni". Tekur sér þannig stöðu með Moskvuvaldinu. Hlýtur að vera þreytandi að vera svona bitur.

Ég hef aldrei kallað Zelenskij forseta gervijúða. Orðið júði nota ég ekki, nema þegar ég vitna rétt í einhvern, og læt löngu dauðum sálmaskáldum, nýnasistum og einstaka blaðamönnum það eftir til að tönnlast á. Ég hef hins vegar skrifað tvær fræðigreinar um landlægt gyðingahatur hjá ákveðnum hluta fólks á Íslandi (sjá hér og hér), þar sem ég geri grein fyrir notkunarmuninum á orðunum júði og gyðingur á mismunandi tímum.

Með einfaldri klikkun stækkar allt.

Blaðamaðurinn mærir nasista 

Nú vill svo til að blaðamaðurinn sem um ræðir hjá Mbl. ritar oft og miklar lofgreinar í hásterti um nasista og hernaðarafrek þeirra gegn heimskommúnismanum. Reyndar svo grimmt að samstarfsmenn hans út í móa hafa líka tekið eftir því og gerðu stólpagrín af karli í síðasta áramótateiti þar sem hann var settur á forsíðu aukablaðs Morgunblaðsins. Þar er vitnað í dóma Halls Hallssonar og Hauks Haussonar um hernaðarsérfræðing Moggans.  Þeir Hallur og Haukur gefa Stjálhjálmi aðeins eina stjörnu.

Í framhaldi af því glensi, hélt blaðamaðurinn Johannessen því fram, að ekki væri það nasistahjálmur sem hann væri með á kollinum, heldur hjálmur úr fyrra stríði, svokallaður M17.  Eins og blaðamaðurinn veit kannski, þá voru Þjóðverjar enn að senda gamlar birgðir af hjálmum (þó hvorki M35 né M17) til stríðshrjáðra þjóða árið 2022 - þangað til þeir voru þvingaðir til að fallast á einhvern skriðdrekadíl gegn Rússum.

En hér er mynd af yglubrýndum Úkraínumanni á Maidantorgi árið 2014. Boðskapurinn á hjálminum, sem er greinilega M35 eða yngri gerð, er þessi: "Pútín, hugsaðu, ellegar endarðu eins og Hitler". Þessi Stálhjálmur í Kiev hefur kannski sömu áhugamál og blaðamaður Morgunblaðsins, en nokkrar hersveitir Úkraínu hafa notað nasísk tákn, rúnir, grettar hauskúpur og annað sem styður hjal Pútíns um nasistadýrkun í herjum Zelenskijs. Volodomyr leyfir þeim einnig að dýrka gyðinga- og Pólverjamorðingjann Stepan Bandera, dyggan bandamann Þjóðverja. Slíkt verður að teljast algjör perversjón ef hann Litli Zeli er það sem [e-mail] kallar "gervijúða".

M17 er bara ættargripur á Mogganum

Nú, blaðamaðurinn ungi og reiði, sem kallaði mig fígúru, er eiginlega er eins konar innanstokksmunur eða erfðagripur á Morgunblaðinu og á því erfitt með að beisla sig því hann er erfðagripur á Morgunblaðinu.

Þar var afi hans Matthías, merkt skáld, og lengi yfir öllu. Kristján H. Johannessen getur kannski ekki gert af þessu klámhöggi á mig, þar sem ég er ásakaður um að kalla menn "gervijúða".

Bitur er drengurinn kannski líka, þar sem faðir hans, fyrrverandi lögreglustjóri, sem var það sem menn verða næst því að vera hershöfðingi á Íslandi (nema að þeir séu í Hjálpræðishernum). Einn dag annó 2019 gerðist það svo að 8 majórar af 9 í smáskotaliði föður hans, lýstu frati á hershöfðingjann sinn. Sá níundi gerðist líklegast liðhlaupi.

Líkt og menn vita, hefur einn íslenskur forsætisráðherra og heimsþekkt hráæta í kaupbæti kennt gyðingum um fall sitt, sem og  HRUNIÐ og allt Tortóluævintýrið í ofanálag.

Kannski megum við búast við því að næsti forsætisráðherra kenna þeim um fall sitt, þegar hún neitar að gefa upp hver gaf P8 bombuvél Bandarískra yfirvalda eldsneyti í Keflavík, áður en hún hélt aftur í loftið og létti af sér bombunum nærri Borgundarhólmi beint á gasleiðslur sem þar liggja á hafsbotni.

Og eftilvill verður gyðingum bara kennt um allt sem miður fer á Íslandi, því vinstri menn hafa vissulega einnig horn sín í síðu þeirra.

Varðandi hershöfðingjann í Kíev, Zelenskij, sem Johannessen jr. heldur fram að ég hafi kallað "gervijúða" [það er alfarið orðbragð Kristjáns nasistasérfræðings], þá má upplýsa, að Zelenskij er sonur rússneskrar konu kristinnar. Konan hans Zela í grænu sokkunum frá Íslandi er einnig kristin. Þegar hann kvæntist henni fór athöfnin fram að kristnum sið og börn þeirra eru bæði skýrð og fermd í kirkju. Kristnari en það getur maður vart orðið, nema þegar lærður maður nauðgar leikri konu í Drottins nafni og fullum skrúða uppi á Íslandi, eða þegar prestlingur nauðgar barni og stígur svo metorðastiga kirkjunnar alveg upp í turn.

Ættir Voldemorts af gefnu tilefni

Um uppruna föður Zelenskijs er hins vegar margt á huldu. Trúfélagið Chabad, sem ég held því miður að trúi frekar á grænan dalinn en Drottinn, ákvað fyrir sína parta, að kalla Zelenskij gyðing, þó að "kirkjubækur" sýni að faðir hans sé af tyrknesku bergi brotinn. Nú á Íslandi er Chabad mætt til að bjarga afvegaleiddum íslenskum gyðingnum og vinnur m.a. gott starf í að snúa afkomendum nasista yfir í hjörð Móses. Starfið er að mestu unnið fyrir dali frá frómum gyðingi sem er einhvers konar rússneskur míní-olígarki.

En einhvers staðar verða peningarnir frá að koma, og það er búið að viðurkenna gyðingdóm á Íslandi, þrátt fyrir að söfnuðurinn sé fjármagnaður af rússneskættuðum gyðingi en ekki úkraínskum þjófi í grænum sokkum frá Prjónastofu Katrínar og Þórdísar.

Þetta er að verða eins og í musterinu forðum, þegar hinn hreintrúaði yngissveinn Jesús, sem heldur er ekki að finna á neinni skrá um gyðinga, tók tryllingslegt æðiskast vegna kaupmennskunnar og kramsins sem einkenndi allt í fordyri drottins á jörðu niðri skömmu eftir Krists burð. Ekki lái ég Jesúm blessuðum æðiskastið, þó svo að hann hafi ekki verið með nafnnúmer og finnist eigi í varðveittum kirkjubókum.

Sumir skemmtilegir menn telja að faðir hans hafi kannski verið sonur rómverjans Noughtiusar Maximusar, en miðað við alla limina og kjúkurnar sem kaþólska kirkjan hefur varðveitt úr Kristi hinum eingetna, virðist Jesús hafa verið öllu kynlegri skepna en aumingja Zelenskij, og varla skapaður í Guðs mynd -  Að halda slíku fram væri afar ljót móðgun við hana Gvöð almáttugu, sem nú ríkir í heiðríkjunni á himnum, og er miklu meiri hershöfðingi en forveri hennar hann Guð blessaður -

Heil Stjálhjálmi og AMEN.

Friedmanstónar

Ég hef áður skrifað um hinn merka Friedman. Já og nú sperrir gjörvalt íhaldið eyrun.

En æi-nei. Ég ætla ekki að skrifa um navi kapitalim (Spámann kapítalsins) - hann Milton litla Friedman, sem þorri náhirðarinnar á Íslandi hefur dýrkað og dáð og jafnvel alla leið í dauðann. Ég er þaðan af síður með einhverja Friedman-töfralausn gegn óréttlátri meðferð gegn launaþrælum sem þurfa að gera uppreisn, þegar þeir krefjast mannsæmandi launa fyrir að bera uppi þjófa með furðulega gott lánstraust og nýjan aðalatvinnuveg Íslendinga sem rekinn er af einstöku mannavali.

Solomon Isaak Freudman með foreldrum sínum Salciu og Wolfgang.

Sá Friedman sem ég hef meiri áhuga á en Milton litla kapítalista, hét upprunalega Solomon Isaak Freudman. Hann fæddist, líkt og hendir flesta menn, nánar tiltekið 13. febrúar árið 1882. Hann kom í heiminn í nágrenni Krakow í Póllandi og var af tónlistafólki kominn.

Faðir hans lék í hljómsveit borgarleikhússins í Krakow. Hann stundaði nám hjá Floru Grzywinsku í heimaborg sinni, þar til hann hélt til Leipzig og stundaði nám hjá Hugo Rieman í eitt ár og síðar áfram til Vínar, þar sem kennari hans var Theodor Leschetizky.

Hann tók einnig þátt í master-class námskeiðum hjá hinum frábæra Ferruccio Busoni. Að námi lokni ferðaðist hann víða og er talið að hann hafið leikið 2800 konserta á ferli sínum. Árið 1914 settist hann að í Berlín og síðar flýði hann Evrópu og settist að í Sidney í Ástralíu. Taugagigt í hönd leiddi til þess að hann gat ekki leikið opinberlega eftir 1943. Hann andaðist að lokum eins og allir, en hann gaf upp andann mjög sjúkur í Sidney árið 1948.

 

Bjó um tíma í Kaupmannahöfn

Um tíma bjó Friedman í Kaupmannahöfn og kom á þeim tíma, árin 1935 og ´38 við á Íslandi og hélt tónleika í Reykjavík og á Akureyri. Vegna uppruna síns - og greinar sem Verkalýðsblaðið birti um Friedman, réðust íslenskir nasistarnir á hann í fjölmiðlum.

Það var Anna Friðriksson (1889-1960) sem hafði veg og vanda að heimsókn Friedmans til Íslands, um tíma kona verkalýðsfrömuðarins og ritstjóra Alþýðublaðsins, Ólafs Friðrikssonar, sem vildi ættleiða gyðingadrenginn Nathan Nissim Friedman (1907-1938). Útlendingahatarar Íslands ráku hann úr landi úr landi árið 1921. Anna Friðriksson stofnaði Hljóðfærahús Reykjavíkur árið 1916 og Nathan Friedman var ekkert skyldur Ignaz Friedman.

Frú Anna Friðriksson var "vaskeægte" dönsk kaupsýslukona af jóskum ættum líkt og margar góðar konur valinkunnra Íslendinga. Árið 1916 stofnaði hún Hljóðfærahús Reykjavíkur, sem var fyrsta hljóðfæraverslun landsins. Þrátt fyrir að vera atvinnurekandi, var einnig Anna örugglega líka ekta sósíalisti. Í minningargrein um Önnu segir : „Henni tókst að styrkja svo verzlun sína að hún gat jafnvel hlaupið undir með blaðinu þegar til vandræða kom“. Þar var  átt við vikublaðið Dagsbrún, sem verkalýðsfélögin í Reykjavík gáfu út og eiginmaður hennar ritstýrði. Hún stóð fyrir komu margra erlendra tónlistarmanna til landsins til að halda hljómleika. Hún var sömuleiðis umboðsmaður ýmissa heimskunnra hljómplötufyrirtækja, s.s. Decca og Deutsche Grammophone. Þar fyrir utan gaf hún út allmargar hljómplötur með söng og hljóðfæraleik íslenskra listamanna. Verslunin var upphaflega í Templarasundi í nokkur ár í Austurstræti en síðar á Laugarvegi.

 

Meðan að Ignaz Friedman bjó í Kaupmannahöfn voru gerðar margar hljóðritanir á leik hans og þær hafa nú verið gefnar út veglega út á 6. hljóðdiskum. Það er hljómplötuútgáfan Danacord í Kaupmannahöfn sem gaf diskana út. Þetta er er ekki fyrsta sinn sem Danacord gefur út hljómplötur með leik Friedmans. Árið 1986 kom út safn fimm LP-hljómplatna með verkum Friedman hjá fyrirtækinu. Upptökurnar sem þá voru gefnar út hafa verið hreinsaðar eftir nýjustu tækni fyrir útgáfu disklinganna árið 2020.

Allir ekta klassíkerar þekkja verslun Danacord í Vognmagergade 9 i Kaupmannahöfn. Maður verður að varast að týna sér ekki, þegar maður er þar á meðal meistaranna. Mér skildist á afgreiðslumanni í versluninni, að útgáfan á Friedman sé fyrst og fremst að þakka tveimur eldhugum hjá Danacord, sér í lagi Jesper Buhl m.a. með hjálp bandaríska tónlistafornleifafræðingsins og tónlistarútgefandans, Allen Evans (1956-2020). Evans átti lítið en merkt músíkforlag sem hann kallaði Arbiter Records. Evans, sem stundum skilgreindi sjálfan sig sem tónlistarfornleifafræðing, gaf einnig út sögu Ignaz Friedmans á bók árið 1918. Henni get ég einnig mælt með, þó svo að mjög lítið sé komið inn á tvær heimsóknir Friedmans til Íslands.

Ágæt bók Allen Evans um Ignaz Friedman. Eins er fengur í að skoða vefsíðu með myndum úr eigu dótturdóttur Friedmans (sjá hér)

Hér er sterkur hlekkur á vefsíðu verslunar Danacord í Kaupmannahöfn, þar sem menn geta keypt sér safn upptaka með leik meistara Friedman - og þangað til það gerist notið stubba með leik mannsins, sem íslensk lítilmenni réðust á í ljótum lítilleika sínum vegna uppruna hans og trúar.

Leikur Ignaz Friedmans hefur verið rómaður af ýmsum meisturum, t.d. Sergej Rachmaninov. Leikur Friedmans er nefnilega með rússneskum blæ og kröftum og minnir mig á leik föður Vladimirs Davidovitch Ashkenazis, þegar David lék í sjónvarpssal eitt sinn er hann heimsótti son sinn á Íslandi. Allt fór í bylgjum hjá Ashkenazi eldri, eins og lífið væri einn stór Vínarvals um borð á Gullfossi í ólgusjó. Tónlistin kom beint frá hjartanu þótt fingurnir væru ekki alltaf með á nótunum.

En eins og þeir sem dýrka Milton Friedman ættu vita, þá lifa menn ekki á stubbum einum saman og enn síður af þeirri mylsnu sem fellur af borðum ríka mannsins niður til Lazaruss.

Ég mæli eindregið með disklingunum 6 með Friedman frá Danacord, um leið og ég vona að einhverjir aðrir en Miltonspiltar í Valhöll hafi ráð á menningu sem er hluti af tónlistarsögu Íslands - og jafnvel þótt Ignaz Friedman hafi aðeins verið í nokkrar vikur á Íslandi og orðið fyrir hatri sumra þeirra, sem síðar urðu einir dyggustu flokksmenn Sjálfstæðisflokksins - en það er önnur saga með ljótum undirtónum.

Friedman árið 1935. Myndin er þó ekki tekin á Íslandi.